23.00 น.
คฤหาสน์
"จะรีบไปไหนของเธอ"
อิงดาวกลับมาถึงคฤหาสน์ได้ก็รีบอุ้มลูกน้อยที่กำลังหลับเดินหนีลีโอนาโดที่ตามหลังเธอมาติดๆเข้าห้องอย่างไม่สนใจอีกฝ่าย
"ต่อจากนี้ดาวกับลูกจะไม่อยู่กวนใจคุณอีกดาวจะไปอยู่กับแม่ค่ะ"
เมื่อเธอวางลูกของเธอลงเปลนอนได้หญิงสาวก็หันมาคุยกับลีโอนาโดด้วยสีหน้าจริงจัง
"อยากอยู่กับเค้าในขณะที่แม่เธอไม่ได้ต้องการเธอเลยงั้นเหรอ"
ลีโอนาโดหน่วงในใจเล็กน้อยที่ได้ยินคำพูดของหญิงสาวทั้งบอกกับเธอกลับให้เธอนั้นคิดดีๆเพราะคนที่เธอจะไปอยู่ด้วยเขาเองก็ได้ยินมากับหูว่าฝ่ายนั้นไม่ต้องการหญิงสาวเลย
"คุณก็ไม่ได้ต้องการดาวเหมือนกัน...ดาวจะอยู่ที่ไหนมันก็ไม่สำคัญต่อใครเหมือนกันนั่นแหละค่ะ"
อิงดาวตอกกลับชายหนุ่มทันควันจนลีโอนาโดแน่นิ่งไป
สองวันต่อมา
อิงดาวและลีโอนาโดไม่ได้คุยกันอีกเลยหลังจากวันที่กลับมาจากงานประมูลเครื่องเพชรแล้วทะเลาะกันเป็นเวลาที่น่าห่อเหี่ยวหัวใจของทั้งคู่อย่างมากแต่ลีโอนาโดก็ยังถือตัวไม่ยอมเข้าหาอีกฝ่ายก่อนอยู่วันยังค่ำ
"จะเก็บของไปไหน"
ลีโอนาโดหน้าเสียเมื่อต้องเห็นว่าหญิงสาวจะไปจริงๆ
"ก็ดาวบอกว่าจะไปอยู่กับแม่ไงคะ"
"เธอจะไปไหนก็ไปแต่ลูกต้องอยู่กับฉัน"
ชายหนุ่มหาเรื่องอ้างไปทั่วทั้งที่ในใจตอนนี้ไม่อยากให้หญิงสาวห่างเขาไป
"ไม่ค่ะ...ลูกดาวยังไงก็ต้องอยู่กับดาวคุณไม่ได้ต้องการพวกเราตั้งแต่แรกอยู่แล้วอย่ามาหาเรื่องกันจะดีกว่านะคะขอให้เราจากกันด้วยดีเถอะค่ะ..."
"......."
คำว่าไม่ต้องการตั้งแต่แรกทำลีโอนาโดหน้าชาไม่น้อยมาถึงตอนนี้แล้วเขารู้สึกหดหู่แปลกๆเมื่อรู้ว่าหญิงสาวและลูกกำลังจะจากไปแต่ความปากหนักของเขาเลยไม่ได้เอ่ยปากที่จะยื้ออีกฝ่ายเอาไว้ในตอนนี้
เย็นของวัน
"รู้ใช่ไหมว่าแกกำลังจะเสียลูกเมียแกไป"
ชัยพฤกษ์ว่าจะไม่ยุ่งเรื่องของทั้งสองแต่เขาก็ต้องยุ่งอยู่ดีเพราะความเป็นห่วงสภาพจิตใจของทั้งคู่
"ครับคุณพ่อ"
"แล้วแกก็ยังทำเฉย...ทุกคนในบ้านเค้าเป็นห่วงลูกกับเมียแกทั้งนั้นแต่ว่าไม่อยากก้าวก่ายตอนแรกฉันก็ว่าจะไม่พูดอะไรแล้วแต่เห็นจะไม่ได้พรุ่งนี้เมียกับลูกแกจะไปแล้วไม่คิดจะยื้อไว้สักหน่อยรึไง"
"ถ้าเธออยากไปผมก็จะไม่บังคับจิตใจเธอ...นี่เป็นสิ่งที่ดีที่สุดไม่ใช่เหรอครับ"
ลีโอนาโดนั่งกุมมือแน่น
"แกเคยเข้าใจอะไรหนูดาวบ้างไหม..."
