ตอนที่ 8

"ทำตัวเป็นนักสืบว่างั้น"

"....."

หญิงสาวยังทำลอยหน้าลอยตาไม่ตอบอะไร

"ผมขอเตือนคุณไว้ก่อนนะว่าอย่ามาเล่นซนแถวนี้อีก"

ที่ชาวีเตือนหญิงสาวก็เพราะว่าเขาหวังดีและรู้ว่าหากพ่อเขารู้ว่าหญิงสาวเป็นคนแจ้งความพ่อเขาคงไม่ปล่อยเธอไว้แน่

"ฉันไม่ได้เล่นซนซะหน่อยอุตส่าห์ทำตัวเป็นพลเมืองดีนะคะ"

เฌอริตายังคงดื้อดึงไม่ฟังคำเตือนของชายหนุ่ม

"..เอ่อ..."

ชาวีรู้สึกปวดหัวขึ้นมากะทันหันสองมือหนาตอนนี้กุมขมับแน่นด้วยสีหน้าเหยเก

"ท่านประธานเป็นอะไรคะ"

หญิงสาวรู้สึกตกใจกับอาการของประธานหนุ่มอย่างมาก

"อึก...อื้ออ..."

"ท่านประธานคะ....ท่านประธานนน"

"อื้อ...ปวดหัว..."

"เดี๋ยวฉันจะพาคุณไปโรงพยาบาลนะคะ..กุญแจรถล่ะ"

"ไม่...โทรหาหมอแดนเดี๋ยวนี้..อื้อออ.."

"ค่ะๆ..."

เฌอริตาทำตามคำสั่งของประธานหนุ่มโดยการโทรหาแดนเทพเพื่อให้มาหาเขาที่นี่

ชั่วโมงต่อมา

บ้านxxx

"เฮ้อ...คุณวีนะคุณวี"

แดนเทพรีบหยิบกระเป๋ายาของเขามุ่งตรงมาหาชาวีทันทีในตอนที่หญิงสาวโทรบอกและรีบพาเขามาที่บ้านอย่างรวดเร็ว

"ท่านประธานเป็นแบบนี้บ่อยเหรอคะ"

เฌอริตามองประธานหนุ่มที่กำลังหลับเพราะฤทธิ์ยาอยู่บนเตียงนุ่มด้วยสีหน้าที่ยังตกใจกับอาการของเขาไม่หาย

"เอ่อ..ก็ถ้าคุณวีเครียดๆก็จะปวดหัวหนักแบบนี้แหละครับ"

แดนเทพอธิบายเรื่องราวอะไรให้กับคนอื่นฟังไม่ได้ความลับก็ยังคงต้องเป็นความลับต่อไป

"อ๋อ..ค่ะยังไงฉันขอตัวก่อนนะคะ"

เฌอริตาพยักหน้าเข้าใจและขอตัวกลับทันทีเพราะเธอเห็นว่ามันดึกแล้ว

ชั่วโมงต่อมา

"ริตา..!!!!."

ชาวีสะดุ้งตื่นขึ้นมาหลังจากที่หลับไปได้พักใหญ่และเผลอเรียกชื่อใครบางคนออกมาจนแดนเทพที่กำลังผสมตัวยาอยู่ใจจนเกือบทำหลอดผสมยาหลุดมือ

"คุณวี!!"

ชาวีหายใจเหนื่อยหอบทั้งยังดูมึนงงอย่างมากอีกด้วย

"ใครเหรอครับริตา"

แดนเทพรีบเข้าไปจับบ่าของชายหนุ่มถามด้วยความเป็นห่วง

"ไม่รู้..."

ชาวีนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ตอนนี้ในหัวของเขาว่างเปล่าลืมว่าชื่อที่เขาเรียกออกมานั้นคือใครไปหมดแล้ว

"เอ่อ...แล้วตอนนี้ยังปวดหัวอยู่ไหมครับ"

แดนเทพพยักหน้าเข้าใจทั้งถามถึงอาการปวดหัวของเขาว่ายังมีอาการอยู่อีกหรือไม่

"โอเคแล้วแค่ยังมึนๆนิดหน่อยเท่านั้น"

สามวันต่อมา

บ้านxxx

"เห็นคุณวีบ้างไหม"

วันนี้เป็นวันหยุดงานแต่แดนเทพไม่ยักรู้ว่าชาวีหายไปไหนแต่เช้าจึงเดินออกมาถามบอดี้การ์ดที่เฝ้ากันอยู่หน้าบ้านว่าชาวีออกไปไหน

"คุณวีออกไปข้างนอกเมื่อสักครู่เองครับหมอแดน"

"หืม...ไปไหนของเค้ากันนะ"

แดนเทพขมวดคิ้วเล็กน้อยที่ชายหนุ่มไปไหนไม่บอกเขาอีกแล้วหากเกิดเหตุการณ์อย่างวันนั้นอีกที่ชายหนุ่มปวดหัวกะทันหันจะทำอย่างไร

สวนสนุก

วันนี้เป็นวันหยุดของเฌอริตาเธอเลยพาลูกสาวของเธอมาเที่ยวที่สวนสนุกที่เมื่อก่อนเธอก็มาที่นี่เป็นประจำและมีความทรงจำดีๆกับใครบางคนที่นี่ด้วย

