"ดาว.."
ข้าวฟ่างขับรถมาถึงก็รีบหอบข้าวหอบของเข้ามาหาหลานสาวตัวน้อยวัยหกเดือนกว่าของเธอทันที
"ข้าวฟ่าง...มาคนเดียวเหรอ"
"อืม...น้าพรรณติดดูแลลูกค้าน่ะ.."
"แอ้ๆ.."
เด็กหญิงส่งเสียงทักทายข้าวฟ่างด้วยรอยยิ้มชวนหมั่นเขี้ยว
"ทักทายน้าเหรอคะลีน่า..จ้ำม่ำน่าฟัดจริงเชียว"
"เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาให้นะ"
"ขอบใจจะ"
20.00 น.
"ที่นี่บ้านคนน้อยเหลือเกินฉันเป็นห่วงแกจังเลยอยู่กับลูกแค่สองคน"
หลังจากที่ลีน่าหลับไปแล้วสองสาวก็มานั่งคุยกันที่ระเบียงบ้านชมดาวฟังเสียงหรีดหริ่งเรไรร้องไปเรื่อยๆอย่างสบายอารมณ์
"ไม่ต้องห่วงหรอกคนที่นี่อยู่กันเหมือนพี่เหมือนน้องปลอดภัย"
อิงดาวหันมายิ้มให้เพื่อนเธอให้อีกฝ่ายมั่นใจว่าไม่ต้องห่วงเธอ
"อืม..งั้นก็ดีแล้วได้ยินอย่างนี้ค่อยโล่งใจ...แล้วสามีแกล่ะ"
ข้าวฟ่างพอจะรู้มาว่าทำไมเพื่อนเธอถึงกลับมาอยู่ที่นี่และอีกอย่างในใจเธอลึกๆก็อยากให้ทั้งสองลองปรับเข้าหากันใหม่ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคืองใจแทนเพื่อนเธอกับสิ่งที่ลีโอนาโดได้กระทำกับอิงดาวแต่เธอรู้ว่าเนื้อแท้ของลีโอนาโดไม่ใช่คนที่ร้ายอะไรอีกอย่างทั้งเพื่อนเธอและลีโอนาโดก็มีใจให้กันทั้งยังมีลูกด้วยกันอีกการที่หันหน้าเข้าหากันเธอว่ามันน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด
"อย่าพูดเรื่องนี้เลยฉันไม่อยากพูดถึงเค้า"
"อืม..ก็ได้"
อิงดาวไม่ได้อยากพูดถึงลีโอนาโดเท่าไรและเรื่องขุ่นเคืองเรื่องแม่เธอก็ตัดทิ้งไปแล้วเพราะเมื่อเวลาผ่านไปทำให้เธอเลิกอคติว่าเขาเป็นคนทำแม่เธอตายเนื่องด้วยทุกอย่างคืออุบัติเหตุ
แต่สิ่งที่เธอยังเคืองใจอยู่ทุกวันนี้คือคำพูดที่ลีโอนาโดพูดกับแม่เธอในคืนวันงานทั้งยังเลือกที่จะควงคนอื่นต่อหน้าสาธารณะชนเธอไม่รู้ว่าหากเธอใช้ชีวิตอยู่กับเขาต่อไปเขาจะมีพฤติกรรมแบบนี้อยู่หรือเปล่าเธอไม่อยากจะต้องมานั่งเจ็บเพราะพฤติกรรมชองเขาอีก
วันต่อมา
รัสเซีย
"คุณลุงขา.."
"ว่าไงคะน้องเฌอ"
"น้องเฌออยากลองสีทาเล็บอันนี้น้องเฌอยืมมือคุณลุงได้ไหมคะ"
"ได้สิคะ"
"สีนี้สวยไหมคะคุณลุง"
"สวยค่ะ.."
