"ไม่มีหรอกผมมาคนเดียว"
ชาวีส่ายหัวเล็กน้อยท่าทางเดียวกับเฌอริมาเมื่อครู่ไม่มีผิด
"มาคนเดียว"
เฌอริตาแปลกใจเอามากน้อยคนนักที่จะมาที่สวนสนุกเพียงคนเดียว
"อืม..ไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากมาแต่ขับรถมาเรื่อยๆก็มาถึงที่นี่แล้วนั่งๆอยู่ก็เห็นคุณกับลูกเดินมาซื้อไอติมนี่แหละยังไงวันนี้ผมขอตามคุณกับลูกด้วยก็แล้วกันนะ"
"ก็ได้ค่ะ.."
เฌอริตาตอบตกลงอย่างแบ่งรับแบ่งสู้หากเธอจะไม่อนุญาตให้เขาไปกับเธอก็คงจะดูใจดำน่าดู
"ขอบคุณนะ"
"คุณแม่ขาหนูอยากดูอันนั้นแต่มองไม่เห็น"
เด็กหญิงชี้ไปที่ตัวการ์ตูนมาสคอตร่างสูงเธออยากจะมองเห็นเต็มๆตาแต่ก็มีเหล่าบรรดาผู้ปกครองที่อุ้มเด็กๆดูบังเธออยู่จึงหันหน้ามาอ้อนคนเป็นแม่ให้อุ้มเธอขึ้นดู
"เหรอคะ..อืมเดี๋ยวแม่อุ้มให้ดูนะคะ"
"มาขี่คอลุงดีกว่ารับรองเห็นชัดเลย"
"อ..เอ่อ.."
ยังไม่ทันที่เฌอริตาจะอุ้มลูกสาวของเธอชาวีก็รวบตัวหนูน้อยขึ้นมาขี่คอและดูท่าเด็กหญิงจะชอบมากเสียด้วยเพราะความสูงของชาวีที่เกือบ190เซนทำให้เด็กหญิงสามารถเห็นสิ่งที่อยากเห็นได้เต็มตาท่าทีชอบใจของเด็กหญิงทำให้คนเป็นแม่ขัดอะไรชาวีไม่ได้จึงปล่อยเลยตามเลย
"โห...ชอบๆค่ะคุณลุงเดินไปตรงนั้น"
เฌอริตามองสองคนอย่างหมั่นไส้ที่ดูตอนนี้จะเข้ากันดีเหลือเกิน
16.00 น.
"เดี๋ยวฉันต้องพาน้องเฌอเปลี่ยนผ้าอ้อมก่อนค่ะ"
เฌอริตาพาลูกของเธอมาที่มุมเปลี่ยนผ้าอ้อมเด็กกับให้นมโดยให้ชายหนุ่มรอพวกเธออยู่ด้านนอก
"โอเคเอากระเป๋าพวกนี้ฝากผมไว้ก็ได้เดี๋ยวผมนั่งรอตรงนี้"
ชาวีรับอาสาดูแลกระเป๋าของหญิงสาวให้เธอจะได้จัดการธุระด้านในได้สะดวก
"ค่ะ"
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
"หลับแล้วเหรอครับ"
ชาวีนั่งรอสองแม่ลูกที่หน้าโซนเปลี่ยนผ้าอ้อมร่วมครึ่งชั่วโมงก็เห็นหญิงสาวอุ้มลูกน้อยของเธอพาดบ่าออกมาจึงลุกยืนขึ้นหมายจะช่วยหญิงสาวอุ้มแต่เฌอริตาก็เบี่ยงตัวปฏิเสธเพราะเธอต้องการจะกลับแล้ว
"ค่ะเปลี่ยนผ้าอ้อมเสร็จกินนมแล้วก็หลับเลยท่าจะเพลียงั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ"
"เดี๋ยวผมเดินไปส่งที่รถครับ"
