"เล่นอะไรของแก"
ชัยพฤกษ์เอ่ยกับลีโอนาโดด้วยสีหน้าไม่พอใจไม่รู้ว่าลูกชายของเขาอยากจะปั่นหัวใครเล่นอีกแต่ที่เขารู้คนที่ได้รับผลกระทบมากที่สุดก็คืออิงดาว
"ก็ไม่ได้เล่นอะไรนี่ครับ"
ลีโอนาโดตอบด้วยน้ำเสียงที่ปนขำเล็กน้อย
"แคทอยากไปนั่งทางโน้นค่ะลีโอ"
แคทตี้ดึงแขนลีโอนาโดให้ตามเธอไปอย่างไม่สนมารยาท
"โอเค.."
ลีโอนาโดเองก็ปล่อยให้หญิงสาวจูงไปไหนตามสบายและแอบเหลือบมองหน้าอิงดาวเล็กน้อยหมายใจว่าเธอน่าจะมีอาการอะไรบ้างแต่เปล่าเลยเจ้าตัวยังยืนหน้าตาเฉยทำเขาหงุดหงิดใจเพิ่มขึ้นอีกเท่าและอยากจะเอาชนะอารมณ์นิ่งๆของเธอให้ได้
"ดาว.."
เฌอริตาหันมาจับมือให้กำลังใจอิงดาว
"ดาวโอเคค่ะ..ไปหาโต๊ะนั่งกันดีกว่าค่ะ"
อิงดาวฝืนยิ้มเล็กๆออกมาและทำไม่สนใจลีโอนาโดจะดีกว่าเพราะที่เธอมางานนี้ก็เพราะแม่เธอเท่านั้น
ครู่ต่อมา
"สามีแกทำไมถึงได้เดินควงผู้หญิงคนอื่นไม่เกรงใจแกแบบนั้นล่ะ"
ดารารายเห็นพฤติกรรมทั้งหมดของลีโอนาโดก็รีบเดินตามมานั่งกับอิงดาวและถามลูกสาวของเธออย่างไม่พอใจ
"ช่างเขาเถอะค่ะแม่...แล้วนี่แม่สบายดีไหมคะวันนั้นยังไม่ได้คุยกันเท่าไรเลย"
อิงดาวยิ้มออกที่แม่ของเธอเดินมาหาในเวลานี้เธอไม่อยากพูดอะไรถึงลีโอนาโดเท่าไร
"ฉันก็สบายดี"
ดารารายพยักหน้าตอบ
"สวัสดีครับคุณดาราราย"
ลีโอนาโดหวนกลับมาเมื่อเห็นดารารายนั่งคุยอยู่กับอิงดาว
"มีลูกมีเมียแล้วก็ควรทำตัวให้เป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีหน่อยนะกรุณาให้เกียรติลูกเมียบ้าง"
ดารารายถือโอกาสนี้พูดต่อว่าชายหนุ่มตรงๆเธอพอจะเดาออกส่าชายหนุ่มน่าจะปั่นประสาทเธอเล่นให้เธอโมโหที่เขาไม่ให้เกียรติอิงดาวและเธอก็จะทำให้เขาได้รู้ว่าเขาไม่มีวันทำแบบนั้นได้
"ผมไม่เคยให้เกียรติเธออยู่แล้วแต่เธอก็รับได้...ใช่ไหม"
ลีโอนาโดพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้ายียวนใส่ดาราราย
"ค..คุณสิงห์"
คำๆนั้นของลีโอนาโดที่พึ่งออกมาดูเหมือนจะเป็นมีดที่กรีดหัวใจของอิงดาวเป็นแผลลึกที่สุด
"ที่ทำลายลูกฉันแบบนี้หมายจะให้ฉันเสียใจเจ็บใจสินะไม่มีทางเพราะฉันไม่ได้คิดจะสนใจลูกของฉันคนนี้ตั้งแต่เกิดแล้วแก้แค้นผิดคนสิไม่ว่า...หึ่.."
ดารารายมีหรือจะยอมแพ้ฝีปากของลีโอนาโด
"..เอ่อ..."
