ตอนที่29 สับสน

ร้านอาหาร

“ของขวัญสุขสันต์วันเกิดนะแกขอให้มีแฟนหล่อๆรวยๆ”

สามสาวนั่งทานอาหารกันอยู่ที่ร้านอาหารหรูโดยมื้อนี้อัญญาและผักหวานเป็นคนออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดคนละครึ่งเนื่องจากเป็นวันเกิดของเพื่อนเธอผักหวานส่งกล่องของขวัญกล่องไม่ใหญ่มากให้น้ำอิงทั้งยังอวยพรเสียงดังฟังชัด น้ำอิงไม่ได้อยากได้พรข้อนี้เท่าไรอวยพรให้เธอไม่มีอุปสรรคในชีวิตจะดีกว่า

“นี่เค้ก...อยากได้อะไรก็ขอเอาละกัน”

อัญญาจุดเทียนในก้อนเค้กสีชมพูหวานมีรูปปั้นเหมือนเจ้าของวันเกิดอยู่ตรงกลางพร้อมยื่นให้เพื่อนเธอขอพรก่อนจะเป่า น้ำอิงหลับตาขอพรก่อนที่จะเป่าเทียนให้ดับไป

บ้านอัศวิน

“เค้กที่สั่งได้แล้วครับนาย”

“อืม..ออกไปได้”

“ครับ”

อัศวินสั่งเค้กจากร้านดังมาไว้ให้หญิงสาวตอนนี้เขาเดินวนไปวนมาตั้งตารอเวลาที่เธอจะกลับมาอย่างใจจดใจจ่ออย่างเป็นกังวลว่าเขาจะพูดอวยพรวันเกิดเธออย่างไรดี

แกร๊กก

“มาแล้วเหรอ..”

“ค่ะ”

“มานี่สิ”

เมื่อเห็นส่าหญิงสาวเปิดประตูเข้ามาพร้อมของพะลุงพะลังเขาก็รีบเข้าไปหยิบจากมือของเธอวางเอาไว้ก่อนพร้อมพาเธอมานั่งหน้าก้อนเค้กสีขาวที่เขาวางอยู่บนโต๊ะ

“อะไรคะ”

น้ำอิงงงเล็กน้อยที่ชายหนุ่มดูรุกรี้รุกรนเป็นพิเศษ

“วันเกิดเธอไง”

น้ำอิงสับสนกับอารมณ์ของเขาอยู่พอตัวก่อนหน้านี้หลังจากกลับมาจากเกาะไม่ยักอยากจะคุยกับเธอแต่มาวันนี้กลับซื้อเค้กวันเกิดให้เธอเสียอย่างนั้น

“ถ้าเธอไม่ชอบก็ไม่เป็นไรนะฉันเอาไปเก็บก็ได้”

อัศวินเห็นหญิงสาวมีสีหน้าแปลกใจทั้งยังมองมาทางเขาด้วยแววตาที่เขาก็มองไม่ออกว่าเธอรู้สึกชอบหรือไม่ชอบกับสิ่งที่เขาทำให้เพื่อเป็นการแก้เก้อเขาจึงรีบบอกกับเธอว่าถ้าหากไม่ชอบเขาก็พร้อมที่จะเอาไปเก็บ

“ยังไม่ได้บอกว่าไม่ชอบนี่คะขอบคุณนะคะ”

น้ำอิงแค่แปลกใจที่ไม่คิดว่าชายหนุ่มทำให้เธอแบบนี้และนั่นมันก็ทำให้เธอมองเห็นนิสัยอะไรบางอย่างในตัวของเขาหากจะบอกว่าเขาไม่มีความอ่อนโยนแบบเดิมคงจะไม่ใช่เพราะแค่วันเกิดของเธอซึ่งมันไม่น่าจะสำคัญอะไรกับเขาด้วยซ้ำแต่เขากลับรอที่จะเซอร์ไพรซ์เธอชักอยากจะรู้เสียแล้วว่าตัวตนจริงๆของเขามันเป็นอย่างไรกันแน่

“อืม...งั้นเดี๋ยวฉันจุดเทียนให้นะ”

อัศวินใจชื้นขึ้นมามากเมื่อรู้ว่าเธอก็ชอบสิ่งที่เขาทำให้ไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องมากดดันตัวเองด้วยเรื่องแค่นี้ด้วยทั้งยื่นมือไปจุดเทียนที่ก้อนเค้กให้หญิงสาว

“ค่ะ”

“ขอพรสิ”

หญิงสาวหลับตาขอพรเช่นเดิมเธอขอให้ชีวิตของเธอไม่มีเรื่องทุกข์ใจอะไรที่หนักไปกว่านี้อีกแล้วและเรื่องที่เธอกังวลนี้ก็ขอให้มันจบไปโดยเร็ววัน

“เสร็จแล้วเหรอ”

“ค่ะ”

“ขอว่าอะไร”

อัศวินจ้องหน้าหญิงสาวอย่างสงสัย

“ใครเค้าบอกกันคะ”

น้ำอิงขมวดคิ้วเล็กน้อยที่อีกฝ่ายมาถามเรื่องที่เธอขอพร

“นี่ฉันให้เธอขอให้เธอมีแต่ความสุขนะ”

อัศวินเดินไปหยิบช่อกุหลาบสีขาวช่อโตยื่นให้น้ำอิงด้วยรอยยิ้มทั้งอวยพรให้เธอสิ่งที่เขาคิดตั้งนานมันมีคำนี้ที่น่าจะดีที่สุดแล้ว

“เอ่อ...ขอบคุณค่ะอิงก็หวังว่าอิงจะมีความสุขในเร็ววันนี้นะคะ”