ชาวีอาสาถือกระเป๋าของเธอกับเด็กหญิงเดินไปส่งทั้งสองที่รถเพราะเธอจะต้องอุ้มลูกน้อยหากถือเองคงจะทุลักทุเลน่าดู
ครู่ต่อมา
"ถึงแล้วค่ะ...ขอบคุณนะคะ"
"เอ่อ...ยางรถคุณไปเหยียบอะไรมาตอนไหนครับ"
ชาวีเห็นตั้งแต่มาถึงว่ายางรถยนต์ทั้งล้อหน้าและล้อหลังฝั่งซ้ายแบนราบจึงคิดว่าหญิงสาวน่าจะไปเหยียบอะไรมาเป็นแน่
"ว้ายย..ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะถึงว่าทำไมตอนใกล้จะถึงมันแปลกๆ"
เฌอริตามองยางรถยนต์ของเธอด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์เล็กน้อยก่อนที่จะลงจากรถเธอก็ไม่ได้ตรวจทานดูตั้งแต่คราแรกด้วย
"ให้ผมไปส่งคุณที่บ้านดีไหมครับแล้วรถนี่ค่อยเรียกช่างมาลากไปเปลี่ยนยาง"
"เดี๋ยวฉันเรียกแท็กซี่กลับก็ได้ค่ะ"
เฌอริตาไม่อยากให้ชายหนุ่มรู้ที่อยู่เธอสักเท่าไร
"ผมแค่ไปส่งถึงบ้านคุณแล้วผมก็กลับเท่านั้น"
ชาวีดูออกว่าหญิงสาวถ้าจะรักความเป็นส่วนตัวมากเขาจึงรับปากว่าจะไม่กวนอะไรเธอแค่ส่งถึงหน้าบ้านแล้วก็กลับแค่นั้น
"ก็ได้ค่ะ"
เมื่อได้รับคำยืนยันจากชายหนุ่มเช่นนั้นหญิงสาวจึงยอมให้เขาไปส่งโดยดี
"ลืมถามไปเลยน้องเฌอกี่ขวบแล้วล่ะครับ"
ในขณะที่ชายหนุ่มขับรถอยู่เขาก็นึกขึ้นได้ว่ามีบางเรื่องที่เขาอยากจะถามเธอแต่ก็ยังไม่ได้ถาม
"จะสามขวบแล้วค่ะ"
"แบบนี้ก็จะเข้าโรงเรียนแล้วสิครับ"
"ค่ะก็มีจองไว้แล้วรอแค่อายุถึงเกณฑ์ก็เข้าเรียนได้ค่ะ"
"ถ้าน้องเฌอเข้าโรงเรียนแล้วคุณมีปัญหาเรื่องเวลาการรับส่งลูกยังไงบอกผมได้นะผมเข้าใจว่าคุณต้องเลี้ยงลูกคนเดียว"
หากหญิงสาวมีปัญหาเรื่องเวลาในการรับส่งลูกหรือว่าไม่มีคนดูแลให้เขาก็พร้อมที่จะให้เวลาเธอได้ดูแลลูกโดยไม่มีปัญหากับที่บริษัทเพราะเข้าใจว่าคนที่เลี้ยงลูกคนเดียวต้องมีปัญหาเช่นไร
"ฉันมีคนดูให้อยู่ค่ะเรื่องนั้นท่านประธานไม่ต้องห่วง"
หญิงสาวตอบอย่างปฏิเสธชายหนุ่มเสียงชัดเธอจะไม่เอาปัญหาทางบ้านมาเป็นปัญหาเรื่องงานอยู่แล้ว
"หืมม..."
ชาวีเห็นว่ามีรถตู้ขับจี้เขาตั้งแต่ออกมาจากสวนสนุกแล้วและตอนนี้ยังมีปืนที่ยื่นออกมานอกรถจ่อมาทางรถของเขาอีกด้วย
"อะไรคะ.."
