วันต่อมา“อ้าวอิงไปเดินเล่นมาเหรอ”อัญญานั่งเล่นมือถืออยู่ที่โซฟาที่ห้องโถงเห็นน้ำอิงเดินเข้ามาก็คิดว่าเพื่อนเธอน่าจะตื่นแต่เช้าก่อนที่เธอจะตื่นไปเดินเล่นเป็นแน่“อืม...ขอตัวอาบน้ำก่อนนะ”“อืมม..”น้ำอิงเดินเข้ามาในบ้านในช่วงสายเธอคิดว่าอัญญายังไม่ตื่นเสียอีกเมื่อได้ยินว่าเพื่อนเธอทักแบบนั้นก็เออออไปเลยตามเลยดีที่อัญญาไม่ได้สงสัยอะไรสิบโมงเช้า“ไปอิง”อัญญาเปิดประตูเข้ามาเรียกเพื่อนเธอให้ออกไปข้างนอกเพราะแดเนียลบอกกับแม่เธอว่าวันนี้จะพาพวกเธอไปล่องเรือเล่นกัน“ไปไหน”น้ำอิงทำหน้าสงสัย“พี่แดเนียลจะพาเราไปนั่งเรือเล่นกัน”“ไม่ไปได้ไหม”“เป็นอะไรรึเปล่า”“อยากนอนรู้สึกปวดหัวแปลกๆ”“อืม..ก็ได้งั้นนอนพักเถอะ”อัญญามีสีหน้าผิดหวังนิดหน่อยแต่เมื่อเพื่อนเธอไม่อยากจะไปเธอก็ไม่บังคับน้ำอิงรู้ว่าหากไปเธอจะต้องเจอกับอัศวินอีกแล้วมันจะไปสนุกอะไรในเมื่อไปแล้วเธอก็มีแต่ความกังวลท่าเรือ“หนูอิงล่ะ”กิ่งเกสรเห็นเพียงผักหวานกับลูกสาวของเธอเดินตรงมาที่ท่าเรือเท่านั้นแปลกใจว่าทำไมจึงไม่มีน้ำอิงเดินมาด้วย“อิงไม่ไปค่ะแม่เห็นบอกอยากนอนพัก”“อ้าวเหรอ...โอเคงั้นเราลงเรือกันเถอะ”“แล้วพี่อาชน์ล่ะคะพี่ลอบซ
ร้านอาหาร“ของขวัญสุขสันต์วันเกิดนะแกขอให้มีแฟนหล่อๆรวยๆ”สามสาวนั่งทานอาหารกันอยู่ที่ร้านอาหารหรูโดยมื้อนี้อัญญาและผักหวานเป็นคนออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดคนละครึ่งเนื่องจากเป็นวันเกิดของเพื่อนเธอผักหวานส่งกล่องของขวัญกล่องไม่ใหญ่มากให้น้ำอิงทั้งยังอวยพรเสียงดังฟังชัด น้ำอิงไม่ได้อยากได้พรข้อนี้เท่าไรอวยพรให้เธอไม่มีอุปสรรคในชีวิตจะดีกว่า“นี่เค้ก...อยากได้อะไรก็ขอเอาละกัน”อัญญาจุดเทียนในก้อนเค้กสีชมพูหวานมีรูปปั้นเหมือนเจ้าของวันเกิดอยู่ตรงกลางพร้อมยื่นให้เพื่อนเธอขอพรก่อนจะเป่า น้ำอิงหลับตาขอพรก่อนที่จะเป่าเทียนให้ดับไปบ้านอัศวิน“เค้กที่สั่งได้แล้วครับนาย”“อืม..ออกไปได้”“ครับ”อัศวินสั่งเค้กจากร้านดังมาไว้ให้หญิงสาวตอนนี้เขาเดินวนไปวนมาตั้งตารอเวลาที่เธอจะกลับมาอย่างใจจดใจจ่ออย่างเป็นกังวลว่าเขาจะพูดอวยพรวันเกิดเธออย่างไรดีแกร๊กก“มาแล้วเหรอ..”“ค่ะ”“มานี่สิ”เมื่อเห็นส่าหญิงสาวเปิดประตูเข้ามาพร้อมของพะลุงพะลังเขาก็รีบเข้าไปหยิบจากมือของเธอวางเอาไว้ก่อนพร้อมพาเธอมานั่งหน้าก้อนเค้กสีขาวที่เขาวางอยู่บนโต๊ะ“อะไรคะ”น้ำอิงงงเล็กน้อยที่ชายหนุ่มดูรุกรี้รุกรนเป็นพิเศษ“วันเกิดเธอไง”น้ำอ
