ตอนที่ 55

"ดาว.."

ข้าวฟ่างขับรถมาถึงก็รีบหอบข้าวหอบของเข้ามาหาหลานสาวตัวน้อยวัยหกเดือนกว่าของเธอทันที

"ข้าวฟ่าง...มาคนเดียวเหรอ"

"อืม...น้าพรรณติดดูแลลูกค้าน่ะ.."

"แอ้ๆ.."

เด็กหญิงส่งเสียงทักทายข้าวฟ่างด้วยรอยยิ้มชวนหมั่นเขี้ยว

"ทักทายน้าเหรอคะลีน่า..จ้ำม่ำน่าฟัดจริงเชียว"

"เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาให้นะ"

"ขอบใจจะ"

20.00 น.

"ที่นี่บ้านคนน้อยเหลือเกินฉันเป็นห่วงแกจังเลยอยู่กับลูกแค่สองคน"

หลังจากที่ลีน่าหลับไปแล้วสองสาวก็มานั่งคุยกันที่ระเบียงบ้านชมดาวฟังเสียงหรีดหริ่งเรไรร้องไปเรื่อยๆอย่างสบายอารมณ์

"ไม่ต้องห่วงหรอกคนที่นี่อยู่กันเหมือนพี่เหมือนน้องปลอดภัย"

อิงดาวหันมายิ้มให้เพื่อนเธอให้อีกฝ่ายมั่นใจว่าไม่ต้องห่วงเธอ

"อืม..งั้นก็ดีแล้วได้ยินอย่างนี้ค่อยโล่งใจ...แล้วสามีแกล่ะ"

ข้าวฟ่างพอจะรู้มาว่าทำไมเพื่อนเธอถึงกลับมาอยู่ที่นี่และอีกอย่างในใจเธอลึกๆก็อยากให้ทั้งสองลองปรับเข้าหากันใหม่ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคืองใจแทนเพื่อนเธอกับสิ่งที่ลีโอนาโดได้กระทำกับอิงดาวแต่เธอรู้ว่าเนื้อแท้ของลีโอนาโดไม่ใช่คนที่ร้ายอะไรอีกอย่างทั้งเพื่อนเธอและลีโอนาโดก็มีใจให้กันทั้งยังมีลูกด้วยกันอีกการที่หันหน้าเข้าหากันเธอว่ามันน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด

"อย่าพูดเรื่องนี้เลยฉันไม่อยากพูดถึงเค้า"

"อืม..ก็ได้"

อิงดาวไม่ได้อยากพูดถึงลีโอนาโดเท่าไรและเรื่องขุ่นเคืองเรื่องแม่เธอก็ตัดทิ้งไปแล้วเพราะเมื่อเวลาผ่านไปทำให้เธอเลิกอคติว่าเขาเป็นคนทำแม่เธอตายเนื่องด้วยทุกอย่างคืออุบัติเหตุ

แต่สิ่งที่เธอยังเคืองใจอยู่ทุกวันนี้คือคำพูดที่ลีโอนาโดพูดกับแม่เธอในคืนวันงานทั้งยังเลือกที่จะควงคนอื่นต่อหน้าสาธารณะชนเธอไม่รู้ว่าหากเธอใช้ชีวิตอยู่กับเขาต่อไปเขาจะมีพฤติกรรมแบบนี้อยู่หรือเปล่าเธอไม่อยากจะต้องมานั่งเจ็บเพราะพฤติกรรมชองเขาอีก

วันต่อมา

รัสเซีย

"คุณลุงขา.."

"ว่าไงคะน้องเฌอ"

"น้องเฌออยากลองสีทาเล็บอันนี้น้องเฌอยืมมือคุณลุงได้ไหมคะ"

"ได้สิคะ"

"สีนี้สวยไหมคะคุณลุง"

"สวยค่ะ.."

"งั้นน้องเฌอทาเลยนะคะ"

"ค่ะ"

สองลุงหลานนั่งอยู่ด้วยกันที่ห้องโถงในบ้านลีโอนาโดยอมให้หลานของเขาเล่นกับเล็บเขาได้อย่างไม่ห่วงภาพลักษณ์เพราะเขารู้สึกคิดถึงลูกน้อยของเขาการที่ได้อยู่ใกล้เฌอริมาก็ทำให้เขาคลายคิดถึงได้เพียงชั่วครู่ก็ยังดี

"คุณลุงขา...น้องเฌอคิดถึงลีน่าค่ะคุณลุงพาเฌอไปหาน้องได้ไหมคะ"

เด็กหญิงทาเล็บคนเป็นลุงไปด้วยทั้งยังความในใจด้วยความไร้เดียงสาออกมา

"คุณลุงก็คิดถึงน้องเหมือนกันค่ะ"

ลีโอนาโดยกมือหนากุมหัวหลานของเขาเบาๆเขาเองก็คิดไม่ต่างกับเฌอริมาทั้งยังคิดถึงอิงดาวมากๆอีกด้วย

"งั้นเราไปหาน้องกันนะคะ"

