"พี่ภัส.."
หญิงสาวเรียกชื่อคนที่กำลังเจ็บปวดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือทั้งยังมือไม้สั่นทำอะไรไม่ถูก
"โอ้ยย..อืมม..."
ภัสกรยังคงปวดหัวหนักขึ้นอยู่เรื่อยๆอย่างไม่มีผ่อน
"พี่หมอคะตอนนี้พี่ภัสอาการไม่ดีเลยค่ะ"
เฌอริตารีบวิ่งเข้าไปที่มือถือของเธอในห้องแล้วโทรหาหมอรัชตะทันที
"โอ้ยยย.."
"พี่ภัส...เลือด...พี่ภัสคะ...อึก..อดทนหน่อยนะคะ...พี่ภัสต้องไม่เป็นอะไรนะคะ..ฮือ..ๆๆๆ.."
เฌอริตาเข่าแทบทรุดเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มกำลังมีเลือดออกจากจมูกและรีบเข้าไปหาผ้าชุบน้ำมาค่อยๆเช็ดให้เขาอย่างเบามือทั้งสะอึกสะอื้นสงสารคนที่กำลังทุรนทุรายอยู่ตรงหน้ายิ่งร้องให้เจ็บใจนะที่เธอนั้นช่วยอะไรเขาไม่ได้เลย
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
"คุณภัส"
รัชตะรีบขับรถมาที่บ้านของเฌอริตาตาเมื่อเปิดประตูเข้ามาเห็นสภาพของภัสกรก็ถึงกับหน้าถอดสีและรีบเข้ามาดูอาการเขาอย่างรวดเร็ว
"ฮือๆ..อึก..พี่หมอช่วยพี่ภัสด้วยค่ะ"
เฌอริตานั่งดูอาการของภัสกรด้วยน้ำตา
"เดี๋ยวผมจะฉีดยาระงับอาการปวดให้คุณภัสก่อนนะครับ"
รัชตะเร่งมือฉีดยาให้ชายหนุ่มก่อนในตอนนี้เพื่อให้เขาได้หายจากอาการเจ็บปวดและตรวจดูอาการอีกทีว่าอาการปวดหัวนี้เกิดขึ้นจากอะไรกันแน่
"ค่ะ.."
สิบนาทีต่อมา
"อึก..ฮือ.ๆๆ.."
รัชตะพาภัสกรมานอนที่ห้องรักษาตัวของชายหนุ่มตอนนี้แม้ว่าภัสกรจะหลับลงเพราะฤทธิ์ยาไปแล้วเฌอริตาก็ยังคงสะอื้นเล็กๆอยู่ไม่ขาด
"ตอนนี้คุณภัสหลับไปแล้วนะครับคุณริตาใจเย็นๆก่อนครับ"
รัชตะตบบ่าเฌอริตาเบาๆ
"ค่ะ..อึก.."
"เดี๋ยวคืนนี้ผมจะอยู่ดูอาการคุณภัสที่นี่คุณริตาไปพักผ่อนก่อนเถอะครับ"
"ขอบคุณนะคะพี่หมอ"
คืนนี้รัชตะจะอยู่เฝ้าอาการของภัสกรเองเพราะยังต้องดูอาการอย่างใกล้ชิด
วันต่อมา
"ริตาเมื่อวานได้ดูตอนนายชนะพลแถลงข่าวรึเปล่า"
สองสาวนั่งคุยกันอยู่ที่ห้องรับแขกลัลลลิลมาเยี่ยมภัสกรแต่เช้าทั้งยังต้องมาแจ้งข่าวเรื่องชนะพลกับเฌอริตาอีกด้วยพอรู้ว่าเพื่อนเธอคงยังไม่ได้ติดตามข่าวเป็นแน่
"ยังไม่ได้ดูเลยอะแกสรุปว่ายังไงบ้าง"
หญิงสาวส่ายหัวหงึกหงักตอนนี้ทำไม่ได้ติดตามข่าวและทั้งนั้นเพราะยังเป็นกังวลใจเรื่องของภัสกรอยู่อย่างมาก
"ก็เข้าทางคนเลวอีกตามเคยหลักฐานที่เผยแพร่ทางอินเตอร์เน็ตนายนั่นมีข้อแก้ตัวทุกอย่างเลย"
"หืม.. "
"อะดู.."