"งั้นน้องเฌอทาเลยนะคะ"
"ค่ะ"
สองลุงหลานนั่งอยู่ด้วยกันที่ห้องโถงในบ้านลีโอนาโดยอมให้หลานของเขาเล่นกับเล็บเขาได้อย่างไม่ห่วงภาพลักษณ์เพราะเขารู้สึกคิดถึงลูกน้อยของเขาการที่ได้อยู่ใกล้เฌอริมาก็ทำให้เขาคลายคิดถึงได้เพียงชั่วครู่ก็ยังดี
"คุณลุงขา...น้องเฌอคิดถึงลีน่าค่ะคุณลุงพาเฌอไปหาน้องได้ไหมคะ"
เด็กหญิงทาเล็บคนเป็นลุงไปด้วยทั้งยังความในใจด้วยความไร้เดียงสาออกมา
"คุณลุงก็คิดถึงน้องเหมือนกันค่ะ"
ลีโอนาโดยกมือหนากุมหัวหลานของเขาเบาๆเขาเองก็คิดไม่ต่างกับเฌอริมาทั้งยังคิดถึงอิงดาวมากๆอีกด้วย
"งั้นเราไปหาน้องกันนะคะ"
เฌอริมาพูดออกมาด้วยรอยยิ้มแต่คนที่ยิ้มไม่ออกเห็นจะเป็นลีโอนาโดที่รู้ทั้งรู้ว่าอิงดาวอยู่ที่ไหนแต่ไม่สามารถที่จะแบกหน้าไปหาเธอได้เพราะกลัวว่าเธอจะเกลียดเขาไปมากกว่านี้
"กวนอะไรคุณลุงคะน้องเฌอ"
เฌอริตาออกมาจากห้องครัวเห็นลูกสาวของเธอกำลังพูดอะไรที่สร้างความลำบากใจให้ลีโอนาโดจึงต้องเจ้ามาแทรกเสียก่อน
"น้องเฌอชวนคุณลุงไปหาลีน่าค่ะน้องเฌอกับคุณลุงคิดถึงลีน่า"
เด็กหญิงหันมาพูดกับคนเป็นแม่ตาแป๋ว
"อืม...น้องเฌอขาคุณพ่อมาแล้วรีบไปรับคุณพ่อเร็วค่ะ"
"ค่ะคุณแม่"
เฌอริตาได้ยินเสียงรถมาจอดหน้าคฤหาสน์จึงเบี่ยงเบนความสนใจของลูกสาวเธอไปก่อน
"งั้นเดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับ"
เมื่อเฌอริมาไปรับคนเป็นพ่อแล้วลีโอนาโดก็ทำท่าจะลุกจากตรงนี้ไปเพราะไม่อยากนั่งหน้าซึมตรงนี้สักเท่าไรแต่ก็ถูกเฌอริตาเรียกเอาไว้ก่อน
"คุณสิงห์ไม่อยากไปหาดาวกับลูกบ้างเหรอคะ"
อิงดาวโพร่งถามชายหนุ่มอย่างอยากรู้
"เธอไม่อยากเห็นหน้าผมครับ...ผมไม่อยากไปให้เธอลำบากใจ"
ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากไปแต่ตอนนี้เขายังมีความกลัวอยู่ในใจลึกๆว่าอิงดาวจะเกลียดเขาเพิ่มขึ้นไปอีกหากเขายังรั้นที่จะเสนอหน้าไปหาเธอ
"แต่นี่มันก็สามเดือนกว่าแล้วนะคะบางอย่างอาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้ค่ะ.."
เฌอริตาพูดอย่างใจเธอคิด
"......."
ลีโอนาโดมองหน้าเฌอริตาอย่างสงสัยว่าเธอต้องการจะบอกอะไรเขากันแน่
"ริตากลัวว่าถ้าเวลามันผ่านไปนานกว่านี้ดาวกับลูกจะชินกับการอยู่ลำพังแค่สองคนนะคะริตาว่าถ้าหากคุณสิงห์รักดาวกับลูกควรจะหาทางเข้าหากันให้เร็วที่สุดนะคะ"
"........"