เฌอริตาเห็นชายหนุ่มทำสีหน้าไม่ดีจึงต้องถามว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นและหันไปดูรถข้างหลังตามที่ชายหนุ่มกำลังมองทันที
เอี้ยยยยดดดดด
ปั้งงงงๆๆๆๆ
"อะไรกันคะ...ว้ายยย"
ไม่ทันที่หญิงสาวจะละสายตารถตู้คันนั้นก็ขับมาตัดหน้ารถของเธอกับชายหนุ่มจนต้องเบรคล้อตายและเสียงปืนก็ดังสนั่นขึ้นอย่างรวดเร็วๆจนเธอตกใจกอดลูกเอาไว้แน่น
"รถผมกันกระสุนครับคุณเพลินปรับเบาะนอนลงครับ"
“ค่ะๆ..."
หญิงสาวใจชื้นขึ้นมาหน่อยเมื่อรู้ว่ารถคันนี้กันกระสุนได้ไม่อยากจะเชื่อว่าประธานหนุ่มจะมีศัตรูมากมายจนกระทั่งต้องขับรถที่กันกระสุนกันเลยทีเดียว
"หมอแดนบอกคนให้มาช่วยผมที่xxxทีผมอยู่ใกล้ๆกำลังโดนลอบยิง"
ชาวีหยิบมือถือต่อสายหาแดนเทพทันทีเพราะดีที่ตอนนี้จุดที่เขาอยู่มันค่อนข้างใกล้กับบ้านของเขาจึงสั่งให้แดนเทพพาคนมาช่วยได้และเปิดสัญญาณที่สั่งทำพิเศษล็อคตัวรถอย่างแน่นหนา
ปั้งๆ..ๆๆๆ
"ลงมา...กูบอกให้ลงมา"
เราชายฉกรรจ์วิ่งลงมาล้มรถของชายหนุ่มเอาไว้และกระหน่ำยิงเพื่อที่จะให้คนในรถออกมา
"คุณเพลินไม่ต้องกลัวนะครับ"
หญิงสาวกอดลูกสาวของเธอแน่นมือเรียวปิดหูลูกของเธอเอาไว้แน่นโดยตัวเองก็ตัวสั่นเป็นลูกนกด้วยความกลัวจนชาวีต้องกอดเธอเอาไว้เพื่อคลายความกลัวและให้เธอมั่นใจได้ว่าเขาจะไม่มีทางปล่อยให้เธอเป็นอะไรเด็ดขาด
"พวกมันเป็นใครคะ"เฌอริตาถามชาวีเสียงสั่นเครือเล็กน้อย"ไม่รู้เหมือนกันครับ"ตอนนี้ชาวีเองก็เดาไม่ออกว่าเป็นพวกไหนที่มาดักทำร้ายเขากันแน่เพราะนับจากศรัตรูของชนะพลพ่อบุญธรรมของเขาก็หลายคนอยู่เหมือนกันปั้งๆๆ"ว้ายย..อือ.."เฌอริตายังตัวสั่นกับเสียงปืนด้านนอกอยู่ตลอดจนชาวีต้องกระชับกอดเธอใก้แน่นขึ้นกว่าเดิม"ไม่ต้องกลัวครับตราบใดที่เรายังอยู่บนรถมันก็ทำอะไรเราไม่ได้และผมก็จะไม่ยอมให้คุณกับลูกเป็นอะไรเด็ดขาด""อือ.."ปั้งงๆๆๆตุ้บ..ปั้กก...พลั้กกกกก..ตุ้บตั้บบบ...ปั้งงงๆๆไม่นานคนของชาวีก็มาช่วยพร้อมแดนเทพที่ส่งสัญญาณใก้เขาขับรถกลับเข้าบ้านไปก่อนเหตุการณ์ครั้งนี้เกิดในที่สาธารณะและเป็นเขตที่มีผู้คนพลุกพล่านชาวีคิดว่าไม่วันนี้ก็พรุ่งนี้ก็ต้องมีข่าวนี้ออกไปอย่างแน่นอนหากเขารีบเข้าไปในบ้านก่อนผู้คนจะเห็นว่าคนในรถนี้เป็นใครจะดีกว่าครึ่งชั่วโมงต่อมา"รู้รึยังว่ามันเป็นคนของใคร"ชาวีนั่งคุยกับแดนเทพและเหล่าบอดี้การ์ดที่ไปช่วยเขาจากเหตุการณ์ก่อนหน้าอยู่ในห้องโถงใหญ่ภายในบ้าน"เอ่อ...