ลัลลลิลยื่นไอแพดให้เพื่อนเธอได้เชคข่าว
"หึ่..คนเลวมันก็ต้องเลวกันให้สุดสินะ"
เฌอริตากัดฟันกรอด
"ไม่หน้าด้านหน้าหนาทำไม่ได้นะแกมีร้องให้ออกสื่อเรียกร้องความสงสารแบบนี้คนก็สงสารนายนั่นกันเต็ม"
"เฮ้อ..."
"แกจะเอาไงต่ออะ"
"ฉันไม่รู้ตอนนี้ฉันเครียดเรื่องพี่ภัสมากเลยแก"
"งั้นแกก็ควรจะตัดเรื่องนายชนะพลออกไปก่อนตราบใดที่มันยังไม่ยุ่งมาถึงตัวแก"
"ตอนแรกฉันก็จะให้คนอย่างมันติดคุกติดตารางหรือไม่ก็ล้มละลายไปให้เร็วที่สุดแต่ตอนนี้ฉันรู้สึกเหนื่อยที่คนอย่างมันดูเหมือนจะเหนือกฏหมายกฏหมู่ไปซะทุกเรื่อง"
"แกเอาเวลาดูแลพี่ภัสของแกให้เต็มที่ก่อนคนที่มันทำชั่วมันไม่มีวันได้ดีนานหรอกเชื่อฉัน"
"อืม.."
ลัลลลิลกุมมือของเฌอริตาเอาไว้แน่นเพื่อเป็นการให้กำลังใจ
"คุณภัสตื่นแล้วครับ..."
"เหรอคะ.."
เฌอริตารีบลุกขึ้นเดินไปหาหมอรัชตะที่พึ่งเดินออกมาอยู่หน้าห้อง
"แต่ว่าคุณริตาอย่าพึ่งตกใจนะครับตอนนี้ีคุณภัสไม่ยอมพูดอะไรเลยเหมือนค่อยไม่รับรู้และความรู้สึกช้ากว่าคนปกติอยู่มากครับ"
รัชตะต้องเตือนหญิงสาวให้ทำใจก่อนที่เธอจะเข้าไปเพราะตอนนี้ภัสกรไม่เหมือนเดิม
"หา.."
เฌอริตาถึงกับกลืนน้ำลายไม่ลงคอเธอ
"เข้ามาครับ"
"พี่ภัสคะ...."
หญิงสาวรีบเข้าไปนั่งข้างๆเตียงของภัสกรทั้งยังรีบกุมมือคนที่กำลังนั่งพิงหัวเตียงอยู่ด้วยสายตาเหม่อลอย
ภัสกรไม่มีปฏิกิริยาตอบรับหญิงสาวใดๆเพียงแค่นั่งกระพริบตาอยู่เท่านั้น
"พี่ภัส...ริตาไงคะ..อึก..ฮือๆๆ"
เฌอริตาเห็นอาการของภัสกรเป็นเช่นนั้นน้ำตาของเธอก็รื้นขึ้นมาอีกครั้ง
"ใจเย็นๆริตา.."
ลัลลลิลจำต้องโอบไหล่ของเพื่อนเธอทั้งลูบปลอบประโลมเพื่อนสาวที่กำลังสะอื้นตัวโยนให้ใจเย็นๆ
"ฮือ..ๆๆๆ"
"น่าจะเป็นผลข้างเคียงอย่างที่หมอแดนบอกครับ"
รัชตะพอจะมองออกแล้วว่าที่ภัสกรเป็นแบบนี้คืออะไร
"ตัวยาที่หมอแดนให้มาตรวจเรียบร้อยแล้วหรือยังคะพี่หมอ"
ลัลลลิลเงยหน้ามาถามรัชตะด้วยสีหน้ากังวล
"พี่ส่งไปให้หมอชาร์ลแยกตัวยาดูให้ละเอียดอีกทีน่ะเห็นว่าอีกสองวันหมอชาร์ลจะบินมาที่นี่มาดูอาการของคุณภัสอีกทีค่อยผสมยารักษาอาการข้างเคียงต่อไป"
"เฮ้อ...แล้วอย่างนี้พี่หมอคิดว่าเราต้องใช้เวลานานเท่าไรกว่าคุณภัสจะหายคะ"
ลัลลลิลถอนหายใจเฮือกใหญ่
"วันที่หมอชาร์ลผสมยาเสร็จพี่คิดว่าไม่นานคุณภัสจะต้องเริ่มกลับมาเป็นปกติโดยเร็ววันแน่นอน"
รัชตะเชื่อมั่นในฝีมือของหมอชาร์ลเพื่อนของเขาว่ายังก็ต้องช่วยให้ภัสกรดีขึ้นในเร็ววันแน่
"ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะค่ะ.."