ลีโอนาโดรับฟังอีกฝ่ายอย่างตั้งใจ
"ริตาบอกตรงๆนะคะว่าริตาเป็นห่วงดาวกับหลานที่ที่ดาวไปอยู่มันปลอดภัยก็จริงแต่ก็ยังห่างความเจริญอยู่มากบ้านก็มีแค่สองคนเกิดเหตุอะไรไม่มีผู้ชายอยู่เลยจะลำบากค่ะ"
เฌอริตายังคงโน้มน้าวให้ลีโอนาโดคิดให้ได้
"ผมควรจะไปหาดาวกับลูกใช่ไหมครับ"
"ค่ะ...ริตาเชื่อนะคะว่าดาวไม่มีวันหมดรักคุณแน่นอน"
เฌอริตายิ้มออกที่เห็นว่าสิ่งที่เธอตัดสินใจพูดกับเขาในวันนี้มันได้ผล
22.00 น.
บนเตียงที่ลีโอนาโดนอนก็ยังคงมีเสื้อผ้าและเบาะนอนของลูกน้อยของเขาอยู่บนเตียงด้วยทุกคืนและอีกไม่กี่วันก็จะเป็นคืนสุดท้ายที่เขาจะต้องนอนคนเดียวเพราะเขาตัดสินใจแล้วว่าจะไปตามลูกเมียของเขากลับมา
สามวันต่อมา
บ้านอิงดาว
"หลับปุ๋ยเลยหลานรักน้ากลับก่อนนะ"
ข้าวฟ่างอยู่ที่ย้านกับอิงดาวมาสามสี่วันแล้ววันนี้ก็ถึงเวลาที่เธอจะต้องกลับแต่หญิงสาวก็อิดออดไม่ค่อยอยากกลับเท่าไรเพราะยังอยากอยู่เล่นกับหลานตัวน้อยของเธอต่อก่อนกลับก็หอมแล้วหอมอีกกว่าจะกลับไปได้
"ขับรถกลับดีๆล่ะ"
"โอเค..กลับแล้วนะ"
อิงดาวโบกไม้โบกมือลาเพื่อนเธอที่ต้องกลับไปทำหน้าที่ตัวเองต่อแอบเหงาเล็กน้อยเมื่อต้องอยู่กันสองคนแม่ลูกเหมือนเดิม
ครู่ต่อมาอิงดาวนั่งจัดเสื้อผ้าของลูกเธอเข้าตะกร้าหวายไปเพลินๆในขณะที่ลูกของเธอหลับแกร๊กกกก..."หืม..."อิงดาวได้ยินดใเสียงรถมาจอดหน้าบ้านเธอจึงรีบออกไปดูเพราะกลัวว่าข้าวฟ่างจะลืมของอะไรหรือเปล่าแต่เทื่อเห็นคนที่เดินลงมาจากรถไม่ใช่ข้าวฟ่างแต่เป็นลีโอนาโดเธอจึงรีบหันหลังกลับเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว"ดาว..."ลีโอนาโดเห็นว่าหญิงสาวกำลังเดินหนีเขาจึงรีบวิ่งมาคว้าตัวเธอเอาไว้ก่อน"คุณสิงห์...มาทำไมคะ"อิงดาวถามชายหนุ่มด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจเพราะเธอพูดก่อนจะมาไว้แล้วว่าไม่อยากเห็นหน้าชายหนุ่มอีก"ฉันทนคิดถึงเธอกับลูกไม่ไหวแล้วนะดาว""ดาวไม่อยากเห็นหน้าคุณ..ไม่อยากได้ยินคำพูดลวงโลกของคุณ"อิงดาวสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนชายหนุ่ม"ดาว..เดี๋ยวสิดาว"ลีโอนาโดคว้าตัวเธอเอาไว้อย่างรวดเร็วทั้งยังเหลือบไปเห็นตุ๊กตาตัวที่เขาเคยให้เธอเมื่อตอนที่หยอดตู้ได้เมื่อเห็นว่าเธอเก็บเอาไว้จึงรู้ได้ทันทีว่าอิงดาวยังคงไม่ลืมเขาไปง่ายๆแน่นอนเหมือนกับคำที่เฌอริตาได้พูดเอาไว้"นั่นตุ๊กตา...เธอยังรักฉันอยู่ใช่ไหมดาว""ไม่..."อิงดาวหน้าเสียเล็กน้อยที่โดนอีกฝ่ายจับได้ว่าเธอยังไม่ลืมเขาแต่ก็ยังปากแข็งตอบคำตอบที่ตรงข้ามกับหัวใจใ
