Share

ตอนที่28 ฉันไม่น่าอยู่ใกล้ขนาดนั้นเลยหรือไง

วันต่อมา

“อ้าวอิงไปเดินเล่นมาเหรอ”

อัญญานั่งเล่นมือถืออยู่ที่โซฟาที่ห้องโถงเห็นน้ำอิงเดินเข้ามาก็คิดว่าเพื่อนเธอน่าจะตื่นแต่เช้าก่อนที่เธอจะตื่นไปเดินเล่นเป็นแน่

“อืม...ขอตัวอาบน้ำก่อนนะ”

“อืมม..”

น้ำอิงเดินเข้ามาในบ้านในช่วงสายเธอคิดว่าอัญญายังไม่ตื่นเสียอีกเมื่อได้ยินว่าเพื่อนเธอทักแบบนั้นก็เออออไปเลยตามเลยดีที่อัญญาไม่ได้สงสัยอะไร

สิบโมงเช้า

“ไปอิง”

อัญญาเปิดประตูเข้ามาเรียกเพื่อนเธอให้ออกไปข้างนอกเพราะแดเนียลบอกกับแม่เธอว่าวันนี้จะพาพวกเธอไปล่องเรือเล่นกัน

“ไปไหน”

น้ำอิงทำหน้าสงสัย

“พี่แดเนียลจะพาเราไปนั่งเรือเล่นกัน”

“ไม่ไปได้ไหม”

“เป็นอะไรรึเปล่า”

“อยากนอนรู้สึกปวดหัวแปลกๆ”

“อืม..ก็ได้งั้นนอนพักเถอะ”

อัญญามีสีหน้าผิดหวังนิดหน่อยแต่เมื่อเพื่อนเธอไม่อยากจะไปเธอก็ไม่บังคับ

น้ำอิงรู้ว่าหากไปเธอจะต้องเจอกับอัศวินอีกแล้วมันจะไปสนุกอะไรในเมื่อไปแล้วเธอก็มีแต่ความกังวล

ท่าเรือ

“หนูอิงล่ะ”

กิ่งเกสรเห็นเพียงผักหวานกับลูกสาวของเธอเดินตรงมาที่ท่าเรือเท่านั้นแปลกใจว่าทำไมจึงไม่มีน้ำอิงเดินมาด้วย

“อิงไม่ไปค่ะแม่เห็นบอกอยากนอนพัก”

“อ้าวเหรอ...โอเคงั้นเราลงเรือกันเถอะ”

“แล้วพี่อาชน์ล่ะคะพี่ลอบซ์”

อัญญาที่กำลังเตรียมจะลงเรือเธอแอบสังเกตว่าไม่มีพี่ชายของเธออยู่ด้วยจึงหันไปถามคนสนิทที่แทบจะตัวติดกันตลอดว่าเจ้านายของเขาไปไหน

“คุณอาชน์อยากให้คุณอายเที่ยวให้สนุกครับ”

“อ๋อ..งั้นดีเลยค่ะ”

อัญญาพยักหน้ารับเข้าใจทั้งฉีกยิ้มออกมาที่เขาไม่มาก็ดีกับเธอเหมือนกัน

“นี่คุณ...อยู่ห่างๆผมเอาไว้นะเดี๋ยวจะโดนจับถ่วงน้ำไม่รู้ด้วย”

เมื่อออกเรือมากันได้พักใหญ่ทุกคนต่างก็หามุมนั่งชมบรรยากาศรอบๆเป็นของตัวเองปิดกับแดเนียลที่จ้องแต่จะหาเรื่องผักหวาน

“พูดงี้อยากปากแตกเหรอคะ??”

หญิงสาวตอกกลับด้วยรอยยิ้มจนชายหนุ่มหลี่ตามองเธอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์เล็กน้อยที่ดูท่าแล้วเธอจะเป็นคนไม่ยอมคนเลยจริงๆ

“เมื่อไรคู่นั้นเค้าจะเลิกแยกเขี้ยวใส่กันคะคุณแม่”

อัญญาเดินเข้ามาคุยกับแม่ของเธอที่นั่งอยู่ที่หัวเรือ

“แรกๆก็แยกเขี้ยวแบบนี้แหละ”

“หมายความว่าไงคะ”

อัญญาไม่เข้าใจความหมายที่แม่ของเธอพูด

“อ๋อ..เปล่ามาถ่ายรูปให้แม่หน่อยสิ”

“ได้ค่ะ”

กิ่งเกสรคิดว่าสักวันลูกสาวของเธอก็ต้องเข้าใจในสิ่งที่เธอได้พูดวันนี้ว่าอนาคตอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป

“เฮ้อ....”

น้ำอิงเดินเล่นริมชายหาดด้วยใจที่เหม่อลอยเธอมองไปที่ทะเลอันแสนกว้างยิ่งมองว่ามันกว้างในใจของเธอก็ยิ่งรู้สึกว้าเหว่และจู่ๆก็คิดถึงแม่ของเธอมาเสียอย่างนั้นอยากจะรู้ว่าหากแม่เธอรู้ว่าเธอทำตัวอย่างไรแม่เธอจะผิดหวังหรือเปล่าหากเลือกได้เธอจะทำแบบที่ตัดสินใจของานจากมะลิวันนั้นหรือเปล่าตอนนี้ความคิดมากมายของเธอทันวนเวียนอยู่ในหัวอย่างไม่หยุดนิ่ง

“ทำไมไม่ไปนั่งเรือเล่นกับเพื่อนๆเธอล่ะ”

“คุณอาชน์....คุณไม่ได้ไปกับพวกเค้าเหรอคะ??”

