ตอนที่ 54

"คุณทำอะไรแม่ดาว....ถามว่าคุณทำอะไร.."

อิงดาวมาถึงก็รีบเข้าไปผลักชายหนุ่มทั้งทุบตีเขาด้วยความโมโหแต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรเพราะรู้ตัวว่าเรื่องมันเกิดส่วนหนึ่งก็เพราะเขา

"ดาวใจเย็นๆก่อนนะ..."

เฌอริตารีบรวบตัวอิงดาวมานั่งสงบสติก่อนที่เธอจะโวยวายอะไรไปมากกว่านี้

แกร๊กกกก

"หมอครับคุณดารารายเป็นยังไงบ้างครับ"

ชัยพฤกษ์เห็นหมอหนุ่มเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินก็รีบเข้าไปถามอาการของดารารายทันที

"หมอเสียใจด้วยนะครับคนไข้ทนพิษบาดแผลไม่ไหวจริงๆครับ"

หมอหนุ่มพูดด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักเมื่อแจ้งเรื่องเรียบร้อยแล้วเขาจึงกลับไปทำหน้าที่ของเขาต่อ

".. หา.."

ลีโอนาโดถึงกับยืนตัวชาวาบทำอะไรไม่ถูก

"ม..แม่คะ...อึก..ฮือๆๆๆ..ฮื่ออ..ๆๆ..สะใจคุณรึยังห้ะ..สะใจพอรึยังงง...อ๊ายยยยย..."

อิงดาวควบคุมสติตัวเองไม่อยู่เมื่อรู้ว่าต้องเสียแม่ของเธอไปทั้งยังต่อว่าแผดเสียงใส่ลีโอนาโดที่ยืนแน่นิ่งอยู่จนสลบไปแล้วก็เป็นเฌอริตาที่ต้องคอยเฝ้าอิงดาวในห้องพักฟื้น

"เรื่องมันเป็นยังไง"

ชัยพฤกษ์นั่งคุยกับลีโอนาโดถึงเรื่องราวก่อนหน้าเขาอยากจะรู้ว่าทำไมลีโอนาโดถึงไปเจอกับดารารายในเวลานี้ได้

"ผมไปขอร้องคุณดาราว่าให้ยกเลิกที่จะพาดาวกับลูกไปอยู่ด้วย..."

ลีโอนาโดตอบกับพ่อของเขาเสียงอ่อน

"แล้วจากนั้นเธอก็เกิดอุบัติเหตุเพราะผม...มันเป็นเพราะผมครับคุณพ่อ....อึก...อือ..."

ชายหนุ่มกุมขมับด้วยความเสียใจและย้ำตาลูกผู้ชายของเจาก็ได้ไหลมาอย่างกั้นไม่อยู่

"อืม...โตแล้วเรียนผูกก็ต้องเรียนแก้ต่อจากนี้แกต้องมีสติมากๆแก้ปัญหาไปทีละเรื่อง"

ชัยพฤกษ์รู้ว่าตอนนี้ลูกชายของเขากำลังไม่ได้สติเขาก็ต้องทำหน้าที่พ่อที่จะสอนให้ลีโอนาโดตั้งสติและแก้ปัญหาด้วยตัวเองทีละอย่างเพราะรู้ว่าทุกเรื่องมันมีทางออกเสมอเพียงแค่ต้องใช้สติให้มากๆเท่านั้น

ห้องพักฟื้น

"อือ..."

"ดาว..."

"พี่ริตาแม่ดาว...อึก...ฮือๆ.."

อิงดาวตื่นขึ้นมาได้ก็ปล่อยโฮชุดใหญ่เธอไม่อยากรับรู้ความจริงในตอนนี้เอาเสียเลยแค่พรุ่งนี้เธอก็จะได้อยู่กับแม่ของเธอแล้วแต่ความตายก็ดันมาพรากแม่ของเธอไปเสียก่อน

"พี่เสียใจด้วยนะดาว...เข้มแข็งนะดาวพวกเราอยู่ข้างๆดาวเสมอนะ"

เฌอริตากอดปลอบอิงดาวให้รู้ตัวว่าเธอไม่ได้เหลือตัวคนเดียวแต่ยังมีพวกเธอที่เป็นครอบครัวที่จะคอยอยู่ข้างๆเสมอ

"ฮือๆๆๆๆ...ฮื่อๆๆๆๆ..อึก..อือ.."

วันต่อมา

"กินอะไรสักหน่อยนะดาว...เดี๋ยวต้องให้นมลูกอีกถ้าเครียดมากไม่ยอมกินอะไรเลยเดี๋ยวน้ำนมจะไม่ค่อยไหลนะ"

" ค่ะ"

งานศพของดารารายมีชัยพฤกษ์คอยจัดการให้ทั้งหมดและคนที่กินอะไรไม่ได้นอนไม่หลับก็เป็นอิงดาวที่ยังทำใจยอมรับความจริงไม่ได้ดีที่เธอยังมีเฌอริตาคอยอยู่ข้างๆไม่อย่างนั้นคงจะว้าเหว่กว่านี้น่าดู

อาทิตย์ต่อมา

ตั้งแต่ที่ดารารายเสียลีโอนาโดก็เข้าหน้าอิงดาวไม่ติดเพราะเมื่อเธอเห็นชายหนุ่มทีไรก็จะมีน้ำตาออกมาทุกทีจนลีโอนาโดต้องคอยพยายามหลบหน้าไปให้พ้นๆหญิงสาวเสียก่อน

"ดาว..มีทนายของแม่เรามาขอพบน่ะ"

เฌอริตาเดินมาบอกอิงดาวในขณะที่เธอกำลังวางลูกน้อยของเธอลงเปลอยู่

"ทนายเหรอคะ?"