อิงดาวรู้สึกเหมือนเธอเหมือนเศษขยะที่ไม่มีค่าอะไรเลยในตอนนี้น้ำตาบ่อน้อยของเธอเริ่มล้นทะลักออกมาจนทำให้เธอยกมือปาดลวกๆและรีบวิ่งหนีไปในที่สุด
"ดาว.."
เฌอริตาเห็นเช่นนั้นก็รีบตามอิงดาวไปแต่คนที่ดูสีหน้าเจื่อนลงเล็กน้อยที่เห็นน้ำตาของอิงดาวก็เป็นแม่และสามีของเจ้าตัวนั่นเองที่พึ่งจะสลดเมื่อสาดคำร้ายๆใส่กันไปแล้ว
"มาคุยกับฉันหน่อย"
ชัยพฤกษ์กำมือแน่นเขาเงียบมานานแล้วเมื่อเห็นอิงดาวเตลิดไปแบบนั้นเขาจึงต้องเรียกลีโอนาโดมาคุยกันสักหน่อยแล้ว
ห้องวีไอพี
"ไปพูดแบบนั้นกับหนูดาวได้ยังไง..พ่ออย่างฉันเคยบอกเคยเตือนแกว่าอย่ายึดติดกับอดีตเคยฟังกันบ้างไหมหนูดาวกับลูกแกเค้าเป็นคนมีชีวิตจิตใจแล้วเค้าจะต้องรู้สึกยังไง...รู้ไหมว่าแกทำให้พ่อคนนี้ผิดคำสัญญากับพ่อของแก...สิ่งที่พ่อแกหวังที่สุดคือเห็นแกเติบโตมาเป็นคนที่มีจิตใจดีความคิดที่ดีสรุปคือฉันไม่สามารถเลี้ยงแกให้เป็นแบบนั้นได้..ฉันรักแกนะสิงห์รักเหมือนลูกแท้ๆคนนึงฉันผิดหวังกับตัวเองที่ความรักความอบอุ่นที่ฉันมีให้แกมันไม่พอที่จะขจัดความแค้นออกไปจากใจแกได้เลย...ฉันผิดเองเรื่องนี้ฉันผิดเอง"
ชัยพฤกษ์พูดด้วยอารมณ์และสีหน้าที่ผิดหวังทั้งกับตัวเองและลีโอนาโด
"ผมขอโทษครับคุณพ่อ..."
ลีโอนาโดนั่งก้มหน้าเอ่ยขอโทษพ่อของเขาเสียงแผ่วที่ทำให้พ่อของเขารู้สึกผิดหวังในตัวเขาขนาดนี้ที่เจ็บที่สุดคือทำให้ผู้มีพระคุณรู้สึกผิดเสียเองที่คิดว่าตัวเองเลี้ยงเขามาไม่ดี
"คนที่แกต้องขอโทษไม่ใช่ฉัน..."
ชัยพฤกษ์เอ่ยเสียงแข็งแล้วปล่อยทิ้งให้ลีโอนาโดได้คิดทบทวนอะไรหลายๆอย่างไปคนเดียวและหวังว่าลูกชายของเขาจะละทิฐิและมองถึงความรู้สึกข้างในตัวเองออกมาได้
ทางด้านอิงดาว
"ฮึกๆ..ฮือๆๆ..อือ..ทำไม..ดาวมันไม่เป็นที่ต้องการของใครเลยใช่ไหม"
อิงดาววิ่งออกมาที่มุมมืดมุมหนึ่งเธอปล่อยโฮกับเฌอริตาอย่างสุดจะกลั้นทำเอาเฌอริตาสงสารอย่างมากที่คนที่เธอรักเหมือนน้องสาวต้องมาเจออะไรแบบนี้
"อย่าพูดอย่างนั้นสิดาว"
เฌอริตากอดปลอบคนที่สะอื้นตัวโยนเบาๆ
"ฮึก...ฮือๆๆๆๆ..."