น้ำอิงหลุดจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงอันคุ้นเคยที่ทำให้เธอต้องตกใจ

“เห็นหน้าฉันจะต้องตกใจขนาดนั้นเลยหรือไง”

อัศวินรู้สึกว่าเขาเข้าใกล้เธอทีไรเธอจะมองเขาเป็นเหมือนอะไรที่มันไม่น่าอยู่ใกล้ตลอดเขาชักจะไม่ค่อยพอใจกับสิ่งนี้เสียแล้ว น้ำอิงตัดสินใจเดินหนีจากตรงที่เธอยินไปอย่างรวดเร็ว

“จะไปไหน”

อัศวินมีหรือจะปล่อยให้เธอเดินหนีเขาไปดื้อๆ

“กลับไปที่บ้านค่ะ”

“ฉันมันไม่น่าอยู่ใกล้ขนาดนั้นเลยหรือไงจะบอกอะไรให้ผู้หญิงแทบทุกคนไม่อยากที่จะปฏิเสธฉัน”

ด้วยความไม่พอใจของชายหนุ่มจึงหลุดโพร่งความในในจออกมา

“คุณก็ไปหาผู้หญิงพวกนั้นสิคะ”

น้ำอิงหยุดชะงักการเดินทั้งยังหันมาจ้องหน้าเขาเขม็งบอกสิ่งที่เธอคิดอยู่ในใจเหมือนกันแล้วจึงหันหลังกลับเดินเข้าบ้านไป อัศวินรู้สึกเจ็บจี๊ดในอกเล็กน้อยจากถ้อยคำของหญิงสาวเขาไม่เคยมีอาการแบบนี้มาก่อนหากเป็นคนอื่นพูดเขาคงเฉยๆแต่นี่เป็นเธอหญิงสาวที่เขาพยายามเข้าหาแอบบอกใจตัวเองทุกวันว่าให้เบื่อเธอโดยเร็วแต่ดูท่าใจมันจะทำตรงหันข้ามกลับเรียกหาเธอหนักขึ้นทุกวัน

สองวันต่อมา

ตั้งแต่กลับมาจากเกาะอัศวินก็ทำตัวห่างเหินหญิงสาวให้เธอได้รู้สึกว่าเวลาที่เขาไม่สนใจมันเป็นอย่างไรแต่ดูเหมือนเธอจะชอบเสียมากกว่าจึงทำให้เขานั่งหัวเสียไม่ได้งานมาสองวันแล้ว

“อายดูรีบจะไปไหนเหรอ”

อัศวินเห็นว่าพึ่งจะเลิกงานแต่น้องสาวของเขาดูรีบจะกลับเสียเหลือเกินจึงเข้ามาถามลอบซ์ว่าน้องของเขาจะรีบไปไหน

“เห็นว่าจะไปฉลองงานวันเกิดคุณอิงน่ะครับ”

“อ่อ..อืม...”

ชายหนุ่มพยักหน้ารับทั้งสีหน้ายังดูมีความครุ่นคิดอะไรเล็กน้อย

“มีอะไรหรือเปล่าครับ”

“เปล่าหรอกฉันกลับก่อนนะ”

ลอบซ์มองเจ้านายของเขาด้วยสีหน้าสงสัยหากเขาเดาไม่ผิดเรื่องที่เจ้านายของเขาดูรีบๆคงจะไม่วายเป็นเพราะเรื่องวันเกอดน้ำอิงเป็นแน่

ร้านดอกไม้

“เลือกแบบได้เลยค่ะหรืออยากได้แบบไหนบอกได้นะคะ”

หญิงสาวหน้าหวานเจ้าของร้านดอกไม้เดินมาต้อนรับชายหนุ่มด้วยตัวเองเมื่อเห็นว่าเขาเดินเข้าร้านมาอย่างเงอะๆงะๆด้วยความที่ไม่เคยเข้าร้านแบบนี้

“เอ่อ..ผมจะให้เธอในวันเกิดครับผมเองก็เลือกไม่เป็น”

อัศวินหน้าเจื่อนเล็กน้อยเขาเองก็เลือกไม่เป็นและไม่รู้ว่าผู้หญิงจะชอบอะไรแบบไหน

“คนพิเศษใช่ไหมคะ..”

หญิงสาวถามคนเป็นลุกค้าด้วยสีหน้าสงสัยว่าคนๆนั้นที่เขาจะซื้อดอกไม้ให้เป็นคนใกล้ชิดสนิทแค่ไหนหรือแค่คนรู้จัก

“คือ..เธอเป็นเลขาผมน่ะครับ.”

“ปกติไม่เคยมาเลือกซื้อดอกไม้เองเลยใช่ไหมคะ”

คำถามที่หญิงสาวถามเพราะดูลักษณะแล้วชายหนุ่มคงน่าจะไม่เคยเข้าร้านดอกไม้เองด้วยซ้ำหรือท่าทางจะไม่เคยคิดจะซื้อดอกให้ใครด้วยจึงดูลังเลเป็นพิเศษทั้งที่คนแต่งตัวภูมิฐานอย่างเขาและมาดนักธุรกิจจะมีน้อยเรื่องที่ลังเลนอกจากเรื่องนั้นมันจะส่งผลต่อความรู้สึกที่อ่อนโยนมากๆเธอจึงทายได้ว่าเธอคนนี้ที่ชายหนุ่มจะซื้อดอกไม้ให้ต้องไม่ใช่แค่เลขาธรรมดาแน่นนอน

“ครับ”

“เข้าใจแล้วค่ะเดี๋ยวฉันจัดการให้นะคะ”

หญิงสาวยิ้มอ่อนให้ชายหนุ่มเล็กน้อยแล้วเธอจึงรีบไปจัดการจัดช่อดอกไม้ให้ชายหนุ่ม

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status