ตอนที่ 57 ตอนจบ

อาทิตย์ต่อมา

รัสเซีย

คฤหาสน์หรู

"น้าดาว.."

เฌอริมาเห็นอิงดาวเข้ามาในห้องก็รีบวิ่งเข้ามากอดหญิงสาวทันที

"น้องเฌอ..พี่ริตาไหนดาวขอดูหน้าหลานหน่อยนะคะ"

อิงดาวยิ้มหน้าบานตื่นเต้นที่จะได้เห็นหน้าหลานชายตัวน้อย

"ในเปลน่ะจะพึ่งหลับไปเมื่อกี้นี้เอง..ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะดาว"

"เอ่อ..ค่ะ.."

อิงดาวแอบสะดุดคำว่าต้อนรับกลับบ้านเล็กน้อยเธอเองไม่รู้เลยว่าเธอจะอยู่ที่นี่กี่วัน

"น้องอยู่ไหนคะน้องเฌอคิดถึงน้องค่ะ"

เฌอริมารีบเงยหน้าถามอิงดาวทันทีว่าลีน่าอยู่ไหนเพราะคิดถึงน้องสาวของเธอมากถึงขนาดบ่นอยากไปหากับคนเป็นแม่ทุกวัน

"อยู่นี่ค่ะ.."

ลีโอนาโดอุ้มลูกสาววัยเก้าเดือนของเขาเข้ามาเรียกเฌอริมาเข้ามาหา

"ลีน่า..."

"แอ้...."

ฟอดดดดด

เฌอริมาเห็นน้องเข้ามาก็รีบกอดรีบหอมตามประสาคนคิดถึงกันจนลีน่าแก้มเริ่มแดงขึ้นมาและเริ่มส่งเสียงประท้วงเล็กน้อย

"ท่าจะคิดถึงมากนะเนี่ย.."

เฌอริตาพรางมองสองพี่น้องกอดกันด้วยรอยยิ้ม

"เราไปนั่งเล่นกับลีน่าตรงโน้นดีกว่านะคะน้องเฌอ"

"ค่ะคุณลุง"

ลีโอนาโดไม่อยากกวนในห้องนี้มากกลัวว่าเสียงเด็กๆจะทำให้ทารกน้อยหลานชายในเปลของเขาตื่นจึงพาเด็กๆทั้งสองออกไปนั่งเล่นข้างนอกด้วยกัน

"คุณภัสไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนพี่ริตาเหรอคะ"

"ใช่จะพอดีพี่ภัสงานยุ่งน่ะ"

"คงเพราะไม่มีคุณสิงห์อยู่ช่วยใช่ไหมคะ"

อิงดาวหน้าเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัดที่เธอเป็นต้นเหตุทำให้ลีโอนาโดต้องทิ้งงานไป

"ก็เป็นแค่ช่วงนี้แหละจะ.."

อิงดาวรู้ว่างานของภัสกรจะยุ่งเป็นพักๆเธอเองก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรอยู่แล้วเพราะที่บ้านก็มีทั้งเหล่าบอดี้การ์ดและแม่บ้านช่วยดูแลเธออยู่

"คุณสิงห์ดูร่าเริงกว่าก่อนมาเยอะเลยนะ"

เฌอริตาเห็นลีโอนาโดวันนี้กับสันก่อนที่จะไปหาอิงดาวเขาเหมือนคนละคนกันเลยเพราะที่เธอเห็นวันนี้ดูลีโอนาโดสดชื่นผุดผ่องขึ้นกว่าเก่ามากคงเพราะสุขใจที่ได้อยู่กับลูกกับเมียเป็นแน่

"ยังไงเหรอคะ"

อิงดาวเลิกคิ้วสงสัย

"ก็ตั้งแต่ที่ดาวมาที่นี่คุณสิงห์ก็เอาแต่ทำงานหามรุ่งหามค่ำไม่ค่อยจะกินอะไรด้วยแถมสีหน้ายังหมองคล้ำเคร่งเครียดตลอดเวลาด้วย​"

"เหรอคะ..."

อิงดาวก็พึ่งจะรู้วันนี้นี่เองว่าชายหนุ่มมีสภาพอย่างไรเมื่อไม่มีเธออยู่

"อย่าหาว่าพี่เข้าข้างคุณสิงห์เลยนะพี่อยากให้ดาวให้โอกาสคุณสิงห์ได้แก้ตัวเพื่อลีน่านะดาว"

"เอ่อ..คือ..ตอนนี้ดาวขอดูไปก่อนนะคะ"

"นี่แสดงว่าที่ดาวไม่ได้ไล่คุณสิงห์แล้วก็ไม่ได้หนีเค้าไปก็เพื่อจะดูพฤติกรรมใช่ไหม"

"......"

อิงดาวอมยิ้มเล็กน้อย

"อืม...พี่เข้าใจแล้วล่ะเอาเป็นว่าเรื่องนี้เราจะรู้กันแค่สองคน"

เฌอริตาพยักหน้าเข้าใจแอบดีใจแทนลีโอนาโดที่ความพยายามจะประสบผลสำเร็จแล้ว

19.30 น.

