ตอนที่ 48

ยี่สิบนาทีต่อมา

ลีโอนาโดขับรถไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็พาอิงดาวมาถึงโรงพยาบาลเมื่อหมอตรวจแล้วจึงรีบพาเข้าห้องคลอดทำการคลอดโดยทันทีเพราะปากมดลูกหญิงสาวเปิดอยู่หลายเซ็นแล้ว

"เป็นยังไงบ้าง"

ชัยพฤกษ์พึงจะนั่งรถตามหลังลีโอนาโดมาเมื่อมาถึงโรงพยาบาลเห็นลีโอนาโดนั่งรออยู่ด้านหน้าคนเดียวจึงเข้าถามความคืบหน้าว่าอิงดาวเป็นอย่างไรบ้าง

"ตอนนี้เข้าห้องคลอดแล้วครับคุณพ่อ"

ลีโอนาโดแอบตื่นเต้นบวกกับเป็นกังวลอยู่ไม่น้อยเพราะก่อนอิงดาวเข้าห้องไปกับหมอสีหน้าเธอไม่ค่อยสู้ดีนัก

"ญาติคุณอิงดาวค่ะ"

"ครับ"

ลีโอนาโดรีบเดินเข้าไปหาพยาบาลวัยกลางคนที่ออกมาถามหาญาติของหญิงสาว

"คนไข้คลอดเองไม่ได้ค่ะตอนนี้หมอต้องบล็อกหลังผ่าตัด"

"ค..ครับ..จัดการได้เลยครับ"

ลีโอนาโดนิ่งงันไปครู่หนึ่งแต่หากหมอเห็นว่าเป็นวิธีที่ดีเขาก็พร้อมจะให้ทำ

"คุณเป็นสามีคุณอิงดาวใช่ไหมคะ"

"ครับ.."

"จะเข้าไปด้านในไหมคะตอนนี้ดิฉันเห็นว่าคนไข้ต้องการกำลังใจค่ะเพราะเธอดูกลัวมาก"

"ครับ..ผมจะเข้าไป"

ลีโอนาโดได้ยินเช่นนั้นจึงคัดสินใจเข้าไปในห้องผ่าคลอดของหญิงสาวความรู้สึกในใจของเขาตอนนี้รู้สึกห่วงเธอและลูกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนสีหน้ากังวลของเขาเลยบ่งบอกอารมณ์ในใจมาได้ชัดเจนจนชัยพฤกษ์จับสังเกตได้ว่าลีโอนาโดได้เปลี่ยนไปจากเดิมแล้ว

"ตามดิฉันมาทางนี้เลยค่ะ"

ครู่ต่อมา

อิงดาวพยายามข่มใจไม่ให้กลัวแต่ตอนนี้เธอค่อนข้างทำใจได้ยากเหลือเกินยิ่งหมอและพยาบาลวุ่นวายในการทำคลอดเธอมากเท่าไรเธอก็ยิ่งกังวลมากเท่านั้นจนเหงื่อออกที่หน้าผากไม่หยุด

"ดาว.."

ลีโอนาโดเปลี่ยนใส่ชุดฆ่าเชื้อเรียบร้อยแล้วจึงเดินมานั่งที่เก้าอี้ข้างๆกับศีรษะของหญิงสาวมือหนากุมมือน้อยที่เย็นเฉียบจนแน่น

"คุณสิงห์.."

อิงดาวกำมือคนที่จับมือเธอแน่นรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาเปราะหนึ่งที่มีชายหนุ่มอยู่ข้างๆ

"ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอไม่ต้องกลัว"

ลีโอนาโดเช็ดเหงื่อที่หน้าผากหญิงสาวเบาๆทั้งบอกคนที่นอนหน้าซีดให้ไม่ต้องกลัว

"ค่ะ.."