“นั่นเลขาคุณนี่คะ”“เอ่อ..คุณอาชน์”น้ำอิงมองไปยังผู้หญิงที่ควงแขนมากับผู้ชายเข้ามาใหม่เมื่อสายตาปะทะกับทั้งสองตัวของเธอชาวาบไม่คิดว่าจะเจอพวกเขาทั้งคู่ที่นี่มันเหมือนยิ่งตอกย้ำสถานะของเธอว่าเธอเป็นเพียงแค่คนในความลับของเขาเท่านั้นเป็นสิ่งที่เธอไม่ได้อยากเลือกตั้งแต่แรกอีกต่างหาก“อายอยู่ที่นี่เหรอคะ”พลอยไพรินเห็นว่าน้ำอิงนั่งรออยู่ด้านนอกแสดงว่าเธอจะต้องมากับอัญญาเป็นแน่“ใช่ค่ะอายลองชุดอยู่ด้านในค่ะ”น้ำอิงชี้มือไปทางด้านในห้องใหญ่ที่มีพนักงานยืนรออยู่หน้าประตูพร้อมก้มหน้าเธอเลือกที่จะไม่มองทั้งสองให้บาดตาให้ตัวเองรู้สึกหน่วง“อ๋อ..พอดีเลยงั้นเราไปข้างในกันดีกว่าค่ะอาชน์”เมื่อรู้ดังนั้นพลอยไพรินจึงรีบดึงมือของอัศวินเข้าไปด้านในโดยที่เจ้าตัวก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรชายหนุ่มมองหญิงสาวด้วยหางตาเล็กน้อยเขาดูสีหน้าของเธอตอนนี้ก็พอจะเดาอารมณ์ออกว่าเธอคงจะไม่ได้อยากมาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้สักเท่าไรเขาเองก็เหมือนกันแต่ก็ต้องทำไปเพราะแค่หน้าที่เท่านั้นสิบนาทีต่อมา“เรียบร้อยแล้วใช่ไหม”“อืม...พอดีไม่มีอะไรต้องแก้เรากลับกันเถอะ”“อืมม...”ยังไม่ทันที่จะลุกยืนเต็มที่น้ำอิงก็ถึงกับเข่าทรุดเพราะหน้า
“แม่ว่าเรารู้อยู่แก่ใจนะเรื่องเรากับหนูอิงมันยังไง”กิ่งเกสรรู้ดีว่าลูกชายของเธอรู้ว่าสิ่งที่มันมากกว่าที่เธอพูดออกไปมันคืออะไรเธอไม่เชื่อว่าลูกชายของเธอจะปล่อยให้ใครตามสืบเรื่องตัวเองได้ง่ายๆถ้าไม่จงใจในเมื่อเรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้วเธอก็ขอถามสิ่งที่เธอสงสัยมานานว่าลูกชายของเธอกับน้ำอิงความสัมพันธ์ของทั้งสองเป็นยังไงกันแน่เพราะเธอจับสังเกตุได้ตั้งแต่วันที่น้ำอิงมานอนที่บ้านแล้วลูกชายของเธอแอบเข้าห้องของน้ำอิงแถมคืนที่ไปนอนที่เกาะยังพาน้ำอิงออกไปข้างนอกดึกๆดื่นๆกลับมาก็เช้าอีกต่างหากเรื่องนี้เธออยากจะฟังจากปากลูกชายของเธอเองอัศวินตั้งใจจะบอกเรื่องนี้กับแม่ของเขาอยู่แล้วเขาจึงเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้แม่ของเขาฟัง...จนถึงเรื่องที่ตอนนี้น้ำอิงตั้งท้องอีกด้วย“อาชน์...นี่แม่จะเป็นลมทำไมถึงได้ทำนิสัยแบบนี้ห้ะ”กิ่งเกสรฟังเรื่องราวทั้งหมดเธอแทบจะลมจับที่ดูลูกชายเธอเหมือนจะโหดร้ายกับน้ำอิงเสียเหลือเกินยิ่งฟังก็ยิ่งสงสารน้ำอิงหากหญิงสาวไม่ท้องกับลูกชายของเธอตัวเธอเองจะเป็นคนช่วยน้ำอิงให้พ้นไปจากชีวิตลูกชายของเธอเสียเองแต่ก็แอบแปลกใจอยู่ไม่น้อยเมื่อรู้สึกว่าลูกชายของเธอจะมีนิสัยบางอย่างที่เปลี