มันบอกว่าคุณภพส่งมาครับ"บอดี้การ์ดชุดดำพูดด้วยน้ำเสียงที่อึกอักเล็กน้อย"อืม...ให้มันได้อย่างนี้สิ.."ชาวีใช้ส
เย็นของวัน"คุณจะกลับแล้วเหรอ"ชาวีเดินออกมาหาเฌอริตาในตอนเลิกงาน"ค่ะ""ผมขอไปหาน้องเฌอได้ไหม""ไปทำอะไรคะ"หญิงสาวขมวดคิ้วสงสัย"ผมแค่อยากเจอกับลูกคุณก็เท่านั้นขอเวลาไม่นานหรอกนะ"ชายหนุ่มพูดกับหญิงสาวตรงหน้าด้วยสีหน้าหดหู่เล็กน้อย"ก็ได้ค่ะ"เฌอริตาเห็นว่าวันนี้ชายหนุ่มซึมแปลกๆเธอจึงไม่อยากขัดอะไรเขาวันนี้ที่ชาวีต้องการจะไปหาเฌอริมาเพราะเขารู้สึกว่าเขาต้องการกำลังใจและอีกอย่างเขาก็มีเรื่องที่จะคุยกับหญิงสาวเป็นการส่วนตัวด้วยบ้านxxxก่อนที่เฌอริตาจะกลับถึงบ้านเธอก็ได้กำชับกับวาดจันทร์เอาไว้แล้วว่าใครจะมาที่บ้านและเธอก็จะต้องชื่อเพลินไม่ใช่ริตาซึ่งวาดจันทร์เองก็เข้าใจได้เป็นอย่างดี"คุณลุง"เฌอริมาเห็นชาวีเข้ามาในบ้านพร้อมกับแม่ของเจ้าตัวก็รีบวิ่งเข้ามาทักทายเกาะขาชาวีทำหน้าแป้นแล้นยิ้มแฉ่งใส่ทันทีทำเอาชาวีต้องรีบอุ้มหนูน้อยขึ้นมาอย่างเอ็นดู"วันนี้คุณลุงมีของมาฝากน้องเฌอด้วยนะคะ"ชาวีชูถุงกระดาษให้กับหนูน้อยได้เปิดดู"ว้าว...ชอบค่ะ"เมื่อเฌอริมาเห็นว่าข้างในเป็นกล่องตุ๊กตาเจ้าหญิงซินเดอเรล่าก็ถูกอกถูกใจใหญ่"...."เฌอริตาไม่ยักรู้ว่าชายหนุ่มจะเลือกของเล่นมาเอาใจเด็กผู้หญิงเป็นด้ว
"ฉันคิดผิดสินะที่ชุบเลี้ยงคนอย่างแก""...คุณพ่อจะทำอะไรกับผมก็เชิญเลยครับ..."ชาวีคุกเข่าลงต่อหน้าชนะพลอย่างยอมรับในสิ่งที่มันจะเกิด"หึ่..."ปั้งงงง.."อ้าสสส.. "ชนะพลชักปืนออกมาพร้อมยิงไปที่ไหล่ขวาของชาวีเขาไม่ต้องการให้ชายหนุ่มเสียชีวิตในทันทีเพราะคนที่มันไม่ฟังคำสั่งของเขามันต้องได้รับความเจ็บปวดอย่างทรมานก่อนที่มันจะตาย"ซ้อมมัน"ทั้งสั่งให้บอดี้การ์ดนับสิบรุมซ้อมชาวีอย่างทารุน"ครับนาย"ชายหนุ่มยินยอมรับความเจ็บปวดจนตอนนี้ร่างกายของเขามันเริ่มชาไปหมดและหมดสติลงไปในไม่ช้าเหล่าบอดี้การ์ดเห็นเช่นนั้