ชัยพฤกษ์ส่ายหัวทั้งถอนหายใจเขารู้ว่าอิงดาวรักลีโอนาโดมากและตอนนี้ลีโอนาโดก็มีให้ให้อิงดาวแล้วเหมือนกันติดเพียงแค่ทิฐิความแค้นเท่านั้นเขาเชื่อว่าเพียงแค่ลูกของเขาขอโทษอิงดาวเท่านั้นเรื่องทุกอย่างจะไม่แย่แบบนี้เลย
22.00 น.
ลีโอนาโดนั่งดื่มครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ว่าเจาควรจะเอายังไงต่อไปกับปัญหาครั้งนี้เมื่อคิดจนตกตะกอนว่าเขาไม่ต้องการที่จะเสียหญิงสาวและลูกไปจึงทำให้เขาตัดสินใจที่จะวางทิฐิในใจไปขอร้องกับดารารายด้วยตัวเอง
"นัดฉันมาเวลานี้เพื่ออะไร"
ดารารายลงมาคุยกับลีโอนาโดที่หน้าโรงแรมที่พักของเธอ
"ขอให้คุณบอกยกเลิกกับดาวเรื่องที่จะให้เธอไปอยู่ด้วย"
เมื่อดารารายลงนั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามกับเขาได้ลีโอนาโดก็เปิดประเด็นถึงเรื่องที่เขารัดเธอในเวลานี้ทันที
"ทำไม"
ดารารายขมวดคิ้วเล็กน้อย
"ถ้าดาวไปอยู่กับคุณก็ต้องเอาลูกไปด้วยผมแค่ไม่อยากเสียลูกไป"
"ตอบฉันมาก่อนว่าคุณคิดยังไงกับลูกฉันระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันมาจนมีลูกด้วยกันทั้งหมดทำไปเพราะแก้แค้นความแค้นที่อยู่ในใจอย่างเดียวน่ะเหรอ"
ดารารายคิดว่าลีโอนาโดยังมีอะไรในใจที่ยังบอกเธอไม่หมด
ลีโอนาโดยังคงเงียบ
"ถ้าไม่ตอบฉันจะพาลูกกับหลานฉันไปดูแลเอง"
ดารารายพอจะมองออกเพราะเธอก็อายุปูนนี้แล้วเขารู้ว่าลีโอนาโดคงมีใจให้ลูกเธออยู่ไม่น้อยไม่อย่างนั้นคงไม่บากหน้าทิ้งศักด์ศรีตัวเองมาขอร้องเธอหรอกและเรื่องลูกก็เป็นแค่ข้ออ้างเท่านั้นความจริงแล้วลีโอนาโดไม่อยากเสียทั้งเมียและลูกไปต่างหาก
"แต่คุณไม่ได้ต้องการพวกเค้า"
ลีโอนาโดพูดเสียงอ่อนอย่างหวั่นใจกลัวว่าการขอร้องครั้งนี้กับดารารายจะไม่เป็นผลสำเร็จ
"เมื่อวานที่ฉันพูดเพื่อที่จะเอาชนะคุณเท่านั้นถึงเวลาที่ฉันเห็นเลือดเนื้อเชื้อไขของฉันอยู่กับคนอย่างคุณที่ไม่ได้ต้องการพวกเค้าฉันขอเอามาดูแลเองจะดีกว่า...ฉันยอมรับความรู้สึกตัวเองว่าตอนนี้ฉันรู้สึกผิดกับลูกฉันมากที่ต้องมารับผลกรรมที่ไม่ได้ก่อต่อจากนี้ไปฉันจะดูแลลูกกับหลานฉันเอง..ฉันขอตัวก่อน"
