ตอนที่ 47

วันต่อมา

10.00 น.

"อือ..."

อิงดาวตื่นมาในช่วงสายของวันเธอรู้สึกระบมเนื้อตัวจนแทบขยับตัวไม่ได้และตอนนี้เธอยังรู้สึกเหมือนจะมีไข้อีกด้วย

"ตื่นแล้วเหรอ.."

ลีโอนาโดตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่ช่วงเช้าตอนนี้เขาก็เพียงนั่งรอคุยกับหญิงสาวเมื่อเธอตื่นขึ้นมาเท่านั้น

อิงดาวแอบหลบสายตาชายหนุ่มเล็กน้อยเพราะภาพเมื่อคืนมันค่อยๆหลั่งไหลเข้ามาในหัวอย่างไม่ขาดสาย

"ฉันมีอะไรจะบอกกับเธอด้วย"

ลีโอนาโดบอกกับหญิงสาวเสียงแข็งในขณะที่ใบหน้าของเขาก็ดูเย็นชาอย่างที่อีกคนมองแล้วเดาอารมณ์ไม่ถูกอีกด้วย

"อะไรคะ??"

อิงดาวแอบเกรงใบหน้าของเขาตอนนี้อยู่พอสมควรไม่รู้ว่าใบหน้าจอมทะเล้นที่เคยชอบหยอกเล่นกับเธอหายไปไหนแล้ว

"ฉันจะบอกกับเธอว่าที่จริงแล้วฉันเป็นใคร..."

ลีโอนาโดจ้องตากลมโตของหญิงสาวด้วยสายตาเย็นชาของเขาและเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดให้หญิงสาวได้ฟังว่าเขาเป็นใคนและตีสนิทกับเธอเพื่อการอะไร

ครู่ต่อมา

"...หา..."

อิงดาวกลั้นน้ำตาใสๆของเธอเอาไว้ไม่อยู่ที่แท้ลีโอนาโดก็เป็นลูกของสามีเก่าของแม่เธอนั่นเองและเรื่องที่เกิดตอนนั้นที่เขากล่าวหาว่าแม่ของเธอเป็นคนทำพ่อของเขาตายเธอยังไม่เกิดด้วยซ้ำ

"ท..ทุกอย่างที่คุณทำไปเพราะความแค้นในใจแค่นั้นเองน่ะเหรอคะ"

อิงดาวพูดไปด้วยน้ำตาไหลพรากไปด้วยเธอเจ็บจนบอกไม่ถูกทั้งผิดหวังไปหมดเพราะคนที่เธอรู้สึกดีมากๆด้วยมาทำกับเธอแบบนี้

"ใช่...เธอเจ็บแม่เธอก็จะเจ็บกว่าหลายเท่า"

ลีโอนาโดยิ้มเยาะอย่างสะใจ

"คุณ...ต้องการแค่นี้ใช่ไหม...ดาวจะบอกอะไรคุณให้นะคะแม่ดาวไม่มีทางเจ็บใจที่เห็นฉันเจ็บเลยสักนิดมีเพราะแม่ดาวไม่ได้สนใจดาวคั้งแต่เกิดอยู่แล้วแม่ดาวไม่ได้ตั้งใจให้ดาวเกิดมาด้วยซ้ำ"

อิงดาวข่มใจประชดชายหนุ่มกลับให้เขาได้รู้ว่าทุกสิ่งที่เขาวางแผนเพื้อทำร้ายจิตใจเธอเพื่อให้แม่เธอเจ็บมันสูญเปล่าเพราะแม่ของเธอดันพลาดตั้งท้องกับผู้ชายที่ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อด้วยซ้ำจึงไม่ได้คิดจะใส่ใจสนใจความรู้สึกของเธออยู่แล้วที่แม่เธอยังเก็บเธอเอาไว้จนคลอดออกมาก็นับว่าเป็นบุญของเธอที่ได้ลืมตาดูโลกแล้ว

"ฉันไม่เชื่อ...ถ้าแม่เธอรู้ว่าเธอถูกฉันทำอะไรบ้างไม่มีทางที่จะไม่เจ็บใจ"

