Share

ตอนที่37 ฉันขอโทษ

ญี่ปุ่น

“หืม....หมอชินเหรอคะ??”

น้ำอิงที่กำลังนั่งพิงหมอนอ่านหนังสืออยู่ในห้องเมื่อได้ยินว่าข้างนอกมีเสียงคนเดินเข้ามาเธอจึงเลื่อนประตูออกมาดู

“..ฉันเอง..”

“คุณอาชน์..”

น้ำอิงผงะถอยกรูดสองสามก้าวตกใจกับคนตรงหน้าที่เขาตามหาเธอเจอได้อย่างไร อัศวินโผเข้ากอดหญิงสาวด้วยความคิดถึง

“ปล่อยอิงค่ะ”

น้ำอิงพยายามดันตัวชายหนุ่มให้ออกห่างจากตัวเธอแต่ดูท่าว่าจะยากเสียเหลือเกิน

“ไม่..”

อัศวินกระชับกอดหญิงสาวแน่นขึ้นกว่าเดิม

“ปล่อย...”

“ฉันขอโทษ..”

ชายหนุ่มพ่นคำพูดด้วยเสียงแผ่วเบาข้างหูของหญิงสาวที่เขากอดอยู่ น้ำอิงชะงักงันไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดนี้จากปากของเขาคนที่หยิ่งทรนงในศักดิ์ศรีตัวเองคนที่เอาแต่ใจคนเดิมไม่เคยมีคำพูดนี้ให้เธอ

“ขอโทษที่ฉันชอบบังคับจิตใจเธอเพราะฉันมันเห็นแกตัวอยากเก็บเธอเอาไว้ใกล้ๆแต่ก็ไม่มีวิธีที่ดีกว่าการบังคับ”

“มาที่นี่เพียงเพื่อจะขอโทษใช่ไหมคะ..”

น้ำอิงอยากจะถามเขาให้แน่ใจว่าเขามาหาเธอเพียงเพราะเรื่องแค่นี้ใช่หรือไม่หากเป็นอย่างที่อัญญาบอกกับเธอจริงมันจะต้องมีคำพูดที่มากกว่านี้แน่นอนซึ่งเธอเองก็อยากจะได้ยินคำนั้นจากปากของเขาอยู่ลึกๆเหมือนกัน

“คือ..”

“อิงให้อภัยคุณค่ะแล้วคุณก็กลับไปได้แล้วเรื่องลูกฉันขอเป็นคนดูแลเองแล้วคุณก็กลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมของคุณเถอะจะได้ไม่มีอะไรมาผูกมัด”

ดูท่าแล้วชายหนุ่มคงจะมีเรื่องมาพูดกับเธอแค่เพียงเท่านี้จริงๆท่าทีอึกอักของเขาทำให้เธอค่อนข้างผิดหวังเล็กน้อยแต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรมากเพราะเธอทำใจไว้แล้วว่ายังไงเธอก็คงจะต้องเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวแล้วปล่อยให้ชายหนุ่มกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมที่เขาเคยอยู่มาก่อนที่จะเจอเธออยู่แล้วทั้งยังรีบปิดประตูหนีเขาก่อนที่เธอจะมีน้ำตาไหลมานองหน้าเพราะความรู้สึกหน่วงในใจ

“ฉันกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมไม่ได้ฉันต้องการเธอกับลูกนะอิง”

อัศวินเกาะประตูพูดกับหญิงสาวเขารู้ว่าเธอได้ยินที่เขาพูดชัดทุกคำ

“แน่ใจเหรอคะว่าต้องการเมื่อวันไหนคุณเบื่อฉันแล้วคุณก็ทิ้งฉันอยู่ดีตอนนี้คุณยังเห็นฉันเป็นแค่ของเล่นชิ้นใหม่เท่านั้นเพราะฉะนั้นเราเลิกยุ่งกันซะตอนนี้จะดีกว่าค่ะ”

น้ำอิงนั่งเอาหลังพิงประตูอย่างเหนื่อยใจเธอตอบเขากลับไปทั้งที่ในใจเจ็บกับคำพูดตัวเองเหมือนกัน

“ไม่อิง...ฉันรักเธอฉันปล่อยเธอไปไม่ได้ได้ยินไหม..เปิดประตูให้ฉันนะอิง”

อัศวินพูดเสียงดังฟังชัดเขาขอร้องให้เธอออกมาคุยกับเขาอันที่จริงประตูแค่นี้เขาพังไปหรือดึงเปิดได้อย่างง่ายดายแต่ตอนนี้เขาจะไม่ทำตัวเป็นคนเอาแต่ใจกับเธออีกแล้ว

“ไม่ค่ะ..แล้วก็ห้ามมาบังคับอะไรอิงด้วย”

น้ำอิงนิ่งอึ้งไปชั่วขณะรอยยิ้มหวานฉีกออกมาอย่างเขินอายคำนี้สิที่หัวใจของเธออยากจะได้ยินแต่เธอจะไม่ยอมเป็นคนที่เชื่อฟังอะไรเขาง่ายๆอีกต่อไปแล้วในเมื่อเขาอ่อนกับเธอเธอก็จะต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อพิสูจน์อีกสักนิดว่าเขาจะทนอ่อนให้เธอได้นานแค่ไหนแล้วเธอถึงจะเชื่อว่าเขาพร้อมที่จะเป็นอัศวินคนใหม่เป็นพ่อที่ดีของลูกเธอได้

“ฉันขออยู่ใกล้ๆเธอดูแลเธอได้ไหมแต่จะไม่กวนใจอะไรทั้งนั้น”

อัศวินขอแค่น้ำอิงไม่ไล่เขาก็พอเขาจะตามง้อเธอจนกว่าเธอจะยอมคุยดีๆกับเขา

กลางดึก

“โอยย...ฟู่ๆๆ”