ดารารายยอมทิ้งความทระนงตนพูดเรื่องที่เธอเอาชนะเขาเมื่อวันงานให้ชายหนุ่มได้ฟังเพราะหวังว่าชายหนุ่มจะพูดความในใจจริงๆกับเธอบ้างแต่เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มยังนิ่งอยู่เธอจึงเลือกที่จะไม่รับปากว่าจะไม่พาตัวลูกและหลานเธอไปอยู่ด้วยทั้งยังเดินเยื้องย่างออกจากเก้าอี้ไป
"ผมรักดาวกับลูกมากผมไม่อยากเสียเธอกับลูกไป"
ลีโอนาโดตัดสินใจเลือกที่จะพูดความในใจของเขาออกมาให้ดารารายได้ยินและหวังว่าเธอจะเห็นใจเขา
"หึ่...ก็แค่นี้กว่าจะยอมรับได้"
ดารารายหยุดชะงักที่กลางถนนหน้าโรงแรมเธอหันมายิ้มให้ชายหนุ่มเป็นการตกลงรับเรื่องที่เขาขอร้องดีใจที่เธอได้ยินคำนี้และคิดว่าหากลูกสาวเธอมาได้ยินคำนี้ด้วยก็คงจะดีใจไม่น้อย
ปรี๊นนนน
เอี๊ยยยดดดด...ปั้งงงงงง
"คุณดาราาาาาาา...."
ลีโอนาโดตะโกนเสียงหลงเพราะยังไม่ทันที่ดารารายจะข้ามฝั่งไปที่โรงแรมเธอก็ถูกรถชนจนร่างกระเด็นไปไกล
23.00 น.
โรงพยาบาลxxxx
ตอนนี้ลีโอนาโดเดินไปเดินทาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินตอนนี้เขาใจไม่ดีเอาเสียเลยเพราะตอนที่เห็นสภาพดารารายหลังจากเกิดอุบัติเหตุเขาไม่แน่ใจเลยว่าเธอจะรอดหรือไม่
"เกิดอะไรขึ้นตาสิงห์"
ชัยพฤกษ์เดินหน้าตาตื่นมาที่โรงพยาบาลพร้อมอิงดาวและเฌอริตาแต่ภัสกรไม่ได้มาด้วยเพราะต้องคอยดูแลเด็กๆ
"......."
ลีโอนาโดยังคงหน้าเสียอธิบายอะไรไม่ถูก
"คุณทำอะไรแม่ดาว....ถามว่าคุณทำอะไร.."อิงดาวมาถึงก็รีบเข้าไปผลักชายหนุ่มทั้งทุบตีเขาด้วยความโมโหแต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรเพราะรู้ตัวว่าเรื่องมันเกิดส่วนหนึ่งก็เพราะเขา"ดาวใจเย็นๆก่อนนะ..."เฌอริตารีบรวบตัวอิงดาวมานั่งสงบสติก่อนที่เธอจะโวยวายอะไรไปมากกว่านี้แกร๊กกกก"หมอครับคุณดารารายเป็นยังไงบ้างครับ"ชัยพฤกษ์เห็นหมอหนุ่มเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินก็รีบเข้าไปถามอาการของดารารายทันที"หมอเสียใจด้วยนะครับคนไข้ทนพิษบาดแผลไม่ไหวจริงๆครับ"หมอหนุ่มพูดด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักเมื่อแจ้งเรื่องเรียบร้อยแล้วเขาจึงกลับไปทำหน้าที่ของเขาต่อ".. หา.."ลีโอนาโดถึงกับยืนตัวชาวาบทำอะไรไม่ถูก"ม..แม่คะ...อึก..ฮือๆๆๆ..ฮื่ออ..ๆๆ..สะใจคุณรึยังห้ะ..สะใจพอรึยังงง...อ๊ายยยยย..."อิงดาวควบคุมสติตัวเองไม่อยู่เมื่อรู้ว่าต้องเสียแม่ของเธอไปทั้งยังต่อว่าแผดเสียงใส่ลีโอนาโดที่ยืนแน่นิ่งอยู่จนสลบไปแล้วก็เป็นเฌอริตาที่ต้องคอยเฝ้าอิงดาวในห้องพักฟื้น"เรื่องมันเป็นยังไง"ชัยพฤกษ์นั่งคุยกับลีโอนาโดถึงเรื่องราวก่อนหน้าเขาอยากจะรู้ว่าทำไมลีโอนาโดถึงไปเจอกับดารารายในเวลานี้ได้"ผมไปขอร้องคุณดาราว่าให้ยกเลิกที่จะพาดาวกับล