ลีโอนาโดบีบแขนหญิงสาวแน่นทั้งยังกัดฟันกรอดที่อีกฝ่ายมีท่าทีต่อต้านทระนงตัว

"แล้วแต่คุณจะคิด...แต่หลังจากนี้เราจบกันดาวจะย้ายออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด"

อิงดาวรีบปาดน้ำตาลวกๆเธอไม่อย่างให้คนใจดำอย่สงเขามาเห็นน้ำตาของเธอ

"ใครบอกเธอว่าฉันจะปล่อยเธอไปตอนนี้จนกว่าฉันจะได้เจอแม่เธอและแม่เธอรู้ว่าเธอต้องเจออะไรมาบ้างต่างหากล่ะ"

ลีโอนาโดยังไม่ปล่อยให้หญิงสาวไปจากเขาง่ายๆเธอต้องอยู่เป็นที่ระบายความแค้นของเขาจนกว่าเขาจะพอใจให้สมกับที่เขาเจ็บใจกับเรื่องในอดีตมานานหลายสิบปี

และเขาจะทรมานเธอจนกว่าแม่ของหญิงสาวจะกลับมาเห็นสภาพลูกตัวเองว่าต้องเจออะไรบ้างเขาไม่เชื่อว่าดารารายผู้หญิงที่พรากพ่อของเขาไปจะไม่รู้สึกอะไรเลยเมื่อลูกตัวเองถูกเขากระทำอะไรบ้าง

"ไม่นะ..."

คำพูดของหญิงสาวไม่เป็นผลเธอหรือจะคัดค้านคนอย่างลีโอนาโดได้

สองเดือนต่อมา

ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้เป็นเวลาสองเดือนที่อิงดาวเหมือนตกนรกนานนับหลายสิบปีเพราะแต่ละวันเขาจะกระทำย่ำยีเธอเหมือนไม่ใช่คนแถมบางวันยังพาผู้หญิงมานอนที่คอนโดให้เธอได้เจ็บใจจนนั่งร้องไห้อยู่เป็นคืนๆ

ชายหนุ่มไม่เพียงทำร้ายร่างกายเธอเท่านั้นแต่เขายังทำร้ายจิตใจของเธอสารพัดด้วยไม่เคยมีคำพูดดีๆจากปากของเขาแม้แต่สายตาที่มองเธอดีๆยังไม่เคย

จนมีวันนึงที่เธอได้โอกาสหนีออกมาจากเขาเธอจึงมาขอความช่วยเหลือจากข้าวฟ่างเพื่อนสาวของเธอและได้หนีมาอยู่ที่เขาใหญ่และหลังจากนั้นเธอก็พึ่งจะรู้ว่าเธอได้ตั้งท้องลูกของลีโอนาโด

และชีวิตของเธอก็มีความสงบสุขอยู่เรื่อยมาจวบจนเธอท้องได้แปดเดือนก็มีคนของลีโอนาโดจะมาพาตัวเธอกลับไปดีที่เธอยังโชคดีที่มีชัยพฤกษ์พ่อบุญธรรมของลีโอนาโดช่วยเธอเอาไว้ไม่อย่างนั้นเธอก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะกระทำอะไรกับเธอบ้าง

เหตุการณ์ตอนก่อนที่อิงดาวจะตัดสินใจมาอยู่ที่รัสเซียกับชัยพฤกษ์

"หนูดาวเป็นลูกของดารารายใช่ไหม"

"ค่ะ"

"พ่อต้องขอโทษหนูจริงๆตาสิงห์กระทำกับหนูสารพัดแต่หลังจากนี้หนูต้องไปอยู่กับพ่อที่รัสเซียเพราะพ่อจะเป็นคนดูแลหนูกับหลานเองและคนที่เป็นพ่อของลูกหนูก็ต้องเป็นคนดูแลรับผิดชอบหนูด้วย"

ชัยพฤกษ์พูดกับอิงดาวด้วยความรู้สึกผิดจริงๆ

"ไม่ค่ะหนูอยากอยู่ที่นี่"