"ลีน่าหลับแล้วเหรอ"

ลีโอนาโดเข้าห้องมาเห็นอิงดาวยืนกอดอกมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย

"ค่ะ...พึ่งหลับเมื่อกี้นี้เอง"

"เธอคิดถึงที่นี่ไหม"

ชายหนุ่มเดินมายืนข้างๆอิงดาวเขาพอจะมองออกว่าเธอน่าจะคิดถึงที่นี่อยู่เหมือนกัน

"......"

อิงดาวเงยหน้ามองชายหนุ่มเล็กน้อยแล้วหันมองออกไปนอกหน้าต่างโดยที่ไม่พูดอะไร

"ไม่ตอบแสดงว่าคิดใช่ไหม"

"คิดเองเออเองอีกแล้วนะคะ"

"เธอมาที่นี่แล้ว..ฉันก็ไม่ยอมให้เธอกลับแล้วนะ"

ลีโอนาโดรวบกอดร่างบางเอาไว้อย่างแนบแน่น

"ห้ามดาวได้เหรอคะ...เอ่อ..จะทำอะไรคะ"

อิงดาวเอี้ยวตัวหลบชายหนุ่มเล็กน้อยเมื่อจู่ๆเขาก็โน้มตัวลงมาหมายจะตรงมาที่แก้มนวลของเธอ

"อื้อ...ค..คุณสิงห์...อื้ออออ.."

ลีโอนาโดหรือจะปล่อยให้เวลาดีๆในโอกาสแบบนี้หลุดมือไปเมื่อเขาพาเธอมาถึงที่นี่แล้วยังไงเขาก็จะพยายามยื้อทุกทางไม่ให้หญิงสาวกลับไปโดยไม่มีเขาอีก

ชายหนุ่มบดเบียดหญิงสาวและใช้โอกาสที่หญิงสาวเสียงดังใส่เขาไม่ได้เพราะลูกหลับอยู่จัดการมอบบทรักที่แสนนุ่มนวลให้เธอหลังจากที่เขาไม่ได้มีเวลาแบบนี้กับเธอมานานแล้ว

วันต่อมา

"อือ..คุณสิงห์...หยุดค่ะ"

อิงดาวสะลึมสะลือตื่นเมื่อมาในช่วงเช้าเมื่อรู้สึกว่ากำลังมีอะไรมานัวเนียอยู่บนตัวของเธอเมื่อลืมตามาได้ก็เห็นว่าตอนนี้ชายหนุ่มกำลังนัวเนียอยู่ตามเนื้อตัวของเธอไม่หยุดจึงต้องเอ่ยสั่งเขาเสียงแข็ง

"เธอตอบฉันมาก่อนว่าเธอจะอยู่ที่นี่กับฉันไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่หยุด"

ลีโอนาโดเงยหน้าจากการที่ง่วนอยู่กับเนินอกของหญิงสาวถามเธออย่างจริงจัง

".... คุณจะดีกับดาวตลอดไปใช่ไหมคะ"

อิงดาวเงียบอยู่ครู่หนึ่งจึงค่อยๆเอ่ยปากถามกับชายหนุ่มตรงๆ

"ใช่สิก็ฉันรักเธอขนาดนี้จะไม่ดีกับเธอได้ยังไง..เธอล่ะเมื่อไรจะยอมพูดกันดีๆกับฉันสักที"

"ก็คุณสิงห์ไม่ค่อยคุยกับดาวเองนี่คะ"

อิงดาวพูดเสียงอ่อนทั้งหลบสายตามองไปทางอื่นใช่ว่าเธอไม่ค่อยคุยกับเขาในช่วงที่อยู่ไทยเป็นเขาต่างหากที่คอยดูแลเธออยู่ห่างๆไม่หาเรื่องมาคุยกับเธอเอง

"นี่หมายความว่าก่อนหน้านี้ถ้าฉันหาเรื่องพูดกับเธอก็คงจะคุยกันปกติไปนานแล้วงั้นสิ"

ลีโอนาโดขมวดคิ้วทั้งทำสายตาเจ้าเล่ห์ครุ่นคิด

"งั้น...มั้งคะ.."

อิงดาวตอบด้วยสีหน้ายิ้มเจื่อน

"ดาว..."

ลีโอนาโดเห็นทีจะต้องลงโทษคนที่ไม่ยอมบอกว่าหายโกรธเขาเสียหน่อยแล้วที่ปล่อยให้เขาเครียดอยู่ตั้งนานเขาไม่ได้หยุดการกระทำตามที่สัญญาแต่ยังเร่งมือที่จะตักตวงความสุขจากหญิงสาวให้เร็วขึ้นอีกต่างหาก

"ไหนบอกจะหยุดไงคะ..."

อิงดาวถึงกับหน้าเหวอเมื่ออีกฝ่ายดูจะไม่หยุดอย่างที่บอกตอนแรก

"ไม่หยุดเช้านี้ต้องได้ลูกเพิ่มอีกคนแล้วล่ะ"

"ค..คุณสิงห์.."

