ตอนที่19 ใครเป็นคนเอาไปทิ้ง

“ถ้าพากันทำตัวดีๆก็จะเลี้ยงอยู่หรอก”

น้ำอิงหันมาจ้องหน้าต้นตาลเขม็งเธอยังไม่ลืมเรื่องที่สองคนพากันไปทำอะไรมาจึงเป็นสาเหตุให้มานอนเป็นผักอยู่แบบนี้

“เดี๋ยวนี้ผมไม่เกเรแล้วครับ”

ต้นตาลก้มหน้างุดเล็กน้อย

“แล้วนี่ได้ที่เรียนต่อหรือยัง”

“ผมว่าจะไม่ต่อแล้วครับไม่อยากให้แม่แบกภาระหนักกว่านี้แล้วเดี๋ยวผมว่าจะหางานทำแล้วสมัครเรียนมหลาลัยเปิดเอารอโอบมันหายดีแล้วไปเรียนด้วยกันครับ”

“แบบนั้นก็ดีเหมือนกันนะแล้วพี่จะลองหางานดีๆให้”

“ขอบคุณครับพี่อิง”

น้ำอิงพยักหน้าเห็นด้วยกับต้นตาลเพราะการเรียนมหาลัยก็มีทางเลือกหลายทางดีแล้วที่ต้นตาลยังคิดถึงคนที่ส่งเรียนเธอรับปากว่าจะลองหางานที่ดีๆที่รับวุฒิม.ปลายให้ต้นตาลได้ทำไปพรางๆอย่างน้อยไมได้เงินมากมายแต่ก็ไม่ต้องเดือดร้อนขอตังแม่

 ร้านก๋วยเตี๋ยวหน้าโรงพยาบาล

“อิง”

“พี่แจสมิน”

น้ำอิงตกใจเล็กน้อยที่เธอดันเจอมะลิที่นี่หวังว่าพี่มะลิของเธอจะไม่รู้ว่าเธอไปกับลูกค้านอกรอบหรอกนะ

“มาคุยกันหน่อยซิพี่เห็นเจ้เขาบอกพี่ว่าตั้งแต่ที่ลูกค้าวีไอพีคนนั้นมาที่ร้านแล้วได้อิงไปวันนั้นเค้าก็ไม่กลับมาที่ร้านอีกเลยเราได้ไปต่อกับลูกค้าหรือเปล่า”

“เอ่อ..ป..เปล่านะจ๊ะ”

น้ำอิงรีบส่ายหัวปฏิเสธยกใหญ่

“รู้แบบนี้ก็ค่อยยังชั่วเพราะเพื่อนพี่มีหลายคนแล้วที่ไปต่อกับลุกค้าคิดว่าเค้าจะลับเลี้ยงสุดท้ายก็โดนเฉดหัวกลับมาแทบทุกราย”

“เหรอจ๊ะ”

น้ำอิงใจแป้วเล็กน้อยกับคำพูดของมะลิเธอก็คงจะมีสภาพไม่ต่างกับเพื่อนสาวของมะลิที่พูดถึงนักหรอก

“ก็ใช่น่ะสิ...อ้าวแล้วนี่น้องเราเป็นไงบ้าง”

มะลิอดถามถึงอาการของโอบไมได้เพราะก็เป็นห่วงอยู่เหมือนกัน

“อาการดีขึ้นแล้วค่ะตอนนี้อยู่ห้องพักผู้ป่วยธรรมดาได้แล้ว”

“ดีแล้วล่ะ..มามื้อนี้พี่เลี้ยงเอง “

“ขอบคุณจะ”

สองสาวนั่งอยู่ที่ร้านก๋วยเตี๋ยวกันพักใหญ่ตอนนี้คนก็เริ่มเต็มร้านแล้วเพราะมันเป็นเวลาเลิกงานของหลายๆคนสองสาวนั่งคุยสารทุกข์สุขดิบกันเรื่อยเปื่อย

“อิงจะกลับไปบ้านเลยไหมเดี๋ยวพี่ไปส่งพี่ต้องผ่านแถวนั้นพอดี”

มะลิอาสาไปส่งน้ำอิงเมื่อทานก๋วยเตี๋ยวกันเสร็จเรียบร้อยแล้วเพราะเธอต้องขัยรถผ่านไปแถวหมู่บ้านอยู่แล้ว

“เอ่อ..เดี๋ยวอิงเดินซื้อของอีกพักใหญ่เลยจะ”

น้ำอิงรีบปฏิเสธอ้างว่าเธอมีธุระที่จะต้องทำเพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัยของมะลิว่าเธอไม่ได้อยู่ที่บ้านแล้ว

“อ้าวเหรองั้นเดี๋ยวพี่กลับก่อนนะ”

“จะ”

น้ำอิงโล่งอกที่มะลิกลับไปได้โดยที่ไม่ได้ถามอะไรเธอมากมายนัก

ระหว่างที่หญิงสาวรอรถแท็กซี่อยู่จู่ๆก็มีรถตู้คันหรูสีดำมาจอดอยู่ตรงหน้าของเธอ

“เอ่อ...พวกคุณ??”