นก็รู้ว่าพวกเขาจะต้องทำอย่างไรต่อจึงพากันเอาร่างที่หมดสติของชาวีขึ้นรถไปทิ้งที่บึงน้ำแห่งหนึ่งหมายจะให้ชายหนุ่มตายอย่างช้าๆในที่เป็นที่ประจำในการอำพรางศพชั่วโมงต่อมา"จัดการเอามันไปทิ้งเรียบร้อยใช่ไหม""ครับ"ชนะพลดูจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับการฆาตกรรมคนทั้งคนครั้งนี้เลยสักนิดเพราะเขาก็เคยเห็นเรื่องพวกนี้จนชินตาและไม่ได้รู้สึกเสียดายชาวีเลยเพราะที่เขาชุบเลี้ยงชาวีมาก็ไม่ใช่เพราะเอ็นดูแค่ให้เป็นหัวโขนรับหน้าความผิดที่เขากระทำเท่านั้น22.00 น.Rrrrrrr"ค่ะ...คุณหมอ...อะไรนะคะ"เฌอริตาได้ยิน
"เห็นคนอื่นเป็นเครื่องมือให้ตัวเองหมดเลยสินะ"เฌอริตากำมือแน่นกัดฟันกรอดกับความชั่วของชนะพลที่เธอได้ยินมาจากแดนเทพ"แล้วทำไมหมอแดนถึงเลือกที่จะช่วยคุณวีล่ะคะ""ผมไม่อยากทำผิดกับชีวิตใครไปมากกว่านี้แล้วอีกอย่างตอนนี้ผมก็เหลือตัวคนเดียวหากผมตายก็ไม่ห่วงอะไรแล้วถือซะว่าชดใช้ความผิดที่ผมทำลงไปในหลายๆเรื่อง""แล้วต่อจากนี้คุณวีจะเป็นยังไงคะ"เฌอริตาอยากรู้ว่าหากชาวีหยุดยาที่ต้องฉีดเป็นประจำอาการของเขาจะเป็นเช่นไร"ผมไม่แน่ใจถ้าผมไม่ให้ยาคุณวีแล้วอาการข้างเคียงของเขาจะเป็นอย่างไร...แต่ผมคิดว่ามันน่าจะรุนแรง"เรื่องนี้ทำให้เขาเครียดอย่างมากเพราะไม่รู้ว่าชาวีถูกยาที่เขาคอยฉีดให้ทำลายระบบประสาทส่วนไหนไปบ้างและหากไม่ฉีดต่อจะมีอาการข้างเคียงเช่นไรแต่ที่เขารู้แน่ๆคืออาการข้างเคียงไม่ว่าจะปวดหัวหรืออะไรก็แล้วแต่มันจะหนักมากๆเลยทีเดียว"เอ่อ..ร..รุนแรงยังไงคะ"เฌอริตาถึงกับหน้าเสียเพราะเป็นห่วงคนที่นอนเป็นผักอยู่ในห้อง"ผมยังให้คำตอบตอนนี้ไม่ได้ต้องรอดูอีกทีครับ...เอ่อจริงสิแล้วทำไมคุณเพลินถึงรู้จักชื่อจริงๆของคุณวีล่ะครับ"ตอนนี้แดนเทพเองก็ให้คำตอบหญิงสาวไม่ได้จริงๆเพราะแม้แต่เขาเองก็ยังเดาไม่ออกแ
"มีอะไรเหรอลิน"คนที่ดูจะตกใจที่สุดเห็นจะเป็นเฌอริตาที่รีบปาดน้พตาลุกขึ้นหน้าตาตื่น"แกเข้ามานี่"ลัลลลิลไม่อยากอธิบายเธอรีบเรียกให้เฌอริตาเข้ามาดูอาการภัสกรในห้องเองจะดีกว่า"ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะลิน"เมื่อเฌอริตาเดินเข้าห้องมาได้ไม่กี่ก้าวภาพตรงหน้าก็ทำให้เธอนั้นแทบเข่าทรุดเพราะภัสกรที่นอนแน่นิ่งอยู่นั้นกำลังมีเลือดออกทางจมูกและหูของเขาอยู่เรื่อยๆ"ใจเย็นๆตอนนี้ฉันก็หาสาเหตุไม่ได้เหมือนกัน"ลัลลลิลรีบประคองร่างที่กำลังจะล้มของเฌอริตามานั่งข้างๆเตียงของภัสกร"เค้าจะรอดใช่ไหมลิน...