“คุณอาชน์ทำเป็นเหรอคะ”
“เธอบอกฉันก็ได้ว่าต้องใส่อะไรบ้าง”
น้ำอิงหยักหน้าตกลงเธออยากจะเห็นอยู่เหมือนกันว่าอัศวินที่ทำเป็นแต่งานเวลาเข้าครัวทำอาหารจะออกมาเป็นแบบไหน
“คนแบบนี้ใช่ไหม...เอ่อ”
อัศวินดูเก้ๆกังๆในขณะที่ตอนนี้ข้าวหนึ่งถ้วยใหญ่ได้เข้าไปอยู่ในกระทะผัดเรียบร้อยแล้วเขามัวแต่หันมาถามหญิงสาวทั้งที่มือก็ยังทำงานอยู่ข้าวในกระทะจึงหกอกมาเลอะเทอะ
“อิงทำเองดีกว่าค่ะ”
น้ำอิงคิดว่าหากมื้อนี้เธอไม่เองคงจะไม่ได้กินเป็นแน่
“ก..ก็ได้”
อัศวินหน้าเสียเล็กน้อยแต่ทุกอย่างก็ต้องเรียนรู้ครั้งนี้เขามองดูเธอทำก่อนก็ได้หากครั้งต้อไปเขาจะต้องทำเป็นให้ได้จะได้ดูแลเธออย่างเต็มที่
หญิงสาวใช้เวลาไม่นานข้าวผัดไข่ทั้งสองจานก็มาวางอยู่ที่โต๊ะทานอาหารต่อหน้าของเธอและชายหนุ่ม
“ชอบกินแบบนี้เหรอ”
อัศวินมองหญิงสาวที่กำลังตักข้าวเข้าปากท่าทางที่ดูจะมีความสุขกับการกินข้าวผัดของเธอทำให้เขาต้องตั้งคำถามขึ้นทั้งมองหญิงสาวฝั่งตรงข้ามอย่างสงสัยเพราะจากที่เขาได้ลองชิมข้าวในจานแล้วรู้สึกว่ามันจะจืดชืดไม่ค่อยจะมีรสชาติอะไรเท่าไรนัก
“ค่ะ..ก็กินได้แต่แบบนี้”
น้ำอิงเลิกสายตามองชายหนุ่มชั่วครู่แล้วจึงกลับไปสนใจข้าวในจานของเธอต่อพร้อมพยักหน้าบอกกับเขาว่าเธอกินได้แต่แบบนี้แล้วมันก็คืออาการที่เธอรู้สึกว่ามันอร่อยสุดในตอนนี้ด้วย
“คนท้องนี่ลำบากหลายอย่างเหมือนกันนะ...”
อัศวินรู้สึกว่าการใช้ชีวิตของคนที่อุ้มท้องนี่มันยากเสียเหลือเกินทีหลายอย่างที่ต้องระมัดระวังทั้งยังต้องเลือกกินแถมการใช้ชีวิตก็ต้องระวังเป็นพิเศษอีกด้วย
“เดี๋ยวฉันจัดการให้เธอนั่งอยู่เฉยๆ”
หลังจากทั้งสองกินข้าวเช้ากันเรียบร้อยแล้วอัศวินเห็นว่าหญิงสาวเก็บจานเตรียมจะลุกออกไปเขาจึงดึงจานจากมือของเธอแล้วสั่งให้เธอนั่งพักของในมือเดี๋ยวเขาจัดการเอง น้ำอิงแอบอมยิ้มตามหลังชายหนุ่มเล็กน้อยเพราะชายหนุ่มดูอ่อนโยนเป็นคนละคนกับที่เธอเคยรู้จักอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
“สวัสดีครับคุณอิง....คุณอาชน์มาตั้งแต่เมื่อไรครับ”
หมอชินเดินเข้ามาในบ้านเห็นอัศวินนั่งอยู่กับน้ำอิงจึงมีสีหน้าแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นว่าเขาอยู่ที่นี่ไม่รู้ว่าทั้งสองนั้นดีกันแล้วหรือยังหากคุยกันดีแล้วเขาก็ดีใจด้วยคนท้องจะได้ไม่มีเรื่องกังวลอะไรมากวนใจ
“ไม่เจอกันนานหมอชินสบายดีนะครับ”
อัศวินทักทายหมอชินด้วยสายตาที่แอบไม่พอใจเพราะเมื่อวานที่ทั้งสองอยู่ด้วยกันในท่าทีที่สนิทสนมทำให้เขาขัดตาอยู่มากทั้งที่รู้ในใจว่าพ่อของเขาวานให้หมอชินดูแลน้ำอิงแต่ก็แอบขุ่นเคืองกับรอยยิ้มที่สดใสจากน้ำอิงที่หมอชินได้รับไปทนที่รอยยิ้มนั้นมันจะเป็นของเขา
“สบายดีครับ...”