"ฉันขอคุยกับลูกฉันหน่อยได้ไหม"
ดารารายเดินตามอิงดาวมาติดๆและอยากจะคุยกับลูกสาวของเธอเพียงสองคนอย่างส่วนตัวเฌอริตาเห็นเช่นนั้นจึงหลีกทางให้และเดินกลับเข้าไปในงานด้วยสีหน้ากังวลอยู่มาก
"เอ่อ...ค่ะ.."
"ผู้ชายคนนี้ไม่ได้รักแกเลยสักนิดจะทนอยู่กับเค้าไปเพื่ออะไรฉันจะให้เงินแกก้อนนึงแล้วแกก็ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับลูกแกซะ"
ดารารายเห็นเฌอริตาไปแล้วจึงพ่นคำในใจออกมาอย่างอัดอั้นเมื่อลีโอนาโดทำเหมือนไม่ได้รักลูกของเธอตัวเธอก็จะให้ชีวิตใหม่แก่ลูกเธอเอง
"หากดาวจะไปดาวอยากจะไปอยู่กับแม่จะได้ไหมคะ..ฮือๆๆๆ..ฮึก"
อิงดาวพูดออกมาอย่างไม่ต้องคิด
ดารารายเงียบเล็กน้อยเพราะเธอก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าชีวิตของเธอจะมีอิงดาวมาอยู่ด้วย
"ดาวรู้ว่าแม่ไม่ต้องการดาวแต่ตอนนี้ดาวต้องการแม่นะคะ"
อิงดาวขอร้องแม่เธอด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น
"ถ้าอยากจะไปอยู่กับฉันอีกสามวันมาเจอฉันที่สนามบิน"
เมื่อลูกของเธอเลือกแบบนี้เธอก็พร้อมแล้วที่จะทำหน้าที่แม่เมื่อครู่เธอแอบรู้สึกผิดอยู่มากที่พลั้งปากเอาชนะลีโอนาโดโดยลืมนึกถึงจิตใจอิงดาว
"จริงเหรอคะ..แม่จะให้ดาวไปอยู่กับแม่จริงๆใช่ไหม"
อิงดาวปาดน้ำตาลวกๆเธอดีใจกว่าอะไรทั้งสิ้นที่รู้ว่าจะได้ไปอยู่กับแม่ของเธอ
"ฉันไม่ชอบพูดเล่น"
ดารารายยืนยันเสียงแข็งว่าเธอไม่ได้พูดเล่น
23.00 น.คฤหาสน์"จะรีบไปไหนของเธอ"อิงดาวกลับมาถึงคฤหาสน์ได้ก็รีบอุ้มลูกน้อยที่กำลังหลับเดินหนีลีโอนาโดที่ตามหลังเธอมาติดๆเข้าห้องอย่างไม่สนใจอีกฝ่าย"ต่อจากนี้ดาวกับลูกจะไม่อยู่กวนใจคุณอีกดาวจะไปอยู่กับแม่ค่ะ"เมื่อเธอวางลูกของเธอลงเปลนอนได้หญิงสาวก็หันมาคุยกับลีโอนาโดด้วยสีหน้าจริงจัง"อยากอยู่กับเค้าในขณะที่แม่เธอไม่ได้ต้องการเธอเลยงั้นเหรอ"ลีโอนาโดหน่วงในใจเล็กน้อยที่ได้ยินคำพูดของหญิงสาวทั้งบอกกับเธอกลับให้เธอนั้นคิดดีๆเพราะคนที่เธอจะไปอยู่ด้วยเขาเองก็ได้ยินมากับหูว่าฝ่ายนั้นไม่ต้องการหญิงสาวเลย"คุณก็ไม่ได้ต้องการดาวเหมือนกัน...ดาวจะอยู่ที่ไหนมันก็ไม่สำคัญต่อใครเหมือนกันนั่นแหละค่ะ"อิงดาวตอกกลับชายหนุ่มทันควันจนลีโอนาโดแน่นิ่งไปสองวันต่อมาอิงดาวและลีโอนาโดไม่ได้คุยกันอีกเลยหลังจากวันที่กลับมาจากงานประมูลเครื่องเพชรแล้วทะเลาะกันเป็นเวลาที่น่าห่อเหี่ยวหัวใจของทั้งคู่อย่างมากแต่ลีโอนาโดก็ยังถือตัวไม่ยอมเข้าหาอีกฝ่ายก่อนอยู่วันยังค่ำ"จะเก็บของไปไหน"ลีโอนาโดหน้าเสียเมื่อต้องเห็นว่าหญิงสาวจะไปจริงๆ"ก็ดาวบอกว่าจะไปอยู่กับแม่ไงคะ""เธอจะไปไหนก็ไปแต่ลูกต้องอยู่กับฉัน"ชายหนุ่มหา