“เรื่องโอบแกไม่ต้องเป็นห่วงฉันสัญญาว่าน้องแกจะไม่เป็นอะไรแล้วฉันจะดูแลโอบแทนแกเอง”อัญญารู้ว่าการที่น้ำอิงไม่หนีไปจากพี่ชายของเธอก็เพราะน่าจะเนื่องด้วยกลัวคำขู่ของพี่ชายเธอตอนนี้เธอเชื่อว่าเรื่องทุกอย่างถึงหูแม่ของเธอแล้วโอบจะไม่เป็นอะไรอีกอย่างตอนนี้ความรู้สึกของพี่ชายเธอที่มีต่อน้ำอิงเธอก็คิดว่ามันเปลี่ยนไปเช่นกันแต่แค่พี่ชายของเธอยังหาคำตอบให้ตัวเองไมได้เท่านั้น“อืม...ฮึก..ขอบ..ใจนะ..”น้ำอิงได้ยินคำนี้เธอก็โล่งใจไปเปราะหนึ่งจึงยอมล้มตัวนอนพักบนเตียงโดยดีแต่ก็ยังมีอาการสะอื้นอยู่บ้างเล็กน้อยหลังจากที่น้ำอิงหลับไปแล้วสองสาวก็มานั่งคุยกันอยู่ที่หน้าบ้านรับลมชมวิวของแม่น้ำด้วยสีหน้าที่เป็นกังวลกันนิดหน่อย“พี่อาชน์นี่สุดไปเลยนะแก”ผักหวานไม่รู้จะสรรหาคำพูดไหนมาอธิบายในความเป็นพี่ชายของเพื่อนเธอเลยจริงๆเป็นคนที่ค่อนข้างจะแปลกคนกับคนทั่วไปเสียเหลือเกิน“ถ้าวันนั้นฉันจัดการเรื่องเงินได้เรื่องนี้ก็คงไม่เกิด”อัญญาคิดถึงเรื่องในอดีตหากวันที่เพื่อนเธอต้องการเงินแล้งเงินเธออยู่ในมือของเธอโดยไม่ต้องขออนุญาตใครเรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้“มันอาจจะเป็นเรื่องที่ฟ้ากำหนดมาแล้วก็ได้”ผักหวานคิดในอีก
วันต่อมาบ้านใหญ่“คุณพ่อ”อัศวินเข้ามาที่บ้านใหญ่ของเขาในช่วงเช้าหน้าตาของเขาหมองคล้ำเสียยิ่งกว่าคนโดนของเพราะทั้งไม่ได้นอนและทั้งดื่มหนักจนหมดมาดนักธุรกิจ“ว่าไงลูกชายตัวดี”เอื้อการมองลูกชายของตนที่เดินเป็นศพตายซากเข้ามาหาทั้งกลิ่นตัวยังฟุ้งไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอลล์คละคลุ้งเป็นบุญตาเสียจริงที่ได้เห็นลูกชายของเขาโดนผู้หญิงทิ้งแต่ก็ไมได้เอ่ยคำทำร้ายจิตใจอะไรขึ้นมา“คุณพ่อพึ่งมาจะไปไหนกันเหรอครับ”อัศวินมองกระเป๋าที่วางอยู่หน้าบ้านพร้อมรถตู้แสดงว่าต้องมีคนจะออกไปเที่ยวที่ไหนกันแน่“พ่อจะพาแม่เรากับน้องไปเที่ยวที่ญี่ปุ่นน่ะทริปนี้แม่เค้าอยากไปนานแล้ว”“อ่อ..ครับ...นี่ทิ้งงานไปเที่ยวแบบนี้บอกลอบซ์หรือยัง”อัศวินเหลือบสายตามองน้องสาวของเขาที่กำลังขึ้นไปนั่งรออยู่ในรถตู้เพราะไม่อยากคุยกับพี่ชายของเธอ ไร้การตอบรับจากอัญญาทั้งเธอยังหันหน้าหนีพี่ชายของเธออีกด้วย“น้องคงโกรธเราเรื่องหนูอิงน่ะ”กิ่งเกสรเดินออกจากบ้านตรงเข้ามาหาลูกชายของเธอก่อนที่จะเดินไปประชิดตัวอัญญาขวางเอาไว้ก่อนรู้ว่าลูกเธอจะต้องเข้าไปดุคนเป็นน้องอีกแน่“แล้วคุณแม่จะไปกี่วันครับ”“สักอาทิตย์เดี๋ยวก็กลับแล้วล่ะแล้วเรื่องหนูอิงเจ
ครู่ต่อมา“นี่หมอชินอิจิโร่หมอชินเป็นหมอสูติจะเป็นคนมาดูแลเราเป็นระยะนะหนูอิงเค้าเป็นลูกชายเพื่อนพ่อเอง”เอื้อการนัดชินอิจิโร่มาที่นี่เพื่อแนะนำให้รู้จักกับน้ำอิงเพราะเขาจะวานให้หมอชินมาดูแลน้ำอิงที่นี่เป็นระยะในระหว่างที่น้ำอิงอยู่ที่นี่หมอชินเป็นลูกชายของชินซาคุเพื่อนเอื้อการที่ทำธุรกิจด้วยกันที่อิตาลีที่นี่เป็นบ้านของชินซากุที่ซื้อเอาไว้นานแล้วเอื้อการเห็นว่าเวลานี้เขามีเรื่องจำเป็นที่จะต้องขอใช้ซึ่งชินซาคุก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรทั้งยังบอกให้อยู่เหมือนบ้านตัวเองและยังให้นัดเจอกับลูกชายของเขาเพื่อให้มาดูแลคนที่อยู่ที่นี่ด้วย“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”หมอชินก้มหัวลงเล็กน้อยทักทายหญิงสาว“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ”น้ำอิงทักทายหมอหนุ่มด้วยรอยยิ้ม“คุณเป็นพ่อฉันก็ต้องเป็นแม่สินะ”เมื่อครู่กิ่งเกสรได้ยินสามีของเธอแทนตัวเองว่าพ่อกับน้ำอิงเธอจึงขอแทนตัวเองว่าแม่บ้าง น้ำอิงเกิดอาการเกร็งๆกับสรรพนามที่เปลี่ยนไปของทั้งคู่เล็กน้อย“งั้นหนูอิงเรียกน้าว่าแม่เลยแล้วกันนะเหมือนที่อายเรียกไง”“เอ่อ...ค่ะ”อัญญาหันมายิ้มให้เพื่อนเธออย่างมีเลศนัยเพราะรู้ว่าพ่อกับแม่ของเธอคิดอะไรกันอยู่อาทิตย์ต่อมา“พ
สนามบิน“เที่ยวให้สบายใจนะลูกสบายใจเมื่อไรก็ค่อยกลับมา”“ค่ะคุณพ่อ”สองพ่อลูกกอดกันอยู่ที่สนามบินท่ามกลางผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมาวันนี้ภัคดนัยมาส่งลูกสาวของเขาตามที่เธอขอว่าอยากจะไปเที่ยวเรื่องนี้เขาเห็นดีเห็นงามด้วยที่พลอยไพรินจะเดินทางไปญี่ปุ่นเขาหวังว่าการไปเที่ยวครั้งนี้จะทำให้ลูกสาวของเขาลืมเรื่องที่ช้ำใจในตอนนี้ได้“อย่าลืมว่าพ่ออยากเห็นรอยยิ้มที่สดใสของลูกอีกครั้งนะ”“ค่ะอยู่ทางนี้ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ”ตอนนี้พลอยไพรินพอจะทำใจได้บ้างแล้วเพียงอยากหาที่สงบๆอยู่กับตัวเองให้พ้นจากข่าวคราวที่เธอยกเลิกงานแต่งเธอจึงเลือกที่จะไปพักผ่อนที่ญี่ปุ่นคนเดียวหวังว่าการเที่ยวครั้งนี้จะเยียวยาหัวใจของเธอให้กลับมาดีขึ้นในเร็ววันเหมือนกันญี่ปุ่น“อุ้บ...แหวะ...อุบบ..เฮ้ออออ...ทำไมไม่สงสารแม่บ้างเลยคะเจ้าตัวเล็กกินอะไรไปเท่าไรก็ออกมาหมดเลยแบบนี้จะได้สารอาหารบ้างไหมคะ”น้ำอิงนั่งฟุบลงกับพื้นมือเรียวของเธอลูบหน้าท้องพร้อมส่งเสียงคุยเบาๆอาการแพ้ท้องของเธอเริ่มจะหนักขึ้นทุกวันๆจนเธอนั้นซูบลงไปเยอะ“เป็นยังไงบ้างครับคุณอิง”“หมอชิน..”“นี่ท่าทางจะแพ้หนักใช่ไหมครับ”หมอชินเห็นสีหน้าของหญิงสาวก็พอจะดูอาการ
“ยังอีกเหรอแกก็ทำตัวดีกับเค้ามานานแล้วนะหรือว่าพี่ลอบซ์ของแกจะมีคนอื่นไปแล้ว”ผักหวานยังแกล้งหยอกเพื่อนเธอไม่จบไม่สิ้น“พูดอะไรอย่างนั้นเล่า”หน้าอัญญาตอนนี้จากที่ยุ่งอยู่แล้วก็ยิ่งยิ่งขึ้นไปอีกเป็นสิบเท่า“วันนี้พี่แกนึกยังไงชวนฉันมาปาร์ตี้ที่นี่กัน”ผักหวานอยากจะรู้นักว่าทำไมวันนี้พี่ชายของอัญญาถึงได้อยากจัดงานปาร์ตี้รวมตัวพวกเพื่อนๆกัน“ไม่รู้สิอยากให้บ้านครึกครื้นล่ะมั้ง”อัญญาเองก็ไม่รู้เหมือนกันแต่ก็คิดว่ามันน่าจะเป็นข้อดีทำให้บ้านนี้ครึกครื้นขึ้นมาบ้าง“สาวๆครับไปที่สนามหญ้ากันเถอะ”แดเนียลเดินมาตามสาวๆทั้งสามให้ลงไปที่สนามหญ้าหลังบ้าน“คุณมาด้วยเหรอ”ผักหวานหน้าบึ้งเล็กน้อยที่ไม่คิดว่าเขาจะมาดีด้วย“ต้องมาอยู่แล้วมาให้คุณเห็นจนเบื่อหน้าไปเลย”หลังจากที่กลับจากเกาะตอนนั้นแดเนียลก็ตามจีบผักหวานมาพักใหญ่แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ชอบหน้าเขาเอาเสียเลยทั้งที่เขาพยายามทำตัวดีๆกับเธอมาตลอด“หึ่..”ผักหวานไม่รู้ว่าเขาไปแอบปิ๊งเธอตอนไหนทั้งที่เอาแต่แกล้งเธอเธอไม่ชอบพฤติกรรมที่มีผู้หญิงเยอะของเขาที่เคยมีให้เธอได้เห็นนั้นมันยิ่งเป็นข้อที่เธอไม่อยากได้เขามาเป็นแฟน“ตาหนูมาหาคุณพ่อมาครับ”เมื่อ
โรงแรมXXX“จะดื่มทำไมให้เมาขนาดนี้ครับถ้าผมไม่ตามไปจะเป็นยังไง”ลอบซ์อุ้มหญิงสาวมานอนที่ห้องของเธอเขานั่งลงที่ขอบเตียงมองดูเธอพร้อมส่ายหน้ามือหนาดึงผ้านวมมาห่มให้กับคนเมาที่ตาปรืออยู่บนเตียง“อื้อ...”จู่ๆอัญญาก็พลิกตัวขึ้นมานอนซบอยู่บนอกของชายหนุ่มโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว“คุณอาย...”“ไม่ชอบอายที่เอาแต่ใจไม่ใช่เหรอคะแล้วจะมายุ่งอะไรกับชีวิตอาย”“ยังไม่ลืมเรื่องวันนั้นอีกเหรอครับ”ลอบซ์ไม่คิดว่าคำพูดของเขาวันนั้นจะทำให้หญิงสาวฝังใจและทำตัวประชดประชันเขาจนถึงทุกวันนี้“ใครจะลืมได้เล่าเจอคนที่ตัวเองชอบว่ามาแบบนั้นอ่ะ”“คุณอาย..พูดอะไรครับ”ลอบซ์มองหน้าหญิงสาวอย่างตะลึง“อายชอบพี่ลอบซ์ชอบมานานแล้วด้วย...”ฟึ่บบบเมื่อพูดจบหญิงสาวก็ตัวอ่อนนอนฟุบลงไปที่แผงอกของชายหนุ่มอย่างไม่ได้สติ“คุณอาย...”ลอบซ์ยังคงนิ่งอึ้งกับสิ่งที่พึ่งจะได้รู้เมื่อครู่เขาพยายามผลักตัวหญิงสาวให้ไปนอนในที่ของเธอดีๆแต่มือของเธอดันกำเสื้อของเขาเอาไว้แน่นทำให้เขาต้องนอนอยู่กับเธอทั้งคืนวันต่อมา“คุณอายครับ..”ลอบซ์ขยับตัวหญิงสาวให้พระออกจากตัวเขาแต่ดูเหมือนเธอจะเกาะติดเขาหนึบไม่ยอมออกง่ายๆ“อือ...”“ปล่อยผมก่อนครับ”“
“ยังไม่ได้บอกเลยอ่ะ”อัญญาก้มหน้างุดความรู้สึกในใจที่เธอเก็บซ่อนมานานมีเพียงแค่ผักหวานและน้ำอิงเท่านั้นที่รู้เธออยากจะบอกให้เจ้าตัวที่เธอแอบชอบรู้หลายครั้งแต่ก็ไมได้มีโอกาสบอกเสียที“นานแล้วนะ..”ผักหวานบุ้ยปากเล็กน้อยผิดหวังที่เธอกะจะได้ฟังข่าวดีจากอัญญาเสียหน่อย“ก็จะให้ทำยังไงก็มันยังไมได้บอกซะทีนี่นา”“รีบๆหน่อยๆเดี่ยวจะโดนสอยไปกินไม่รู้ด้วยนะ”“รู้แล้วน่า”วันต่อมา“จะไปเที่ยวป่า”“ค่ะ..พี่ลอบซ์พาอายไปนะคะ”“ง..งั้นก็ได้ครับแล้วคุณหวานจะไปด้วยหรือเปล่า”“อ่อ..เห็นหวานบ่นว่าอยากนอนพักก็เลยไม่ได้ไปค่ะ”“อ๋อ..