น้ำอิงถือว่าวันนี้เธอรู้สึกว่าแปลกไปกว่าทุกวันอย่างมากไม่รู้ว่าชายหนุ่มไปกินยาไม่เขย่าขวดมาหรือเปล่าที่ดูจะทำเหมือนเธอสำคัญต่อเขาขนาดนี้เรื่องที่เขาอวยพรเธอนั้นเธอก็อยากจะให้มันเป็นจริงในเร็ววันซึ่งเขาก็น่าจะรู้ว่าเธอหมายถึงเรื่องอะไร

เดือนต่อมา

น้ำอิงตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าเธอยังคงนอนอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มเช่นเคยดั่งทุกๆวันตอนนี้เธอชักไม่แน่ใจซะแล้วว่าเธอแอบเผลอมีใจให้เขาไปหรือเปล่าแต่เท่าที่รู้พักหลังมานี้เขาทำตัวดีขึ้นกับเธอเยอะมากแถมยังอ่อนโยนกว่าแต่ก่อนจนบางครั้งเขาก็ทำให้เธอคิดว่าเธอเป็นคนรักของเขาไปได้และเกือบจะดึงตัวเองกลับมาได้ยากทุกครั้งเธอกลัวใจของเธอตอนนี้เหลือเกินกลัวว่าวันนึงหากเธอดึงใจตัวเองกลับมาไม่ได้เธอจะเป็นอย่างไร

“ตื่นแล้วเหรอ”

ฟอดดดด

อัศวินลืมตาขึ้นมาเขาเห็นว่าหญิงสาวตื่นแล้วจึงกระชับกอดเธอพร้อมกดจมูกโด่งหอมไปที่แก้มนวลเป็นประจำดั่งที่เคยทำและดูท่าว่ามันจะเลยเถิดไปเป็นอย่างอื่นที่เธอไม่ได้อยากให้มันเกิดในตอนเช้าด้วย

“อื้อ...คุณอาชน์ลุกได้แล้วค่ะเดี๋ยวไปทำงานสายนะคะ”

น้ำอิงรู้ว่าอะไรจะเกิดจึงรีบบอกกับเขาถึงเรื่องเวลา

“แปปเดียวนะ..”

“อื้มมม...”

สุดท้ายหญิงสาวก็ต้องแพ้ให้เขาอยู่ดีบทสวาทยามเช้าดำเนินไปพักใหญ่ทั้งสองจึงอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานกันได้เป็นแบบนี้แทบจะทุกวันจนพักหลังก็เริ่มบ่อยขึ้นจนจะกลายเป็นกิจวัตรประจำวันในตอนเช้าไปแล้ว

บริษัทXXX

พักเที่ยง

“โห..แก..มีแต่ของน่ากินทั้งนั้นเลย”

น้ำอิงเดินเข้ามาที่ร้านอาหารข้างบริษัทเธอเห็นอาหารที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะก็เกิดอาการน้ำลายสอขึ้นมาทันทีหญิงสาวหย่อนก้นลงนั่งพร้อมตักลาบหมูเข้าปากด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย

“ดูหิวเป็นพิเศษนะเนี่ย”

อัญญาที่นั่งอยู่ก่อนหน้าเห็นอาการเพื่อนสาวก็คิดว่าเธอน่าจะหิวมากถึงได้เห็นอะไรก็น่าอร่อยไปหมดทั้งที่ปกติกินอย่างกับแมวดม

“เย็นนี้แกไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิจะไปเอาชุดที่ตัดไว้ใกล้ถึงวันงานแล้ว”

“อ๋อ..โอเคได้”

น้ำอิงหน้าเจื่อนเล็กน้อยเพราะรู้ว่างานที่เพื่อนเธอพูดคืองานอะไรอีกไม่กี่วันก็ถึงวันแต่งแล้วสินะ

“แล้วโอบเป็นไงบ้าง”

“อีกสามวันหมอก็ให้ออกจากโรงพยาบาลแล้วล่ะ”

“ดีแล้ว..เออแล้วเรื่องงานของต้นผักหวานหาที่ทำงานให้ได้แล้วนะเป็นร้านเค้กของพี่ปกรณ์”

“ดีเลยฉันจะได้ไปบอกน้องมัน”

ห้างสรรพสินค้า

อัญญาพาน้ำอิงมาที่ห้องเสื้อหรูเพื่อมารับชุดตอนนี้อัญญากำลังเข้าไปลองใส่อยู่ว่าต้องแก้ตรงไหนหรือไม่ส่วนน้ำอิงก็นั่งรออยู่ในร้านด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักเพราะเธอรู้สึกหดหู่ใจกับเรื่องที่ชายหนุ่มจะต้องแต่งงานอย่างมากเพราะเธอไม่อยากเป็นคนในความลับของใครตั้งแต่แรกและตอนนี้ดูเหมือนหัวใจของเธอก็มีความรู้สึกดีๆให้กับชายหนุ่มที่น่าจะถลำลึกไปแล้วด้วย

พรางคิดว่าหากเขาปล่อยเธอไปตั้งแต่ตอนแรกเธอก็ไม่ต้องมานั่งมีความรู้สึกแบบนี้ถึงเธอไม่รู้ว่าเขาจะมีความรู้สึกดีๆกับเธอบ้างหรือเปล่าเพราะในบางครั้งเขาก็ทำตัวเหมือนเป็นคนรักที่ดีของเธอแต่ในบางครั้งก็เป็นแค่คนที่จ่ายเงินเพื่อที่จะได้ความสุขจากตัวเธอเท่านั้นตอนนี้เธอยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน