ตอนที่ 36

"เงียบแสดงว่าใช่...ถึงว่าอาการแปลกๆตั้งแต่ก่อนพี่จะกลับมาที่นี่​แล้ว"

"ขอเวลาให้พี่อีกนิดนะริตา...พี่ขอเวลาอีกแค่นิดเดียว"

ภัสกรอยากให้เธอให้เวลากับเขาไม่ใช่ตีตัวออกห่างแบบนี้

"ริตาไม่อยากให้ใครต้องมาฝืนใจ"

เฌอริตาเองเธอก็มีเหตุผลของเธอเหมือนกัน

"พี่ไม่ได้ฝืนใจที่จะอยู่กับริตาแต่เรื่องคืนนั้นพี่ไม่ได้อยากให้มันเกิดขึ้นในขณะที่พี่ยังไม่แน่ใจกับความรู้สึกตัวเองมันทำให้พี่รู้สึกผิดกับริตาไม่ได้หมายความว่าพี่ไม่อยากอยู่กับริตากับลูกสักหน่อย"

หญิงสาวเริ่มมีท่าทีที่อ่อนลงเมื่อได้เข้าใจความหมายจริงๆถึงสิางที่ชายหนุ่มคุยกับคนเป็นพ่อวันนั้น

"พี่ขอร้องล่ะ...ริตา...เราอยู่ด้วนกันที่นี่เถอะนะ.."

ภัสกรยังคงกอดเฌอริตาเอาไว้แน่นเขาไม่อยากเสียคำว่าครอบครัวไปเพราะความคิดที่หญิงสาวกลัวว่าเขาจะอึดอัด

"ก็ได้ค่ะ..."

เฌอริตาตอบเสียงอ่อนบอกกับตัวเองว่าเธอจะลองฮึดสู้อีกครั้งก็ได้

"ขอบคุณนะ...พี่ขอบคุณจริงๆ"

ภัสกรยิ้มร่าที่ๆด้คพตอบดั่งใจต้องการ

"ปล่อยริตาค่ะ...ริตาจะไปหาลูก"

"โอเค...ตามพี่มา"

ถึงแม้ว่าหญิงสาวจะยอมเขาในเรื่องที่จะอยู่ด้วยกันแต่ก็ไม่ได้แปลว่าจะหายเคืองเรื่องที่เขาใช้วิธีพาตัวเธอมาที่นี่โดยการโปะยาสลบซึ่งเรื่องนี้ภัสกรเองก็รู้ตัวอยู่แล้วว่าเธอต้องขุ่นเคืองเรื่องนี้เป็นแน่ซึ่งหน้าที่ของเขาคือทำทุกอย่างให้เธอหายโกรธ

ครู่ต่อมา

"ท่าทางหนูริตาจะไม่พอใจแกเท่าไรนะเล่นโปะยาสลบพาเธอมาแบบนั้นแกนี่ก็ช่างกล้า"

ชัยพฤกษ์เองก็ไม่คิดว่าลูกชายของเขาจะใช้วิธีนี้พาเฌอริตามาที่นี่

"ผมก็ไม่รู้จะใช้วิธีไหนในเวลาที่เร่งรีบแบบนั้นนี่ครับขืนรอให้เข้าใจกันคนที่ใจแข็งอย่างริตาคงไม่ยอมมาที่ีนี่ง่ายๆแน่ถ้าไม่ใช้วิธีนี้"

ภัสกรรู้ว่าการที่พาเธอมาคุยกันที่นี่จะดีกว่า

"เธอมาอยู่ใกล้แกแล้วก็รีบรู้ใจตัวเองเร็วๆซะ"

"ผมว่าการที่ผมกลับทาที่นี่แล้วติดต่อเธอไม่ได้แค่นี้ผมก็พอจะรู้แล้วล่ะครับ"

ภัสกรคิดว่าเขาน่าจะคิดตกมาอย่างดีแล้วจึงพูดให้พ่อเขาได้ฟังแบบนี้

"พ่อว่าความรู้สึกผูกพันธ์ของแกกับริตาก็คงยังมีอยู่ในใจแกบ้างแหละไม่อย่างนั้นคงไม่รู้สึกไวกับหนูริตาเร็วปานนี้หรอกใช่ไหม"

ชัยพฤกษ์คิดว่าความผูกพัยธ์ของทั้งสองคงทำให้ความรู้สึกของภัสกรกลับมาอย่างรวดเร็วเขาถึงอยากให้ทั้งสองอยู่ใกล้กันตลอดเวลาเพราะไม่อยากเห็นคนเป็นหลานต้องอยู่ห่างทีห่างแม่ทีทั้งที่มันสามารถอยูาเป็นครอบครัวได้

"ผมเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกันครับคุณพ่อแค่ตอนนี้ผมรู้ว่าผมไม่อยากเสียเธอกับลูกไปก็เท่านั้น"

"ไม่อยากเสียของรักไปก็ดูแลของรักดีๆล่ะ"

ชัยพฤกษ์เข้าไปก้าวก่ายเรื่องของลูกๆเขามากไม่ได้แค่เห็นว่าอะไรดีก็สอนไปเท่านั้น

"ครับคุณพ่อ"

สวนหย่อมหน้าบ้าน

"ใกล้คลอดแบบนี้มีเสียวท้องบ้างไหมจ้ะดาว"

เฌอริตาและอิงดาวมานั่งเล่นกันที่หน้าบ้านในช่วงเย็นของวันสองสาวคุยกันอย่างถูกคอจนอิงดาวเองก็รู้สึกดีที่ได้มีคนคุยด้วยอย่างถูกคอเสียทีเมื่ออยู่อย่างเหงาๆมาหลายวัน

"ก็มีบ้างค่ะพี่ริตา"

"ถ้าเป็นอะไรต้องรีบบอกคนในบ้านเลยนะรู้ไหม"

"ค่ะ..."