ครับ”ชั่วโมงต่อมา“ป่าในช่วงฤดูนี้ที่นี่ดีนะคะไม่มีแมลงเลย”อัญญาเดินเที่ยวอย่างอารมณ์ดีเพราะสถานที่ที่นี่คนค่อนข้างน้อยเป็นส่วนตัวเหมาะแก่การที่เธอจะบอกบางสิ่งบางอย่างในใจกับชายหนุ่มที่เธอมีความรู้สึกดีๆด้วยความรู้สึกนี้มันมีมานานนมนี่คือสาเหตุที่เธอชอบทำตัวเอาแต่ใจกับลอบซ์อยู่บ่อยๆนั่นเองและการตามใจเธอแบบของเขาแบบนี้ล่ะมั้งที่ทำให้เธอมีใจให้เขาโดยไม่รู้ตัว“ครับอากาศก็โอเคด้วย”“พี่ลอบซ์ชอบไหมคะ”“ก็ชอบนะครับดูสงบดี”“เดินไปตรงสะพานนั่นดีกว่าค่ะ...”อัญญาเห็นว่าสะพานใหญ่ตรงห
“แบบนี้นี่เอง...”น้ำอิงพยักหน้าเข้าใจ“มีอะไรจะบอก”ชายหนุ่มเข้ามากอดคนเป็นภรรยากระซิบข้างๆหูของเธอเบาๆ“อะไรคะ”“อีกสองวันอายกับลอบซ์จะมาที่นี่”“จริงเหรอคะ...”น้ำอิงเบิกตาโพรงดีใจเป็นพิเศษที่จะได้เจอเพื่อนเธอเสียทีเมื่อไม่ได้เจอกันร่วมสามเดือนแล้ว“ดูท่าฉันจะหัวเน่าซะแล้วล่ะมั้งดูจะคิดถึงเพื่อนขนาดนี้”อัศวินทำสีหน้าน้อยใจ“ก็ไม่ได้เจอกันนานแล้วนี่คะก็ต้องคิดถึงเป็นธรรมดา”“เธอไม่คิดถึงฉันบ้างเหรอ”“ก็คุณอาชน์อยู่กับอิงตลอดเวลานี่คะ”“ตอนฉันออกไปข้างนอกซื้อพวกของสดมาไว้ที่บ้านไง”“ก็แค่ไม่กี่ชั่วโมงเองค่ะ”น้ำอิงขมวดคิ้วเล็กน้อย“ไม่กี่ชั่วโมงเธอก็ต้องคิดถึงเพราะฉันเป็นสามีเธอ”“คุณอาชน์...”“หืม...”“เป็นขนาดนี้แล้วเหรอคะเนี่ย...”น้ำอิงส่ายหัวทั้งยังอมยิ้มให้กับความขี้อ้อนที่ไม่รู้ว่าช่วงน้าสรรหาคำอ้อนมาจากไหนนักหนา“ก็ต้องขนาดนี้แหละ”อัศวินโน้มตัวภรรยาของเขานอนลง“..อื้อ...ท..ทำอะไรคะ??”น้ำอิงถดตัวหนีเล็กน้อย“ฉันว่าฉันไม่ได้ลึกซึ้งกับเธอมานานแล้วนะ..”อัศวินกอดหญิงสาวไว้หลวมๆเพื่อไม่ให้ทับตัวของเธอ“ต...แต่ว่า..เจ้าตัวเล็กอยู่ในท้องนะคะ”น้ำอิงเข้าใจแล้วว่าเขาจะทำอะไรแต่เธอไ
ปังงง“คุณอาย”ลอบซ์ถีบประตูจนพังภาพตรงหน้าทำให้เขาอยากจะฆ่าไอ้โจรใจโฉดคนนี้เสียตอนนี้เลยจริงๆ“ฮือๆๆๆ”อัญญาน้ำตาไหลพรากเมื่อได้ยินเสียงของลอบซ์เธอคิดว่าเธอจะไม่รอดน้ำมือโจรพวกนี้เสียแล้ว“ไอ้เลว..แก”พลั้กก“โอ้ยย...”ตุบ..ตับ..พลั้กๆๆ..ตุ้บ..ลอบซ์เข้าไปต่อยโจรชุดดำที่กำลังทำมิดีมิร้ายหญิงสาวจนมันล้มลงแล้วจึงกระทืบมันอย่างหัวเสียจนสลบคากองเลือดไป“ไอ้ชั่ว...คุณอาย..”ชายหนุ่มสบถด่าออกมาอย่างเหลืออดและรีบเข้าไปดึงผ้าห่มมาคลุมร่างบางเอาไว้พร้อมกอดคนที่ตัวสั่นเทาอย่างรู้สึกผิด“ฮึก..ฮือๆๆๆ..”“.ผมขอโทษที่ปล่อยคุณไว้คนเดียว”ลอบซ์อุ้มหญิงสาวไปนอนที่ห้องของเขาพร้อมโทรแจ้งความให้ตำรวจมารับตัวคนพวกนี้ไปดำเนินคดีเมื่อเขาจัดการเรียบร้อยแล้วจึงเข้ามาดูแลหญิงสาวในห้องตามเดิม“ฮึกๆๆ...ฮือๆๆๆ”เวลาผ่านไปร่วมชั่วโมงหญิงสาวก็ยังร้องไม่หยุด“นอนนะครับผมจะอยู่ข้างๆคุณเอง”ลอบซ์นั่งอยู่ข้างเตียงจับมือหญิงสาวเอาไว้แน่นให้เอได้อุ่นใจว่าเขาจะดูแลเธออยู่ใกล้ไม่ไปไหนทั้งยังรอให้เธอหลับสนิทแล้วเขาจึงผละตัวไปนอนอยู่ที่โซฟาข้างๆเตียงที่หญิงสาวนอนอยู่วันต่อมาบ้านสุทธนสินไท“ท่านคะมีสายจากคุณลอบซ์ค่ะ”“ลอบซ