"คุณทำอะไรแม่ดาว....ถามว่าคุณทำอะไร.."อิงดาวมาถึงก็รีบเข้าไปผลักชายหนุ่มทั้งทุบตีเขาด้วยความโมโหแต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรเพราะรู้ตัวว่าเรื่องมันเกิดส่วนหนึ่งก็เพราะเขา"ดาวใจเย็นๆก่อนนะ..."เฌอริตารีบรวบตัวอิงดาวมานั่งสงบสติก่อนที่เธอจะโวยวายอะไรไปมากกว่านี้แกร๊กกกก"หมอครับคุณดารารายเป็นยังไงบ้างครับ"ชัยพฤกษ์เห็นหมอหนุ่มเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินก็รีบเข้าไปถามอาการของดารารายทันที"หมอเสียใจด้วยนะครับคนไข้ทนพิษบาดแผลไม่ไหวจริงๆครับ"หมอหนุ่มพูดด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักเมื่อแจ้งเรื่องเรียบร้อยแล้วเขาจึงกลับไปทำหน้าที่ของเขาต่อ".. หา.."ลีโอนาโดถึงกับยืนตัวชาวาบทำอะไรไม่ถูก"ม..แม่คะ...อึก..ฮือๆๆๆ..ฮื่ออ..ๆๆ..สะใจคุณรึยังห้ะ..สะใจพอรึยังงง...อ๊ายยยยย..."อิงดาวควบคุมสติตัวเองไม่อยู่เมื่อรู้ว่าต้องเสียแม่ของเธอไปทั้งยังต่อว่าแผดเสียงใส่ลีโอนาโดที่ยืนแน่นิ่งอยู่จนสลบไปแล้วก็เป็นเฌอริตาที่ต้องคอยเฝ้าอิงดาวในห้องพักฟื้น"เรื่องมันเป็นยังไง"ชัยพฤกษ์นั่งคุยกับลีโอนาโดถึงเรื่องราวก่อนหน้าเขาอยากจะรู้ว่าทำไมลีโอนาโดถึงไปเจอกับดารารายในเวลานี้ได้"ผมไปขอร้องคุณดาราว่าให้ยกเลิกที่จะพาดาวกับล
"ดาว.."ข้าวฟ่างขับรถมาถึงก็รีบหอบข้าวหอบของเข้ามาหาหลานสาวตัวน้อยวัยหกเดือนกว่าของเธอทันที"ข้าวฟ่าง...มาคนเดียวเหรอ""อืม...น้าพรรณติดดูแลลูกค้าน่ะ..""แอ้ๆ.."เด็กหญิงส่งเสียงทักทายข้าวฟ่างด้วยรอยยิ้มชวนหมั่นเขี้ยว"ทักทายน้าเหรอคะลีน่า..จ้ำม่ำน่าฟัดจริงเชียว""เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาให้นะ""ขอบใจจะ"20.00 น."ที่นี่บ้านคนน้อยเหลือเกินฉันเป็นห่วงแกจังเลยอยู่กับลูกแค่สองคน"หลังจากที่ลีน่าหลับไปแล้วสองสาวก็มานั่งคุยกันที่ระเบียงบ้านชมดาวฟังเสียงหรีดหริ่งเรไรร้องไปเรื่อยๆอย่างสบายอารมณ์"ไม่ต้องห่วงหรอกคนที่นี่อยู่กันเหมือนพี่เหมือนน้องปลอดภัย"อิงดาวหันมายิ้มให้เพื่อนเธอให้อีกฝ่ายมั่นใจว่าไม่ต้องห่วงเธอ"อืม..