ตอนที่ 15

"ใช่จะ"

"ทำไมวันนั้นเป็นคุณลุง"

เฌอริมาขมวดคิ้วเป็นปมอีกรอบเพราะจำได้ว่าวันนั้นเธอยังเรียกคนตรงหน้่ว่าคุณลุงอยู่เลย

"อืม...วันนั้นคุณแม่จำคุณพ่อไม่ได้ไงคะ"

เฌอริตามีทางออกสำหรับการพูดให้ลูกเธอเชื่อเสมอ

"วันนี้จำได้แล้วเหรอคะ"

"ค่ะ"

"เรียกคุณพ่อสิคะ"

"คุณพ่อขา...คุณพ่อ...ทำไมไม่ตื่น"

เด็กหญิงเอื้อมมือเล็กไปแตะแขนคนเป็นพ่อเบาๆครู่หนึ่ง

"คุณพ่อกำลังไม่สบายก็เลยต้องพักผ่อนเยอะๆค่ะ"

"ค่ะ"

เฌอริตาดีใจที่ลูกเธอเป็นคนเข้าใจในสิ่งที่เธอบอกอย่างง่ายดาย

"อืม..เอ่อ..คุณ"

ภัสกรรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะเมื่อครู่รู้สึกว่ามีคนมาจับแขนของเขาจึงรีบเขยิบตัวพิงกับหัวเตียง

"ตื่นแล้วเหรอคะค่อยๆค่ะ"

เฌอริตารีบพยุงช่วยชายหนุ่มให้เขานั่งได้ถนัด

"คุณพ่อตื่นแล้ว.."

เด็กหญิงเห็นคนบนเตียงตื่นขึ้นมาจึงยิ้มหน้าบานดีใจที่คนเป็นพ่อตื่นมาคุยกับเธอได้แล้ว

"คุณพ่อ!!"

ภัสกรถึงกับมองหน้าหญิงสาวตรงหน้าเธอด้วยความสงสัยว่าใครเป็นคนสอนให้เฌอริมาเรียกเขาแบบนี้

"เอ่อ.."

เฌอริตาต้องพาลูกสาวของเธอออกไปให้วาดจันทร์ดูก่อนเพื่อที่เธอจะอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้เขาได้ฟัง

ครู่ต่อมา

"พร้อมที่จะฟังเรื่องราวทุกอย่างแล้วใช่ไหมคะ"

"ครับ"

".. คือ.."

เฌอริตาเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ภัสกรได้ฟังว่าความทรงจำที่หายไปไม่กลับมาเสียทีของเขานั้นเป็นเพราะอะไรและเมื่อก่อนเธอกับเขามีความสัมพันธ์กันอย่างไรจวบจนอาการที่เขาจะต้องเป็นในอนาคตข้างหน้าที่เธอก็ไม่สามารถให้คำตอบได้ว่าเขาจะมีอาการหนักแค่ไหน

"...คุณคือริตา..."

ภัสกรไขข้อสงสัยในใจได้แล้วว่าคนที่เขานั้นชอบฝันถึงเป็นใครอาจจะเป็นจิตใต้สำนึกของเขาที่พยายามจะบอกเขาให้จำเธอได้ก็เป็นได้ยืนยันโดยครั้งหนึ่งที่เขาเผลอละเมอชื่อเธอออกมาจนแดนเทพเองก็สงสัย

“ค่ะ"

เฌอริตาพยักหน้า

"ผู้หญิงที่ผมชอบฝันเห็นบ่อยๆคือคุณนี่เอง...แล้วผมก็กลับมาเป็นภาระคุณอีกจนได้สินะ...ผมขอโทษที่ทำให้คุณต้องช้ำใจแถมยังทิ้งให้คุณเลี้ยงลูกคนเดียวอีกต่างหาก"

ภัสกรพูดออกมาด้วยสีหน้าและแววตาที่บ่งบอกได้ถึงความเศร้าใจหากเป็นอย่างที่หญิงสาวเล่ามาจริงเขาก็เป็นคนดึงชีวิตของเธอให้พบเจอกับความลำบากหลายอย่างรวมถึงตอนนี้อีกด้วย

"ภาระอะไรกันคะริตาเต็มใจที่จะดูแลพี่ภัสนะคะแล้วเรื่องที่ผ่านมามันก็เป็นสิ่งที่พี่ภัสไม่ได้ตั้งใจ"

เฌอริตาส่ายหัวหงึกหงักเธอไม่อยากให้เขาคิดแบบนั้นเะราะเรื่องที่เกิดเธอรู้แล้วว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ

"จากที่คุณเล่ามาผมเป็นคนไม่มีอะไรเลยทั้งยังเป็นเด็กกำพร้าทำไมคุณถึงรักผมได้..แต่ผมก็ดีใจนะที่รู้ว่าผมมีลูกน่ารักอย่างน้องเฌอ"

ภัสกรอยากจะรู้เสียจริงในเมื่อเมื่อก่อนเขาก็ไม่ได้เป็นคนมีชาติตระกูลอะไรแต่ทำไมลูกคุณหนูเพรียบพร้อมอย่างเฌอริตาถึงมารักคนอย่างเขาได้