หมอชินหลบสายตาชายหนุ่มเล็กน้อยเพราะเข้าใจได้ว่าชายหนุ่มอาจจะไม่พอใจที่เขาเข้ามายุ่มย่ามกับหญิงสาวอยู่แทบทุกวันแต่นั่นก็เป็นสิ่งที่เอื้อการไหว้วานเขาและเขาเองก็เป็นห่วงคนท้องคนไส้อย่างน้ำอิงที่อยู่คนเดียวด้วย
“หมอชินมีธุระอะไรที่นี่หรือเปล่าครับ”
“ผมแวะเอาของสดมาให้คุณอิงครับอาเอื้อฝากให้ผมดูแลคุณอิงในตอนที่เธออยู่ที่นี่”
“อ๋อ...เดี๋ยวต่อไปนี้ผมจะเป็นคนดูแลภรรยาผมเองครับเองครับหมอชินบอกผมมาก็พอว่าต้องทำอะไรบ้างหมอชินมาดูแลภรรยาผมบ่อยๆผมเกรงใจครับ”
“ถ้าคุณอาชน์ต้องการแบบนั้นก็ได้ครับ”
หมอชินอมยิ้มเล็กน้อยกับคำพูดของอัศวินเพราะเขาไม่ได้ถือสาคนขี้หวงสักเท่าไรด้วยความที่ไม่ได้คิดอะไรกับน้ำอิงอยู่แล้ว
“ขอบคุณนะคะหมอชินเดี๋ยวอิงเอาของไปเก็บก่อนนะคะ”
น้ำอิงแอบเกรงใจหมอชินอยู่มากที่ดูอัศวินจะพูดจาเสียมารยาทแต่ก็ทำให้เธอแอบหน้าแดงกับคำว่าภรรยาเต็มปากเต็มคำของเขาเหมือนกันจึงรีบขอตัวเอาของที่หมอชินซื้อให้ไปเก็บ
“เราไปคุยกันข้างนอกดีกว่าครับ”
หมอหนุ่มรีบชวนชายหนุ่มออกไปคุยด้านนอกเพราะเขาต้องอธิบายอะไรให้เขาเข้าใจหลายอย่างเกี่ยวกับการดูแลหญิงสาวหากชายหนุ่มต้องการจะดูแลเธอเองโดยไม่อยากให้เขาเข้ามายุ่ง
“โอเคครับ”
“เรื่องอาหารของคุณน้ำอิงตอนนี้อะไรที่เธอทานได้ก็ให้ทานไปก่อนนะครับเพื่อที่ร่างกายของเฮจะไม่ซูบไปกว่านี้ส่วนอาการแพ้ของเธอถ้าอายุครรภ์มากกว่านี้อีกนิดอาจจะทุเลาลงส่วนเรื่องยาบำรุงหากหมดแล้วก็ไปรับที่ผมได้ตลอดนะครับโรงพยาบาลที่ผมทำงานอยู่ห่างออกไปจากที่นี่ไม่เท่าไรหรือจะให้ผมเอามาให้ก็โทรบอกนะครับ”
“ครับ”
“ที่ต้องดูแลเป็นพิเศษตอนนี้ก็คือสภาพจิตใจของคุณน้ำอิงคนท้องอารมณ์จะแปรปรวนง่ายพยายามเข้าใจเธอหน่อยนะครับ”
“ครับผมจะดูแลเธอให้ดีที่สุดครับ”
เรื่องนี้อัศวินเข้าใจดีเขาจะพยายามขัดใจเธอให้น้อยที่สุดและเอาใจใส่เธอให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้เช่นกัน
“ดีแล้วครับ”
“แล้วผมจะรู้ได้เมื่อไรครับว่าลูกของผมเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“อ๋อ...เรื่องนั้นคงต้องรออีกประมาณสองสามเดือนครับตอนนี้ครรภ์ของคุณอิงพึ่งจะได้เดือนกว่าๆเองครับแต่อันที่จริงถ้าถึงเวลานั้นก็ต้องดูอีกทีว่าเด็กในท้องอยู่ในท่วงท่าที่เราจะเห็นเพศเค้าหรือเปล่าครับ”
หมอหนุ่มอมยิ้มเล็กน้อยไม่คิดว่าคุณพ่อมือใหม่ดูจะใจร้อนเรื่องนี้เสียจริงเขาจึงต้องอธิบายให้เขาได้เข้าใจ
“...อย่างนั้นเหรอครับ...”
อัศวินมีสีหน้าครุ่นคิดพร้อมพยักหน้าเข้าใจคำอธิบายของหมอหนุ่ม
“คุณอาชน์เปลี่ยนไปเยอะนะครับ”
“หมายถึงหน้าผมเหรอครับ”
อัศวินชี้มือที่หน้าของตัวเองอย่างสงสัย
“ไม่ใช่ครับ...ดูนิสัยของคุณเปลี่ยนไปเยอะเลย”
“อ๋อ...ครับ”
อัศวินยังงงๆกับคำพูดของหมอหนุ่มแต่ก็ไมได้ขัดอะไรออกไป
“ยังไงเดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับต้องเข้าเวรต่อ”
ทั้งสองนั่งคุยกันเกี่ยวกับรายละเอียดยิบย่อยพักใหญ่หมอชอนดูเวลาแล้วว่าน่าจะได้เวลาเข้าเวรจึงต้องขอเบรกแค่ตอนนี้และขอตัวไปทำงานก่อน
“ขอบคุณครับหมอชิน”
หมอหนุ่มคิดในใจก่อนจะขับรถออกไปว่าอัศวินที่เขาเคยรู้จักไม่เคยมีมุมแบบนี้นับว่าเป็นบุญตาที่เขาได้เห็น
น้ำอิงอ่านหนังสืออยู่ในห้องของเธอละสายตามองหนังสือแล้วมองชายหนุ่มที่เลื่อนประตูเข้ามาด้วยใบหน้านิ่งเฉย“อ่านอะไรอยู่เหรอ”น้ำอิงไม่ได้ตอบอีกฝ่ายเธอรู้ว่าเขาเห็นเธออ่านหนังสือเกี่ยวกับคุณแม่มือใหม่อยู่ก็ยังจะถามอยากจะรู้อีกว่าหากเธอยังทำนิ่งกับเขาอยู่เขาจะทำอย่างไรจะเค้นเธอให้เธอตอบเพื่อเอาชนะตามนิสัยเดิมของเขาหรือไม่“ฉ..ฉันไม่กวนก็ได้”อัศวินนั่งฟุบลงกับพื้นข้างๆหญิงสาวหากเธอไม่อยากคุยกับเขาก็ไม่เป็นไรเขาจะขอนั่งเงียบๆอยู่ใกล้ๆกับเธอก็พอน้ำอิงนั่งอ่านหนังสือได้พักใหญ่ตอนนี้ตาของเธอก็เริ่มปรือด้วยความง่วงแต่ก็ยังฝืนอ่านเพราะอยากที่จะอ่านต่อให้มันจบ“ถ้าง่วงก็ควรจะนอนนะอย่าฝืน”อัศวินไม่อยากให้หญิงสาวได้ฝืนอ่านต่อไปหากเธอง่วงเขาก็อยากจะให้เธอได้นอนพัก“แต่อิงยังอยากอ่านนี่คะ”“นอนเถอะเดี๋ยวฉันอ่านให้ฟังก็ได้”อัศวินโน้มตัวหญิงสาวลงมานอนที่ตักของเขาพร้อมหยิบหนังสือจากมือของเธอมาอ่านต่อให้เธอได้ฟังเป็นการหาความรู้ไปในตัวของเขาด้วย“..เมื่อไรจะยอมใจอ่อนกับฉันนะ..”ชายหนุ่มอ่านหนังสือได้ไม่กี่หน้าหญิงสาวก็หลับตานอนหายใจสม่ำเสมออัศวินจึงวางหนังสือลงอมยิ้มพร้อมก้มหน้าไปกดหอมแก้มนวลของหญิงสา
