ตอนที่ 17

"พี่ภัส.."

หญิงสาวเรียกชื่อคนที่กำลังเจ็บปวดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือทั้งยังมือไม้สั่นทำอะไรไม่ถูก

"โอ้ยย..อืมม..."

ภัสกรยังคงปวดหัวหนักขึ้นอยู่เรื่อยๆอย่างไม่มีผ่อน

"พี่หมอคะตอนนี้พี่ภัสอาการไม่ดีเลยค่ะ"

เฌอริตารีบวิ่งเข้าไปที่มือถือของเธอในห้องแล้วโทรหาหมอรัชตะทันที

"โอ้ยยย.."

"พี่ภัส...เลือด...พี่ภัสคะ...อึก..อดทนหน่อยนะคะ...พี่ภัสต้องไม่เป็นอะไรนะคะ..ฮือ..ๆๆๆ.."

เฌอริตาเข่าแทบทรุดเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มกำลังมีเลือดออกจากจมูกและรีบเข้าไปหาผ้าชุบน้ำมาค่อยๆเช็ดให้เขาอย่างเบามือทั้งสะอึกสะอื้นสงสารคนที่กำลังทุรนทุรายอยู่ตรงหน้ายิ่งร้องให้เจ็บใจนะที่เธอนั้นช่วยอะไรเขาไม่ได้เลย

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

"คุณภัส"

รัชตะรีบขับรถมาที่บ้านของเฌอริตาตาเมื่อเปิดประตูเข้ามาเห็นสภาพของภัสกรก็ถึงกับหน้าถอดสีและรีบเข้ามาดูอาการเขาอย่างรวดเร็ว

"ฮือๆ..อึก..พี่หมอช่วยพี่ภัสด้วยค่ะ"

เฌอริตานั่งดูอาการของภัสกรด้วยน้ำตา

"เดี๋ยวผมจะฉีดยาระงับอาการปวดให้คุณภัสก่อนนะครับ"

รัชตะเร่งมือฉีดยาให้ชายหนุ่มก่อนในตอนนี้เพื่อให้เขาได้หายจากอาการเจ็บปวดและตรวจดูอาการอีกทีว่าอาการปวดหัวนี้เกิดขึ้นจากอะไรกันแน่

"ค่ะ.."

สิบนาทีต่อมา

"อึก..ฮือ.ๆๆ.."

รัชตะพาภัสกรมานอนที่ห้องรักษาตัวของชายหนุ่มตอนนี้แม้ว่าภัสกรจะหลับลงเพราะฤทธิ์ยาไปแล้วเฌอริตาก็ยังคงสะอื้นเล็กๆอยู่ไม่ขาด

"ตอนนี้คุณภัสหลับไปแล้วนะครับคุณริตาใจเย็นๆก่อนครับ"

รัชตะตบบ่าเฌอริตาเบาๆ

"ค่ะ..อึก.."

"เดี๋ยวคืนนี้ผมจะอยู่ดูอาการคุณภัสที่นี่คุณริตาไปพักผ่อนก่อนเถอะครับ"

"ขอบคุณนะคะพี่หมอ"

คืนนี้รัชตะจะอยู่เฝ้าอาการของภัสกรเองเพราะยังต้องดูอาการอย่างใกล้ชิด

วันต่อมา

"ริตาเมื่อวานได้ดูตอนนายชนะพลแถลงข่าวรึเปล่า"

สองสาวนั่งคุยกันอยู่ที่ห้องรับแขกลัลลลิลมาเยี่ยมภัสกรแต่เช้าทั้งยังต้องมาแจ้งข่าวเรื่องชนะพลกับเฌอริตาอีกด้วยพอรู้ว่าเพื่อนเธอคงยังไม่ได้ติดตามข่าวเป็นแน่

"ยังไม่ได้ดูเลยอะแกสรุปว่ายังไงบ้าง"

หญิงสาวส่ายหัวหงึกหงักตอนนี้ทำไม่ได้ติดตามข่าวและทั้งนั้นเพราะยังเป็นกังวลใจเรื่องของภัสกรอยู่อย่างมาก

"ก็เข้าทางคนเลวอีกตามเคยหลักฐานที่เผยแพร่ทางอินเตอร์เน็ตนายนั่นมีข้อแก้ตัวทุกอย่างเลย"

"หืม.. "

"อะดู.."

ลัลลลิลยื่นไอแพดให้เพื่อนเธอได้เชคข่าว

"หึ่..คนเลวมันก็ต้องเลวกันให้สุดสินะ"

เฌอริตากัดฟันกรอด

"ไม่หน้าด้านหน้าหนาทำไม่ได้นะแกมีร้องให้ออกสื่อเรียกร้องความสงสารแบบนี้คนก็สงสารนายนั่นกันเต็ม"

"เฮ้อ..."

"แกจะเอาไงต่ออะ"

"ฉันไม่รู้ตอนนี้ฉันเครียดเรื่องพี่ภัสมากเลยแก"

"งั้นแกก็ควรจะตัดเรื่องนายชนะพลออกไปก่อนตราบใดที่มันยังไม่ยุ่งมาถึงตัวแก"

"ตอนแรกฉันก็จะให้คนอย่างมันติดคุกติดตารางหรือไม่ก็ล้มละลายไปให้เร็วที่สุดแต่ตอนนี้ฉันรู้สึกเหนื่อยที่คนอย่างมันดูเหมือนจะเหนือกฏหมายกฏหมู่ไปซะทุกเรื่อง"

"แกเอาเวลาดูแลพี่ภัสของแกให้เต็มที่ก่อนคนที่มันทำชั่วมันไม่มีวันได้ดีนานหรอกเชื่อฉัน"

"อืม.."