อาทิตย์ต่อมารัสเซียคฤหาสน์หรู"น้าดาว.."เฌอริมาเห็นอิงดาวเข้ามาในห้องก็รีบวิ่งเข้ามากอดหญิงสาวทันที"น้องเฌอ..พี่ริตาไหนดาวขอดูหน้าหลานหน่อยนะคะ"อิงดาวยิ้มหน้าบานตื่นเต้นที่จะได้เห็นหน้าหลานชายตัวน้อย"ในเปลน่ะจะพึ่งหลับไปเมื่อกี้นี้เอง..ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะดาว""เอ่อ..ค่ะ.."อิงดาวแอบสะดุดคำว่าต้อนรับกลับบ้านเล็กน้อยเธอเองไม่รู้เลยว่าเธอจะอยู่ที่นี่กี่วัน"น้องอยู่ไหนคะน้องเฌอคิดถึงน้องค่ะ"เฌอริมารีบเงยหน้าถามอิงดาวทันทีว่าลีน่าอยู่ไหนเพราะคิดถึงน้องสาวของเธอมากถึงขนาดบ่นอยากไปหากับคนเป็นแม่ทุกวัน"อยู่นี่ค่ะ.."ลีโอนาโดอุ้มลูกสาววัยเก้าเดือนของเขาเข้ามาเรียกเฌอริมาเข้ามาหา"ลีน่า...""แอ้...."ฟอดดดดดเฌอริมาเห็นน้องเข้ามาก็รีบกอดรีบหอมตามประสาคนคิดถึงกันจนลีน่าแก้มเริ่มแดงขึ้นมาและเริ่มส่งเสียงประท้วงเล็กน้อย"ท่าจะคิดถึงมากนะเนี่ย.."เฌอริตาพรางมองสองพี่น้องกอดกันด้วยรอยยิ้ม"เราไปนั่งเล่นกับลีน่าตรงโน้นดีกว่านะคะน้องเฌอ""ค่ะคุณลุง"ลีโอนาโดไม่อยากกวนในห้องนี้มากกลัวว่าเสียงเด็กๆจะทำให้ทารกน้อยหลานชายในเปลของเขาตื่นจึงพาเด็กๆทั้งสองออกไปนั่งเล่นข้างนอกด้วยกัน"คุณภัสไม่ได้
ดึกดื่นค่ำคืนอันเงียบสงัดในบ้านหลังใหญ่สุดหรูมีชายหนุ่มที่กำลังหลับอยู่บนเตียงนุ่มด้วยอาการทุรนทุรายสองมือบีบจิกอยู่กับขมับเหงื่อออกซิกสีหน้าเหยเกตัวบิดงอเหมือนกับกำลังฝันร้าย"อะ...อ้าสส..อึก..เธอเป็น...ใครกันแน่"และแล้วชายหนุ่มร่างสูงก็ตื่นจากความฝันแต่ความปวดหัวของเขาก็ยังคงอยู่ยิ่งพยายามนึกให้ออกว่าผู้หญิงที่เขาฝันเห็นทุกคืนคือใครก็นึกไม่ออกเสียที"คุณชาวี!!"