"ดาว.."ข้าวฟ่างขับรถมาถึงก็รีบหอบข้าวหอบของเข้ามาหาหลานสาวตัวน้อยวัยหกเดือนกว่าของเธอทันที"ข้าวฟ่าง...มาคนเดียวเหรอ""อืม...น้าพรรณติดดูแลลูกค้าน่ะ..""แอ้ๆ.."เด็กหญิงส่งเสียงทักทายข้าวฟ่างด้วยรอยยิ้มชวนหมั่นเขี้ยว"ทักทายน้าเหรอคะลีน่า..จ้ำม่ำน่าฟัดจริงเชียว""เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาให้นะ""ขอบใจจะ"20.00 น."ที่นี่บ้านคนน้อยเหลือเกินฉันเป็นห่วงแกจังเลยอยู่กับลูกแค่สองคน"หลังจากที่ลีน่าหลับไปแล้วสองสาวก็มานั่งคุยกันที่ระเบียงบ้านชมดาวฟังเสียงหรีดหริ่งเรไรร้องไปเรื่อยๆอย่างสบายอารมณ์"ไม่ต้องห่วงหรอกคนที่นี่อยู่กันเหมือนพี่เหมือนน้องปลอดภัย"อิงดาวหันมายิ้มให้เพื่อนเธอให้อีกฝ่ายมั่นใจว่าไม่ต้องห่วงเธอ"อืม..งั้นก็ดีแล้วได้ยินอย่างนี้ค่อยโล่งใจ...แล้วสามีแกล่ะ"ข้าวฟ่างพอจะรู้มาว่าทำไมเพื่อนเธอถึงกลับมาอยู่ที่นี่และอีกอย่างในใจเธอลึกๆก็อยากให้ทั้งสองลองปรับเข้าหากันใหม่ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคืองใจแทนเพื่อนเธอกับสิ่งที่ลีโอนาโดได้กระทำกับอิงดาวแต่เธอรู้ว่าเนื้อแท้ของลีโอนาโดไม่ใช่คนที่ร้ายอะไรอีกอย่างทั้งเพื่อนเธอและลีโอนาโดก็มีใจให้กันทั้งยังมีลูกด้วยกันอีกการที่หันหน้าเข้าหากันเธอว่ามันน่าจ
ครู่ต่อมาอิงดาวนั่งจัดเสื้อผ้าของลูกเธอเข้าตะกร้าหวายไปเพลินๆในขณะที่ลูกของเธอหลับแกร๊กกกก..."หืม..."อิงดาวได้ยินดใเสียงรถมาจอดหน้าบ้านเธอจึงรีบออกไปดูเพราะกลัวว่าข้าวฟ่างจะลืมของอะไรหรือเปล่าแต่เทื่อเห็นคนที่เดินลงมาจากรถไม่ใช่ข้าวฟ่างแต่เป็นลีโอนาโดเธอจึงรีบหันหลังกลับเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว"ดาว..."ลีโอนาโดเห็นว่าหญิงสาวกำลังเดินหนีเขาจึงรีบวิ่งมาคว้าตัวเธอเอาไว้ก่อน"คุณสิงห์...มาทำไมคะ"อิงดาวถามชายหนุ่มด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจเพราะเธอพูดก่อนจะมาไว้แล้วว่าไม่อยากเห็นหน้าชายหนุ่มอีก"ฉันทนคิดถึงเธอกับลูกไม่ไหวแล้วนะดาว""ดาวไม่อยากเห็นหน้าคุณ..