เฌอริตาภาวนาว่าให้มีหมอเก่งๆสักคนรักษาภัสกรให้หลุดพ้นจากอาการแบบนี้เสียที
"ริ... ตา...ร้อง...ให้"
ภัสกรเอื้อมมือหนาค่อยๆจับที่ใบหน้าของหญิงสาวทั้งเอ่ยปากพูดอย่างติดๆขัดๆแต่เขาก็ยังคงใช้ความพยายามพูดกับเธอให้ได้ตอนนี้ความรู้สึกของเขาข้างในมันรับรู้ทุกอย่างเพียงแค่เขาไม่สามารถสั่งการให้อวัยวะต่างๆของเขาทำงานได้อย่างรวดเร็วตามที่ใจสั่ง
"พี่ภัส..."
เฌอริตารีบกุมมือของชายหนุ่มไว้ที่พวงแก้มของเธอ
"ไม่... ร้อง.. ให้"
"ค่ะริตาจะไม่ร้องให้ค่ะ.. อึก.. อืม.. "
เฌอริตาพยักหน้าหงึกหงักเธอจะฟังคำที่เขาบอกเมื่อเขาไม่อบากให้เธอร้องให้เธอก็จะไม่ร้อง
"......."
รัชตะมองทั้งสองด้วยสีหน้าหดหู่
"เราออกไปคุยข้างนอกกันดีกว่าค่ะพี่หมอ"
ลัลลลิลอยากปล่อยให้ในห้องนี้มีเพียงแค่ภัสกรกับเฌอริตาเท่านั้นจึงชวนรัชตะออกไปคุยกันด้านนอก
"ครับ"
"ดูหน้าพี่หมอเครียดๆนะคะ"
ลัลลลิลดูออกว่ารัชตะต้องมีอะไรในใจแน่นอน
"อืม..ก็เครียดอยู่พอสมควร..ขนาดหมอชาร์ลเองยังตกใจกับส่วนผสมที่ฉีดให้คุณภัสเลย"รัชตะออกมานั่งคุยกับลัลลลิลด้วยน้ำเสียงที่เบาที่สุดเท่าที่จะเบาได้เพราะไม่อยากให้เฌอริตาได้มาได้ยินเพราะจะพาเธอเครียดไปกันใหญ่"มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอคะ"ลัลลลิลหน้าเสียเล็กน้อยเมื่อเห็นว่ารัชตะเองยังเป็นกังวลกับเรื่องนี้มากๆ"อืม..""ลินถามจริงๆนะคะ..โอกาสที่คุณภัสจะเป็นปกติเหมือนเดิมร้อยเปอร์เซ็นนี่เป็นไปได้ไหมคะ""ปาฏิหารย์แบบนั้นที่พี่คิดตอนนี้นะดูเหมือนจะมีแค่ไม่กี่เปอร์เซ็นเท่านั้น"รัชตะยังไม่เห็นทางแต่อาการดีขึ้นคงดีขึ้นแน่นอนหากจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมร้อยเปอร์เซนนั้นเขาก็พูดยาก"หา..แย่จัง"ลัลลลิลรู้สึกสงสารทั้งเพื่อนเธอและภัสกรจับใจ"แต่พี่เชื่อมือหมอชาร์ลขนาดปลายฝนบาดเจ็บรุนแรงขนาดนั้นยังเดินได้ปร๋อภายในเวลาไม่เท่าไรเลย"รัชตะพูดเรียกกำลังใจให้ตัวเองคิดในแง่ดีอีกรอบว่าถ้าหากปลายฝนเคยถูกรักษาโดยหมอชาร์ลหายอย่างรวดเร็วได้ทั้งที่อาการสาหัสยังไงเคสของภัสกรเขาก็ขอให้เป็นไปในทิศทางที่ดีที่สุดก็แล้วกัน"ลินก็เชื่อค่ะ"ลัลลลิลเองก็ภาวนาในใจและเชื่อมั่นว่ามันจะต้องเป็นแบบนั้นเช่นกันเย็นของวัน"ฉันกับ