หมอแดนเทพหมอหนุ่มวัย35เป็นหมอประจำตัวของชาวีมาเกือบสามปีแล้วตั้งแต่เขาเข้ารับการรักษาจากการเกิดอุบัติเหตุครั้งนั้นชนะพลก็จ้างเขาด้วยราคาแสนแพงให้ดูแลชายหนุ่มเป็นหมอประจำตัวเรื่อยมาจนถึงทุกวันนี้แดนเทพรีบเปิดประตูห้องที่มันสามารถเชื่อมถึงกันกับห้องเขาและชาวีออกพร้อมหยิบกระเป๋ายาและรีบฉีดยาระงับอาการปวดให้ชาวีทันทีครู่ต่อมา"ยังพยายามนึกอีกเหรอครับบอกแล้วไงหากมีอาการปวดหัวแบบนี้อีกให้เรียกผม"แดนเทพนั่งรอดูอาการชายหนุ่มครู่หนึ่งจนเขาเป็นปกติดีด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเพราะดูออกว่าอาการปวดหัวของเขาจะรุนแรงขึ้นทุกวันๆจนเขารู้สึกว่าจะต้องทำอะไรบางอย่างแล้ว"ฉันอยากจะรู้ว่าคนที่อยู่ในฝันของฉันคือใคร"ชาวีบอกกับหมอหนุ่มด้วยสีหน้าที่ย
บ้านxxx"หมอไปไหนมาแต่เช้าครับ"ชาวีนั่งจิบกาแฟตอนเช้าอยู่ที่ห้องนั่งเล่นในบ้านเห็นว่าหมอแดนเทพพึ่งจะกลับเข้ามาจึงต้องถามว่าเขาไปไหนมาแต่เช้า"เข้าไปเอายามาน่ะครับ"แดนเทพวางกระเป๋ายาลงต่อหนุ่มชายหนุ่มทั้งนั่งลงตรงข้ามเขาด้วยสีหน้าปกติ"พรุ่งนี้ผมต้องไปทำงานแล้วไม่รู้ว่าไอ้อาการปวดหัวบ้าๆนี่มันจะกำเริบมาตอนไหนหมอไม่มีวิธีที่จะรักษาให้หายจริงๆเหรอ"ชาวีบอกกับแดนเทพด้วยสีหน้าค่อนข้างเป็นกังวลเขาอยากจะรู้นักว่าไอ้โรคที่เขาเป็นอยู่มันคืออะไรกันแน่ไม่มีทางรักษาหายเลยจริงหรือ"คือ...เรื่องนี้คงจะยากครับคงต้องใช้วิธีฉีดยาระงับแบบนี้ไปก่อนถ้าผมหาวิธีได้จะบอกก็แล้วกันนะครับ""อืม.."แดนเทพตอบชายหนุ่มได้เพียงเท่านี้จริงๆชาวีหนุ่มหล่อร่างสูงบึกบึนใบหน้าคมเข้มนัยตากลมโตหวานปานผู้หญิงเป็นลักษณะที่ผู้ชายน้อยคนจะมีแต่นั่นมันก็เป็นจุดเด่นของเขาชายหนุ่มเป็นลูกบุญธรรมของนักธุรกิจใหญ่ที่ส่งออกข้าวรายใหญ่ของประเทศเขารู้สึกสงสัยทุกครั้งว่าทำไมเขาถึงยังจำเรื่องในอดีตไม่ได้เสียทีจำได้เพียงแค่เขาตื่นมาในโรงพยาบาลเมื่อประมาณสามปีก่อนแล้วก็มีหมอแดนเทพคอยรักษาและชนะพลที่บอกว่าเป็นพ่อบุญธรรมของเขาส่งเสียให้เขา
วันต่อมาบริษัทxxx"เตรียมต้อนรับอะไรกันเหรอคะพี่นุชจัดห้องประชุมวุ่นกันเลย"เฌอริตามาทำงานที่นี่วันแรกด้วยตำแหน่งผู้ช่วยเลขาซึ่งช่วยจิตรานุชอีกทีที่เธอมาสมัครตำแหน่งนี้ก็เพื่อที่จะได้เข้าใกล้เอกสารทั้งหมดของบริษัทนี้ได้ในระหว่างที่เธออยู่ที่นี่เพื่อไม่ให้ใครสงสัยเธอจึงเปลี่ยนทั้งชื่อและนามสกุลในเอกสารการสมัครจากนางสาวเฌอริตา สิริปัจโกศลเป็นนางสาวพีรยา