ไม่อยากได้ยินคำพูดลวงโลกของคุณ"อิงดาวสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนชายหนุ่ม"ดาว..เดี๋ยวสิดาว"ลีโอนาโดคว้าตัวเธอเอาไว้อย่างรวดเร็วทั้งยังเหลือบไปเห็นตุ๊กตาตัวที่เขาเคยให้เธอเมื่อตอนที่หยอดตู้ได้เมื่อเห็นว่าเธอเก็บเอาไว้จึงรู้ได้ทันทีว่าอิงดาวยังคงไม่ลืมเขาไปง่ายๆแน่นอนเหมือนกับคำที่เฌอริตาได้พูดเอาไว้"นั่นตุ๊กตา...เธอยังรักฉันอยู่ใช่ไหมดาว""ไม่..."อิงดาวหน้าเสียเล็กน้อยที่โดนอีกฝ่ายจับได้ว่าเธอยังไม่ลืมเขาแต่ก็ยังปากแข็งตอบคำตอบที่ตรงข้ามกับหัวใจใ
อาทิตย์ต่อมารัสเซียคฤหาสน์หรู"น้าดาว.."เฌอริมาเห็นอิงดาวเข้ามาในห้องก็รีบวิ่งเข้ามากอดหญิงสาวทันที"น้องเฌอ..พี่ริตาไหนดาวขอดูหน้าหลานหน่อยนะคะ"อิงดาวยิ้มหน้าบานตื่นเต้นที่จะได้เห็นหน้าหลานชายตัวน้อย"ในเปลน่ะจะพึ่งหลับไปเมื่อกี้นี้เอง..ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะดาว""เอ่อ..ค่ะ.."อิงดาวแอบสะดุดคำว่าต้อนรับกลับบ้านเล็กน้อยเธอเองไม่รู้เลยว่าเธอจะอยู่ที่นี่กี่วัน"น้องอยู่ไหนคะน้องเฌอคิดถึงน้องค่ะ"เฌอริมารีบเงยหน้าถามอิงดาวทันทีว่าลีน่าอยู่ไหนเพราะคิดถึงน้องสาวของเธอมากถึงขนาดบ่นอยากไปหากับคนเป็นแม่ทุกวัน"อยู่นี่ค่ะ.."ลีโอนาโดอุ้มลูกสาววัยเก้าเดือนของเขาเข้ามาเรียกเฌอริมาเข้ามาหา"ลีน่า...""แอ้...."ฟอดดดดดเฌอริมาเห็นน้องเข้ามาก็รีบกอดรีบหอมตามประสาคนคิดถึงกันจนลีน่าแก้มเริ่มแดงขึ้นมาและเริ่มส่งเสียงประท้วงเล็กน้อย"ท่าจะคิดถึงมากนะเนี่ย.."เฌอริตาพรางมองสองพี่น้องกอดกันด้วยรอยยิ้ม"เราไปนั่งเล่นกับลีน่าตรงโน้นดีกว่านะคะน้องเฌอ""ค่ะคุณลุง"ลีโอนาโดไม่อยากกวนในห้องนี้มากกลัวว่าเสียงเด็กๆจะทำให้ทารกน้อยหลานชายในเปลของเขาตื่นจึงพาเด็กๆทั้งสองออกไปนั่งเล่นข้างนอกด้วยกัน"คุณภัสไม่ได้
ดึกดื่นค่ำคืนอันเงียบสงัดในบ้านหลังใหญ่สุดหรูมีชายหนุ่มที่กำลังหลับอยู่บนเตียงนุ่มด้วยอาการทุรนทุรายสองมือบีบจิกอยู่กับขมับเหงื่อออกซิกสีหน้าเหยเกตัวบิดงอเหมือนกับกำลังฝันร้าย"อะ...อ้าสส..อึก..เธอเป็น...ใครกันแน่"และแล้วชายหนุ่มร่างสูงก็ตื่นจากความฝันแต่ความปวดหัวของเขาก็ยังคงอยู่ยิ่งพยายามนึกให้ออกว่าผู้หญิงที่เขาฝันเห็นทุกคืนคือใครก็นึกไม่ออกเสียที"คุณชาวี!!"