"หนูอยากกินไอติมค่ะคุณแม่"

เฌอริมาเด็กหญิงแก้มป่องดึงมือคุณแม่ของเธอและชี้ไปทางร้านที่ขายไอติมภายในสวนสนุก

"งั้นไปซื้อกันเลยค่ะ"

"เอาอันนี้ค่ะ"

เด็กหญิงชี้ไปที่รูปไอติมแท่งรสช็อกโกแล็ตของโปรดเมื่อคนขายหยิบให้หญิงสาวจึงรีบจ่ายตังและแกะให้ลูกสาวของเธอกินตรงหน้าร้าน

"ของโปรดเลยสินะ"

เฌอริตามองลูกสาวเธอกินพรางอมยิ้มเพราะดูท่าว่าไอติมทั้งแท่งนี้ลูกสาวเธอจะกัดกินเพียงช็อกโกแล็ตที่อยู่ด้านนอกเท่านั้น

"ซื้อไอติมแท่งนึงครับเอาแบบนี้"

"ท่านประธาน"

เฌอริตาเงยหน้าไปมองชายหนุ่มที่มีเสียงคุ้นๆจึงเห็นว่าเป็นประธานหนุ่มที่มาซื้อไอติมเหมือนกันแถมยังบอกคนขายว่าเอาแบบที่ลูกเธอกินอีกด้วย

ครู่ต่อมา

ชาวีขับรถออกมาจากบ้านในช่วงเช้าเขาก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมสมองของเขามันสั่งให้อยากมาที่นี่นักแต่เมื่อมาถึงเขาก็ไม่ได้เลือกที่จะเล่นอะไรได้แต่เพียงนั่งดูบรรยากาศที่นี่ไปเพลินๆเท่านั้น

"ลูกสาวคุณน่ารักมากเลยนะ"

ชาวีนั่งคุยกับเฌอริตาที่โต๊ะนั่งใกล้ๆกับร้านขายไอติมเขารู้สึกถูกชะตากับเด็กหญิงอย่างบอกไม่ถูกแถมเด็กหญิงยังไม่กลัวที่จะเข้าใกล้คนแปลกหน้าอย่างเขาด้วย

"ค่ะ"

เฌอริตาตอบพร้อมเช็ดปากให้ลูกสาวของเธอ

"สามีคุณล่ะ"

ชาวีเห็นว่าหญิงสาวอยู่กันสองคนกับลูกไม่ยักจะเห็นสามีเธอตามมาจึงถามหาด้วยสีหน้าสงสัย

"....."

เฌอริตาได้ยินคำถามจากชายหนุ่มเช่นนั้นเธอจึงมีสีหน้าเจื่อนลงและไม่ได้ตอบอะไรชายหนุ่มออกไป

ชาวีเห็นท่าทีของหญิงสาวเป็นเช่นนั้นจึงเข้าใจได้ในทันทีว่าเธอคงเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวเป็นแน่จึงไม่ได้เค้นคำตอบอะไรจากเธออีก

"คุณลุงอร่อยไหมคะ"

เด็กหญิงหันมายิ้มปากบานให้กับชายหนุ่มที่กำลังกัดำอติมรสเดียวกับเธอกินอยู่

"อร่อยมากๆเลยค่ะ..น้องเฌออยากกินอีกไหมคะเดี๋ยวคุณลุงซื้อให้อีก"

ชาวีใช้เสียงสองคุยกับเฌอริมาทั้งยังใช้มือหนาลูบหัวเด็กหญิงเล่นอย่างเอ็นดู

"...."

ภาพตรงหน้าของเฌอริตาทำให้เธอชะงักงันเล็กน้อยใบหน้าของชายหนุ่มกับลูกสาวของเธอช่างเหมือนราวกับเคาะกันออกมาโดยเฉพาะดวงตาที่หวานกลมโตขนตางอนแบบเดียวกันเป๊ะไม่มีผิดในหัวตีกันสับสนและเต็มไปด้วยคำถามที่เธออยากจะถามออกไปแต่ใจของเธอก็สั่งให้นิ่งไว้จะดีกว่า

"ไม่ค่ะน้องเฌออิ่มแล้ว"

เด็กหญิงส่ายหัวหงึกหงัก

"อย่างนั้นเหรอ..อืม..แล้วน้องเฌอจะไปเล่นอะไรต่อคุณลุงขอไปเล่นด้วยได้ไหม"

ชาวีถือโอกาสนี้ขอเที่ยวเล่นกับสองแม่ลูกเสียเลยไหนๆก็มาเจอกันที่นี่แล้ว

"ได้ค่ะ.."

"ไม่มีเพื่อนมาด้วยหรือไงคะท่านประธานถึงได้มาขอตามลูกฉันแบบนี้"

เฌอริตาไม่ค่อยอยากให้เขาอยู่ใกล้เธอกับลูกในเวลาแบบนี้เท่าไรเพราะกลัวใจตัวเองจะเตลิดคิดเรื่องราวเก่าๆอีกทั้งที่เธอตัดเรื่องภัสกรออกจากหัวไปนานแล้ว