และแล้วอิงดาวก็ไม่รอดน้ำมือของลีโอนาโดในเช้านี้จนได้

หลายวันต่อมา

19.00 น.

"วันนี้ทำไมน้องเฌอกับชาร์ลหลับกันไวจังอดเล่นกับลูกเลย"

ภัสกรกลับมาจากทำงานในช่วงหัวค่ำเขากะว่าวันนี้กลับเร็วกว่าทุกวันจะได้เล่นกับลูกสักนิดก่อนหลับก็ยังดีแต่เมื่อกลับมาเห็นว่าลูกๆดันหลับกันไปหมดแล้วจึงนั่งหน้ามุ่ยผิดหวังนิดหน่อย

"พรุ่งนี้ก็หยุดแล้วนี่คะเดี๋ยวก็ได้อยู่กับลูกทั้งวันแล้วค่ะอย่าทำหน้าแบบนี้สิคะ"

เฌอริตาเดินมากอดคอคนเป็นสามีปลอบใจชายหนุ่มที่ดูจะผิดหวังอยู่พอสมควร

"ก็พี่อุตส่าห์รีบกลับแล้วนี่นา"

"อย่าทำหน้าน่าสงสารสิคะริตารู้สึกไม่ดีเลย"

"โอเค..เฮ้อ..เดี๋ยวอีกไม่นานคนที่เป็นแบบนี้น่าจะเป็นพี่สิงห์ด้วยแล้วล่ะ"

"ทำไมเหรอคะ..ก็พี่รู้ว่าพี่สิงห์ดีกับดาวแล้วต่อไปนี้ก็น่าจะได้ทำงานกันแล้วล่ะ"

"จริงด้วยค่ะแบบนี้ไม่ใช่ไปนั่งหน้าเศร้าคิดถึงลูกกันอยู่จนไม่ได้งานล่ะคะ"

เฌอริตาอมยิ้มเล็กน้อยเธอต้องเดาไม่ผิดเป็นแน่

"ก็ต้องคอยดูกันต่อไป"

21.00 น.

หลังจากที่คุยกันเข้าใจได้ไม่เท่าไรความหวานของลีโอนาโดและอิงดาวก็ดูจะหวานเพิ่มขึ้นมากทุกวันเมื่อถึงเวลาว่างจากการทำงานก็จะต้องโทรคุยกับอิงดาวอยู่ไม่ขาดถึงเวลาเลิกงานปุ้บก็รีบกลับบ้านหาลูกเมียปั้บจนลูกน้องต่างก็รู้กันหมดแล้วว่าลีโอนาโดหวงและห่วงเมียกับลูกขนาดไหนว่าภัสกรเป็นเอามากแล้วเห็นลีโอนาโดจะเป็นมากกว่าเสียอีก

"คิดอะไรอยู่เหรอ"

ลีโอนาโดนอนกอดอิงดาวอยู่ไม่ยอมปล่อยจนแทบจะติดอิงดาวแทนหมอนข้างไปแล้ว

"เปล่าค่ะ....แค่มีความสุขจนบอกไม่ถูกน่ะค่ะ"

อิงดาวอมยิ้มเงยหน้าบอกกับลีโอนาโด

"งั้นเหรอ...จากนี้เราจะจับมือกันแบบนี้ไว้ไม่ยอมปล่อยจากกันเด็ดขาด"

ชายหนุ่มยังคงกุมมือเรียวไว้ในมือหนาของเขาไม่ยอมปล่อย

"ค่ะ...ดาวรักคุณนะคะ"

"ฉันรักเธอมากกว่า"

ลีโอนาโดกระซิบข้างหูหญิงสาวด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า

"งั้นเหรอคะ"

อิงดาวบุ้ยปากใส่ชายหนุ่มเล็กน้อย

ลีโอนาโดดูจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนจริงๆภาพแบบนี้อิงดาวยังแอบคิดว่าหากว่าเธอยังไม่ยอมใจอ่อนแล้วเธอจะได้เห็นภาพนี้หรือไม่ยังคิดไม่ออกเลย

เมื่อถึงวันนี้ที่เธอและเขาดีกันมันทำให้มองย้อนกลับไปวันวานที่ขื่นขมอย่างขบขันหากเขาและเธอต่างก็ไม่มีทิฐิปล่อยวางได้ป่านนี้คงจะได้มีความสุขกันไปนานแล้ว

จบบริบูรณ์

ขอบคุณที่สนับสนุนไรท์นะคะ ผิดพลาดประการใดต้องขออภัยด้วยนะคะ จะพัฒนาฝีมือการเขียนไปเรื่อยๆค่ะ

ฝากติดตามนิยายเรื่องอื่นๆของปลายฟ้าด้วยนะคะ ส่วนมากจะเป็นนิยายเรื่องสั้นๆไม่ค่อยมีดราม่ามากมายเน้นเบาสมองค่ะ