ลัลลลิลกุมมือของเฌอริตาเอาไว้แน่นเพื่อเป็นการให้กำลังใจ

"คุณภัสตื่นแล้วครับ..."

"เหรอคะ.."

เฌอริตารีบลุกขึ้นเดินไปหาหมอรัชตะที่พึ่งเดินออกมาอยู่หน้าห้อง

"แต่ว่าคุณริตาอย่าพึ่งตกใจนะครับตอนนี้ีคุณภัสไม่ยอมพูดอะไรเลยเหมือนค่อยไม่รับรู้และความรู้สึกช้ากว่าคนปกติอยู่มากครับ"

รัชตะต้องเตือนหญิงสาวให้ทำใจก่อนที่เธอจะเข้าไปเพราะตอนนี้ภัสกรไม่เหมือนเดิม

"หา.."

เฌอริตาถึงกับกลืนน้ำลายไม่ลงคอเธอ

"เข้ามาครับ"

"พี่ภัสคะ...."

หญิงสาวรีบเข้าไปนั่งข้างๆเตียงของภัสกรทั้งยังรีบกุมมือคนที่กำลังนั่งพิงหัวเตียงอยู่ด้วยสายตาเหม่อลอย

ภัสกรไม่มีปฏิกิริยาตอบรับหญิงสาวใดๆเพียงแค่นั่งกระพริบตาอยู่เท่านั้น

"พี่ภัส...ริตาไงคะ..อึก..ฮือๆๆ"

เฌอริตาเห็นอาการของภัสกรเป็นเช่นนั้นน้ำตาของเธอก็รื้นขึ้นมาอีกครั้ง

"ใจเย็นๆริตา.."

ลัลลลิลจำต้องโอบไหล่ของเพื่อนเธอทั้งลูบปลอบประโลมเพื่อนสาวที่กำลังสะอื้นตัวโยนให้ใจเย็นๆ

"ฮือ..ๆๆๆ"

"น่าจะเป็นผลข้างเคียงอย่างที่หมอแดนบอกครับ"

รัชตะพอจะมองออกแล้วว่าที่ภัสกรเป็นแบบนี้คืออะไร

"ตัวยาที่หมอแดนให้มาตรวจเรียบร้อยแล้วหรือยังคะพี่หมอ"

ลัลลลิลเงยหน้ามาถามรัชตะด้วยสีหน้ากังวล

"พี่ส่งไปให้หมอชาร์ลแยกตัวยาดูให้ละเอียดอีกทีน่ะเห็นว่าอีกสองวันหมอชาร์ลจะบินมาที่นี่มาดูอาการของคุณภัสอีกทีค่อยผสมยารักษาอาการข้างเคียงต่อไป"

"เฮ้อ...แล้วอย่างนี้พี่หมอคิดว่าเราต้องใช้เวลานานเท่าไรกว่าคุณภัสจะหายคะ"

ลัลลลิลถอนหายใจเฮือกใหญ่

"วันที่หมอชาร์ลผสมยาเสร็จพี่คิดว่าไม่นานคุณภัสจะต้องเริ่มกลับมาเป็นปกติโดยเร็ววันแน่นอน"

รัชตะเชื่อมั่นในฝีมือของหมอชาร์ลเพื่อนของเขาว่ายังก็ต้องช่วยให้ภัสกรดีขึ้นในเร็ววันแน่

"ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะค่ะ.."

เฌอริตาภาวนาว่าให้มีหมอเก่งๆสักคนรักษาภัสกรให้หลุดพ้นจากอาการแบบนี้เสียที

"ริ... ตา...ร้อง...ให้"

ภัสกรเอื้อมมือหนาค่อยๆจับที่ใบหน้าของหญิงสาวทั้งเอ่ยปากพูดอย่างติดๆขัดๆแต่เขาก็ยังคงใช้ความพยายามพูดกับเธอให้ได้ตอนนี้ความรู้สึกของเขาข้างในมันรับรู้ทุกอย่างเพียงแค่เขาไม่สามารถสั่งการให้อวัยวะต่างๆของเขาทำงานได้อย่างรวดเร็วตามที่ใจสั่ง

"พี่ภัส..."

เฌอริตารีบกุมมือของชายหนุ่มไว้ที่พวงแก้มของเธอ

"ไม่... ร้อง.. ให้"

"ค่ะริตาจะไม่ร้องให้ค่ะ.. อึก.. อืม.. "

เฌอริตาพยักหน้าหงึกหงักเธอจะฟังคำที่เขาบอกเมื่อเขาไม่อบากให้เธอร้องให้เธอก็จะไม่ร้อง

"......."

รัชตะมองทั้งสองด้วยสีหน้าหดหู่

"เราออกไปคุยข้างนอกกันดีกว่าค่ะพี่หมอ"

ลัลลลิลอยากปล่อยให้ในห้องนี้มีเพียงแค่ภัสกรกับเฌอริตาเท่านั้นจึงชวนรัชตะออกไปคุยกันด้านนอก

"ครับ"

"ดูหน้าพี่หมอเครียดๆนะคะ"

ลัลลลิลดูออกว่ารัชตะต้องมีอะไรในใจแน่นอน