ธาดาและใช้ชื่อเล่นว่าเพลิน"ก็เตรียมตัวต้อนรับท่านประธานใหญ่คนใหม่น่ะสิ"จิตรานุชยืนดูความเรียบร้อยอย่างใจจดใจจ่อเพราะกลัวว่าจะจัดการต้อนรับประธานคนใหม่เจ้านายของเธอไม่ดีพอ"อ้าวแล้วเราไม่ได้ทำงานกับคุณชนะพลแล้วเหรอคะ"เฌอริตามีสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย"ท่านวางมือแล้วล่ะให้ลูกชายดูแลแทน""ลูกชาย..""แต่ไม่ใช่คุณชนะภพนะชื่อคุณชาวีเห็นว่าเป็นลูกบุญธรรมน่ะ"จิตรานุชหันมากระซิบกระซาบกับเฌอริตากลัวว่าคนอื่นจะได้ยิน"อ๋อ..ค่ะ"เฌอริตาพยักหน้าเบาๆทั้งครุ่นคิดว่าเหตุใดชนะพลจึงไม่ให้ลูกชายของตัวเองมาบริหารบริษัทใหญ่นี้เองแต่ก็ยังหาเหตุผลไม่ได้จึงไม่ได้ใส่ใจและคิดว่าหากเป็นคนอื่นมาทำงานแทนชนะพลเธออาจจะทำอะไรๆได้ง่ายกว่าที่คิดก็เป็นได้สิบห้านาทีต่อ
"คุณมาหาผมด้วยเรื่องแค่นี้ใช่ไหม"ชาวีตอบกลับอีกฝ่ายด้วยสีหน้าเรียบเฉยเขาไม่ได้คิดอยากจะทะเยอทะยานมาถึงจุดนี้เลยด้วยซ้ำเขารู้ว่าชนะภพไม่พอใจอย่างมากที่เขาได้ตำแหน่งนี้แต่เขาก็ปฏิเสธการรับตำแหน่งไม่ได้เพราะชนะพลเป็นคนมีพระคุณต่อเขาจึงไม่สามารถจะขัดคำสั่งได้"ฉันแค่มาเตือนแกให้ระวังตัวเอาไว้ก็เท่านั้น"ชนะภพชี้หน้าชาวีด้วยสีหน้าเคียดแค้น"มีอะไรกันหรือเปล่าคะทำไมข้างในเสียงเอะอะขนาดนั้น"เฌอริตาหันมากระซิบกับจิตรานุชด้วยสีหน้าที่ตื่นเต้น"คงจะเป็นเรื่องแย่งตำแหน่งกันละมั้ง"จิตรานุชพูดกับเฌอริตาเบาๆเธอคิดว่าคงไม่เป็นประเด็นอื่นได้นอกจากประเด็นนี้"นี่ก็แสดงว่าท่านประธานกับคุณภพไม่ถูกกันเอาซะมากๆเลยใช่ไหมคะ""ท่าจะเป็นศึกในบ้านนั่นแหละ""อ๋อค่ะ.."สองสาวต้องเลิกซุบซิบและทำตัวปกติเมื่อเห็นว่าชนะภพเดินออกจากห้องมาด้วยท่าทีที่โมโหอย่างมาก14.00น."เพลินวันนี้พี่ต้องรีบกลับไปรับลูกพอดีพี่เลี้ยงลาขอตัวก่อนนะ"จิตรานุชเก็บกระเป๋ากลับบ้านของเธอก่อนเวลาเพราะวันนี้เธอได้ลาเอาไว้แล้วเนื่องจากพี่เลี้ยงลูกของเธอนั้นลาเลยไม่มีใครไปรับลูกเธอที่โรงเรียนเธอจึงต้องไปเอง"อ๋อ.. ค่ะ"ครู่ต่อมา"เอกสารบัญช