20.30 น.“ฉันเป็นห่วงเธอกับลูกมากรู้ไหมคราวหน้าคราวหลังระวังกว่านี้หน่อย”อัศวินนั่งกอดหญิงสาวจากทางด้านหลังในขณะที่เขากำลังนั่งอ่านหนังสือให้เธอฟังอยู่เขาวางหนังสือลงหลังจากที่อ่านไปได้พักใหญ่พลันนึกถึงเหตุการณ์เมื่อกลางวันแล้วก็อดจะย้ำให้หญิงสาวเรื่องเมื่อกลางวันไม่ได้เพราะเป็นห่วงเธออย่างมากและรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไรเมื่อเห็นเธอจะต้องเจ็บตัว“รู้แล้วค่ะ... คุณอาชน์จะห่วงอิงกับลูกแบบนี้ตลอดไปหรือเปล่าคะ”น้ำอิงพยักหน้ารับเธอหันหลังไปมองหน้าของเขาตาใสอยากได้คำตอบจากปากของเขาว่าถ้าหากเธอไมท้องแล้วเขาจะห่วงเธอแบบนี้ตลอดไปหรือไม่“แน่สิ... เธอคือส่วนหนึ่งในชีวิตของฉันไปแล้วยังไงฉันก็ต้องห่วงเธอกับลูกอยู่แล้ว”อัศวินมองหน้าหญิงสาวจริงจังคำตอบของเขาออกมาจากหัวใจ“แล้วคุณอาชน์จะกลับมาเป็นคนที่เอาแต่ใจกับอิงเหมือนเดิมอีกหรือเปล่า”“ตอนนี้ฉันก็ว่าฉันยอมเธอเยอะแล้วนะ”“จะยอมและดูแลแบบนี้ตลอดไปใช่ไหมคะ??”“ต..ลอด..ไป...??..หมายความว่าเธอจะให้ฉันดูแลเธอตลอดไปใช่ไหม”อัศวินขมวดคิ้วหลี่ตาเล็กน้อยในเมื่อเฮพูดคำว่าตลอดไปแสดงว่าเธออยากให้เขามาอยู่ในชีวิตของเธอด้วยเป็นแน่ น้ำอิงฉีกยิ้มกว้างให้ชายหนุ่มท
ลำปางบ้านเรือนไทยลอบซ์นอนอยู่ที่เปลใต้ถุนบ้านเรือนไทยของยายของเขาที่นี่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปยังคงความร่มรื่นไว้อย่างไม่ต่างจากเดิมหลังจากที่ยายของเขาเสียไปเมื่อกลับมาถึงบ้านลอบซ์ก็จัดการทำความสะอาดบ้านครั้งใหญ่เพราะที่นี่ไม่มีใครดูแลด้านในมานานบ้านเรือนไทยของยายของเขาอายุเกือบจะห้าสิบปีแต่ทุกอย่างยังคงสภาพดีหลังบ้านเป็นที่ดินหลายร้อยไร่ห่างออกไปไม่ไกลตอนนี้เป็นทุ่งนาสลับกับบ่อน้ำและพื้นที่เลี้ยงสัตว์ทำไร่สวนผสมของยายของเขาที่ตกทอดมาเป็นมรดกของเขาที่เป็นหลานชายเพียงคนเดียวโดยมีคนงานดูแลอยู่ตลอดและที่ดินที่ให้ชาวบ้านเช่าทำกินที่อื่นที่ไม่ได้ติดกับบ้านอีกหลายสิบไร่ตอนนี้กำลังมีปัญหาเพราะมีคนมีอิทธิพลรุกล้ำเข้ามาทำไร่ในที่ดินของเขาอยู่หลายที่หากไม่มีชาวบ้านติดต่อเขาไปก็คงจะไม่รู้ตอนนี้ที่เขากลับมาก็คิดว่าจะมาสะสางเรื่องนี้ให้มันจบๆไปถึงจะมีอิทธิพลแค่ไหนเขาก็ไม่เกรงกลัวบ้านเสี่ยเฮ็ง“ผมว่าคงจะเข้าใจผิดกันล่ะมั้งครับ”“หากคิดว่าเข้าใจผิดนี่ก็คือภาพถ่ายจากดาวเทียมที่ผมขยายมาแล้วเสี่ยดูให้เต็มตานะครับว่ามันเกินมาเท่าไรหากยังไม่จัดการให้รวดเร็วผมคงต้องแจ้งความ”ลอบซ์เข้าไปที่บ้านของเสี่ย