“คุณอาชน์ให้มารับครับ”

ชายชุดดำสองคนรีบลงมาเชิญตัวหญิงสาวขึ้นรถให้เหตุผลว่าเป็นคำสั่งของคนเป็นนายทำให้หญิงสาวต้องรีบขึ้นรถไปอย่างรวดเร็ว

“อ่อ..ค่ะ”

บ้านอัศวิน

ติ้งงงงง

“แกอาทิตย์หน้าวันหยุดไปเที่ยวทะเลกันนะฉันชวนยัยอายแล้วแกต้องไปนะ”

น้ำอิงลงจากรถตู้ได้ก็เห็นข้อความของผักหวานเด้งขึ้นเธอคิดอยู่ครู่หนึ่งว่าจะไปดีหรือไม่เมื่อตัดสินใจเรียบร้อยแล้วเธอจึงตอบกลับไป

“โอเค”

น้ำอิงตกลงที่จะไปใจจริงไม่ได้อยากไปสักเท่าไรเพราะยังคงห่วงน้องชายของเธออยู่เหมือนกันแต่เมื่อคิดอีกแง่หากวันหยุดเธออยู่ที่บ้านเธอคงจะไม่รอดจากการที่ชายหนุ่มหาความสุขจากตัวเธออีกเป็นแน่ดังนั้นจึงตอบตกลงเพื่อนเธอไปอย่างน้อยครั้งนี้เธอก็มีข้ออ้างว่าเธอไปเที่ยวกับน้องสาวของเขาชายหนุ่มคงไม่ว่าอะไร

แกร๊กก

น้ำอิงเดินอ้อยอิ่งเข้าห้องมาดูถุงเสื้อผ้าที่ชายหนุ่มเลือกซื้อมาให้เธอเมื่อก่อนจะออกไปเธอหยิบมาดุเพียงแค่ชุดที่จะใส่ออกไปข้างนอกเท่านั้นยังไม่ได้ดูถ้วนถี่

“หืมมม...”

หญิงสาวคิ้วขมวดเล็กน้อยเมื่อเสื้อผ้าชิ้นล่าสุดที่เธอหยิบออกมามันเป็นชุดนอนที่วาบหวิวที่เธอเพียงแค่เห็นเนื้อผ้ากับรูปแบบก็เขินจนหน้าแดงก่ำไม่คิดว่าเขาจะหาซื้อชุดแบบนี้มาให้เธอใส่ด้วยเมื่อเห็นดังนั้นจึงรีบเก็บใส่ถุงอย่างรวดเร็วหมายจะเอาไปทิ้งยังไงเธอก็จะไม่ยอมใส่ชุดแบบนี้แน่นอน

หญิงสาวรีบเปิดดูหลายๆถุงดูว่ามีชุดไหนที่เธอไม่ชอบอีกหรือไม่จะได้ไปทิ้งทีเดียวเมื่อเลือกดูทุกอย่างเรียบร้อยแล้วจึงเดินลงไปด้านล่างเอาของที่เธอไม่อยากได้ไปทิ้งถังขยะที่เยื้องๆกับหน้าบ้านของชายหนุ่มแล้วกลับมาจัดแจงเก็บเสื้อผ้าที่กองอยู่ใส่ถุงไว้อย่างเดิมให้เรียบร้อยเพราะเธอยังไม่รู้ว่าเธอจะได้อยู่ที่ห้องไหนจึงไม่อยากถือวิสาสะใช้ตู้เสื้อผ้าของชายหนุ่ม

“เฮ้อ....”

หญิงสาวปลดเสื้อผ้าของเธอพร้อมเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำอย่างสบายอารมณ์พรางนึกถึงคำที่มะลิบอกกับเธอทำให้เธอว่าสาวๆที่ไปกับลุกค้าส่วนมากจะโดนเฉดหัวกลับเมื่อยามที่เขาเบื่อแล้วเธอไม่ได้อยากได้ชื่อว่าเป็นของเล่นของลูกค้าแต่เธอโดนบังคับด้วยคำขู่และเธอก็ภาวนาในใจว่าให้เขาเบื่อเธอในเร็ววันก่อนที่เธอจะเผลอคิดอะไรเกินเลยกับเขาไปก่อน

“ชุดนอนแบบนี้สิถึงจะนอนได้อย่างสบายใจ”

หญิงสาวเดินออกมาแต่งตัวข้างนอกห้องอย่างสบายอารมณ์เพราะรู้ว่าในห้องนี้มีแต่เธอเท่านั้นแอบขอให้เขาไม่กลับมาเลยในคืนนี้ยิ่งดี

ดวงตากลมโตกำลังมองตัวเองที่ใส่ชุดนอนเป็นเสื้อยืดสีขาวธรรมดากับกางเกงผ้าขายาวของเธอที่แวะเอามาจากบ้านก่อนจะไปหาน้องชายเธอที่โรงพยาบาลกับชุดทำงานอีกสองสามชุด

หญิงสาวทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาพร้อมเล่นมือถือนิดหน่อยด้วยความเพลินจึงทำให้เธอเผลอฟุบหลับไปบนโซฟาราคาแพงอย่างไม่รู้ตัว

สองชั่วโมงต่อมา

ฟอดดดดด

“อืม..มม.”

น้ำอิงรู้สึกตัวตื่นเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรมารบกวนบนใบหน้าของเธอทั้งยังรู้สึกหนักที่ลำตัวอีกต่างหากเมื่อลืมตาเห็นเป็นชายหนุ่มเธอจึงรีบถดตัวหนีลุกขึ้นนั่งชิดติดโซฟาด้วยสีหน้าที่ตกใจทันที

“ใครเป็นคนเอาไปทิ้ง”

อัศวินชูถุงกระดาบแบรนด์ดังที่ข้างในมีชุดนอนที่เขาสั่งให้ลูกน้องไปซื้อมาให้เธอเขาเห็นในกล้องทุกอย่างว่าเธอเดินไปทำอะไรที่หน้าบ้านตอนนี้เขาจึงคาดคั้นเธอด้วยสายตาคาดโทษ