หมอแดนเทพหมอหนุ่มวัย35เป็นหมอประจำตัวของชาวีมาเกือบสามปีแล้วตั้งแต่เขาเข้ารับการรักษาจากการเกิดอุบัติเหตุครั้งนั้นชนะพลก็จ้างเขาด้วยราคาแสนแพงให้ดูแลชายหนุ่มเป็นหมอประจำตัวเรื่อยมาจนถึงทุกวันนี้แดนเทพรีบเปิดประตูห้องที่มันสามารถเชื่อมถึงกันกับห้องเขาและชาวีออกพร้อมหยิบกระเป๋ายาและรีบฉีดยาระงับอาการปวดให้ชาวีทันทีครู่ต่อมา"ยังพยายามนึกอีกเหรอครับบอกแล้วไงหากมีอาการปวดหัวแบบนี้อีกให้เรียกผม"แดนเทพนั่งรอดูอาการชายหนุ่มครู่หนึ่งจนเขาเป็นปกติดีด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเพราะดูออกว่าอาการปวดหัวของเขาจะรุนแรงขึ้นทุกวันๆจนเขารู้สึกว่าจะต้องทำอะไรบางอย่างแล้ว"ฉันอยากจะรู้ว่าคนที่อยู่ในฝันของฉันคือใคร"ชาวีบอกกับหมอหนุ่มด้วยสีหน้าที่ย
บ้านxxx"หมอไปไหนมาแต่เช้าครับ"ชาวีนั่งจิบกาแฟตอนเช้าอยู่ที่ห้องนั่งเล่นในบ้านเห็นว่าหมอแดนเทพพึ่งจะกลับเข้ามาจึงต้องถามว่าเขาไปไหนมาแต่เช้า"เข้าไปเอายามาน่ะครับ"แดนเทพวางกระเป๋ายาลงต่อหนุ่มชายหนุ่มทั้งนั่งลงตรงข้ามเขาด้วยสีหน้าปกติ"พรุ่งนี้ผมต้องไปทำงานแล้วไม่รู้ว่าไอ้อาการปวดหัวบ้าๆนี่มันจะกำเริบมาตอนไหนหมอไม่มีวิธีที่จะรักษาให้หายจริงๆเหรอ"ชาวีบอกกับแดนเทพด้วยสีหน้าค่อนข้างเป็นกังวลเขาอยากจะรู้นักว่าไอ้โรคที่เขาเป็นอยู่มันคืออะไรกันแน่ไม่มีทางรักษาหายเลยจริงหรือ"คือ...เรื่องนี้คงจะยากครับคงต้องใช้วิธีฉีดยาระงับแบบนี้ไปก่อนถ้าผมหาวิธีได้จะบอกก็แล้วกันนะครับ""อืม.."แดนเทพตอบชายหนุ่มได้เพียงเท่านี้จริงๆชาวีหนุ่มหล่อร่างสูงบึกบึนใบหน้าคมเข้มนัยตากลมโตหวานปานผู้หญิงเป็นลักษณะที่ผู้ชายน้อยคนจะมีแต่นั่นมันก็เป็นจุดเด่นของเขาชายหนุ่มเป็นลูกบุญธรรมของนักธุรกิจใหญ่ที่ส่งออกข้าวรายใหญ่ของประเทศเขารู้สึกสงสัยทุกครั้งว่าทำไมเขาถึงยังจำเรื่องในอดีตไม่ได้เสียทีจำได้เพียงแค่เขาตื่นมาในโรงพยาบาลเมื่อประมาณสามปีก่อนแล้วก็มีหมอแดนเทพคอยรักษาและชนะพลที่บอกว่าเป็นพ่อบุญธรรมของเขาส่งเสียให้เขา