งั้นก็ดีแล้วได้ยินอย่างนี้ค่อยโล่งใจ...แล้วสามีแกล่ะ"ข้าวฟ่างพอจะรู้มาว่าทำไมเพื่อนเธอถึงกลับมาอยู่ที่นี่และอีกอย่างในใจเธอลึกๆก็อยากให้ทั้งสองลองปรับเข้าหากันใหม่ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคืองใจแทนเพื่อนเธอกับสิ่งที่ลีโอนาโดได้กระทำกับอิงดาวแต่เธอรู้ว่าเนื้อแท้ของลีโอนาโดไม่ใช่คนที่ร้ายอะไรอีกอย่างทั้งเพื่อนเธอและลีโอนาโดก็มีใจให้กันทั้งยังมีลูกด้วยกันอีกการที่หันหน้าเข้าหากันเธอว่ามันน่าจ
ครู่ต่อมาอิงดาวนั่งจัดเสื้อผ้าของลูกเธอเข้าตะกร้าหวายไปเพลินๆในขณะที่ลูกของเธอหลับแกร๊กกกก..."หืม..."อิงดาวได้ยินดใเสียงรถมาจอดหน้าบ้านเธอจึงรีบออกไปดูเพราะกลัวว่าข้าวฟ่างจะลืมของอะไรหรือเปล่าแต่เทื่อเห็นคนที่เดินลงมาจากรถไม่ใช่ข้าวฟ่างแต่เป็นลีโอนาโดเธอจึงรีบหันหลังกลับเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว"ดาว..."ลีโอนาโดเห็นว่าหญิงสาวกำลังเดินหนีเขาจึงรีบวิ่งมาคว้าตัวเธอเอาไว้ก่อน"คุณสิงห์...มาทำไมคะ"อิงดาวถามชายหนุ่มด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจเพราะเธอพูดก่อนจะมาไว้แล้วว่าไม่อยากเห็นหน้าชายหนุ่มอีก"ฉันทนคิดถึงเธอกับลูกไม่ไหวแล้วนะดาว""ดาวไม่อยากเห็นหน้าคุณ..ไม่อยากได้ยินคำพูดลวงโลกของคุณ"อิงดาวสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนชายหนุ่ม"ดาว..เดี๋ยวสิดาว"ลีโอนาโดคว้าตัวเธอเอาไว้อย่างรวดเร็วทั้งยังเหลือบไปเห็นตุ๊กตาตัวที่เขาเคยให้เธอเมื่อตอนที่หยอดตู้ได้เมื่อเห็นว่าเธอเก็บเอาไว้จึงรู้ได้ทันทีว่าอิงดาวยังคงไม่ลืมเขาไปง่ายๆแน่นอนเหมือนกับคำที่เฌอริตาได้พูดเอาไว้"นั่นตุ๊กตา...เธอยังรักฉันอยู่ใช่ไหมดาว""ไม่..."อิงดาวหน้าเสียเล็กน้อยที่โดนอีกฝ่ายจับได้ว่าเธอยังไม่ลืมเขาแต่ก็ยังปากแข็งตอบคำตอบที่ตรงข้ามกับหัวใจใ