"ปล่อยฉันนะคะท่านประธาน""ไม่ปล่อย"ชาวีลากหญิงสาวมาคุยในห้องทำงานของเขา"ปล่อยค่ะ"เฌอริตายังพยายามแกะมือของชายหนุ่มออกจากตัวของเธอ"ไม่ปล่อยจนกว่าคุณจะหาเหตุผลที่มันฟังขึ้น""ก็บอกแล้วไงคะว่ามาดูความเรียบร้อย"เฌอริตาแหงนหน้าไปมองคนตัวโตคิ้วขมวดอย่างไม่สบอารมณ์ดวงตาของเธอทำให้ประธานหนุ่มชะงักงันเล็กน้อยเพราะเขารู้สึกคุ้นกับใบหน้าและแววตาของหญิงสาวแปลกๆพิกลทำให้เขาต้องปล่อยมือจากหญิงสาวอย่างง่ายดายเพราะอยู่ในช่วงที่กำลังเผลอ"ขอโทษแล้วกันค่ะที่ฉันทำให้ท่านประธานไม่สบายใจแต่ฉันแค่ตรวจความเรียบร้อยจริงๆขอตัวนะคะ"เฌอริตารีบจัดแจงเสื้อผ้าของเธอที่หลุดรุ่ยเกิดจากการดิ้นให้เป็นปกติแล้วจึงรีบวิ่งออกไปนอกห้องทันทีทิ้งให้ชายหนุ่มยืนอึ้งอยู่คนเดียว19.00 น.คฤหาสน์หรู"ฉันว่าจะลองทำธุรกิจใหม่ดูให้แกบริหารเพิ่มอีกสักอย่างไหวไหม"ที่ชนะพลเรียกชาวีมาทานข้าวที่นี่ก็เพราะว่าต้องการคุยถึงเรื่องโปรเจคใหม่ที่เขาต้องการจะทำและให้ชาวีเป็นคนดูแลอีกหนึ่งอย่าง"คุณพ่อจะให้ผมทำอะไรก็สั่งมาได้เลยครับ"ชาวีพร้อมทำตามคำสั่งของชนะพลทุกอย่างอยู่แล้ว"ฉันจะกว้านซื้อที่แถวชุมชนxxxทำเป็นสวนสนุกตรงนั้นทำเลดีเลย"เ
"ผมขอคุยกับตัวแทนคนในชุมชนเป็นการส่วนตัวได้ไหมครับ"ชาวียังใช้ความนิ่งสยบความเคลื่อนไหวเขาต้องการที่จะคุยกับผู้นำชุมชนเพื่อที่จะอธิบายทุกอย่างให้ฟังอย่างชัดเจนเพราะหากคุยกันอยู่ตรงนี้กับชาวบ้านหลายๆคนอธิบายให้ตายยังไงคงไม่รู้เรื่องเป็นแน่เพราะมากคนก็จะมากความ"ใครจะอาสาคุยกับท่านประธานเป็นการส่วนตัวครับ"แดนเทพหาอาสาที่จะพูดคุยกับชาวี"ผมเอง"และแล้วก็มีชายสูงอายุที่ดูท่าน่าจะเป็นแกนนำพาทุกคนมาที่นี่ยกมือขึ้น"เชิญตามผมมาทางนี้ครับ"ชาวีเห็นดังนั้นก็รีบเดินนำหน้าชายสูงอายุมาพูดคุยกันเป็นการส่วนตัวครู่ต่อมา"ลุงชื่ออะไรครับ"ชาวีพาชายสูงอายุมาที่ห้องทำงานของเขาและพูดคุยกับอีกฝ่ายอย่างเป็นมิตร"ผมชื่อเกรียง"ชายสูงอายุตอบชาวีอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นักแต่ก็ไม่ได้โวยวายอะไร"ลุงเกรียงครับผมจะอธิบายให้ฟังแบบนี้นะครับเรื่องที่ชุมชนถูกเผาพวกผมไม่รู้เรื่องจริงๆและถ้าทุกคนถูกขู่ให้ขายที่เรื่องนี้ผมต้องขอโทษด้วยผมจะสั่งคนของผมไม่ให้ทำแบบนี้อีกขอให้ลุงเกรียงสบายใจได้ครับแต่ถ้าหากคนในชุมชนหาหลักฐานมาได้ว่าเป็นคนของผมไปเผาชุมชนจริงผมก็จะยอมรับผิดโดยไม่มีข้อแม้ครับ"ชาวีพูดคุยกับอีกฝ่ายด้วยท่าทีจ