อิงดาวปฏิเสธรับข้อเสนอของชัยพฤกษ์

"ไปอยู่กับพ่อแล้วหนูกับลูกจะไม่ถูกตาสิงห์บังคับทำร้ายอะไรอีก"

ชัยพฤกษ์เชื่อว่าหากอิงดาวอยู่ในการปกครองของเขาลีโอนาโดก็คงไม่กล้าทำอะไรไม่ดีอีกและเขาจะสอนให้ลีโอนาโดเป็นลูกผู้ชายกว่านี้โดยการรับผิดชอบกับการกระทำตนเองโดยการต้องดูแลลูกเมียตัวเองอย่างขัดไม่ได้

อิงดาวคิดทบทวนข้อดีข้อเสียที่จะเกิดขึ้นด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างลำบากใจ

"ขอให้เชื่อใจพ่อนะ"

"ค่ะ.."

อิงดาวตอบตกลงอย่างลำบากใจเพราะรู้ว่าอยู่ที่นั่นเธอจะเจอกับลีโอนาโดบ่อยแต่ถ้าหากเธอไม่พึ่งบารมีของชัยพฤกษ์ที่ควบคุมลีโอนาโดได้เธอก็ไม่รู้ว่าเธอกับลูกจะเจออะไรบ้างดังนั้นที่เธอตัดสินใจทำไปทั้งหมดก็เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของลูกเธอนั่น​เอง

ปัจจุบัน

รัสเซีย

21.30 น.

วันนี้ทั้งวันลีโอนาโดสั่งให้คนจัดแจงย้ายของอิงดาวจากห้องของเขาลงมาห้องนอนชั้นล่างมาจนหมดเพื่อที่อิงดาวจะได้ไม่ลำบากเวลาขึ้นลงอีก

"อยู่ที่​นี่เธอจะได้ไม่ลำบากขึ้นลง"

ลีโอนาโดเดินเข้ามาในห้องของอิงดาวในเวลาก่อนนอนเมื่อเห็นหญิงสาวนั่งพิงหัวเตียงอ่านหนังสืออยู่บนเตียงเขาจึงค่อยๆแทรกตัวลงนอนข้างๆเธอ

"ค่ะ..เอ่อ..แล้วคุณสิงห์ไม่ขึ้นไปนอนข้างบนเหรอคะ"

อิงดาววางหนังสือลงแล้วหันไปถามชายหนุ่มด้วยความสงสัยว่าเขาทำไมไม่ขึ้นไปนอนห้องของตัวเองด้านบน

"ขืนฉันทิ้งเธอไว้คนเดียวคุณพ่อได้เอ็ดฉันแน่"

ลีโอนาโดตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาเช่นเดิมที่เขาเป็น

อิงดาวก้มหน้างุดทิ้งตัวลงนอนหันหลังให้ชายหนุ่มมือน้อยลูบท้องโตหลับตาลงพยายามไม่คิดใส่ใจกับคำพูดแร้งน้ำใจกับเธอของชายหนุ่ม

24.00 น.

"อ..โอ้ยยย.."

อิงดาวรู้สึกปวดหน่วงท้องมาๆหายๆอยู่ครู่หนึ่งแล้วแต่เมื่อความปวดทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆจึงทำให้เธอเผลอส่งเสียงร้องและรู้ว่าอาการปวดครั้งนี้คงจะเป็นการปวดท้องคลอดเป็นแน่จึงใช้มือน้อยดึงแขนคนข้างๆให้ตื่นขึ้น

"อืม...เป็นอะไรปวดขาอีกแล้วเหรอ..."

ลีโอนาโดสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกว่ามีคนมาจับตัว

"ด...ดาวปวดท้องค่ะ"

หญิงสาวพูดด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก

"หนักมากไหม.."

ลีโอนาโดถึงจะไม่ออกอาการตกใจเท่าไรแต่ในใจของเขาเริ่มเต้นไม่เป็นส่ำเพราะคราแรกที่ตื่นมาคิดว่าเธอปวดขาเพราะเป็นตะคริวเสียอีก

"อ..อืม..ค่ะ.."

"รอเดี๋ยวนะฉันจะไปเอารถออก"

"ค่ะ.."