โรงพัก“ผมว่าคุณอาจจะเข้าใจผิดมากกว่าไหนล่ะหลักฐานถ้าไม่มีคุณกลับไปก่อนเถอะ”สารวัตรวัยกลางคนที่รับเรื่องของชายหนุ่มยังไม่ทันได้ฟังที่เล่าจบก็หาว่าเขาเข้าใจผิดเสียแล้วพร้อมเปรยตามองลอบซ์อย่างไม่สนใจตำรวจที่นั่งอยู่ด้วยกันก็เช่นกันเหมือนเห็นการแจ้งความของเขาเป็นเรื่องไร้สาระ“บริการประชาชนแบบนี้เหรอคะชื่อนามสกุลอะไรเหตุการณ์เป็นยังไงยังไม่ได้ถามเลยไล่กลับซะแล้ว”อัญญาไม่พอใจกับตำรวจในโรงพักที่นี่เลยโวยวายยกใหญ่“คุณอายกลับกันก่อนเถอะครับ”ลอบซ์พอจะเดาออกกว่าคนที่นี่เป็นอย่างไรเขาจึงต้องถอยออกมาก่อนและดึงอัญญาออกมาด้วย“....หึ้ย...”อัญญาไม่พอใจอย่างมากที่ลอบซ์เหมือนจะยอมคนพวกนั้นง่ายๆ ลอบซ์ไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่จูงมือหญิงสาวมาที่รถแล้วเปิดประตูให้เธอเข้าไปนั่ง“ทำไมยอมออกมาง่ายๆคะ”อัญญาเห็นลอบซ์ขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยแล้วจึงถามอีกฝ่ายด้วยความสงสัยเพราะปกติแล้วลอบซ์เห็นความถูกต้องเป็นที่หนึ่งแต่ครั้งนี้เขาทำไมยอมง่ายๆ“ดูก็รู้ว่าเค้าเป็นคนของใคร”ลอบซ์คิดว่าพูดแค่นี้หญิงสาวก็น่าจะเข้าใจได้ในตอนนี้เข้าเป็นฝ่ายเสียเปรียบจะต้องจัดการอะไรให้รอบคอบเสียก่อนและเขาจะไม่ปล่อยให้ความอยุติธรรมนี้ม
ปังงง“คุณอาย”ลอบซ์ถีบประตูจนพังภาพตรงหน้าทำให้เขาอยากจะฆ่าไอ้โจรใจโฉดคนนี้เสียตอนนี้เลยจริงๆ“ฮือๆๆๆ”อัญญาน้ำตาไหลพรากเมื่อได้ยินเสียงของลอบซ์เธอคิดว่าเธอจะไม่รอดน้ำมือโจรพวกนี้เสียแล้ว“ไอ้เลว..แก”พลั้กก“โอ้ยย...”ตุบ..ตับ..พลั้กๆๆ..ตุ้บ..ลอบซ์เข้าไปต่อยโจรชุดดำที่กำลังทำมิดีมิร้ายหญิงสาวจนมันล้มลงแล้วจึงกระทืบมันอย่างหัวเสียจนสลบคากองเลือดไป“ไอ้ชั่ว...คุณอาย..”ชายหนุ่มสบถด่าออกมาอย่างเหลืออดและรีบเข้าไปดึงผ้าห่มมาคลุมร่างบางเอาไว้พร้อมกอดคนที่ตัวสั่นเทาอย่างรู้สึกผิด“ฮึก..ฮือๆๆๆ..”“.