ตอนที่ 18

"อืม..ก็​เครียดอยู่พอสมควร..ขนาดหมอชาร์ลเองยังตกใจกับส่วนผสมที่ฉีดให้คุณภัสเลย"

รัชตะออกมานั่งคุยกับลัลลลิลด้วยน้ำเสียงที่เบาที่สุดเท่าที่จะเบาได้เพราะไม่อยากให้เฌอริตาได้มาได้ยินเพราะจะพาเธอเครียดไปกันใหญ่

"มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอคะ"

ลัลลลิลหน้าเสียเล็กน้อยเมื่อเห็นว่ารัชตะเองยังเป็นกังวลกับเรื่องนี้มากๆ

"อืม.."

"ลินถามจริงๆนะคะ..โอกาสที่คุณภัสจะเป็นปกติเหมือนเดิมร้อยเปอร์เซ็นนี่เป็นไปได้ไหมคะ"

"ปาฏิหารย์แบบนั้นที่พี่คิดตอนนี้นะดูเหมือนจะมีแค่ไม่กี่เปอร์เซ็นเท่านั้น"

รัชตะยังไม่เห็นทางแต่อาการดีขึ้นคงดีขึ้นแน่นอนหากจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมร้อยเปอร์เซนนั้นเขาก็พูดยาก

"หา..แย่จัง"

ลัลลลิลรู้สึกสงสารทั้งเพื่อนเธอและภัสกรจับใจ

"แต่พี่เชื่อมือหมอชาร์ลขนาดปลายฝนบาดเจ็บรุนแรงขนาดนั้นยังเดินได้ปร๋อภายในเวลาไม่เท่าไรเลย"

รัชตะพูดเรียกกำลังใจให้ตัวเองคิดในแง่ดีอีกรอบว่าถ้าหากปลายฝนเคยถูกรักษาโดยหมอชาร์ลหายอย่างรวดเร็วได้ทั้งที่อาการสาหัสยังไงเคสของภัสกรเขาก็ขอให้เป็นไปในทิศทางที่ดีที่สุดก็แล้วกัน

"ลินก็เชื่อค่ะ"

ลัลลลิลเองก็ภาวนาในใจและเชื่อมั่นว่ามันจะต้องเป็นแบบนั้นเช่นกัน

เย็นของวัน

"ฉันกับพี่หมอต้องกลับก่อนนะแก"

ลัลลลิลและรัชตะยังมีหน้าที่ของตัวเองที่ต้องทำต่อวันนี้จึงอยู่กับเฌอริตานานไม่ได้แต่หากมีเรื่องด่วนก็โทรตามได้เสมอ

"อืม..ขอบใจนะ"

"ยาที่ผมให้ไว้ให้คุณภัสทานให้ตรงเวลาด้วยนะครับ"

"ค่ะพี่หมอ"

รัชตะให้ยาไว้กับเฌอริตาเพื่อที่จะให้ภัสกรนั้นกินยาระงับอาการปวดไว้เสมอจะได้ไม่เกิดอาการร้ายแรงขึ้นอีกอย่างน้อยก็คุมอาการเอาไว้ก่อนที่หมอชาร์ลจะมาถึง

ครู่ต่อมา

"คุณหนูให้นมช่วยนะคะ"

วาดจันทร์เห็นเฌอริตาเข้าครัวเองเธอเลยจะอาสามาช่วยเพราะเห็นว่าคุณหนูของเธอแทบจะไม่ได้พักทั้งคืน

"ไม่เป็นไรค่ะนมเดี๋ยวริตาทำเองค่ะนมอยู่กับน้องเฌอเถอะค่ะ"

เฌอริตาหันกำลังกลับมาอมยิ้มบอกนมของเธอ

"ค่ะคุณหนู"

ชั่วโมงต่อมา

"นมค​ะ​อาหารเย็นของนมกับน้องเฌออยู่ที่โต๊ะอาหารแล้วนะคะเดี๋ยวริตาขอตัวไปดูพี่ภัสก่อนค่ะ"

เฌอริตาทำอาหารเสร็จจึงรีบจัดแจงวางอาหารของวาดจันทร์และลูกสาวของเธอที่โต๊ะอาหาร

"ค่ะคุณหนู"

"พี่ภัสคะได้เวลาทานข้าวแล้วค่ะ"

เฌอริตาเปิดประตูเข้าห้องของภัสกรทั้งวางถาดอาหารไว้บนโต๊ะอาหารข้างๆเตียงและเรียกให้ชายหนุ่มที่กำลังนั่งพิงหัวเตียงอยู่ให้รู้ว่าได้เวลาทานอาหารเย็น

"ริ.. ตา.."

ชายหนุ่มหันหน้ามาหาหญิงสาวช้าๆ

"คะ"

เฌอริตาอมยิ้มชื่นใจเล็กๆส่งให้เขาที่ยังเรียกชื่อเธอได้อยู่ในตอนนี้

ภัสกรมองหน้าหญิงสาวด้วยสายตาที่อ่อนโยน

"เป็นอะไรคะ..."

