ตอนที่2 ปัญหาใหญ่

“จริงเหรอแก...ทำไมเค้ายอมง่ายๆล่ะ”

น้ำอิงแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเธอไม่เคยเจอพี่ชายอัญญาก็จริงแต่เธอเองก็เคยได้ยินกิตติศัพท์ความโหดดุและความน่ากลัวของพี่ชายอัญญามาบ้างไม่คิดว่าเขาจะยอมให้เพื่อนเธอใช้เส้นสายให้รับเธอเข้าทำงาน

“ยอมง่ายกะผีอะไรล่ะ...ฉันแทบจะกราบเช้ากราบเย็นพี่ชายฉันอยู่แล้วแต่ที่พี่ฉันยอมเพราะผลการเรียนของเธอเลยนะ”

คราแรกพี่ชายของเธอก็จะไม่ยอมง่ายๆจนเธอต้องโพทะนาความเก่งของน้ำอิงให้เขาได้ฟังและยังเอาประวัติการเรียนให้ดูพี่ชายเธอถึงยอมได้อีกอย่างเพราะเธอก็ตื๊อเขาอยู่หลายวันด้วยเหมือนกัน

“ขอบใจนะทีหลังถ้ามันลำบากก็ไม่ต้องทำเพื่อฉันขนาดนั้นก็ได้”

น้ำอิงรู้สึกขอบคุณอัญญาอย่างมากที่พูดได้ว่านี่คือการเสี่ยงชีวิตช่วยเธอเลยจริงๆ

“ไม่ได้แกต้องได้ทำงานบริษัทพี่ฉันกับฉันเพราะเงินเดือนดีมากถ้าทำงานดีอีกอย่างถ้าคนอย่างแกไปไกลหูไกลตาฉันมีหวังโดนแกล้งตายกันพอดี”

อัญญาไม่ยอมให้น้ำอิงไปทำงานที่อื่นอยู่แล้วต้องอยู่กับเธอเท่านั้นขนาดพี่ชายของผักหวานจะให้น้ำอิงไปทำงานด้วยเธอยังกันท่าว่าน้ำอิงได้งานแล้วเลยที่เธออยากให้น้ำอิงทำงานด้วยก็เพราะอยากให้เธอมีสภาพคล่องทางการเงินที่ดีขึ้นเพราะบริษัทของพี่ชายเธอหากใครทำดีเรื่องเงินเดือนขึ้นเป็นว่าเล่นเลยทีเดียว

“ขอบใจมากๆนะ”

น้ำอิงไม่มีคำพูดใดๆบอกกับเพื่อนเธอที่ดีไปกว่าคำนี้แล้วเพราะเธอซึ้งน้ำใจจนไม่รู้จะหาคำไหนมาพูด

“ไม่เป็นไรเรื่องแค่นี้เอง”

อัญญาจับไหล่เพื่อนเธอเบาๆเรื่องที่ช่วยกันได้ก็จะช่วยเพราะพวกเธอก็คือเพื่อนกัน

Rrrr

“ว่าไงต้น....อะไรนะ”

น้ำอิงมือไม้อ่อนเมื่อได้รับข่าวจากต้นตาล

“เกิดอะไรขึ้นแก”

อัญญาถึงกับต้องประคองเพื่อนเธอเอาไว้เพราะจู่ๆเพื่อนเธอก็ตัวอ่อนไปเสียอย่างนั้น

โรงพยาบาลXXX

“โอบเป็นยังไงบ้างต้น”

น้ำอิงวิ่งเข้ามาในโรงพยาบาลพร้อมอัญญาอย่างหน้าตาตื่น

“ยังไม่ฟื้นเลยครับ”

ต้นตาลก้มหน้างุดเพราะรู้ดีว่ายังไงก็ต้องโดนคาดโทษเป็นแน่เพราะเขาเป็นตัวต้นเรื่องที่หาเรื่องให้เพื่อนของเขาไปชกมวยเพื่อหาเงินจนเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น

“ญาติคุณอัฐภาคครับ”

หมอหนุ่มออกมาจากห้องฉุกเฉินเพื่อขอคุยกับญาติคนเจ็บ

“ฉันค่ะ”

“เชิญทางนี้ครับ”

น้ำอิงรีบยกมือและเดินตามหมอเข้าห้องไปทันทีอัญญาและต้นตาลก็เดินตามน้ำอิงไปด้วยเพราะว่าอยากจะรู้อาการของคนที่นอนเจ็บเหมือนกัน

“คนไข้มีเนื้องอกในสมองที่ต้องผาตัดอย่างเร่งด่วนเลยนะครับไม่อย่างนั้นหมอไม่รับประกันว่าจะสามารถยื้อชีวิตของเค้าได้นานแค่ไหน”

หมอหนุ่มพูดตรงไปตรงมาอย่างไม่อ้อมค้อมเพราะตอนนี้รออะไรไม่ได้ทั้งนั้นคนไข้เข้าขั้นวิกฤตและสามารถที่จะเกิดเหตุไม่คาดฝันได้ทุกเมื่อและยิ่งบาดเจ็บเพิ่มเติมจากการที่ไปต่อยมวยมาด้วยเคสนี้ยิ่งหนักเข้าไปใหญ่

“หา...แล้วต้องมีค่าใช้จ่ายเท่าไรคะคุณหมอ”

