ตอนที่ 37

วันต่อมา

"ดาว..มาพี่ช่วยค่อยๆนะ"

เฌอริตาเห็นอิงดาวเดินลงมาจากด้านบนจึงรีบกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปช่วยคนท้องโตเดินลงมานั่งด้วยกันที่โซฟาในห้องโถง

"ค่ะ...แล้วนี่น้องเฌอไปโรงเรียนแล้วเหรอคะ"

อิงดาวเห็นว่าวันนี้บ้านเงียบๆจึงมองซ้ายมองขวาหาเด็กหญิงที่ทุกเช้าเธอจะได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วแต่วันนี้กลับไม่ได้ยิน

"ใช่จะพอดีทางโรงเรียนพึ่งจะติดต่อกลับมาเมื่อวานพอดี"

"มีงอแงไหมคะ"

"ก็ไม่เท่าไรนะสงสัยจะเห็นมีเพื่อนๆเยอะเลยชอบก็เหลือแค่ต้องรอน้องเฌอปรับตัวเรื่องภาษากับระบบการเรียนเท่านั้น"

เฌอริตาโล่งใจที่ลูกสาวของเธอท่าจะชอบโรงเรียนที่นี่เพราะมีงอแงกับเธอแค่ชั่วครู่แต่พอเห็นเด็กๆด้วยกันก็ยิ้มร่า

"น้องเฌอไปโรงเรียนแบบนี้พี่ริตาคงเหงาแน่เลยนะคะ"

"ก็มีนิดหน่อยน่ะจะ"

เฌอริตาอมยิ้มเล็กน้อยจะว่าเหงาก็คงจะใช่แต่ยังดีที่เธอยังมีอิงดาวเป็นเพื่อนคุย

"คุณริตาครับนายท่านให้คุณริตาไปที่โรงพยาบาลครับ"

โอเซียบอดี้การ์ดหนุ่มที่ดูแลประจำคฤหาสน์แห่งนี้รีบเดินจ้ำอ้าวหน้าตาตื่นเข้ามาหาเฌอริตา

"ไปทำอะไรเหรอ"

หญิงสาวขมวดคิ้วเล็กน้อย

"พอดีนายน้อยได้รับอุบัติเหตุจากการทดลองอาวุธครับ"

โอเซียพูดเสียงอ่อนพร้อมหลบสายตาลงเล็กน้อยเพราะเขาไม่ชอบเห็นหน้าเวลาใครหดหู่เท่าไรนัก

"อะไรนะ!!"

เฌอริตาถึงกับตะลึงนิ่งงันครู่หนึ่งเช่นเดียวกับอิงดาวเมื่อเฌอริตาได้สติจึงรีบลุกรี้ลุกรนให้โอเซียรีบพาเธอไปที่โรงพยาบาลทันที

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

"พี่ภัสเป็นยังไงบ้างคะคุณพ่อ"

เฌอริตารีบวิ่งเข้าไปหาชัยพฤกษ์ที่กำลังนั่งกุมขมับอยู่ที่เก้าอี้ของโรงพยาบาล

"ตอนนี้หมอยังดูอาการอยู่ข้างในยังไม่ออกมาบอกอะไรเลย"

ชัยพฤกษ์เองตอนนี้ก็สีหน้าไม่ค่อยสู้ดีเท่าไร

"แล้วพี่ภัสบาดเจ็บหนักเหรอคะ"

หญิงสาวโพร่งถามถึงสิ่งที่ตนเองอยากจะรู้เพราะตลอดทางที่นั่งรถมาเธอไม่ได้คำตอบอะไรจากโอเซียเลย

"แรงของระเบิดก็หนักอยู่เหมือนกันดีที่ใส่ชุดป้องกันไว้ก่อนถ้าเกิดเหตุตอนที่ยังไม่ทันได้ใส่ชุดพ่อก็ไม่อยากจะคิด"

คำตอบของชัยพฤกษ์ทำเอาเฌอริตานั่งฟุบเข่าอ่อนเอ่ยอะไรออกมาไม่ถูก

สามวันต่อมา

คฤหาสน์หรู

หลังจากที่หมอดูอาการของภัสกรว่าพ้นขีดอันตรายชัยพฤกษ์ก็ให้ภัสกรมาพักรักษาตัวที่คฤหาสน์และจ้างหมอและพยาบาลดูแลอาการเป็นพิเศษ

"อืม...."

ภัสกรรู้สึกตัวขึ้นมาหลังจากที่หลับไปสามวันเต็มๆ

"พี่ภัส...พี่ภัสคะ"

เฌอริตาที่คอยดูแลสามีของเธออยู่ไม่ห่างเมื่อได้ยินคนบนเตียงตื่นขึ้นมาแล้วจึงรีบเข้ามาดูคนเป็นสามีอย่างรวดเร็ว

"ขอน้ำ.."