ผมขอโทษที่ปล่อยคุณไว้คนเดียว”ลอบซ์อุ้มหญิงสาวไปนอนที่ห้องของเขาพร้อมโทรแจ้งความให้ตำรวจมารับตัวคนพวกนี้ไปดำเนินคดีเมื่อเขาจัดการเรียบร้อยแล้วจึงเข้ามาดูแลหญิงสาวในห้องตามเดิม“ฮึกๆๆ...ฮือๆๆๆ”เวลาผ่านไปร่วมชั่วโมงหญิงสาวก็ยังร้องไม่หยุด“นอนนะครับผมจะอยู่ข้างๆคุณเอง”ลอบซ์นั่งอยู่ข้างเตียงจับมือหญิงสาวเอาไว้แน่นให้เอได้อุ่นใจว่าเขาจะดูแลเธออยู่ใกล้ไม่ไปไหนทั้งยังรอให้เธอหลับสนิทแล้วเขาจึงผละตัวไปนอนอยู่ที่โซฟาข้างๆเตียงที่หญิงสาวนอนอยู่วันต่อมาบ้านสุทธนสินไท“ท่านคะมีสายจากคุณลอบซ์ค่ะ”“ลอบซ
“แบบนี้นี่เอง...”น้ำอิงพยักหน้าเข้าใจ“มีอะไรจะบอก”ชายหนุ่มเข้ามากอดคนเป็นภรรยากระซิบข้างๆหูของเธอเบาๆ“อะไรคะ”“อีกสองวันอายกับลอบซ์จะมาที่นี่”“จริงเหรอคะ...”น้ำอิงเบิกตาโพรงดีใจเป็นพิเศษที่จะได้เจอเพื่อนเธอเสียทีเมื่อไม่ได้เจอกันร่วมสามเดือนแล้ว“ดูท่าฉันจะหัวเน่าซะแล้วล่ะมั้งดูจะคิดถึงเพื่อนขนาดนี้”อัศวินทำสีหน้าน้อยใจ“ก็ไม่ได้เจอกันนานแล้วนี่คะก็ต้องคิดถึงเป็นธรรมดา”“เธอไม่คิดถึงฉันบ้างเหรอ”“ก็คุณอาชน์อยู่กับอิงตลอดเวลานี่คะ”“ตอนฉันออกไปข้างนอกซื้อพวกของสดมาไว้ที่บ้านไง”“ก็แค่ไม่กี่ชั่วโมงเองค่ะ”น้ำอิงขมวดคิ้วเล็กน้อย“ไม่กี่ชั่วโมงเธอก็ต้องคิดถึงเพราะฉันเป็นสามีเธอ”“คุณอาชน์...”“หืม...”“เป็นขนาดนี้แล้วเหรอคะเนี่ย...”น้ำอิงส่ายหัวทั้งยังอมยิ้มให้กับความขี้อ้อนที่ไม่รู้ว่าช่วงน้าสรรหาคำอ้อนมาจากไหนนักหนา“ก็ต้องขนาดนี้แหละ”อัศวินโน้มตัวภรรยาของเขานอนลง“..อื้อ...ท..ทำอะไรคะ??”น้ำอิงถดตัวหนีเล็กน้อย“ฉันว่าฉันไม่ได้ลึกซึ้งกับเธอมานานแล้วนะ..”อัศวินกอดหญิงสาวไว้หลวมๆเพื่อไม่ให้ทับตัวของเธอ“ต...แต่ว่า..เจ้าตัวเล็กอยู่ในท้องนะคะ”น้ำอิงเข้าใจแล้วว่าเขาจะทำอะไรแต่เธอไ
“ยังไม่ได้บอกเลยอ่ะ”อัญญาก้มหน้างุดความรู้สึกในใจที่เธอเก็บซ่อนมานานมีเพียงแค่ผักหวานและน้ำอิงเท่านั้นที่รู้เธออยากจะบอกให้เจ้าตัวที่เธอแอบชอบรู้หลายครั้งแต่ก็ไมได้มีโอกาสบอกเสียที“นานแล้วนะ..”