เฌอริตาไม่ได้เห็นสายตาแบบนี้ของเขามานานมากแล้วสายตาแบบนี้เป็นสายตาที่สะกดเธอตั้งแต่พึ่งจะรู้จักกับเขาเมื่อหลายปีก่อน

"พี่..คิดถึง..ริ..ตา...เราไปสวนสนุก..กัน..อีก..นะ"

ในหัวของชายหนุ่มตอนนี้เขาจำเรื่องราวทุกอย่างเพียงแต่เขาไม่สามารถแสดงอารมณ์มาได้มากมายให้เธอได้รับรู้

"พี่ภัส..จ.จำได้แล้วเหรอคะ..."

เฌอริตารีบลงมานั่งที่ขอบเตียงชิดกับภัสกรรีบยกมือหนาของเขามากุมด้วยสีหน้าที่มีความหวังขึ้นมาว่าเขาจะจำเรื่องราวทุกอย่างได้

ภัสกรไม่ได้พูดอะไรออกมา

"กินข้าวต้มนะคะจะได้กินยา"

เฌอริตาคิดว่าเธอคงจะคาดหวังมากไปเองทั้งรีบตักความคิดที่คิดว่าเขาจะทำทุกอย่างได้ออกและหันใาสนใจในการป้อนข้าวชายหนุ่มตอนนี้ก่อน

19.00 น.

วันนี้วาดจันทร์อาสาพาคุณหนูเล็กของเธอไปนอนด้วยเพื่อที่จะไม่เป็นการรบกวนเฌอริตามากเกินไปเพราะรู้ว่าคุณหนูของเธอจะต้องดูแลภัสกรที่เหมือนกับดูแลลูกอีกคน

"พี่ภัสอาบน้ำเองได้ไหมคะ"

เฌอริตาหันมาถามชายหนุ่มอย่างสงสัยหากเขาอาบเองไม่ได้ก็ต้องเป็นหน้าที่เธออยู่แล้ว

"อาบ​น้ำ.. ได้"

"โอเคค่ะ"

เฌอริตารอคำตอบจากชายหนุ่มอยู่ครู่หนึ่งเมื่อได้รับคำตอบเช่นนั้นเธอจึงค่อยๆพาเขาไปที่หน้าห้องน้ำ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

ซ่าาาาาา

"นานเกินไปรึเปล่า.. "

เฌอริตาออกไปดูลูกของเธออีกห้องได้พักใหญ่จึงกลับมาดูภัสกรว่าเขาอาบน้ำเสร็จหรือยังแต่เมื้อเข้ามากลับไม่เห็นชายหนุ่มออกมาเสียทีได้ยินแต่เสียงน้ำจากฝักบัวในห้องน้ำไหลอยู่ไม่ขาดสาย

แกร๊กกก

"พี่ภัส..!! "

หญิงสาวเดินมาที่หน้าประตูห้องน้ำชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งว่าเธอจะเปิดเข้าไปหรือไม่ดีแต่ลางสังหรณ์ของเธอบอกให้เธอเอื้อมมือไปเปิดดู

ภาพตรงหน้าทำเอาเฌอริตาต้องรีบหยิบผ้าขนหนูจากหน้าห้องน้ำแล้วรีบเดินเข้าไปปิดฝักบัวด้านในเพราะชายหนุ่มนั่งจมอยู่กับพื้นตัวสั่นเป็นลูกนก

"น.. หนาวว.. "

ภัสกรตัวซีดเผือดน้ำเสียงที่เปล่งออกมากระท่อนกระแท่นทำให้เฌอริตารู้สึกผิดที่ปล่อยเขาไว้นานเกินไป

"ค่อยๆลุกนะคะ"

หญิงสาวรีบคลุมผ้าให้ชายหนุ่มแล้วพยุงร่างสูงมานั่งที่เตียงทั้งรีบหยิบผ้าขนหนูอีกสองสามผืนมาคลุมตัวของเขาเอาไว้และลงมือเช็ดตัวให้คนตัวโตที่นั่งตัวสั่นอยู่อย่างเร่งรีบ

"เดี๋ยวริตาเอาเสื้อผ้าให้นะคะ"

เฌอริตาจัดแจงใส่เสื้อผ้าให้ชายหนุ่มเองอย่างรวดเร็วแต่ในขณะที่เธอใส่เสื้อผ้าให้เขาก็ต้องมองเอนเอียงไปทางอื่นอยู่บ่อยครั้งเพราะไม่ค่อยกล้าสบตามองอะไรๆของเขาสักเท่าไรถึงเธอจะมีลูกกับเขามาแล้วก็เถอะก็ยังมีอาการหน้าแดงขวยเขินกับการที่จะมองร่างกายของเขาเต็มตาอยู่ดี