หลายวันต่อมาหลายวันก่อนหมอชาร์ลมาถึงก็รีบตรวจดูอาการของภัสกรอย่างเร่งด่วนและประเมินอาการว่าอยู่ระดับไหนเขาจึงใช้คลินิคหมอรัชตะเป็นที่ผสมตัวยาและนำมารักษากับภัสกรวันแรกๆที่เริ่มรักษาชายหนุ่มก็มีผลข้างเคียงเพราะร่างกายต่อต้านยาอยู่บ้างทำให้อารมณ์ของภัสกรแปรปรวนอยู่ไม่น้อยบางครั้งก็อารมณ์ร้ายจนทำลายข้าวของทุกอย่างรวมถึงทำร้ายตัวเองบางครั้งก็เฉื่อยชาไม่รับรู้เรื่องราวจากคนรอบข้างจนร่วมครึ่งเดือนมาแล้วอาการของเขาจึงดีขึ้นถึงแม้ว่าบางครั้งจะความรู้สึกช้าบ้างแต่ก็สามารถพูดคุยโต้ตอบได้ดีและช่วยเหลือตัวเองในชีวิตประจำวันได้เฌอริตาจึงพอใจในการรักษาของหมอชาร์ลอยู่มากและขอบคุณหมอหนุ่มจนนับครั้งไม่ถ้วนแล้วในตอนนี้08.30 น."ยาที่ต้องให้คุณภัสทานตลอดก็มีประมาณนี้ครับย้ำนะครับว่าต้องตรงเวลาและห้ามขาดเกินอาทิตย์เด็ดขาด"หมอชาร์ลเรียกเฌอริตาให้มาดูตัวยาที่เขาเตรียมเอาไว้ให้ภัสกรก่อนที่เขาจะบินกลับทั้งอธิยายกำชับเรื่องห้ามขาดยากับหญิงสาว"เข้าใจแล้วค่ะหมอชาร์ล"เฌอริตาฟังคำพูดของหมอชาร์ลอย่างตั้งใจ"ผมจะดูอาการคุณภัสอีกสักสองวันแล้วก็จะกลับแล้วล่ะครับ""แล้ว.. เอ่อถ้าเกิดอะไรขึ้นล่ะคะ"เฌอริตาเป็นกั
"รู้ไหมคะว่าริตาดีใจมากๆเลยที่พี่ภัสจำเรื่องราวของเราได้แล้ว"เฌอริตาหาเรื่องเปลี่ยนเรื่องคุยกับชายหนุ่มจะดีกว่าเพราะเธอไม่อยากให้บรรยากาศตอนนี้มีความกังวลเข้ามาทำลายความสุข"พี่ก็ดีใจเหมือนกันที่จะได้ไม่รู้สึกผิดที่จำคนรักของตัวเองไม่ได้""ต่อไปนี้พี่ภัสต้องกินข้าวกินยาให้ตรงเวลานะคะเพราะริตาอยากให้พี่ภัสกลับมาเป็นปกติเร็วๆ""อืม...พี่ก็หวังว่าสักวันจะไม่ต้องเป็นภาระของริตาพี่สัญญาว่าพี่จะปกป้องดูแลริตาทุกอย่างเอง"ภัสกรมองตาของคนด้านบนจริงจัง"ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอกค่ะแค่อย่าหายไปจากริตาอีกก็พอแล้ว"เฌอริตาไม่ได้ต้องการคนที่ปกป้องเธอตลอดเวลาเธอขอแค่คนที่อยู่ข้างๆเธอในทุกเวลาเท่านั้นไม่ว่าจะเวลาทุกข์หรือเวลาสุขก็อยากจะผ่านมันไปด้วยกันแค่นี้เธอก็พอใจแล้ว"ถ้าวันนึงพี่หายไปอีกริตาต้องสัญญากับพี่นะว่าจะไม่ลืมพี่"ภัสกรไม่รู้หรอกว่าอนาคตจะเป็นอย่างไรเมื่อเขาเลือกที่จะทำอะไรสักอย่างลงไป"ไม่สัญญาค่ะเพราะริตาจะไม่ให้พี่ภัสหายไปอีก"เฌอริตาส่ายหัวเล็กๆด้วยแววตาที่หดหู่เธอไม่ชอบคำพูดที่ดูเหมือนจะเป็นลางแบบนี้เลย"......"ภัสกรรวบตัวหญิงสาวมานอนกอดอยู่ที่ฟูกเล็กข้างล่างกับเขาความรู้สึกโหยหาหญ
