ตอนที่ 29

22.00 น.

"นอนไม่หลับเหรอคะ.."

เฌอริตารู้สึกตัวขึ้นมาเมื่อหลับไปพักใหญ่เธอยังแอบเห็นว่าชายหนุ่มยังนอนลืมตาอยู่เลยจึงขมวดคิ้วถามอีกฝ่าย

"เปล่าน่ะ...อาจจะแปลกที่ด้วยล่ะมั้ง"

ภัสกรส่ายหัวเล็กน้อยจะให้เขานอนหลับลงได้อย่างไรในเมื่อต้องนอนมองไหล่เนียนของหญิงสาวที่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเธอแอบทำให้เขาใจสั่นอยู่เหมือนกัน

"อ๋อ...ค่ะ.."

เฌอริตาพนักหน้าเบาๆพร้อมล้มตัวนอนต่อเพราะเธอเองก็เพลียเพราะฤทธิ์ยาเช่นกัน

บ้านรพีพรรณ

"ข้าวฟ่างอยู่รึเปล่า...ข้าวฟ่าง"

อิงดาวหญิงสาวหน้าจิ้มลิ้มวัย22เป็นเพื่อนกับข้าวฟ่างเธออุ้มท้องแก่ใกล้คลอดมาขอความช่วยเหลือกับเพื่อนของเธอเมื่อต้องหนีอะไรบางอย่าง

แกร๊กกกก

"ดาว..เป็นอะไร"

ข้าวฟ่างเปิดประตูบ้านออกมารีบดึงมือเพื้อนของเธอเข้าไปในบ้านทั้งถามหน้าตาตื่นว่าเพื่อนเธอเป็นอะไรด้วยความตกใจ

"ช่วยด้วยย.."

ตอนนี้อิงดาวเนื้อตัวสั่นเทาไปหมดทั้งยังกุมท้องกลมแก่ของเธอด้วยความกลัว

"ใจเย็นๆ"

ข้าวฟ่างกอดปลอบอิงดาวหวังให้เพื่อนเธอหายตัวสั่นเทาเสียก่อน

ปั้งๆๆๆๆๆ

สองสาวสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูด้านนอกดังราวกับคนด้านนอกนั้นจะพังมันเข้ามา

"อะไรกัน..."

รพีพรรณออกมาจากห้องเพราะได้ยินเสียงสองสาวคุยกันแถมตอนนี้ยังมีเสียงคนมาเคาะประตูด้วยความหยาบโลนอีกต่างหาก

"เปิดประตู!!"

โรมันพร้อมลูกน้องอีกสองคนยืนรอให้คนในบ้านมาเปิดประตูให้เพราะตอนนี้เขาต้องการตัวคนท้องในบ้านกลับไปให้เจ้านายของเขาตามคำสั่ง

"ฮึก..ฮือ.."

อิงดาวสะอึกสะอื้นตัวสั่นหนักกว่าเดิมเธอกลัวว่าคนในบ้านจะเป็นอันตรายไปด้วยจึงค่อยๆลุกหมายจะเดินออกไป

"ถ้าเธอไม่ออกมาคนในบ้านจะซวยไปด้วย"

โรมันยังคงตะโกนขู่ไม่หยุด

"อย่าออกไปนะดาวน้าไม่กลัวพวกมันหรอก"

รพีพรรณถึงจะกลัวแต่เธอก็รู้ว่าเธอมีคนที่ช่วยเธอได้ในตอนนี้จึงสั่งให้อิงดาวห้ามออกไป

"น้ารพีจะโทรหาใครคะ"

ข้าวฟ่างเห็นรพีพรรณกำลังยกมือถือแนบหูจึงถามด้วยความสงสัย

"น้าจะขอยืมคนของคุณพฤกษ์มาช่วย"

"ดึกป่านนี้จะไม่รบกวนแขกเหรอคะ"

"เวลานี้จะต้องกลัวอะไรอีก..อีกอย่างพวกบอดี้การ์ดก็เดินเฝ้ากันแถวนี้อยู่แล้ว"

รพีพรรณพูดจบก็เดินเข้าไปในห้องเพื่อไม่ให้มีเสียงรบกวนเวลาคุย

ปั้งงง

"ว้ายย..."