อาทิตย์ต่อมารัสเซียคฤหาสน์หรู"น้าดาว.."เฌอริมาเห็นอิงดาวเข้ามาในห้องก็รีบวิ่งเข้ามากอดหญิงสาวทันที"น้องเฌอ..พี่ริตาไหนดาวขอดูหน้าหลานหน่อยนะคะ"อิงดาวยิ้มหน้าบานตื่นเต้นที่จะได้เห็นหน้าหลานชายตัวน้อย"ในเปลน่ะจะพึ่งหลับไปเมื่อกี้นี้เอง..ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะดาว""เอ่อ..ค่ะ.."อิงดาวแอบสะดุดคำว่าต้อนรับกลับบ้านเล็กน้อยเธอเองไม่รู้เลยว่าเธอจะอยู่ที่นี่กี่วัน"น้องอยู่ไหนคะน้องเฌอคิดถึงน้องค่ะ"เฌอริมารีบเงยหน้าถามอิงดาวทันทีว่าลีน่าอยู่ไหนเพราะคิดถึงน้องสาวของเธอมากถึงขนาดบ่นอยากไปหากับคนเป็นแม่ทุกวัน"อยู่นี่ค่ะ.."ลีโอนาโดอุ้มลูกสาววัยเก้าเดือนของเขาเข้ามาเรียกเฌอริมาเข้ามาหา"ลีน่า...""แอ้...."ฟอดดดดดเฌอริมาเห็นน้องเข้ามาก็รีบกอดรีบหอมตามประสาคนคิดถึงกันจนลีน่าแก้มเริ่มแดงขึ้นมาและเริ่มส่งเสียงประท้วงเล็กน้อย"ท่าจะคิดถึงมากนะเนี่ย.."เฌอริตาพรางมองสองพี่น้องกอดกันด้วยรอยยิ้ม"เราไปนั่งเล่นกับลีน่าตรงโน้นดีกว่านะคะน้องเฌอ""ค่ะคุณลุง"ลีโอนาโดไม่อยากกวนในห้องนี้มากกลัวว่าเสียงเด็กๆจะทำให้ทารกน้อยหลานชายในเปลของเขาตื่นจึงพาเด็กๆทั้งสองออกไปนั่งเล่นข้างนอกด้วยกัน"คุณภัสไม่ได้
ดึกดื่นค่ำคืนอันเงียบสงัดในบ้านหลังใหญ่สุดหรูมีชายหนุ่มที่กำลังหลับอยู่บนเตียงนุ่มด้วยอาการทุรนทุรายสองมือบีบจิกอยู่กับขมับเหงื่อออกซิกสีหน้าเหยเกตัวบิดงอเหมือนกับกำลังฝันร้าย"อะ...อ้าสส..อึก..เธอเป็น...ใครกันแน่"และแล้วชายหนุ่มร่างสูงก็ตื่นจากความฝันแต่ความปวดหัวของเขาก็ยังคงอยู่ยิ่งพยายามนึกให้ออกว่าผู้หญิงที่เขาฝันเห็นทุกคืนคือใครก็นึกไม่ออกเสียที"คุณชาวี!!"หมอแดนเทพหมอหนุ่มวัย35เป็นหมอประจำตัวของชาวีมาเกือบสามปีแล้วตั้งแต่เขาเข้ารับการรักษาจากการเกิดอุบัติเหตุครั้งนั้นชนะพลก็จ้างเขาด้วยราคาแสนแพงให้ดูแลชายหนุ่มเป็นหมอประจำตัวเรื่อยมาจนถึงทุกวันนี้แดนเทพรีบเปิดประตูห้องที่มันสามารถเชื่อมถึงกันกับห้องเขาและชาวีออกพร้อมหยิบกระเป๋ายาและรีบฉีดยาระงับอาการปวดให้ชาวีทันทีครู่ต่อมา"ยังพยายามนึกอีกเหรอครับบอกแล้วไงหากมีอาการปวดหัวแบบนี้อีกให้เรียกผม"แดนเทพนั่งรอดูอาการชายหนุ่มครู่หนึ่งจนเขาเป็นปกติดีด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเพราะดูออกว่าอาการปวดหัวของเขาจะรุนแรงขึ้นทุกวันๆจนเขารู้สึกว่าจะต้องทำอะไรบางอย่างแล้ว"ฉันอยากจะรู้ว่าคนที่อยู่ในฝันของฉันคือใคร"ชาวีบอกกับหมอหนุ่มด้วยสีหน้าที่ย