"แล้วไม่บอกริตาบ้างล่ะคะ"เฌอริตารู้แบบนี้แล้วจึงหน้ามุ่ยบอกบุญไม่รับในทันที"พี่ไม่อยากให้ริตายุ่งเรื่องนี้อีกแล้ว"ที่เขาไม่อยากบอกเธอเพราะไม่อยากให้เฌอริตาต้องมานั่งกังวลห่วงเขาอีก"...."เฌอริตาเดินหนีชายหนุ่มไปอย่างไม่พูดไม่จาเพราะรู้สึกนอยเล็กน้อย"เป็นอะไรไป"ภัสกรเดินตามง้อหญิงสาวเพราะรู้ว่าอาการแบบนี้เธอต้องแอบงอนเขาอยู่เป็นแน่"เอาเป็นว่าพี่ขอโทษแล้วกันที่ไม่ได้บอกพี่ไม่อยากให้ริตายุ่งเรื่องนี้จริงๆดีกันนะ"ภัสกรโอบกอดข้างหลังหญิงสาวทั้งยื่นนิ้วก้อยตรงหน้าของเธอพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนที่รู้ว่าน้ำเสียงนี้มันจะทำให้เธอใจอ่อนได้"...ก็ได้ค่ะ..."เฌอริตาแอบอมยิ้มเล็กๆจะเป็นเธอที่ใจอ่อนให้กับน้ำเสียงแบบนี้ของชายหนุ่มอยู่ร่ำไปจึงยอมเกี่ยวก้อยคืนดีในที่สุด"พี่ว่าจะไปเยี่ยมคนที่เคยชุบเลี้ยงพี่มาเป็นครั้งสุดท้าย"ภัสกรเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย"ริตาไปด้วยค่ะ"เฌอริตาเองก็อยากจะดูหน้าคนที่ได้รับผิดกับสิ่งที่ตัวเองทำเหมือนกันสถานีตำรวจ"ฝีมือแกใช่ไหม"ชนะพลที่ถูกคุมตัวไว้ในห้องขังตะคอกใส่ภัสกรอย่างเคียดแค้น"คนทำผิดก็ต้องได้รับโทษถูกแล้วครับ"ภัสกรพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยมองดูคน
"ใช่ค่ะคุณพ่อน้องเป็นคนมารับไปค่ะ"ครูสาวยังคงยืนยันว่าเด็กหญิงมีคุณพ่อมารับไปเรียบร้อยแล้ว"อ๋อ... ค่ะ"หญิงสาวพยักหน้ารับทั้งยังเอะใจว่าถ้าหากภัสกรมารับลูกก่อนจะไม่โทรบอกเธอหน่อยหรืออย่างไรเมื่อคิดได้ดังนั้นจึงยกหูติดต่อหาภัสกรในทันที"พี่ภัสมารับน้องเฌอไปแล้วเหรอคะ....อะไรนะคะ"เมื่อคำตอบจากภัสกรบอกว่าไม่รู้เรื่องทำให้เฌอริตาต้องวิ่งเต้นขอดูกล้องวงจรว่าใครเป็นคนพาเฌอริมาไปแน่เพราะภัสกรบอกเองว่าไม่ได้มารับชั่วโมงต่อมา"พี่ประมาทเองสินะ"ภัสกรนั่งกอดเฌอริตาที่กำลังนั่งสะอื้นกุมขมับที่รู้ว่าชนะภพเป็นคนพาลูกสาวของเธอออกไปจากโรงเรียน"ฮึก..