ทั้งสองสาวกรีดร้องเสียงดังตกใจที่ชายทั้งสามพังประตูเข้ามาในบ้านอย่างที่พวกเธอไม่ทันตั้งตัว

"ขอให้คุณกลับไปกับผมดีๆผมไม่อยากใช้ความรุนแรง"

โรมันยืนประตันหน้าสองสาวทั้งพูดกับอิงดาวเสียงแข็งเขาเองก็ไม่ได้อยากทำแบบนี้แต่นี่มันคือคำสั่งของลีโอนาโดเจ้านายของเขาหากเจ้านายของเขามาด้วยตัวเองไม่แน่เหตุการณ์อาจจะเลวร้ายกว่านี้ก็เป็นได้

"นี่เหรอไม่ใช้ความรุนแรงพังประตูบ้านฉันเข้ามาเนี่ยไม่รุนแรงตรงไหนห้ะ.."

ข้าวฟ่างตะคอกพร้อมถลึงตาใส่โรมันด้วยความโมโหคราแรกเธอเองก็กลัวอยู่หรอกแต่เมื่อเห็นประตูบ้านเธอพังด้วยความหวงของจนทำให้โมโหจนลืมกลัวไปนั่นเอง

"ข้าวฟ่าง.."

รพีพรรณต้องรีบดึงตัวหลานสาวของเธอเอาไว้ก่อนไม่เช่นนั้นคงจะลงไม้ลงมือกับชายตรงกน้าจนลืมไปว่าตัวเองเป็นผู้หญิง

"มันเรื่องอะไรกันโรมัน.."

ชัยพฤกษ์กับลูกน้องรีบเดินตรงมาที่เรือนเล็กที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านใหญ่ที่เขาเช่าอยู่หลังจากที่รพีพรรณขอให้มาช่วยเมื่อเจอกับโรมันชัยพฤกษ์ก็ต้องเปิดประเด็นถามคนของลูกชายเขาเสียงแข็งว่ามันเรื่องอะไรกันพวกของโรมันถึงได้มาโผล่จะทำร้ายคนที่นี่ได้

"น..นายท่าน"

โรมันหันหลังไปตามเสียงเขาก็แทบเข่าอ่อนไม่คิดว่าชัยพฤกษ์จะอยู่ที่นี่​ด้วย

ครู่ต่อมา

"โทรตามนายแกมาหาฉันด่วน"

หลังจากที่ชัยพฤกษ์ได้รู้เรื่องราวจากปากโรมันถึงสาเหตุที่ลีโอนาโดสั่งให้มาพาตัวอิงดาวกลับไปเขาก็สั่งโรมันเสียงแข็งว่าให้ตามลีโอนาโดมาหาเขาที่นี่ด่วน

"ครับนายท่าน"

โรมั​นหน้าเสียเล็กน้อยเมื่อชัยพฤกษ์ได้รู้ความลับของคนเป็นนายจากปากของเขาเอง

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

"มาแล้วเหรอตามฉันมานี่"

ชัยพฤกษ์ให้ทุกคนกลับไปพักผ่อนกันก่อนหน้าที่ลีโอนาโดจะมาถึงเขารอลีโอนาโดไม่นานชายหนุ่มร่างสูงก็เดินเยื้องย่างเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ลีโอนาโดเดินตามคนเป็นพ่อเข้าไปคุยในห้องเล็กชั้นล่างของบ้านในใจของเขาตอนนี้ไม่ได้มีความเกรงกลัวที่จะพูดความจริงแต่เขาไม่ชอบให้คนเป็นพ่อมีสีหน้าผิดหวังกับเริ่องที่เขาทำลงไปมากกว่า

หลายวันต่อมา

ตั้งแต่ที่ชัยพฤกษ์เรียกลีโอนาโดมาคุยถึงปัญหาที่เกิดขึ้นก็กลับไปที่รัสเซียทันทีพร้อมกับสมาชิกใหม่ของครอบครัวที่กำลังตั้งครรภ์อยู่กลับไปด้วย