อัศวินนอนเฝ้าหน้าห้องของหญิงสาวเขาไม่ยอมออกห่างจากหน้าห้องของเธอไปไหนเพราะกลัวว่าเธอจะหนีเขาไปอีกอากาศตอนนี้ค่อนข้างหนาวมากหนาวจนชายหนุ่มนอนขดกุมมือเป่าลมร้อนใส่ตัวสั่นเทาเป็นลูกแมวตกน้ำ

“อื้อ..มม”

น้ำอิงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาช่วงกลางดึกเธอนึกขึ้นได้ว่าชายหนุ่มอยู่นอกห้องเธอจึงลุกขึ้นเพื่อจะไปดูว่าเขานั้นไปหรือยังเพราะที่นี่ข้างนอกหนาวมากอยู่เหมือนกันหากไม่อยู่ในห้องที่มีเครื่องปรับอุณหภูมิ

“คุณอาชน์..”

น้ำอิงเลื่อนประตูออกมาปรากฏว่าชายหนุ่มนั้นนอนขดตัวงออยู่ที่หน้าห้องของเธอยังไม่ได้ออกไปไหน

“น..หนาว..”

อัศวินพูดกับหญิงสาวตาปรือ

“ไปนอนข้างในเถอะค่ะ”

หญิงสาวหยิบผ้าห่มในห้องเธอเอามาพันตัวของเขาเอาไว้ทั้งช่วยพยุงชายหนุ่มเข้ามาด้านในและปูฟูกนอนให้เขาอีกที่

“หนาว”

อัศวินโน้มตัวลงนอนบนฟูกพร้อมดึงหญิงสาวมากอดก่ายตัวเธอเอาไว้

“คุณอาชน์..”

“อืมม..ฉันหนาวขออยู่แบบนี้ก่อนนะ”

อัศวินได้โอกาสนี้กอดก่ายอยู่กับหญิงสาวมีหรือเขาจะปล่อยให้โอกาสนี้มันหลุดลอยไปง่ายๆเพราะเธอคือของรักของหวงของเขา

วันต่อมา

“อื้อ..กำลังสบายเลย”

อัศวินกระชับกอดหญิงสาวเมื่อรู้ว่าเธอกำลังจะลุกออกไปจากเขาในช่วงเช้า

“ปล่อยอิงก่อนค่ะ”

น้ำอิงขมวดคิ้วหันไปมองชายหนุ่มที่นอนซ้อนตัวของเธออยู่ตอนนี้เธอจะต้องออกไปอาบน้ำอาบท่าและทำอาหารเช้าเพื่อที่จะได้กินอาหารตรงเวลา

“ไม่”

อัศิวนเผลอพ่นคำเอาแต่ใจออกมาเพราะยังรู้สึกว่าอยากที่จะนอนกอดหญิงสาวอยู่

“ก็ยังเอาแต่ใจเหมือนเดิม”

น้ำอิงสบถให้เขาได้ยินเล็กน้อยเพื่อเป็นการเตือนครั้งแรกอยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะยอมเธอหรือไม่

“ปล่อยก็ได้แต่ขออยู่ใกล้ๆได้ไหม”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นอัศวินจึงรีบละการกอดก่ายจากหญิงสาวทันทีเพราะรู้ว่าทำตัวเอาแต่ใจกับเธออีกแล้ว

ช่วงสายน้ำอิงยืนหั่นผักอยู่ในครัวเธอหันไปมองชายหนุ่มที่กำลังถือของพะลุงพะลังเข้ามาด้านในตอนนี้จมูกของเธอไวต่อกลิ่นมากรู้สึกมวนท้องขึ้นมาเรื่อยๆ

“อาหารฉันสั่งมาเอง”

อัศวินชูกล่องอาหารใกล้หน้าของหญิงสาวหวังว่าเธอจะพอใจที่เขาเอาใจใส่เธอ

“อือ..อุ้บบบ...แหวะ...”

ไม่กี่วินาทีน้ำอิงก็ต้องวิ่งพรวดเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็วเพราะเธอยิ่งได้กลิ่นใกล้ๆก็แทบจะอาเจียนพุ่งออกมาทั้งที่ในท้องตอนนี้ก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องจะให้มันอาเจียนออก

“โอเคไหม..”

อัศวินรีบทิ้งของในมือเข้าไปลูบหลังให้น้ำอิงอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก

“เหม็นค่ะ”

น้ำอิงชี้ไม้ชี้มือหวังจะบอกว่าอาหารที่เขาซื้อมาเธอไม่ได้ชอบกลิ่นมันเลยสักนิด

“งั้นเดี๋ยวฉันเอาไปทิ้งละกัน”

อัศวินรู้ว่าเธอเหม็นเขาก็จะเอามันไปทิ้งอะไรที่เธอกินไมได้เขาก็จะไม่กินเด็ดขาดจะไม่ยอมเอาเปรียบเธอแน่นอน

“เอ่อ...เสียดายค่ะถ้าคุณจะกินเดี๋ยวอิงไปนั่งในห้องก็ได้”

“ไม่...อะไรที่เธอกินไม่ได้ฉันก็จะไม่กิน”

อัศวินพยุงหญิงสาวออกมาด้านนอกเพื่อนั่งพักคำพูดของเขาเกือบทำให้น้ำอิงหลุดอมยิ้มออกมาแต่เธอก็ต้องเก็บอาการเอาไว้ไม่ให้หลุดในตอนนี้เธออยากจะลองใจของเขาอีกสักพัก

“เดี๋ยวอิงขอไปทำกับข้าวก่อนนะคะ”

“เดี๋ยวฉันทำให้”

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status