ชายหนุ่มพูดเสียงแหบแห้ง

"นี่ค่ะ...เดี๋ยวริตาเรียกคุณหมอก่อนนะคะ"

เฌอริตารีบหบิบแก้วน้ำเสียบหลอดเล็กให้ภัสกรค่อยๆดูดเสร็จแล้วจึงรีบตามหมอให้เข้ามาดูภัสกร

ครู่ต่อมา

"มีตรงไหนที่รู้สึกเจ็บมากหรือไม่รู้สึกอะไรบ้างไหมครับ"

หมอหนุ่มตรวจอาการชายหนุ่มภายนอกอยู่พักใหญ่จึงเริ่มถามคำถามภายในจากเจ้าตัวว่ามีอาการเจ็บตรงไหนเป็นพิเศษบ้าง

"รู้สึกทั้งตัวครับแต่เจ็บที่หัวกับหน้าอกนิดหน่อย"

"ตรงสองส่วนนั้นเป็นส่วนที่กระทบกระเทือนมากกว่าส่วนอื่นพอสมควรตอนนี้หมอขอให้คุณภัสนอนอยู่กับเตียงอย่าพึ่งขยับไปไหนมากสักอาทิตย์นะครับ"

"ครับคุณหมอ"

"ทานยาให้หมดตามที่หมอจัดไว้ให้อย่างอื่นก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วล่ะครับ"

หมอหนุ่มเห็นว่าอาการของชายหนุ่มเป็นไปดั่งที่เขาแระเมินไว้คราแรกไม่ได้มีอะไรผิดแปลกให้ต้องตรวจเพิ่มจึงเห็นว่าอีกไม่นานอาการก็คงจะดีขึ้น

"ครับคุณหมอ"

ครู่ต่อมา

"ดีจังเลยนะคะที่พี่ภัสไม่เป็นอะไรมาก"

ตั้งแต่ภัสกรตื่นมาเฌอริตาก็คอยอยู่ข้างกายเขาไม่ห่างทั้งยังมีสีหน้าเปื้อนยิ้มตลอดเวลาอีกด้วย

"เป็นห่วงพี่มากเลยใช่ไหม"

ภัสกรค่อยๆขยับตัวจะลงจากเตียงเพราะเขาอยากจะยืดเส้นยืดสายบ้างในขณะที่นอนอย่างเดียวมาร่วมสามวันแล้ว

"ใช่สิคะ...น..นั่นจะลุกไปไหนคะคุณหมอบอกให้พี่ภัสนอนพักก่อนนะคะ"

เฌอริตารีบประคองภัสกรเอาไว้ทั้งถามหน้าตาตื่นว่าเขาจะไปไหนในเมื่อหมอหนุ่มสั่งให้เขานอนพัก

"พี่แค่อยากดูบรรยากาศข้างนอกเท่านั้น"

ภัสกรเพียงแค่อยากยืนที่ขอบหน้าต่างดูอะไรๆข้างนอกเท่านั้น

"ริตาให้เวลาแปปเดียวนะคะ"

เฌอริตายังคงประคองสามีของเธอเอาไว้ตลอดเวลา

"อืม.."

ภัสกรยืนอมยิ้มคิดอะไรเพลินๆครู่หนึ่งแล้วจึงมานอนดังเดิมเพราะไม่อยากให้เฌอริตาเป็นห่วงอะไรเขามากมายนัก

เย็นของวัน

"คุณพ่อขาคุณพ่อหายแล้วเหรอคะ"

เฌอริมาหลังจากกลับมาจากโรงเรียนรู้ว่าคนเป็นพ่อฟื้นขึ้นมาแล้วก็รีบมาหาเรื่องคุยด้วยยกใหญ่

"คุณพ่อดีขึ้นแล้วครับน้องเฌอ...ลูกสาวพ่อไปโรงเรียนสนุกไหมครับ"

"สนุกค่ะ...มีเพื่อนเยอะเลย"

เด็กหญิงตอบด้วยรอยยิ้ม

"แบบนี้คงลืมคุณพ่อกับคุณแม่แล้วมั้งครับ"

ภัสกรยิ้มออกเขาว่ากันว่าเด็กๆคิดอย่างไรก็จะพูดแบบนั้นเมื่อได้ยิ้นคำตอบของลูกเขาก็สบายใจไปเปราะหนึ่งแล้ว

" ไม่ลืมหรอกค่ะน้องเฌอคิดถึงคุณพ่อกับคุณแม่ตลอดเวลาเลย"

"พูดแบบนี้มาให้พ่อหอมให้ชื่นใจทีสิครับ"

ฟอดด

คำพูดที่ช่างประจบของสาวน้อยทำเอาคนเป็นพ่ออดที่จะฟัดแก้มพองๆของเฌอริมาไม่ได้

"นั่นอะไรคะ"

เด็กหญิงเห็นของบางอย่างในมือของคนเป็นพ่อจึงเงยหน้าถามด้วยสีหน้าสงสัย

"การ์ดที่คุณพ่อทำให้คุณแม่ครับ"

"สวยจังเลยค่ะ"

"น้องเฌอครับช่วยอะไรคุณพ่ออย่างนึงได้ไหม"

"อะไรเหรอคะ"

"คุณพ่อฝากเอาการ์ดนี้ไปให้คุณแม่ได้ไหมครับ"

"ได้สิคะ...น้องเฌอเอาไปให้คุณแม่เลยนะคะ"

"ครับ"

ภัสกรนั่งมองลูกสาวของเขาวิ่งแจ้นออกไปจากห้องเพราะตื่นเต้นที่จะเอาการ์ดไปให้คนเป็นแม่จะว่าแต่ลูกสาวเขาเองก็ตื่นเต้นไม่ต่างกันไม่รู้ว่าเฌอริตาได้เปิดอ่านแล้วจะเป็นอย่างไรบ้าง