อือ..ฮือๆ"หญิงสาวไม่รู้ว่าป่านนี้ลูกสาวของเธอจะเป็นอย่างไรบ้างแต่ขอภาวนาให้ชนะภพมีความสงสารเด็กตาดำๆอย่าทำอะไรรุนแรงกับลูกของเธอเลย"....."ลัลลลิลเองก็นั่งทำหน้าเคร่งเครียดตอนนี้เธอกำลังรอให้ลอเลนโซหาทางช่วยหลานสาวเธออยู่เหมือนกันRrrrrrr"แกเอาลูกฉันไปไว้ที่ไหน...ได้...ฉันจะไปเดี๋ยวนี้"ภัสกรรับสายจากชนะภพหลังจากติดต่อไม่ได้อยู่นานคนที่อยากติดต่อก็โทรกลับมาหาเขาเอง"ใครคะพี่ภัส"เฌอริตาเงยหน้าถามภัสกรด้วยสีหน้าหดหู่"ชนะภพโทรมาบอกให้พี่ไปหาที่เกาะ
"คุณพ่อขาาาา...ฮือๆๆๆ"เด็กหญิงเห็นคนเป็นพ่อล่วงลงไปเธอเองก็ตกใจร้องให้ยกใหญ่เช่นกันดีที่มีลัลลลิลกอดปลอบอยู่ไม่ห่าง"พวกนายรีบไปดูข้างล่างเร็ว"ลอเลนโซสั่งให้บอดี้การ์ดของเขารีบหาทางลงไปดูด้านล่างอย่างรวดเร็วหวังว่าภัสกรจะไม่เป็นอะไร"ครับนายน้อย"21.00 น.หลังจากเกิดเหตุการณ์ที่ไมาคาดฝันขึ้นลัลลลิลก็รีบพาเพื่อนและหลานของเธอกลับอย่างรวดเร็วส่วนหน้าที่ดูแลต่อที่เกาะลอเลนโซเป็นคนจัดการต่อบ้านเฌอริตา"อืม.."เฌอริตาสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาในห้องนอนของเธอ"ริตา.."ลัลลลิลที่นั่งอยู่ปลายเตียงของเฌอริตารีบลุกเข้ามาดูอาการเพื่อนของเธอทันทีเมื่อเห็นว่าเพื่อนเธอขยับตัวลุกขึ้น"พี่ภัส..."เฌอริตานึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าได้ก็รุกรี้ลุกรนจะเดินออกไปจากห้อง"ใจเย็นๆนะริตาตอนนี้ทางตำรวจกับคนของคุณลอสกำลังช่วยกันค้นหาอยู่"ลัลลลิลต้องรีบรั้งตัวเพื่อนของเธอเอาไว้ก่อน"..ฉันจะไปหาพี่ภัส""พักก่อนนะริตา...เชื่อฉัน..""ฮึก..อือ..ฮื่อๆๆ...พี่ภัสจะปลอดภัยใช่ไหม..ฮือๆ""......"เป็นครั้งที่เท่าไรลัลลลิลก็นับไม่ได้ที่ต้องเห็นน้ำตาของเพื่อนเธอส่วนตัวของเธอเองก็ทำได้แค่ปลอบประโลมคนที่กำลังเศร้าใจอยู่เท่านั้นสอง