พี่ภัสจะรอดใช่ไหม"เฌอริตากุมมือลัลลลิลน้ำตาไหลพรากอย่างสุดจะกลั้น"แกสบายใจได้ฉันจะช่วยเค้าให้สุดฝีมือ"ลัลลลิลให้คำมั่นว่ายังไงเธอก็จะไม่ปล่อยให้ภัสกรเป็นอะไรไปเด็ดขาด"..อืม.."เฌอริตาได้ยินเช่นนั้นเธอจึงค่อยๆผ่อนลมหายใจของเธอสงบสติอารมณ์ลงและรอรัชตะมาอย่างใจจดใจจ่ออาทิตย์ต่อมาภัสกรนอนเป็นผักอยู่บนเตียงไปจนเป็นอาทิตย์โดยมีหมอรัชตะมาคอยดูเป็นระยะๆเปลี่ยนบ้านเป็นสถานพยาบาลชั่วคราวจนอาการค่อยๆดีขึ้นและมีเฌอริตามาเฝ้าอยู่ทุกวัน"อือ..""พี่ภัส.."เฌอริตารีบละมือจากการปอกผลไม้มานั่งข้างๆเตียงภัสกรเมื่อเห็นว่าเขา
"ใช่จะ""ทำไมวันนั้นเป็นคุณลุง"เฌอริมาขมวดคิ้วเป็นปมอีกรอบเพราะจำได้ว่าวันนั้นเธอยังเรียกคนตรงหน้่ว่าคุณลุงอยู่เลย"อืม...วันนั้นคุณแม่จำคุณพ่อไม่ได้ไงคะ"เฌอริตามีทางออกสำหรับการพูดให้ลูกเธอเชื่อเสมอ"วันนี้จำได้แล้วเหรอคะ""ค่ะ""เรียกคุณพ่อสิคะ""คุณพ่อขา...คุณพ่อ...ทำไมไม่ตื่น"เด็กหญิงเอื้อมมือเล็กไปแตะแขนคนเป็นพ่อเบาๆครู่หนึ่ง"คุณพ่อกำลังไม่สบายก็เลยต้องพักผ่อนเยอะๆค่ะ""ค่ะ"เฌอริตาดีใจที่ลูกเธอเป็นคนเข้าใจในสิ่งที่เธอบอกอย่างง่ายดาย"อืม..เอ่อ..คุณ"ภัสกรรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะเมื่อครู่รู้สึกว่ามีคนมาจับแขนของเขาจึงรีบเขยิบตัวพิงกับหัวเตียง"ตื่นแล้วเหรอคะค่อยๆค่ะ"เฌอริตารีบพยุงช่วยชายหนุ่มให้เขานั่งได้ถนัด"คุณพ่อตื่นแล้ว.."เด็กหญิงเห็นคนบนเตียงตื่นขึ้นมาจึงยิ้มหน้าบานดีใจที่คนเป็นพ่อตื่นมาคุยกับเธอได้แล้ว"คุณพ่อ!!"ภัสกรถึงกับมองหน้าหญิงสาวตรงหน้าเธอด้วยความสงสัยว่าใครเป็นคนสอนให้เฌอริมาเรียกเขาแบบนี้"เอ่อ.."เฌอริตาต้องพาลูกสาวของเธอออกไปให้วาดจันทร์ดูก่อนเพื่อที่เธอจะอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้เขาได้ฟังครู่ต่อมา"พร้อมที่จะฟังเรื่องราวทุกอย่างแล้วใช่ไหมคะ""ครับ""..
