Share

ตอนที่36 คนปากหนัก

“ไม่ต้องสงสาร”

อัญญาพูดกับเพื่อนเธอด้วยแววตามุ่งมั่น

“อันนี้ความแค้นส่วนตัวหรือเปล่าเนี่ย”

ผักหวานแอบอมยิ้มมองหน้าเพื่อนเธออย่างมีเลศนัย

“อืมก็นิดหน่อยหมั่นไส้มานาน”

อัญญายอมรับว่าเรื่องที่พี่ชายเธอหาน้ำอิงไม่เจอเสียทีเธอก็แอบสะใจอยู่เหมือนกันจะได้รู้เสียบ้างว่าเวลาอยากจะติดต่อใครแล้วหาตัวยากเย็นมันรู้สึกยังไง

“แกนี่จริงๆเลยนะ...จะให้พี่แกอยู่ในสภาพที่เน่าไปกว่านี้อีกสักเท่าไรถึงจะยอมบอกว่าอิงอยู่ที่ไหน”

“อืม...ขอดูอีกสักพักแล้วกัน”

อัญญาก็ไม่รู้ว่าเธอจะปล่อยให้พี่เธอเป็นแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไรแต่ถ้าหากพี่ชายเธอรู้ใจตัวเองเร็วเธอก็อาจจะบอกกับเขาเร็วก็ได้

“แล้วอิงเป็นไงบ้างช่วงนี้ฉันไม่ค่อยได้ติดต่ออิงเลยมัวแต่ช่วยงานพี่กร”

“อารมณ์ดีขึ้นเยอะนะแต่ก็แพ้ท้องหนักอะ”

“อยู่ที่นั่นน่าจะเหงาเนอะ”

“เห็นว่าว่างๆก็อ่านหนังสือฟังเพลงแก้เบื่อมั้ง”

“นี่ไว้เราหาเวลาว่างไปหาอิงกันไหม”

ผักหวานรู้ว่าคนท้องมักจะอารมณ์แปรปรวนไปอยู่ต่างบ้านต่างเมืองอาจจะเหงาหดหู่ได้เธอเลยอยากหาเวลาว่างไปหา

“ก็ดีเหมือนกันนะ”

อัญญาเห็นด้วยกับเพื่อนเธอแต่ครั้งนี้คงยังรีบไปไมได้เพราะหากไปบ่อยเกินเดี๋ยวพี่ชายของเธอจะสงสัยเอาได้

บ้านอัศวิน

“คุณอาชน์ครับขวดเครื่องดื่มนี่มันจะเต็มห้องไปหมดแล้วนะครับ”

ลอบซ์เดินเก็บขวดเครื่องดื่มใส่ถังขยะไปปากก็พรางบ่นเจ้านายของเขาไปที่อาการหนักขึ้นทุกวัน

“นายก็รีบหาอิงให้เจอไวๆสิฉันจะได้เลิกดื่ม”

“เฮ้ออ....ไปเที่ยวญี่ปุ่นดูไหมครับเผื่อจะได้สบายใจขึ้น”

“ทำไมต้องเป็นญี่ปุ่น”

อัศวินขมวดคิ้วสงสัยว่าทำไมลอบซ์ต้องเจาะจงพูดชื่อประเทศที่จะให้เขาไปเที่ยวแบบเจาะจงขนาดนั้นด้วยแถมเรื่องเที่ยวที่ออกมาจากปากของลอบซ์มันก็ยิ่งดูแปลกๆ

“เอ่อ..ผมเห็นว่าตอนนี้ที่นั่นอากาศกำลังดีแค่นั้นน่ะครับ”

ลอบซ์แอบคิดในใจว่าเจ้านายของเขาคงจะเข้าใจอะไรได้ง่ายๆเพราะเขาไม่เคยพูดเรื่องเที่ยวให้เจ้านายของเขาฟังเลยตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา

สามวันต่อมา

ญี่ปุ่น

“หื้มมม...หอมจัง..”