วันต่อมาบริษัทxxx"เตรียมต้อนรับอะไรกันเหรอคะพี่นุชจัดห้องประชุมวุ่นกันเลย"เฌอริตามาทำงานที่นี่วันแรกด้วยตำแหน่งผู้ช่วยเลขาซึ่งช่วยจิตรานุชอีกทีที่เธอมาสมัครตำแหน่งนี้ก็เพื่อที่จะได้เข้าใกล้เอกสารทั้งหมดของบริษัทนี้ได้ในระหว่างที่เธออยู่ที่นี่เพื่อไม่ให้ใครสงสัยเธอจึงเปลี่ยนทั้งชื่อและนามสกุลในเอกสารการสมัครจากนางสาวเฌอริตา สิริปัจโกศลเป็นนางสาวพีรยา ธาดาและใช้ชื่อเล่นว่าเพลิน"ก็เตรียมตัวต้อนรับท่านประธานใหญ่คนใหม่น่ะสิ"จิตรานุชยืนดูความเรียบร้อยอย่างใจจดใจจ่อเพราะกลัวว่าจะจัดการต้อนรับประธานคนใหม่เจ้านายของเธอไม่ดีพอ"อ้าวแล้วเราไม่ได้ทำงานกับคุณชนะพลแล้วเหรอคะ"เฌอริตามีสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย"ท่านวางมือแล้วล่ะให้ลูกชายดูแลแทน""ลูกชาย..""แต่ไม่ใช่คุณชนะภพนะชื่อคุณชาวีเห็นว่าเป็นลูกบุญธรรมน่ะ"จิตรานุชหันมากระซิบกระซาบกับเฌอริตากลัวว่าคนอื่นจะได้ยิน"อ๋อ..ค่ะ"เฌอริตาพยักหน้าเบาๆทั้งครุ่นคิดว่าเหตุใดชนะพลจึงไม่ให้ลูกชายของตัวเองมาบริหารบริษัทใหญ่นี้เองแต่ก็ยังหาเหตุผลไม่ได้จึงไม่ได้ใส่ใจและคิดว่าหากเป็นคนอื่นมาทำงานแทนชนะพลเธออาจจะทำอะไรๆได้ง่ายกว่าที่คิดก็เป็นได้สิบห้านาทีต่อ
"คุณมาหาผมด้วยเรื่องแค่นี้ใช่ไหม"ชาวีตอบกลับอีกฝ่ายด้วยสีหน้าเรียบเฉยเขาไม่ได้คิดอยากจะทะเยอทะยานมาถึงจุดนี้เลยด้วยซ้ำเขารู้ว่าชนะภพไม่พอใจอย่างมากที่เขาได้ตำแหน่งนี้แต่เขาก็ปฏิเสธการรับตำแหน่งไม่ได้เพราะชนะพลเป็นคนมีพระคุณต่อเขาจึงไม่สามารถจะขัดคำสั่งได้"ฉันแค่มาเตือนแกให้ระวังตัวเอาไว้ก็เท่านั้น"ชนะภพชี้หน้าชาวีด้วยสีหน้าเคียดแค้น"มีอะไรกันหรือเปล่าคะทำไมข้างในเสียงเอะอะขนาดนั้น"เฌอริตาหันมากระซิบกับจิตรานุชด้วยสีหน้าที่ตื่นเต้น"คงจะเป็นเรื่องแย่งตำแหน่งกันละมั้ง"จิตรานุชพูดกับเฌอริตาเบาๆเธอคิดว่าคงไม่เป็นประเด็นอื่นได้นอกจากประเด็นนี้"นี่ก็แสดงว่าท่านประธานกับคุณภพไม่ถูกกันเอาซะมากๆเลยใช่ไหมคะ""ท่าจะเป็นศึกในบ้านนั่นแหละ""อ๋อค่ะ.."สองสาวต้องเลิกซุบซิบและทำตัวปกติเมื่อเห็นว่าชนะภพเดินออกจากห้องมาด้วยท่าทีที่โมโหอย่างมาก14.00น."เพลินวันนี้พี่ต้องรีบกลับไปรับลูกพอดีพี่เลี้ยงลาขอตัวก่อนนะ"จิตรานุชเก็บกระเป๋ากลับบ้านของเธอก่อนเวลาเพราะวันนี้เธอได้ลาเอาไว้แล้วเนื่องจากพี่เลี้ยงลูกของเธอนั้นลาเลยไม่มีใครไปรับลูกเธอที่โรงเรียนเธอจึงต้องไปเอง"อ๋อ.. ค่ะ"ครู่ต่อมา"เอกสารบัญช