ตอนที่ 23

"คุณพ่อขาาาา...ฮือๆๆๆ"

เด็กหญิงเห็นคนเป็นพ่อล่วงลงไปเธอเองก็ตกใจร้องให้ยกใหญ่เช่นกันดีที่มีลัลลลิลกอดปลอบอยู่ไม่ห่าง

"พวกนายรีบไปดูข้างล่างเร็ว"

ลอเลนโซสั่งให้บอดี้การ์ดของเขารีบหาทางลงไปดูด้านล่างอย่างรวดเร็วหวังว่าภัสกรจะไม่เป็นอะไร

"ครับนายน้อย"

21.00​ น.

หลังจากเกิดเหตุการณ์ที่ไมาคาดฝันขึ้นลัลลลิลก็รีบพาเพื่อนและหลานของเธอกลับอย่างรวดเร็วส่วนหน้าที่ดูแลต่อที่เกาะลอเลนโซเป็นคนจัดการต่อ

บ้านเฌอริตา

"อืม.."

เฌอริตาสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาในห้องนอนของเธอ

"ริตา.."

ลัลลลิลที่นั่งอยู่ปลายเตียงของเฌอริตารีบลุกเข้ามาดูอาการเพื่อนของเธอทันทีเมื่อเห็นว่าเพื่อนเธอขยับตัวลุกขึ้น

"พี่ภัส..."

เฌอริตานึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าได้ก็รุกรี้ลุกรนจะเดินออกไปจากห้อง

"ใจเย็นๆนะริตาตอนนี้ทางตำรวจกับคนของคุณลอสกำลังช่วยกันค้นหาอยู่"

ลัลลลิลต้องรีบรั้งตัวเพื่อนของเธอเอาไว้ก่อน

"..ฉันจะไปหาพี่ภัส"

"พักก่อนนะริตา...เชื่อฉัน.."

"ฮึก..อือ..ฮื่อๆๆ...พี่ภัสจะปลอดภัยใช่ไหม..ฮือๆ"

"......"

เป็นครั้งที่เท่าไรลัลลลิลก็นับไม่ได้ที่ต้องเห็นน้ำตาของเพื่อนเธอส่วนตัวของเธอเองก็ทำได้แค่ปลอบประโลมคนที่กำลังเศร้าใจอยู่เท่านั้น

สองวันต่อมา

"ตำรวจพบศพชนะภพตั้งแต่วันแรกที่ค้นหาแล้วแต่ทำไมยังไม่เจอพี่ภัสเลยล่ะลิน"

สองวันแล้วที่เฌอริตารอฟังข่าวของภัสกรอย่างหดหู่กินไม่ได้นอนไม่หลับ

"ตอนนี้ตำรวจกำลังออกตามหาตามเกาะต่างๆอยู่ฉันเชื่อว่าไม่นานต้องเจอแน่"

ลัลลลิลเองก็เริ่มร้อนใจอยู่เหมือนกันว่าทำไมทีมของตำรวจและลอเลนโซยังค้นหาภัสกรไม่เจอเสียที

เกาะxxx

"พ่อหนุ่มนี่เมื่อไรจะฟื้นสักทีล่ะพี่คร้าม"

บุหลันชาวบ้านบนเกาะเมียหัวหน้าหมู่บ้านที่นี่เข้ามาดูอาการของชายหนุ่มที่คนเป็นสามีพามารักษาสีหน้าของเธอตอนนี้ไม่ค่อยสู้ดีนักเมื่อมองหนุ่มร่างใหญ่มีผ้าพันแผลอยู่ที่หัวเพราะไม่มีวี่แววว่าคนที่นอนเจ็บอยู่จะฟื้นขึ้นมา

"อืม..ข้าดูแล้วมันน่าจะไม่เป็นอะไรแล้วแค่ยังไม่ฟื้นเท่านั้นเอง"

คร้ามหนุ่มใหญ่หัวหน้าหมู่บ้านในเกาะแห่งนี้เป็นคนลงมือช่วยเหลือและรักษาชายหนุ่มเองเขารู้ดีว่าอีกไม่นานชายหนุ่มก็น่าจะฟื้นจึงบอกกับคนเป็นภรรยาให้ไม่ต้องกังวล

สามวันต่อมา

"อืม..."

"ฟื้นแล้วเหรอพ่อหนุ่ม"

บุหลันที่กำลังนั่งเช็ดตัวให้ชายหนุ่มเห็นว่าเขารู้สึกตัวแล้วจึงรีบออกไปเรียกสามีของเธอเข้ามาในบ้าน

ครู่ต่อมา

"จำได้รึเปล่าว่าเอ็งเป็นคนที่ไหนข้าจะได้ไปส่ง"

คร้ามได้พยุงร่างหนาขึ้นนั่งทั้งไถ่ถามชายหนุ่ว่าเป็นใครมาจากที่ไหนเขาจะได้ส่งชายหนุ่มกลับได้ถูก

"อืม...ผมอยู่กรุงเทพครับ...ผมมาอยู่ที่นี่ได้ไง"

ภัสกรรู้สึกว่าความจำของเขามันเลือนลางอย่างมากรู้ที่แน่ชัดเพียงว่าเขาอยู่ที่กรุงเทพและภาพในหัวก็มีบ้านหลังเล็กหลังหนึ่งในความทรงจำแต่เขาก็จำไม่ได้ว่าเป็นบ้านของเขาหรือของใครทั้งยังอยากจะรู้ว่าเขามานอนอยู่ที่นี่ตอนไหนและมาได้อย่างไร