โรงพัก“ผมว่าคุณอาจจะเข้าใจผิดมากกว่าไหนล่ะหลักฐานถ้าไม่มีคุณกลับไปก่อนเถอะ”สารวัตรวัยกลางคนที่รับเรื่องของชายหนุ่มยังไม่ทันได้ฟังที่เล่าจบก็หาว่าเขาเข้าใจผิดเสียแล้วพร้อมเปรยตามองลอบซ์อย่างไม่สนใจตำรวจที่นั่งอยู่ด้วยกันก็เช่นกันเหมือนเห็นการแจ้งความของเขาเป็นเรื่องไร้สาระ“บริการประชาชนแบบนี้เหรอคะชื่อนามสกุลอะไรเหตุการณ์เป็นยังไงยังไม่ได้ถามเลยไล่กลับซะแล้ว”อัญญาไม่พอใจกับตำรวจในโรงพักที่นี่เลยโวยวายยกใหญ่“คุณอายกลับกันก่อนเถอะครับ”ลอบซ์พอจะเดาออกกว่าคนที่นี่เป็นอย่างไรเขาจึงต้องถอยออกมาก่อนและดึงอัญญาออกมาด้วย“....หึ้ย...”อัญญาไม่พอใจอย่างมากที่ลอบซ์เหมือนจะยอมคนพวกนั้นง่ายๆ ลอบซ์ไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่จูงมือหญิงสาวมาที่รถแล้วเปิดประตูให้เธอเข้าไปนั่ง“ทำไมยอมออกมาง่ายๆคะ”อัญญาเห็นลอบซ์ขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยแล้วจึงถามอีกฝ่ายด้วยความสงสัยเพราะปกติแล้วลอบซ์เห็นความถูกต้องเป็นที่หนึ่งแต่ครั้งนี้เขาทำไมยอมง่ายๆ“ดูก็รู้ว่าเค้าเป็นคนของใคร”ลอบซ์คิดว่าพูดแค่นี้หญิงสาวก็น่าจะเข้าใจได้ในตอนนี้เข้าเป็นฝ่ายเสียเปรียบจะต้องจัดการอะไรให้รอบคอบเสียก่อนและเขาจะไม่ปล่อยให้ความอยุติธรรมนี้ม
ลำปางบ้านเรือนไทยลอบซ์นอนอยู่ที่เปลใต้ถุนบ้านเรือนไทยของยายของเขาที่นี่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปยังคงความร่มรื่นไว้อย่างไม่ต่างจากเดิมหลังจากที่ยายของเขาเสียไปเมื่อกลับมาถึงบ้านลอบซ์ก็จัดการทำความสะอาดบ้านครั้งใหญ่เพราะที่นี่ไม่มีใครดูแลด้านในมานานบ้านเรือนไทยของยายของเขาอายุเกือบจะห้าสิบปีแต่ทุกอย่างยังคงสภาพดีหลังบ้านเป็นที่ดินหลายร้อยไร่ห่างออกไปไม่ไกลตอนนี้เป็นทุ่งนาสลับกับบ่อน้ำและพื้นที่เลี้ยงสัตว์ทำไร่สวนผสมของยายของเขาที่ตกทอดมาเป็นมรดกของเขาที่เป็นหลานชายเพียงคนเดียวโดยมีคนงานดูแลอยู่ตลอดและที่ดินที่ให้ชาวบ้านเช่าทำกินที่อื่นที่ไม่ได้ติดกับบ้านอีกหลายสิบไร่ตอนนี้กำลังมีปัญหาเพราะมีคนมีอิทธิพลรุกล้ำเข้ามาทำไร่ในที่ดินของเขาอยู่หลายที่หากไม่มีชาวบ้านติดต่อเขาไปก็คงจะไม่รู้ตอนนี้ที่เขากลับมาก็คิดว่าจะมาสะสางเรื่องนี้ให้มันจบๆไปถึงจะมีอิทธิพลแค่ไหนเขาก็ไม่เกรงกลัวบ้านเสี่ยเฮ็ง“ผมว่าคงจะเข้าใจผิดกันล่ะมั้งครับ”“หากคิดว่าเข้าใจผิดนี่ก็คือภาพถ่ายจากดาวเทียมที่ผมขยายมาแล้วเสี่ยดูให้เต็มตานะครับว่ามันเกินมาเท่าไรหากยังไม่จัดการให้รวดเร็วผมคงต้องแจ้งความ”ลอบซ์เข้าไปที่บ้านของเสี่ย