เฌอริมาพูดออกมาด้วยรอยยิ้มแต่คนที่ยิ้มไม่ออกเห็นจะเป็นลีโอนาโดที่รู้ทั้งรู้ว่าอิงดาวอยู่ที่ไหนแต่ไม่สามารถที่จะแบกหน้าไปหาเธอได้เพราะกลัวว่าเธอจะเกลียดเขาไปมากกว่านี้

"กวนอะไรคุณลุงคะน้องเฌอ"

เฌอริตาออกมาจากห้องครัวเห็นลูกสาวของเธอกำลังพูดอะไรที่สร้างความลำบากใจให้ลีโอนาโดจึงต้องเจ้ามาแทรกเสียก่อน

"น้องเฌอชวนคุณลุงไปหาลีน่าค่ะน้องเฌอกับคุณลุงคิดถึงลีน่า"

เด็กหญิงหันมาพูดกับคนเป็นแม่ตาแป๋ว

"อืม...น้องเฌอขาคุณพ่อมาแล้วรีบไปรับคุณพ่อเร็วค่ะ"

"ค่ะคุณแม่"

เฌอริตาได้ยินเสียงรถมาจอดหน้าคฤหาสน์จึงเบี่ยงเบนความสนใจของลูกสาวเธอไปก่อน

"งั้นเดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับ"

เมื่อเฌอริมาไปรับคนเป็นพ่อแล้วลีโอนาโดก็ทำท่าจะลุกจากตรงนี้ไปเพราะไม่อยากนั่งหน้าซึมตรงนี้สักเท่าไรแต่ก็ถูกเฌอริตาเรียกเอาไว้ก่อน

"คุณสิงห์ไม่อยากไปหาดาวกับลูกบ้างเหรอคะ"

อิงดาวโพร่งถามชายหนุ่มอย่างอยากรู้

"เธอไม่อยากเห็นหน้าผมครับ...ผมไม่อยากไปให้เธอลำบากใจ"

ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากไปแต่ตอนนี้เขายังมีความกลัวอยู่ในใจลึกๆว่าอิงดาวจะเกลียดเขาเพิ่มขึ้นไปอีกหากเขายังรั้นที่จะเสนอหน้าไปหาเธอ

"แต่นี่มันก็สามเดือนกว่าแล้วนะคะบางอย่างอาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้ค่ะ.."

เฌอริตาพูดอย่างใจเธอคิด

"......."

ลีโอนาโดมองหน้าเฌอริตาอย่างสงสัยว่าเธอต้องการจะบอกอะไรเขากันแน่

"ริตากลัวว่าถ้าเวลามันผ่านไปนานกว่านี้ดาวกับลูกจะชินกับการอยู่ลำพังแค่สองคนนะคะริตาว่าถ้าหากคุณสิงห์รักดาวกับลูกควรจะหาทางเข้าหากันให้เร็วที่สุดนะคะ"

"........"

ลีโอนาโดรับฟังอีกฝ่ายอย่างตั้งใจ

"ริตาบอกตรงๆนะคะว่าริตาเป็นห่วงดาวกับหลานที่ที่ดาวไปอยู่มันปลอดภัยก็จริงแต่ก็ยังห่างความเจริญอยู่มากบ้านก็มีแค่สองคนเกิดเหตุอะไรไม่มีผู้ชายอยู่เลยจะลำบากค่ะ"

เฌอริตายังคงโน้มน้าวให้ลีโอนาโดคิดให้ได้

"ผมควรจะไปหาดาวกับลูกใช่ไหมครับ"

"ค่ะ...ริตาเชื่อนะคะว่าดาวไม่มีวันหมดรักคุณแน่นอน"

เฌอริตายิ้มออกที่เห็นว่าสิ่งที่เธอตัดสินใจพูดกับเขาในวันนี้มันได้ผล

22.00 น.

บนเตียงที่ลีโอนาโดนอนก็ยังคงมีเสื้อผ้าและเบาะนอนของลูกน้อยของเขาอยู่บนเตียงด้วยทุกคืนและอีกไม่กี่วันก็จะเป็นคืนสุดท้ายที่เขาจะต้องนอนคนเดียวเพราะเขาตัดสินใจแล้วว่าจะไปตามลูกเมียของเขากลับมา

สามวันต่อมา

บ้านอิงดาว

"หลับปุ๋ยเลยหลานรักน้ากลับก่อนนะ"

ข้าวฟ่างอยู่ที่ย้านกับอิงดาวมาสามสี่วันแล้ววันนี้ก็ถึงเวลาที่เธอจะต้องกลับแต่หญิงสาวก็อิดออดไม่ค่อยอยากกลับเท่าไรเพราะยังอยากอยู่เล่นกับหลานตัวน้อยของเธอต่อก่อนกลับก็หอมแล้วหอมอีกกว่าจะกลับไปได้

"ขับรถกลับดีๆล่ะ"

"โอเค..กลับแล้วนะ"

อิงดาวโบกไม้โบกมือลาเพื่อนเธอที่ต้องกลับไปทำหน้าที่ตัวเองต่อแอบเหงาเล็กน้อยเมื่อต้องอยู่กันสองคนแม่ลูกเหมือนเดิม