ตอนที่ 39

21.00​ น.

"พี่ภัสคะ"

เฌอริตากล่อมลูกสาวของเธอนอนจนหลับแล้วจึงเดินออกมาที่ห้องทำงานในขณะที่ภัสกรนั้นนั่งทำงานอยู่หญิงสาวเดินเข้ามาสวมกอดคนที่นั่งทำงานอยู่จากด้านหลัง

"ครับ"

"ริตามีอะไรจะบอกค่ะ"

เฌอริตากระซิบบอกกับชายหนุ่มเบาๆ

"พูดมาสิ"

ภัสกรหันหน้ามามองหญิงสาวเล็กน้อย

"คือ...ริตามีเจ้าตัวเล็กอีกคนแล้วค่ะ.."

เฌอริตาพูดไปพรางอมยิ้มไป

"หา...จริงเหรอ..."

ภัสกรรีบรวบตัวคนเป็นภรรยามานั่งบนตักของเขาด้วยสีกน้าตื่นเต้นหวังว่าข่าวดีแบบนี้เฌอริตาคงไมพูด​ล่นกับเขาหรอกนะ

"ค่ะ...พึ่งตรวจเมื่อกลางวันผลตรวจทั้งสามอันก็เหมือนกันหมดเลยค่ะ"

เฌอริตาพยักหน้าหงึกหงัก

"งั้นแบบนี้บ้านเราก็จะครึกครื้นกว่าเดิมมากกว่าที่พี่คิดซะแล้วล่ะสิ"

ภัสกรยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กอดเฌอริตาแน่นพรางนึกถึงวันข้างหน้าที่ในคฤหาสน์นี้จะมีทั้งลูกทั้งหลานของเขาส่งเสียงเกรียวกราวกันครึกครื้นเป็นแน่

"ค่ะ... "

เฌอริตากอดสามีของเธอแน่นภาวนาในใจ​ว่าเธอขอให้ชีวิตของเธอนั้นสงบสุขไม่มีเรื่องใดมากวนใจเสียทีเพราะเธอคิดว่าชีวิตรักและชีวิตครอบครัวของเธอมันผ่านอะไรมามากมายแล้ว

วันต่อมา

"โอะ...โอ้ยย.."

อิงดาว​เดินขึ้นบันไดอย่างทุลักทุเลแบบนี้เป็นประจำทุกวันและทุกวันก็จะมีคนคอยช่วยประคองเธออยู่ตลอดไม่เฌอริตาก็ภัสกรแต่วันนี้ทั้งสองพากันไปฝากครรภ์ที่โรงพยาบาลยังไม่กลับกันชัยพฤกษ์และลีโอนาโดก็ไม่อยู่เหล่าแม่บ้านก็เลยเวลาทำงานในที่นี่แล้วก็กลับเรือนเล็กไปกันหมดเลยทำให้เธอต้องอยู่ในคฤหาสน์คนเดียวในเวลาเย็นๆเช่นนี้

"จับฉันไว้"

ลีโอนาโดกลับมาในช่วงเย็นภาพตรงหน้าจะให้เขาเดินผ่านเธอไปเฉยก็กระไรอยู่จึงยื่นแขนให้เธอได้เกาะเขาเอาไว้แล้วจึงเดินเข้าห้องมาพร้อมกัน

"ค่ะ.."

"ฉันว่าจะให้เธอย้ายไปนอนชั้นล่างจะได้ไม่ต้องลำบากขึ้นลงอีก"

ลีโอนาโดเห็นว่าเขาจะต้องย้ายห้องนอนของเขาและหญิงสาวลงไปอยู่ด้านล่างเสียแล้วเพราะหากหญิงสาวเกิดตกบันไดขึ้นมาเขานั่นแหละจะถูกตราหน้าว่าดูแลเธอไม่ดี

"ก็ดีค่ะ..ห้องไหนคะเดี๋ยวดาวเก็บของไปเองค่ะ"

อิงดาวเองคิดไว้ว่าจะคุยขออนุญาตเรื่องนี้กับชัยพฤกษ์เหมือนกันเพราะเธอก็ไม่ค่อยที่จะไหวเดินขึ้นเดินลงแล้วแต่ติดตรงที่ว่าชัยพฤกษ์กลับมาที่คฤหาสน์ดึกแทบทุกวันในพักหลังมานี้

"พรุ่งนี้ฉันจะดูให้อีกที"

ลีโอนาโดพูดจบก็ถอดเสื้อสูทของเขาพาดไว้ที่หน้าห้องน้ำแล้วเดินเข้าไปชำระล้างร่างกายหลังจากทำงานมาเหนื่อยๆ

"ค่ะ.."