บ้านxxx"หมอไปไหนมาแต่เช้าครับ"ชาวีนั่งจิบกาแฟตอนเช้าอยู่ที่ห้องนั่งเล่นในบ้านเห็นว่าหมอแดนเทพพึ่งจะกลับเข้ามาจึงต้องถามว่าเขาไปไหนมาแต่เช้า"เข้าไปเอายามาน่ะครับ"แดนเทพวางกระเป๋ายาลงต่อหนุ่มชายหนุ่มทั้งนั่งลงตรงข้ามเขาด้วยสีหน้าปกติ"พรุ่งนี้ผมต้องไปทำงานแล้วไม่รู้ว่าไอ้อาการปวดหัวบ้าๆนี่มันจะกำเริบมาตอนไหนหมอไม่มีวิธีที่จะรักษาให้หายจริงๆเหรอ"ชาวีบอกกับแดนเทพด้วยสีหน้าค่อนข้างเป็นกังวลเขาอยากจะรู้นักว่าไอ้โรคที่เขาเป็นอยู่มันคืออะไรกันแน่ไม่มีทางรักษาหายเลยจริงหรือ"คือ...เรื่องนี้คงจะยากครับคงต้องใช้วิธีฉีดยาระงับแบบนี้ไปก่อนถ้าผมหาวิธีได้จะบอกก็แล้วกันนะครับ""อืม.."แดนเทพตอบชายหนุ่มได้เพียงเท่านี้จริงๆชาวีหนุ่มหล่อร่างสูงบึกบึนใบหน้าคมเข้มนัยตากลมโตหวานปานผู้หญิงเป็นลักษณะที่ผู้ชายน้อยคนจะมีแต่นั่นมันก็เป็นจุดเด่นของเขาชายหนุ่มเป็นลูกบุญธรรมของนักธุรกิจใหญ่ที่ส่งออกข้าวรายใหญ่ของประเทศเขารู้สึกสงสัยทุกครั้งว่าทำไมเขาถึงยังจำเรื่องในอดีตไม่ได้เสียทีจำได้เพียงแค่เขาตื่นมาในโรงพยาบาลเมื่อประมาณสามปีก่อนแล้วก็มีหมอแดนเทพคอยรักษาและชนะพลที่บอกว่าเป็นพ่อบุญธรรมของเขาส่งเสียให้เขา
วันต่อมาบริษัทxxx"เตรียมต้อนรับอะไรกันเหรอคะพี่นุชจัดห้องประชุมวุ่นกันเลย"เฌอริตามาทำงานที่นี่วันแรกด้วยตำแหน่งผู้ช่วยเลขาซึ่งช่วยจิตรานุชอีกทีที่เธอมาสมัครตำแหน่งนี้ก็เพื่อที่จะได้เข้าใกล้เอกสารทั้งหมดของบริษัทนี้ได้ในระหว่างที่เธออยู่ที่นี่เพื่อไม่ให้ใครสงสัยเธอจึงเปลี่ยนทั้งชื่อและนามสกุลในเอกสารการสมัครจากนางสาวเฌอริตา สิริปัจโกศลเป็นนางสาวพีรยา ธาดาและใช้ชื่อเล่นว่าเพลิน"ก็เตรียมตัวต้อนรับท่านประธานใหญ่คนใหม่น่ะสิ"จิตรานุชยืนดูความเรียบร้อยอย่างใจจดใจจ่อเพราะกลัวว่าจะจัดการต้อนรับประธานคนใหม่เจ้านายของเธอไม่ดีพอ"อ้าวแล้วเราไม่ได้ทำงานกับคุณชนะพลแล้วเหรอคะ"เฌอริตามีสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย"ท่านวางมือแล้วล่ะให้ลูกชายดูแลแทน""ลูกชาย..""แต่ไม่ใช่คุณชนะภพนะชื่อคุณชาวีเห็นว่าเป็นลูกบุญธรรมน่ะ"จิตรานุชหันมากระซิบกระซาบกับเฌอริตากลัวว่าคนอื่นจะได้ยิน"อ๋อ..ค่ะ"เฌอริตาพยักหน้าเบาๆทั้งครุ่นคิดว่าเหตุใดชนะพลจึงไม่ให้ลูกชายของตัวเองมาบริหารบริษัทใหญ่นี้เองแต่ก็ยังหาเหตุผลไม่ได้จึงไม่ได้ใส่ใจและคิดว่าหากเป็นคนอื่นมาทำงานแทนชนะพลเธออาจจะทำอะไรๆได้ง่ายกว่าที่คิดก็เป็นได้สิบห้านาทีต่อ