อิงดาวมีสีหน้าสงสัยเล็กน้อยไม่ยักรู้ว่าทนายของแม่เธอนั้นมีธุระอะไรกับเธอกัน

ครู่ต่อมา

"สวัสดีค่ะฉันอิงดาวค่ะ"

"ผมทวีเป็นทนายของคุณแม่คุณครับที่ผมมาวันนี้ก็จะแจ้งเรื่องพินัยกรรมที่คุณแม่ของคุณทำเอาไว้ก่อนที่ท่านจะเสียน่ะครับ"

"เรื่องอะไรเหรอคะ"

"คุณดารารายทำเรื่องยกสมบัติให้กับคุณอิงดาวทั้งหมดทั้งอสังหาที่ดินบ้านและทรัพย์สินในธนาคารรวมกันแล้วก็หลายร้อยล้านบาทครับ"

"ยกให้ดาวเหรอคะ"

อิงดาวถึงกับหน้าเหวอไม่คิดว่าแม่ของเธอจะให้ความสำคัญกับเธอขนาดนี้

"คุณดารารายพึ่งจะให้ผมร่างพินัยกรรมฉบับนี้เมื่อไม่นานนี้เองครับ..รบกวนคุณอิงดาวเซ็นรับทราบด้วยนะครับเมื่อคุณดาวเซ็นรับทราบแล้วเรื่องโอนกรรมสิทธิ์เป็นชื่อของคุณผมจะได้จัดการให้ต่อครับ"

"เอ่อ...ค่ะ"

อิงดาวนั่งคุยกับทนายของแม่เธออยู่พักใหญ่ก็ได้รึ้ว่าแม่ของเธอซื้อที่อยู่ที่ประเทศไทยหลายแห่งเธอจึงตัดสินใจแล้วว่าจะย้ายกลับไปอยู่ที่นั่นกับลูกของเธอเพียงสองคน

เย็นของวัน

"จะเก็บของไปไหน"

ลีโอนาโดรู้ข่าวจากคนทางบ้านว่าอิงดางกำลังจะย้ายกลับไปอยู่ไทยเขาจึงต้องกลับมาห้ามเธอเอาไว้

"ดาวจะพาลูกกลับที่ไทยค่ะ"

"เธอจะไปไหนไม่ได้นะดาว"

"ดาวตัดสินใจแล้วค่ะ"

อิงดาวพูดเสียงแข็ง

"ฉันไม่ให้เธอไป"

ลีโอนาโดรวบอิงดาวมากอดเอาไว้

"ปล่อยดาว"

"ฉันรักเธอนะดาวอย่าไปจากฉันเลยนะ"

ชายหนุ่มยอมพูดความในใจออกมาเพื่อหวังจะยื้ออีกฝ่ายไม่ให้ไปจากเขา

"คำพูดของคุณคำนี้ถ้าเป็นเมื่อก่อนดาวจะดีใจมากนะคะที่ได้ฟังแต่ตอนนี้ดาวเกลียดคำพูดที่ดูจอมปลอมจากปากของคุณที่สุด...ไม่ใช่แค่คำพูดนะคะดาวเกลียดทุกอย่างที่เป็นตัวคุณแม้แต่หน้าดาวก็ไม่อยากจะมอง"

อิงดาวพูดเคล้าน้ำตาด้วยความเจ็บปวด

"ดาว..."

และคนที่เจ็บปวดไม่แพ้กับหญิงสาวก็คงเป็นลีโอนาโดที่กว่าจะคิดทำอะไรที่ถูกต้องและควรทำดันมาทำในวันที่สายไปเช่นคำว่ารักที่พึ่งจะมาบอกกับเธอ

สามเดือนต่อมา

อิงดาวมาใช้ชีวิตธรรมดาอยู่ที่แถวชนบทของจังหวัดเชียงใหม่ที่บ้านของแม่เธอที่ซื้อเอาไว้เธอค่อนข้างมีความสุขกับชีวิตแบบนี้ไปเสียแล้วและไม่อยากนึกถึงเรื่องอดีตที่ผ่านมาอีก

เชียงใหม่

บ้านอิงดาว

"แอ้ๆ...อืมม..."

"ว่ายังไงคะลีน่าหนูจะคุยอะไรกับแม่เหรอคะ.."

"แอ้...แอ้..."

"อยากจะคุย..คุยเก่งขึ้นทุกวันเลยนะเรา.."

สองแม่ลูกนั่งคุยเล่นกันพักใหญ่ที่สวนหน้าบ้านคนที่ทำให้อิงดาวยิ้มได้ทุกวันเห็นจะเป็นหนูน้อยลีน่าจอมขี้โม้คนนี้นี่แหละ