น้ำอิงวางจานข้าวผัดไข่ที่เธอพึ่งจะทำเสร็จลงบนโต๊ะอาหารพร้อมนั่งลงกับพื้นสูดดมอาหารที่เธอพึ่งทำเสร็จใหม่ๆสองสามวันมานี้ไม่รู้นึกอย่างไรเธอจึงขอให้หมอชินซื้อวัตถุดิบมาไว้ให้เพื่อที่จะทำข้าวผัดไข่กินเองในทุกๆวันและแทบจะทุกมื้ออีกด้วย

“อื้มมม...ท่าทางเราจะชอบเมนูนี้ใช่ไหมปล่อยให้แม่กินได้อยู่อย่างเดียวเนี่ย...เดี๋ยวกินเสร็จแล้วอาหมอจะมารับเราไปเที่ยวกันนะคะ”

 หญิงสาวตักข้าวคำโตเคี้ยวตุ้ยๆอย่างเอร็ดอร่อยพร้อมทั้งใช้มือเรียวลูบท่องอมยิ้มเบาๆดูท่าลูกในท้องอขงเธอจะชอบข้าวผัดไข่จืดๆนี้เสียแล้ว

สวนสาธารณะ

“หมอชินมาที่นี่บ่อยเหรอคะ”

น้ำอิงนั่งที่เก้าอี้ไม้กับหมอชินได้พักใหญ่แล้วทั้งคู่คุยกันในเรื่องสัพเพเหระทั่วไปน้ำอิงไม่คิดว่าหมอหนุ่มโปรไฟล์ดีอย่างเขาจะเลือกมาทำงานแถวชนบทแถมยังเลือกที่จะใช้ชีวิตสมถะอีกต่างหาก

“ครับเวลาว่างๆผมก็จะมานั่งที่นี่บ่อยๆผ่อนคลายดีครับ”

“จริงด้วยค่ะวิวที่นี่น่ามองมากๆแทบอยากจะนอนอยู่ที่นี่เลยล่ะค่ะ”

“ขนาดนั้นเลยเหรอครับ.”

“ค่ะ..555”

น้ำอิงดูร่าเริงกว่าตอนที่มาที่นี่ครั้งแรกเยอะด้วยสภาพแวดล้อมที่เป็นอยู่และเธอได้ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวโดยที่ไม่มีเรื่องกวนใจแถมหมอชินเองก็เป็นเหมือนพี่ชายคนนึงที่คุยกันถูกคออีกด้วย

บ่ายของวัน

หมอชินกับน้ำอิงนั่งเล่นที่สวนสาธารณะพักใหญ่จึงไปหาร้านทานมื้อกลางวันกันใกล้ๆเสร็จแล้วหมอชินจึงกลับมาส่งน้ำอิงที่บ้าน

“ขอบคุณนะคะหมอชิน”

น้ำอิงก้มหัวให้ชายหนุ่มเล็กน้อยเป็นการขอบคุณเขาที่พาเธอออกไปเปิดหูเปิดตา

“ผมกลับก่อนนะครับ”

“ค่ะ”

หญิงสาวยิ้มกว้างให้ชายหนุ่มมองดูเขาขับรถกลับไปจนสุดครู่หนึ่งจึงหันหลังกลับเข้าบ้าน น้ำอิงชะงักการเดินเล็กน้อยเมื่อรู้สึกว่าเมื่อครู่ในขณะที่เธอกำลังจะหันหลังกลับเข้าบ้านมีใครบางคนยืนอยู่เธอจึงหันกลับไปมองให้แน่ใจ

“ตาฝาดงั้นเหรอ”

เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรเธอจึงบุ้ยปากเล็กน้อยเพราะคิดว่าตัวเองตาฝาดแล้วจึงเข้าบ้านไป

บ้านใหญ่

“พี่อาชน์ไปญี่ปุ่นทำไมอายไม่เห็นรู้เรื่องเลยคะ”

อัญญากลับมาจากทำงานก็เดินตรงเข้ามาที่ห้องของพ่อกับแม่ของเธอด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์เพราะรู้จากบอดี้การ์ดที่บ้านว่าพี่ชายเธอนั้นไปที่ญี่ปุ่นตั้งแต่เมื่อวาน