ผักหวานบุ้ยปากเล็กน้อยผิดหวังที่เธอกะจะได้ฟังข่าวดีจากอัญญาเสียหน่อย“ก็จะให้ทำยังไงก็มันยังไมได้บอกซะทีนี่นา”“รีบๆหน่อยๆเดี่ยวจะโดนสอยไปกินไม่รู้ด้วยนะ”“รู้แล้วน่า”วันต่อมา“จะไปเที่ยวป่า”“ค่ะ..พี่ลอบซ์พาอายไปนะคะ”“ง..งั้นก็ได้ครับแล้วคุณหวานจะไปด้วยหรือเปล่า”“อ่อ..เห็นหวานบ่นว่าอยากนอนพักก็เลยไม่ได้ไปค่ะ”“อ๋อ..ครับ”ชั่วโมงต่อมา“ป่าในช่วงฤดูนี้ที่นี่ดีนะคะไม่มีแมลงเลย”อัญญาเดินเที่ยวอย่างอารมณ์ดีเพราะสถานที่ที่นี่คนค่อนข้างน้อยเป็นส่วนตัวเหมาะแก่การที่เธอจะบอกบางสิ่งบางอย่างในใจกับชายหนุ่มที่เธอมีความรู้สึกดีๆด้วยความรู้สึกนี้มันมีมานานนมนี่คือสาเหตุที่เธอชอบทำตัวเอาแต่ใจกับลอบซ์อยู่บ่อยๆนั่นเองและการตามใจเธอแบบของเขาแบบนี้ล่ะมั้งที่ทำให้เธอมีใจให้เขาโดยไม่รู้ตัว“ครับอากาศก็โอเคด้วย”“พี่ลอบซ์ชอบไหมคะ”“ก็ชอบนะครับดูสงบดี”“เดินไปตรงสะพานนั่นดีกว่าค่ะ...”อัญญาเห็นว่าสะพานใหญ่ตรงห
โรงแรมXXX“จะดื่มทำไมให้เมาขนาดนี้ครับถ้าผมไม่ตามไปจะเป็นยังไง”ลอบซ์อุ้มหญิงสาวมานอนที่ห้องของเธอเขานั่งลงที่ขอบเตียงมองดูเธอพร้อมส่ายหน้ามือหนาดึงผ้านวมมาห่มให้กับคนเมาที่ตาปรืออยู่บนเตียง“อื้อ...”จู่ๆอัญญาก็พลิกตัวขึ้นมานอนซบอยู่บนอกของชายหนุ่มโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว“คุณอาย...”“ไม่ชอบอายที่เอาแต่ใจไม่ใช่เหรอคะแล้วจะมายุ่งอะไรกับชีวิตอาย”“ยังไม่ลืมเรื่องวันนั้นอีกเหรอครับ”ลอบซ์ไม่คิดว่าคำพูดของเขาวันนั้นจะทำให้หญิงสาวฝังใจและทำตัวประชดประชันเขาจนถึงทุกวันนี้“ใครจะลืมได้เล่าเจอคนที่ตัวเองชอบว่ามาแบบนั้นอ่ะ”“คุณอาย..พูดอะไรครับ”ลอบซ์มองหน้าหญิงสาวอย่างตะลึง“อายชอบพี่ลอบซ์ชอบมานานแล้วด้วย...”ฟึ่บบบเมื่อพูดจบหญิงสาวก็ตัวอ่อนนอนฟุบลงไปที่แผงอกของชายหนุ่มอย่างไม่ได้สติ“คุณอาย...”ลอบซ์ยังคงนิ่งอึ้งกับสิ่งที่พึ่งจะได้รู้เมื่อครู่เขาพยายามผลักตัวหญิงสาวให้ไปนอนในที่ของเธอดีๆแต่มือของเธอดันกำเสื้อของเขาเอาไว้แน่นทำให้เขาต้องนอนอยู่กับเธอทั้งคืนวันต่อมา“คุณอายครับ..”ลอบซ์ขยับตัวหญิงสาวให้พระออกจากตัวเขาแต่ดูเหมือนเธอจะเกาะติดเขาหนึบไม่ยอมออกง่ายๆ“อือ...”“ปล่อยผมก่อนครับ”“