20.30 น.“ฉันเป็นห่วงเธอกับลูกมากรู้ไหมคราวหน้าคราวหลังระวังกว่านี้หน่อย”อัศวินนั่งกอดหญิงสาวจากทางด้านหลังในขณะที่เขากำลังนั่งอ่านหนังสือให้เธอฟังอยู่เขาวางหนังสือลงหลังจากที่อ่านไปได้พักใหญ่พลันนึกถึงเหตุการณ์เมื่อกลางวันแล้วก็อดจะย้ำให้หญิงสาวเรื่องเมื่อกลางวันไม่ได้เพราะเป็นห่วงเธออย่างมากและรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไรเมื่อเห็นเธอจะต้องเจ็บตัว“รู้แล้วค่ะ... คุณอาชน์จะห่วงอิงกับลูกแบบนี้ตลอดไปหรือเปล่าคะ”น้ำอิงพยักหน้ารับเธอหันหลังไปมองหน้าของเขาตาใสอยากได้คำตอบจากปากของเขาว่าถ้าหากเธอไมท้องแล้วเขาจะห่วงเธอแบบนี้ตลอดไปหรือไม่“แน่สิ... เธอคือส่วนหนึ่งในชีวิตของฉันไปแล้วยังไงฉันก็ต้องห่วงเธอกับลูกอยู่แล้ว”อัศวินมองหน้าหญิงสาวจริงจังคำตอบของเขาออกมาจากหัวใจ“แล้วคุณอาชน์จะกลับมาเป็นคนที่เอาแต่ใจกับอิงเหมือนเดิมอีกหรือเปล่า”“ตอนนี้ฉันก็ว่าฉันยอมเธอเยอะแล้วนะ”“จะยอมและดูแลแบบนี้ตลอดไปใช่ไหมคะ??”“ต..ลอด..ไป...??..หมายความว่าเธอจะให้ฉันดูแลเธอตลอดไปใช่ไหม”อัศวินขมวดคิ้วหลี่ตาเล็กน้อยในเมื่อเฮพูดคำว่าตลอดไปแสดงว่าเธออยากให้เขามาอยู่ในชีวิตของเธอด้วยเป็นแน่ น้ำอิงฉีกยิ้มกว้างให้ชายหนุ่มท
น้ำอิงอ่านหนังสืออยู่ในห้องของเธอละสายตามองหนังสือแล้วมองชายหนุ่มที่เลื่อนประตูเข้ามาด้วยใบหน้านิ่งเฉย“อ่านอะไรอยู่เหรอ”น้ำอิงไม่ได้ตอบอีกฝ่ายเธอรู้ว่าเขาเห็นเธออ่านหนังสือเกี่ยวกับคุณแม่มือใหม่อยู่ก็ยังจะถามอยากจะรู้อีกว่าหากเธอยังทำนิ่งกับเขาอยู่เขาจะทำอย่างไรจะเค้นเธอให้เธอตอบเพื่อเอาชนะตามนิสัยเดิมของเขาหรือไม่“ฉ..ฉันไม่กวนก็ได้”อัศวินนั่งฟุบลงกับพื้นข้างๆหญิงสาวหากเธอไม่อยากคุยกับเขาก็ไม่เป็นไรเขาจะขอนั่งเงียบๆอยู่ใกล้ๆกับเธอก็พอน้ำอิงนั่งอ่านหนังสือได้พักใหญ่ตอนนี้ตาของเธอก็เริ่มปรือด้วยความง่วงแต่ก็ยังฝืนอ่านเพราะอยากที่จะอ่านต่อให้มันจบ“ถ้าง่วงก็ควรจะนอนนะอย่าฝืน”อัศวินไม่อยากให้หญิงสาวได้ฝืนอ่านต่อไปหากเธอง่วงเขาก็อยากจะให้เธอได้นอนพัก“แต่อิงยังอยากอ่านนี่คะ”“นอนเถอะเดี๋ยวฉันอ่านให้ฟังก็ได้”อัศวินโน้มตัวหญิงสาวลงมานอนที่ตักของเขาพร้อมหยิบหนังสือจากมือของเธอมาอ่านต่อให้เธอได้ฟังเป็นการหาความรู้ไปในตัวของเขาด้วย“..เมื่อไรจะยอมใจอ่อนกับฉันนะ..”ชายหนุ่มอ่านหนังสือได้ไม่กี่หน้าหญิงสาวก็หลับตานอนหายใจสม่ำเสมออัศวินจึงวางหนังสือลงอมยิ้มพร้อมก้มหน้าไปกดหอมแก้มนวลของหญิงสา