“เราจะไปขวางพี่เค้าหรือไง”

กิ่งเกสรมองหน้าลูกสาวของเธอทั้งอมยิ้มเล็กน้อย

“ใช่ค่ะ....คนที่ไม่รู้ใจตัวเองไปก็มีแต่จะทำให้เพื่อนอายเสียใจเปล่าๆ”

“ใครว่าพี่เราไม่รู้ใจตัวเอง”

เอื้อการหันบอกลูกสาวของเขาอย่างมีเลศนัย

“คะ??”

อัญญาไม่เข้าใจคำที่พ่อของเธอพูด

สองวันก่อนหน้า

เที่ยงคืน

ก๊อกๆๆๆ

“พ่อครับแม่ครับ”

แกร๊กกก

“มาเคาะห้องแม่ทำไมดึกๆดื่นๆมีอะไร”

กิ่งเกสรตื่นขึ้นมาเปิดประตูให้ลุกชายของเธอที่มาหาเสียดึกดื่นเที่ยงคืน

“อิงอยู่ที่ไหนของญี่ปุ่นครับ”

หลังจากที่คิดไตร่ตรองกับคำที่ลอบซ์พูดกับเขาก็เข้าใจไม่ยากว่าหญิงสาวอยู่ที่ไหนและคนที่จะทำให้น้ำอิงไปอยู่ที่นั่นได้ก็ไม่ใช่ใครถ้าไม่ใช่พ่อกับแม่ของเขา

“ไปเอาเรื่องนี้มาจากไหน”

“ผมรู้ก็แล้วกันครับบอกที่อยู่ของเธอให้ผม”

“แกสั่งพ่อเหรอ”

เอื้อการนั่งมองลูกชายของเขาอยู่ปลายเตียงด้วยสีหน้านิ่งเฉยแต่แอบเสียงแข็งใส่ลูกชายของเขาเล็กน้อย

“ขอร้องนะครับคุณพ่อคุณแม่...ผมอยากเจอเธอได้โปรดให้ผมกราบนะครับผมเสียเธอกับลูกไม่ได้จริงๆ”

อัศวินนั่งทรุดลงกับพื้นอย่างหมดอะไรตายอยากเขาพูดกับพ่อของเขาเสียงอ่อนอย่างคนไม่มีที่พึ่งหวังว่าพ่อกับแม่ของเขาจะเมตตา

“ทำไม...”

อัศวินยังคงนิ่งงันไม่พูดจาอะไรได้แต่ก้มหน้าก้มตา

“ไม่มีคำตอบงั้นเหรอ..ถ้าปากหนักนักก็ไปหาเอาเอง”

เอื้อการรู้ดีว่าลูกชายของเขาเป็นคนฟรอมจัดขนาดไหนแต่เรื่องแบบนี้เขาก็ต้องอ่อนให้เป็นเหมือนกัน

“ผมรักเธอครับผมเสียเธอไปไม่ได้ขอให้ผมได้เจอเธอนะครับผมอยากขอโทษเธอ”

และแล้วคำพูดจากหัวใจของเขาก็ได้ออกมาหลายวันมานี้เขาทบทวนกับตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่ากับความรู้สึกของเขาที่มีต่อน้ำอิงและมันก็คือคำทั้งหมดที่เขาพูดออกมาเธอคือของรักของเขาที่เขาจะไม่ยอมเสียเธอไปได้อีกอย่างที่เขาอยากพูดกับเธอตอนนี้ก็คือคำว่าขอโทษขอโทษที่เขาทำร้ายจิตใจของเธอ

“ก็แค่เนี้ยยยยย...ไม่รู้ว่าปากหนักเหมือนใคร”

กิ่งเกสรยิ่มอ่อนพร้อมหันไปมองหน้าคนเป็นสามีที่ตอนนี้ก็นั่งยิ้มอ่อนอยู่เหมือนกัน

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status