"แล้วนี่ได้นัดกับหมอที่นี่ไว้ห​รือยัง..."

"มีหมอที่รับเคสไว้แล้วค่ะเห็นว่าเป็นหมอที่รู้จักของคุณพ่อ"

"ดีแล้วล่ะ....แล้วเราเลือกคลอดเองหรือจะผ่าล่ะ"

"ดาวอยากคลอดเองค่ะ"

"อืม..ถ้าคลอดเองตามธรรมชาติได้ก็ดีนะเราจะได้ฟื้นตัวเร็วๆ"

"อ...โอ้ยย..."

นั่งคุยกันเพลินๆจู่ๆอิงดาวก็รู้สึกเกร็งขาตะคริวขึ้นมาอีกครั้งแล้ว

"เป็นอะไรดาว"

"นั่งนานเป็นตะคริวน่ะค่ะ"

"งั้นเหรอ...เดี๋ยวพี่ช่วยนวดให้นะ"

เฌอริตาเข้าใจดีว่าคนท้องแก่จะเป็นบ่อยแถมท้องใหญ่แบบนี้ด้วยเธอจึงรีบยกขาของอิงดาวมาพาดที่ตักแล้วนวดสลับกดปลายเท้าให้อิงดาวได้ผ่อนคลายความตึงของกล้ามเนื้อ

"ขอบคุณค่ะ"

"เป็นอะไรหนูดาว"

ชัยพฤกษ์เดอนออกมาพร้อมกับลีโอนาโดเมื่อเห็นอิงดาวมีสีหน้าไม่ค่อยดีแถมเฌอริตายังต้องนวดขาให้เขาจึงต้องรีบเข้าไปดูว่าหญิงสาวเป็นอะไร

"ดาวเป็นตะคริวน่ะค่ะคุณพ่อ"

เฌอริตาส่งเสียงบอกชัยพฤกษ์ให้รู้ว่าไม่ได้มีอะไรร้ายแรงเพราะเห็นว่าชัยพฤกษ์ค่อนข้างที่จะมีสีหน้าตกใจ

"ตาสิงห์ไปดูเมียแกสิ"

ชัยพฤกษ์สั่งคนที่อยู่ด้านหลังให้ไปดูแลภรรยาตัวเองเพราะยังเห็นยืนทำเฉยมองสองสาวอยู่

"เดี๋ยวผมดูเธอเองครับคุณริตา"

"ค่ะ..."

เฌอริตาหลีกให้ลีโอนาโดได้เข้าไปดูภรรยาของตัวเอง

"ฉันว่าเธอเข้าไปพักในห้องจะดีกว่านะ"

ลีโอนาโดอุ้มอิงดาวกลับเข้าไปในบ้านด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่บ่งบอกถึงความเป็นห่วงเป็นใยอิงดาวเลยสักนิด

อิงดาวหน้าเจื่อนเล็กน้อยเพราะเธอเดาออกเลยว่าเข้าไปด้านในเมื่อไรเธอจะต้องถูกชายหนุ่มดุอะไรอีกเป็นแน่

"รู้ว่าตัวเองเป็นภาระยังจะเสนอหน้าออกไปตากอากาศข้างนอกอีก"

ลีโอนาโดอุ้มหญิงสาสมานอนที่เตียงและรีบนวดขาให้เธอทันทีมือที่ยังคงทำงานพร้อมความปากร้ายที่ยังคงบ่นหญิงสาวทำให้เธอหน้าเสียอยู่ไม่น้อย

"ดาวแค่ไม่อยากอยู่แต่ในห้องนี่คะ"

อิวดาวบ่นอู้อี้นิดหน่อยจะให้เธออยู่แต่ในห้องไม่เดินไปสัมผัสอากาศข้างนอกเปิดหูเปิดตาก็เฉาตายกันพอดี

"ออกไปแล้วเป็นไงล่ะ"

ลีโอนาโดเหลือบสายตาดุดันส่งให้หญิงสาวครู่หนึ่งแล้วจึงก้มลงมานวดขาให้หญิงสาวต่อ

"ขอบคุณนะคะ"

อิงดาวบุ้ยปากเล็กน้อยเธอไม่อยากเถียงอะไรเขาเพียงแค่ขอบคุณที่เขาอุตส่าห์มีกะใจช่วยนวดขาให้เธอ

"ฉันจะดีใจมากถ้าคำขอบคุณของเธอคือการที่ทำตัวไม่เป็นภาระฉัน"

คงเป็นอีกครั้งที่คำพูดของชายหนุ่มทำร้ายจิตใจคนฟังอยู่ไม่น้อยโดยที่อีกฝ่ายเองก็ทำได้แค่เงียบ