บ้านเด็กกำพร้าxxxตอนนี้ภัสกรยืนอยู่หน้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก่อนที่จะออกมาจากขนส่งเขาก็ถามคนที่นั่นว่าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าxxxอยู่ที่ไหนดีที่ที่นี่ไม่ไกลจากขนส่งมากเขาเลยนั่งวินมาลงที่นี่แต่ก็ยังไม่กล้าเข้าไปด้านใน"โอะ...โอ้ยย..."ฟึ่บบบบจู่ๆอาการปวดหัวรุนแรงก็เกิดขึ้นมาอีกรอบทำให้เขานั่งจมกับพื้นครู่หนึ่งแล้วจึงสลบไปปีต่อมารัสเซียคลังอาวุธ"เตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้วใช่ไหม"ลีโอนาโดหรือนายสิงห์ที่คนเป็นพ่อบุญธรรมชาวไทยชอบเรียกหนุ่มหล่อร่างสูงวัย38ปีนัยตาคมดุดันสมกับเป็นนายใหญ่ของกิจการค้าอาวุธมาดนิ่งดูมีภูมิฐานใครเห็นก็ต้องเกรงเดินมาตรวจงานในคลังอาวุธด้วยตัวเองเพราะวันนี้มีลูกค้ารายใหญ่เดินทางมาที่นี่เพื่อนัดเชคตัวอย่างของลอตใหม่ที่จะสั่งลีโอนาโดเป็นหนุ่มหล่อชาวอิตาลีลูกบุญธรรมของชัยพฤกษ์นักธุรกิจค้าอาวุธคนไทยที่ร่วมหุ้นกับเพื่อนชาวรัสเซียผลิตอาวุธคุณภาพดีจนเป็นบริษัทที่ขายอาวุธที่มีชื่อเสียงค่อนข้างมากตอนนี้ชัยพฤกษ์ได้วางมือให้ลีโอนาโดดูแลกิจการแทนเขาแทบทุกอย่างชัยพฤกษ์มีทุกวันนี้ได้ก็เพราะได้พ่อของลีโอนาโดช่วยเหลือเอาไว้ในตอนที่เขาถูกตามฆ่าจนเขาได้มาเป็นหุ้นส่วนกับเพื่อนชาวร
อาทิตย์ต่อมากรุงเทพมหานคร"คุณหนูจะไปอยู่ที่นั่นกี่วันคะ"วาดจันทร์จำได้ว่าเฌอริตาเกริ่นบอกว่าเมื่อคุณหนูเล็กของเธอปิดเทอมแล้วจะไปพักผ่อนบ้านที่เขาใหญ่กันเธอจึงอยากรู้วันเวลาที่แน่นอนว่าไปวันไหนและไปกี่วัน"ไม่ใช่กี่วันค่ะนมโรงเรียนน้องเฌอเปิดเมื่อไรก็คงจะกลับเมื่อนั้นแหละค่ะ..."เฌอริตาหันมายิ้มตอบวาดจันทร์"ทำไมครั้งนี้ถึงไปอยู่นานล่ะคะ"วาดจันทร์ยังมีสีหน้าสงสัยเพราะปกติแล้วคุณหนูของเธอจะไปไหนไม่ค่อยนานเท่าไร"พอดีมีลูกค้าติดต่อว่าจะมาพักที่บ้านหลังใหญ่เช่าอยู่หลายเดือนด้วยริตาเลยอยากไปรับรองด้วยตัวเองน่ะค่ะ"เฌอริตาอยากไปพักผ่อนทั้งยังอยากรับรองแขกวีไอพีที่ติดต่อขอเข้าพักบ้านใหญ่ของแม่เธอเป็นเวลาหลายเดือนอีกด้วย"อย่างนี้นี่เอง"วาดจันทร์พยักหน้าเข้าใจ"เดี๋ยวริตากับน้องเฌอจะไปวัดกันสักหน่อยนะคะนม"เฌอริตาวางแพลนวันนี้เอาไว้ว่าเธอจะพาลูกสาวของเธอไปวัดเพราะวันนี้ก็เป็นปีแล้วจากวันที่ภัสกรจากเธอไป"ค่ะคุณหนู"ชั่วโมงต่อมาวัดxxx"ให้คุณพ่อนะคะ"เฌอริตาถือช่อดอกกุหลาบสีขาวใส่มือลูกสาวของเธอให้วางตรงหน้าเจดีย์ของภัสกรทั้งยิ้มให้รูปภาพตรงหน้าด้วยสายตาที่ยังมีความอาลัยอาวรณ์อยู่"ไม่ว่