ส่วนภัสกรนั้นชัยพฤกษ์สั่งให้เขาอยู่กับภรรยาและลูกที่นี่เพื่อสานสัมพันธ์ให้แน่นแฟ้นและคุ้นเคยกันมากยิ่งขึ้นซึ่งดูท่าทั้งสองจะคุ้นชินกันมากขึ้นเรื่อยๆแต่ก็ยังไม่ร้อยเปอร์เซ็นเพราะภัสกรยังไม่รู้ว่าตัวเองมีความรู้สึกกับเฌอริตาอย่างไร

เกาะส่วนตัว

"ที่นี่สงบมากเลยนะคะเอาไว้น้องเฌอปิดเทอมคราวหน้าเรามาที่นี่กันอีกนะคะ"

เฌอริตาและภัสกรนั่งเล่นกันอยู่ที่ริมชายหาดเกาะส่วนตัวของภัสกรที่ชัยพฤกษ์เป็นคนยกให้เฌอริตามองที่นี่อย่างไม่ละสายตาเพราะสถานที่ที่นี่เธอรู้สึกชอบมากจริงๆหาดทรายสีขาวละเอียดบวกกับน้ำทะเลที่ใสเป็นสีฟ้าครามบรรยากาศอันเงียบสงบทั้งมีบ้านสีขาวหลังโตอยู่ที่เกาะเป็นสถานที่ในฝันที่เธออยากอยู่มากๆตั้งแต่เด็ก

"ได้สิเกาะนี้คุณพ่อเป็นคนยกให้พี่มันก็เหมือนเป็นของริตากับน้องเฌออยู่แล้วริตากับลูกอยากมาเมื่อไรก็มาได้ตลอดเลย"

ภัสกรหันไปยิ้มให้หญิงสาวทั้งยกมือหนาลูบหัวทุยของหญิงสาวเล่นอย่างเอ็นดูตอนนี้เขาเองก็ละสายตาจากหญิงสาวที่อยู่ในชุดเกาะอกสีขาวกระโปรงพริ้วเลยไม่ได้เหมือนกัน

"แล้วพี่ภัสจะต้องกลับไปทำงานเมื่อไรคะ"

เฌอริตาหันมาถามชายหนุ่มด้วยสีหน้าสงสัย

"ไม่รู้สิตอนนี้เห็นคุณพ่อบอกว่าไม่ได้มีเรื่องอะไรให้ช่วยมากมายให้อยู่ที่นี่ไปก่อน"

ชายหนุ่มส่ายหัวเบาๆเขาเองก็ยังไม่ได้คำตอบอะไรที่แน่นอนจากคนเป็นพ่อเลยเหมือนกัน

"ถ้าพี่ภัสกลับไปแล้วริตากับลูกคงจะคิดถึงพี่ภัสมากๆเลยเนอะ"

เฌอริตาดึงมือหนาของชายหนุ่มมากุมเล่นด้วยสีหน้าห่อเหี่ยวเล็กน้อย

"ไปอยู่กับพี่ที่นั่นไหมพี่เองก็ไม่อยากให้น้องเฌอต้องอยู่ห่างเราสองคน"

ภัสกรคิดเอาไว้หลายวันแล้วว่าเขาจะต้องเอ่ยชวนเธอแบบนี้ทั้งยังได้รับคำสั่งจากคนเป็นพ่อย้ำมาด้วยอีกว่าอยากจะให้เขาพาลูกกับเมียเขากลับไปด้วย

"อืม...ริตาต้องดูแลงานที่นี่น่ะค่ะบ้านเช่าก็มีตั้งหลายหลัง"

เฌอริตาไม่ทันได้คิดถึงเรื่องว่าเธอจะต้องไปอยู่ที่อื่นเลยเพราะงานของเธอก็ดูแลเองมาโดยตลอดหากจะหาคนช่วยดูแลแทนก็ต้องรอหาคนที่ไว้ใจได้ก่อน