อาทิตย์ต่อมาบริษัทXXX"ไหนคุณบอกว่าข่าวจะไม่รั่วไง..ทำไมมันเป็นแบบนี้"อนุชิตนักธุรกิจรุ่นใหญ่เข้าม โวยวายกับชนะพลชุดใหญ่เพราะข่าวในอินเทอร์เน็ตออกไปว่าเขาเป็นหนึ่งในนั้นในคนที่ชนะพลซื้อตัวไปทำให้บริษัทของฉัตรภพต้องล้มละลาย"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเรื่องทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ได้ยังไงผมรับปากว่าจะรีบแก้ข่าวทั้งหมดให้เร็วที่สุด"ชนะพลเองก็ไม่รู้ว่าความลับของบริษัทเขานั้นมันรั่วไหลออกไปได้อย่างไรแต่เขาจะปิดข่าวเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด"ผมหวังว่าสถานการณ์จะดีขึ้นในเร็วๆนี้นะครับ"อนุชิตยื่นคำขาดกับชนะพลและเดินออกไปอย่างหัวเสีย"คุณจัดการเรียกนักข่าวมาที่บริษัทเย็นนี้ด้วยผมจะแก้ข่าวทั้งหมดเอง"ชนะพลสั่งธีราทรให้เรียกนักข่าวจากสำนักข่าวหลายสำนักให้มารวมกันที่บริษัทในตอนเย็นเพราะเขาจะแถลงแก้ข่าวในเย็นนี้เพื่อที่บริษัทจะได้ไม่เสียชื่อเสียงมากไปกว่านี้"ครับนาย"บ้านxxxRrrrrRrrrr"ว่าไงปลาย...อืม...โอเคฉันจะรอดู"เฌอริตารับสายจากปลายฝนที่เพื่อนเธอโทรมาแจ้งข่าวเรื่องที่ชนะพลจะมีการแถลงข่าวในเย็นนี้ให้เพื่อนเท่านั้นรอดูว่าชนะพลนั้นจะแก้ตัวกับสังคมอย่างไร"มีอะไรเหรอครับ"ภัสกรเดินมานั่งข้างๆเฌอริต
"พี่ภัส.."หญิงสาวเรียกชื่อคนที่กำลังเจ็บปวดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือทั้งยังมือไม้สั่นทำอะไรไม่ถูก"โอ้ยย..อืมม..."ภัสกรยังคงปวดหัวหนักขึ้นอยู่เรื่อยๆอย่างไม่มีผ่อน"พี่หมอคะตอนนี้พี่ภัสอาการไม่ดีเลยค่ะ"เฌอริตารีบวิ่งเข้าไปที่มือถือของเธอในห้องแล้วโทรหาหมอรัชตะทันที"โอ้ยยย..""พี่ภัส...เลือด...พี่ภัสคะ...อึก..อดทนหน่อยนะคะ...พี่ภัสต้องไม่เป็นอะไรนะคะ..ฮือ..ๆๆๆ.."เฌอริตาเข่าแทบทรุดเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มกำลังมีเลือดออกจากจมูกและรีบเข้าไปหาผ้าชุบน้ำมาค่อยๆเช็ดให้เขาอย่างเบามือทั้งสะอึกสะอื้นสงสารคนที่กำลังทุรนทุรายอยู่ตรงหน้ายิ่งร้องให้เจ็บใจนะที่เธอนั้นช่วยอะไรเขาไม่ได้เลยครึ่งชั่วโมงต่อมา"คุณภัส"รัชตะรีบขับรถมาที่บ้านของเฌอริตาตาเมื่อเปิดประตูเข้ามาเห็นสภาพของภัสกรก็ถึงกับหน้าถอดสีและรีบเข้ามาดูอาการเขาอย่างรวดเร็ว"ฮือๆ..อึก..พี่หมอช่วยพี่ภัสด้วยค่ะ"เฌอริตานั่งดูอาการของภัสกรด้วยน้ำตา"เดี๋ยวผมจะฉีดยาระงับอาการปวดให้คุณภัสก่อนนะครับ"รัชตะเร่งมือฉีดยาให้ชายหนุ่มก่อนในตอนนี้เพื่อให้เขาได้หายจากอาการเจ็บปวดและตรวจดูอาการอีกทีว่าอาการปวดหัวนี้เกิดขึ้นจากอะไรกันแน่"ค่ะ.."สิบนาทีต่อมา