อิงดาวมองชายหนุ่มร่างสูงที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของลูกเธอเดินหันหลังให้เธอเข้าห้องน้ำไปด้วยสายตาที่ว้าเหว่หดหู่เล็กน้อยหากเธอใช้ชีวิตเป็นครอบครัวกับคนที่เธอรักได้เหมือนคนอื่นก็คงดีแต่นี่มันไม่ใช่ลีโอนาโดจำใจอยู่กับเธอเพราะคำสั่งของคนเป็นพ่อเท่านั้น

ยิ่งนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าเธอยิ่งปวดหัวใจที่ชายหนุ่มมาหลอกให้เธอรักจนหมดหัวใจแต่ทุกอย่างที่เขาทำดีกับเธอมันเป็นเพราะต้องการแก้แค้นแม่เธอเท่านั้นยิ่งเจ็บปวดไปกว่านั้นคืิอเธอเลิกรักเขาไม่ได้เสียทีนั่นเอง

เหตุการณ์ก่อนหน้า

กรุงเทพมหานคร

คลับxxx

"ดาวผู้จัดการเรียก"

กระติ๊บสาวสวยพีอาร์สะกิดบอกอิงดาวที่มาทำงานที่นี่ในฐานะเด็กเสริฟกระติ๊บเป็นรุ่นพี่ของอิงดาวในคลับแห่งนี้ที่ดูจะเป็นมิตรกับอิงดาวที่สุดเมื่อเริ่มเข้ามาทำงานที่นี่เป็นวันแรก

"อ๋อ...ค่ะ"

อิงดาวพยักหน้ารับทั้งรีบเดินดุ่มๆฝ่าฝูงชนที่กำลังโยกย้ายกันอย่างเมามันกับเสียงดนตรีไปที่ห้องของกฤษณาสาวใหญ่ที่เป็นผู้จัดการคลับแห่งนี้

หญิงสาวมาทำงานที่นี่เพื่อรองานจากหลายๆบริษัทที่ยื่นสมัครงานไปเท่านั้นหากเธอได้งานประจำเธอก็จะเลิกทำงานกลางคืนเพราะมันอันตรายกับเธออยู่พอสมควร

ครู่ต่อมา

"เรียกดาวมามีอะไรให้ดาวทำเพิ่มเติมหรือเปล่าคะ"

หญิงสาวในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวกระโปรงสั้นทรงเหนือเข่าทรงเอสีดำเดินเข้ามานั่งตรงหน้าผู้จัดการร้านทั้งรีบถามด้วยสีหน้าสงสัยหวังว่าเวลาการทำงานของเธอ ที่เพิ่งเริ่มได้ไม่กี่ชั่วโมงจะไม่เป็นที่ขัดตาของใครจนทำให้เธอโดนไล่ออกหรอกนะ

"แขกที่โซนวีไอพีต้องการให้เราไปบริการส่วนตัวน่ะ"

กฤษณาบอกกับหญิงสาวตรงหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉยเธอถูกรีเควสจากลูกค้าเป็นการส่วนตัวว่าอยากได้อิงดาวไปบริการ

"บริการส่วนตัว"

อิงดาวมีสีหน้าตกใจเล็กน้อยเพราะคำว่าบริการส่วนตัวมันแอบน่ากลัวสำหรับเธออยู่มาก

"ก็คอยดูแลคนในห้องตามที่พนักงานควรจะทำนั่นแหละ"

กฤษณาเห็นสีหน้าของหญิงสาวก็พอจะเข้าใจว่าเธอคงจะคิดเกินเลยไปแต่งานที่เธอจะให้หญิงสาวไปทำนั้นเพียงแค่บริการลูกค้าในขอบเขตที่เด็กเสริฟคนนึงจะทำเท่านั้น

"อ๋อ..ได้ค่ะ..ห้องไหนเหรอคะ"

อิงดาวรู้แบบนั้นจึงโล่งใจ

"ห้องท้ายสุด"

"ค่ะ"

เมื่อรู้ว่าลูกค้าอยู่ที่ห้องไหนเธอจึงรีบเดินไปทำหน้าที่ของตัวเองทันที

ก๊อกๆๆๆ

"ขออนุญาตค่ะ...สวัสดีค่ะ"

อิงดาวเคาะประตูเป็นมารยาทพร้อมเปิดประตูสวัสดีทักทายคนด้านในเธอแอบประหม่าเล็กน้อยเพราะคนตรงหน้าเธอดูดีราวกับนายแบบบนรันเวย์ก็ว่าได้แถมเขายังนั่งอยู่คนเดียวอีกต่างหากทำให้เธอค่อนข้างเกร็งๆอยู่พอสมควร

"นั่งสิ"

ลีโอนาโดมองร่างบางที่หน้าตาจิ้มลิ้มด้วยสายตาที่เดาอารมณ์ไม่ถูกครู่หนึ่งจึงสั่งให้คนที่ยืนเก้ๆกังๆนั่งลง

"ค่ะ...เอ่อ..คุณมาคนเดียวเหรอคะ"

อิงดาวพยายามทำลายความเงียบโดยการหาเรื่องคุยกับลูกค้าที่นั่งตรงข้ามกับเธอ

"ฉันชื่อสิงห์.."

ลีโอนาโดพูดเสียงแข็ง

"คะ..?"

"เรียกฉันว่าสิงห์...ฉันมาคนเดียวต้องการให้เธอนั่งเป็นเพื่อนเท่านั้น"

"อ๋อ...ค่ะ...เอ่อคุณสิงห์จะดื่มไหมคะเดี๋ยวดาวเปิดให้ค่ะ"

อิงดาวพอจะเข้าใจในคำพูดของอีกฝ่ายซึ่งน่าจะให้เธอนั่งเป็นเพื่อนอ่ะ​ยู่เงียบๆไม่ได้ต้องการคุยอะไร