"ที่ริตารักพี่ภัสก็เพราะพี่ภัสเป็นคนดีแถมยังไม่เคยหวังอะไรจากริตาเลยสักนิดตั้งใจทำงานสร้างเนื้อสร้างตัวขึ้นมาเองเพื่อที่วันนึงจะผ่านด่านคุณพ่อของริตาได้แต่พี่ภัสก็ดันมาเกิดเรื่องซะก่อน....พี่ภัสจำไม่ได้จริงๆเหรอคะว่าใครเป็นคนทำร้ายพี่ภัส"

เฌอริตาอมยิ้มทั้งเล่าว่าเธอรักเขาเพราะอะไรเธอประทับใจที่ชายหนุ่มเป็นคนอบอุ่นเป็นที่ปรึกษาได้ทุกเรื่องอีกข้อคือไม่หวังอะไรกับเงินทองของเธอเลยสักนิดทั้งยังอยากรู้ว่าเขาจำไม่ได้จริงๆหรือว่าใครเป็นคนทำเขา

"ไม่เลย.."

ภัสกรส่ายหัวเบาๆขนาดเรื่องที่พึ่งจะเกิดเขายังจำได้เลือนลางนับประสาอะไรกับเรื่องในอดีต

"ไม่เป็นไรค่ะ...ตอนนี้เราอยู่ด้วยกันแล้วเรื่องอื่นก็ช่างมันเถอะค่ะ"

เฌอริตากุมมือของชายหนุ่มแน่นถึงแม้จะมีเรื่องร้ายแต่ตอนนี้มันก็ดีแล้วเธอและเขาได้อยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวเรื่องอื่นเธอก็ไม่อยากให้เขาคิดมาก

"ผมไม่อยากเป็นภาระคุณทางที่ดีคุณพาลูกอยู่ให้ห่างผมจะดีกว่าถ้าคนที่อยากจะฆ่าผมรู้ว่าคุณช่วยผมคุณกับลูกจะเป็นอันตราย"

ภัสกรต้องตัดใจพูดจาที่เหมือนจะทำร้ายจิตใจหญิงสาวอีกครั้งแต่มันก็เป็นทางเดียวที่จะทำให้เธอและลูกปลอดภัยเพราะเขาไม่อยากเห็นเธอและลูกต้องมาเป็นอะไรเพราะคนอย่างเขาแค่นี้เขาก็รู้สึกผิดกับเธอมากอยู่แล้ว

"ไม่ค่ะริตาจะไม่ยอมให้ครอบครัวเราแยกจากกันเด็ดขาดริตาอยากให้ลูกมีทั้งพ่อและแม่ที่อยู่ด้วยกันนะคะไม่ใช่รู้ว่ามีพ่อกับแม่อยู่แต่กลับอยู่กันเป็นครอบครัวไม่ได้"

เฌอริตาส่ายหัวพัลวันยังไงเธอก็จะไม่ยอมพรากจากภัสกรอีกเป็นอันขาดยิ่งรู้ว่าชายหนุ่มป่วยแบบนี้ด้วยอีกอย่างเธอไม่อยากจะให้ลูกสาวเธอจะต้องอยู่แบบเธอเหมือนตอนที่เป็นเด็กถึงเธอจะไม่ได้เรียกร้องแต่เธอก็โหยหาอยู่ลึกๆว่าอยากให้พ่อกับแม่กลับมาอยู่ด้วยกัน

"แต่คุณกับลูกจะไม่ปลอดภัย"

ภัสกรกุมมือเฌอริตาแน่นเพราะเขาเป็นห่วงเธอกับลูกจริงๆ

"ปลอดภัยสิคะถ้าเรากำจัดคนชั่วๆแบบนั้นได้"

เฌอริตาพูดด้วยสีหน้ามุ่งมั่นจะไม่ยอมให้คนชั่วๆแบบนั้นมาทำร้ายครอบครัวของเธอได้อีก

"คุณจะทำยังไง"

ภัสกรเห็นท่าทีจริงจังของหญิงสาวเขาก็อยากจะรู้เหลือเกินว่าผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอจะทำอะไรชนะพลได้

"ริตามีวิธีก็แล้วกันค่ะ..ถ้ารู้สึกผิดกับริตากับเรื่องที่ผ่านมาก็อย่าพูดแบบนี้อีกนะคะ"

เฌอริตารีบโผกอดชายหนุ่มอย่างแนบแน่นเธอมีวิธีของเธอและรู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อไปเธอขอแค่อย่างเดียวขอแค่ชายหนุ่มอย่าไล่เธอกับลูกอีกแค่นั้น

"......"

ภัสกรนิ่งเงียบคำขอของหญิงสาวมันทำให้เขาปวดใจอยู่ไม่น้อยเพราะในใจก็รู้แน่นอนว่าลูกของเขากับหญิงสาวจะไม่ปลอดภัย

"รับปากริตาสิคะ"

เฌอริตาเค้นคำตอบจากปากชายหนุ่มอีกครั้ง

"อืม..."

ครั้งนี้ภัสกรต้องรับปากเธอแต่โดยดีืี

"ตอนนี้พี่ภัสยังจำไม่ได้ว่ารักริตายังไงแต่ขอให้พี่ภัสรู้ไว้นะคะว่าริตารักพี่ภัสมาก"

"......"

ภัสกรลูบหัวหญิงสาวเบาๆมองเธอด้วยความสงสารและเจ็บใจตัวเองที่จำคนรักของตัวเองไม่ได้ทั้งที่เธอนั้นดูท่าจะให้หัวใจกับเขาทั้งหมด