น้ำอิงนั่งมือสั่นเธอไม่อยากจะเชื่อว่าน้องเธอจะเป็นหนักขนาดนี้เพราะน้องชายเธอไม่ได้มีอาการอะไรให้เธอเห็นเลยแม้แต่นิดเดียวตอนนี้หากหมอคิดว่าวิธีไหนช่วยชีวิตน้องของเธอได้เธอก็อยากจะให้ทำเลยเรื่องเงินของเธอก็พอจะมีเก็บอยู่บ้างหากค่ารักษาเท่าไรเธอก็พร้อมจ่ายอยู่แล้ว

“คร่าวๆก็ประมาณสองแสนนะครับ”

เรื่องค่ารักษาหมอหนุ่มก็ต้องแจ้งทางญาติตรงๆเพราะเครื่องมือของหมอและยาต่างๆโรงพยาบาลก็มีค่าใช้จ่ายที่สูงเช่นกันกับการรักษาคนไข้เคสนี้

“สองแสนเหรอคะ”

น้ำอิงพ่นคำพูดมาอย่างแผ่วเบาเงินในบัญชีของเธอตอนนี้มีเพียงแค่ห้าหมื่นเองอีกแสนห้าเธอจะไปหาที่ไหนได้ทันตอนนี้หัวสมองของเธอตื้อไปหมด

“ครับ”

“เดี๋ยวฉันจะรีบหามาให้ได้เร็วที่สุดค่ะ”

น้ำอิงคิดว่ายังไงเธอก็จะต้องหาเงินมาให้ได้เร็วที่สุดเพื่อรักษาชีวิตของน้องชายเธอไว้แม้จะต้องแลกด้วยอะไรก็ตามเพราะถ้าขาดน้องชายเธอไปเธอก็เท่ากับไม่เหลือใครอีกแล้วเรื่องนี้เธอยอมเสียไม่ได้

“พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าพากันไปทำแบบนี้...เมื่อไรจะเชื่อจะฟังกันบ้าง..ฮือๆๆ”

น้ำอิงนั่งกุมขมับปาดน้ำตาอยู่ที่หน้าโรงพยาบาลในยามค่ำคืนเธอรู้สึกหดหู่หัวใจอย่างมากในตอนนี้พร้อมทั้งหันไปบอกกับต้นตาลว่าเธอเคยบอกแล้วว่าอย่าไปต่อยมวยแบบนี้อีกก็ไม่เคยจะฟังกัน

“ผมขอโทษครับพี่อิง”

ต้นตาลรู้ตัวว่าเขาผิดเขาเองก็ไม่คิดว่าเพื่อนของเขาจะป่วยทั้งที่เพื่อนของเขาไม่เคยแสดงออกว่าตัวเองป่วยเลยสักนิด

“พวกเรานี่มันจริงๆเลยนะ”

อัญญาจำต้องส่ายหัวให้กับต้นตาลเพราะเธอรู้ว่าหัวโจกคนที่คิดจะพาโอบไปก็น่าจะเป็นต้นตาลนี่แหละเค้าเรียกว่าไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตากันจริงๆ

บ้านน้ำอิง

“ฉันมีเงินเก็บอยู่ฉันจะช่วยแกเอง”

อัญญาเสนอว่าเธอจะช่วยน้ำอิงเองเพราะเงินเธอน่ะมีพอที่จะช่วยน้องชายของเพื่อนเธอได้เลยล่ะเพียงแต่ว่าเธอไม่มีอำนาจเบิกเท่านั้นเอง

“พี่ชายแกคงไม่ให้หรอก..แล้วก็เก็บเงินแกไว้เหอะแกช่วยฉันมาเยอะแล้วเรื่องนี้เดี๋ยวฉันหาทางออกเอง”

น้ำอิงรู้ดีว่าหากจะเบิกเงินก้อนใช้อัญญาต้องเบิกผ่าพี่ชายของเธอนั่นมันยิ่งเป็นการรบกวนเพื่อนเธอเปล่าๆเพราะนี่มันปัญหาของเธอและไม่อยากให้ใครมองว่าเอะอะอะไรเธอก็หวังจะพึ่งแต่คนอื่น

“เอาน่าโอบมันก็เหมือนน้องชายฉันเหมือนกัน”

..อัญญาอยากช่วยเพื่อนเธอจริงๆเพราะเงินเยอะขนาดเป็นแสนไม่ใช่วันสองวันจะหากันได้

“ถ้าฉันหาทางออกไม่ได้จริงๆฉันจะบอกนะ”

น้ำอิงหันไปบอกเพื่อนเธอด้วยแววตาจริงจังเรื่องนี้เธอขอเป็นคนลองหาด้วยตัวเองก่อนสุดหนทางสุดปัญญาแล้วจริงๆเธอถึงจะขอความช่วยเหลือจากเพื่อนเธอ

“เอางั้นก็ได้..ฉันกลับก่อนนะ..แต่อย่าลืมว่ายังมีฉันอยู่นะอิง”

อัญญายอมใจในความขี้เกรงใจของเพื่อนเธอจริงๆ

หลังจากที่อัญญากลับไปน้ำอิงก็กลับเข้าบ้านที่เป็นเหมือนเพิงเล็กๆของเธอในชุมชนบ้านหลังเล็กของเธอจะพังไม่พังแหล่หลังนี้เธออยู่กับแม่เธอมาตั้งแต่เด็กๆแล้วหญิงสาวล้มตัวนอนร้องให้อย่างไม่มีท่าทีที่จะหยุดเพราะรู้สึกว่าชีวิตของเธอมันช่างมีอะไรมาให้ได้กังวลไม่มีหยุดมีหย่อน