"ข้าไปจับปลาแถวนั้นพอดีก็เลยเจอเอ็งลอยน้ำมาติดฝั่งที่ข้ากำลังพักอยู่เลยช่วยไว้"

"ลอยมาที่ฝั่ง"

ภัสกรมีสีหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย

"อืม..ตรงนั้นมันมีหลายเกาะข้าก็ไม่รู้ว่าเอ็งมาจากเกาะไหนก็เลยพามารักษาที่นี่ก่อน"

"เกาะนั้นอยู่ไกลไหมครับ"

"ไกลข้ามจังหวัดนั่นแหละไอ้หนุ่มยังไงเดี๋ยวพรุ่งนี้ข้าจะขับเรือไปส่งเอ็งที่ฝั่งแล้วก็ต่อรถไปที่ขนส่งให้เอ็งนั่งรถไปกรุงเทพก็แล้วกัน"

คร้ามไม่ใช่คนที่หากินในที่ใกล้ๆเมื่อเขาออกเรือแต่ละครั้งก็มักจะเลยเถิดไปไกลเสมอ

"ขอบคุณมากๆเลยนะครับที่ช่วยผมไว้"

เมื่อรู้ว่าทั้งสองเป็นคนช่วยตัวเองเอาไว้ชายหนุ่มจึงรีบยกมือขอบคุณยกใหญ่

"อืม...นอนพักเถอะ"

บ้านเฌอริตา

"อะไรนะคะ..."

ลัลลลิลได้รับข่าวจากลอเลนโซเธอก็หน้าเสียจนเห็นได้ชัด

"มีอะไรเหรอลิน"

เฌอริตาที่ใจไม่ดีอยู่แล้วเมื่อเห็นเพื่อนเธอหน้าเสียก็ยิ่งต้องถามว่าลัลลลิลคุยโทรศัพท์กับลอเลนโซเรื่องอะไร

"คุณลอสบอกว่าตอนนี้ตำรวจจะยุติการค้นหาแล้วเพราะในบริเวณเกาะแถวนั้นไม่มีใครรู้เห็นว่ามีคนลอยมาติดเลย"

ลัลลลิลพูดเสียงอ่อน

"...หา..."

"ริตา"

เฌอริตาหญิงสาวที่มีความหวังในใจลิบหลี่เมื่อได้ยินเช่นนี้ก็วูบลงไปด้วยอาการเครียดจนลัลลลิลต้องรีบปฐมพยาบาลเร่งด่วน

วันต่อมา

ขนส่ง

"อ้าวนี่เงินไอ้หนุ่มแล้วนี่ก็ตั๋วโชคดีนะ"

คร้ามและบุหลันพาชายหนุ่มนั่งเรือขึ้นฝั่งและมาส่งชายหนุ่มที่ท่ารถขึ้นไปกรุงเทพแต่เช้าทั้งให้เงินติดตัวเป็นค่ารถกลับบ้านนิดหน่อย

"ขอบคุณอีกครั้งนะครับถ้าผมมีโอกาสผมจะกลับมาเยี่ยมนะครับ"

ภัสกรรีบยกมือไหว้ทั้งสองอย่างขอบใจหากเขามีโอกาสเขาจะกละบมาขอบคุณทั้งสองอีดครั้งเป็นแน่

"เออ..ไปให้ถึงบ้านเอ็งก่อนเถอะวะ"

คร้ามตบบ่าชายหนุ่มเบาๆ

"โชคดีนะพ่อหนุ่ม"

"ครับ"

ภัสกรขึ้นไปนั่งบนรถด้วยแววตาที่สงสัยกับเรื่องในหัวของเขามากมายว่าทำไมเขาถึงจำอะไรไม่ได้เลยที่จำได้ก็มีเพียงน้อยนิดเท่านั้นว่าตอนเด็กๆเขานั้นอยู่ที่กรุงเทพที่บ้านเด็กกำพร้าxxxและอีกภาพก็คือบ้านเดี่ยวหลังที่ไม่ใหญ่มากซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าเป็นบ้านของใครเหมือนกัน

บ้านเฌอริตา

"ริตาเป็นยังไงบ้างคะนม"

ลัลลลิลมาเยี่ยมเพื่อนของเธอในช่วงสายถามวาดจันทร์เรื่องเฌอริตาด้วยสีหน้ากังวล

"หลังจากไปส่งคุณหนูเล็กที่โรงเรียนแล้วก็นอนซมไม่ยอมทานอะไรเลยค่ะ"

วาดจันทร์เองก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเหมือนกันให้เฌอริตาดีขึ้น

"เดี๋ยวนมดูแลริตาให้ยอมทานอะไรบ้างนะคะส่วนน้องเฌอเดี๋ยวลินจะเป็นคนไปรับไปส่งหลานเองค่ะ"

"ขอบคุณนะคะคุณลิน"

ลัลลลิลเห็นว่าเธอจะต้องดูแลเฌอริตาตามคำขอของภัสกรเสียแล้วเพราะเธอเองก็หมดหวังแล้วว่าภัสกรจะรอดกลับมา