อิงดาวผ่อนคลายความกลัวลงได้บ้างเมื่อมีคำปลอบใจจากคนที่เธอไม่คิดว่าเขาจะมานั่งปลอบเธอได้ในเวลานี้

ครู่ต่อมา

"แงงงงงงง....แงงงงงงง"

วินาทีที่ได้ยินเสียงเด็กทารกตัวน้อยร้องลีโอนาโดถึงกับนั่งนิ่งตาไม่กระพริบความรู้สึกของความเป็นพ่อในตัวของเขามันรู้สึกยินดีอย่างบอกไม่ถูกทั้งยังกำมืออิงดาวไว้แน่นอย่างไม่รู้ตัวอีกต่างหาก

"ยินดีด้วยนะคะคุณคุณพ่อกับคุณแม่ได้ลูกสาวค่ะแข็งแรงสมบูรณ์ดีค่ะ"

"..อึก.."

อิงดาวยิ้มร่าน้ำตารื้นเมื่อได้รู้ว่าลูกเธอเป็นเพศไหนและแข็งแรงดีแค่นี้เธอก็พอใจแล้ว

"..หา...ผู้หญิงเหรอ..."

ลีโอนาโดพยายามชะเง้อมองการกระทำทุกอย่างของหมอและพยาบาลถึงจะอยากเห็นหน้าลูกแค่ไหนเขาก็ทำตัวให้มีมารยาทไม่เข้าไปก้าวก่ายและรู้ว่าอีกไม่กี่นาทีเดี๋ยวเขาก็คงได้อุ้มลูกเอง

อาทิตย์ต่อมา

อิงดาวกลับมาพักฟื้นที่คฤหาสน์ได้สองสามวันแล้วหลังจากออกจากโรงพยาบาลเธอก็มีเฌอริตาคอยให้คำแนะนำในการเลี้ยงลูกน้อยอยู่ไม่ห่างส่วนกลางคืนเธอก็จะมีลีโอนาโดที่ช่วยอุ้มลูกบ้างในเวลาที่ลูกสาวตัวน้อยตื่นในกลางดึก

อิงดาวนั่งพิงหัวเตียงให้นมลูกสาวของเธอด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนักเพราะเธอรู้สึกเจ็บหัวนมของเธออย่างมากในเวลาที่ลูกของเธอเค้นดูดนมจากเต้าของเธอ

"ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะเป็นอะไรรึเปล่า"

"ด..ดาวเจ็บตอนยัยหนูดูดนมน่ะค่ะ"

"อาจจะหัวนมแตกทนเอาหน่อยนะดาว"

เฌอริตาเข้าใจดีเลยว่าครั้งแรกที่เฌอริมาเกิดมาเธอก็มีอาการแบบนี้เช่นกัน

"ค่ะ.."

"หรือไม่ก็ปั๊มนมเอาไว้ก็ได้"

"คุณสิงห์สั่งมาอยู่ค่ะแต่ดาวยังไม่ได้ลองแกะใช้ดูเลย"

"โอเคอยู่ตรงไหนเดี๋ยวพี่สอน"

"ตรงตู้ข้างหัวเตียงค่ะ"

อิงดาวค่อนข้างอุ่นใจที่เธอมีเฌอริตาคอยอยู่ใกล้ๆแต่ก็แอบเกรงใจหญิงสาวอยู่เหมือนกันเพราะอีกฝ่ายก็กำลังท้องอ่อนๆอยู่ด้วยหากเธอแข็งแรงกว่านี้ก็คงจะทำอะไรเองได้ตอนนี้ก็คงจะต้องพึ่งคนอื่นไปก่อน

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

"ใช้เป็นแล้วใช่ไหม"

"ค่ะ..."

หลังจากหนูน้อยลีน่าหลับไปแล้วเฌอริตาก็เริ่มสอนอิงดาวใช้เครื่องปั๊มนมอัตโนมัติจนเธอคล่อง

แกร๊กกกกก

"คุณสิงห์มาพอดีเลยพี่ขอตัวก่อนนะ"

เฌอริตาเห็นว่าลีโอนาโดกลับมาจากออกไปข้างนอกแล้วเธอจึงไม่อยากรบกวนทั้งสองเลยขอตัวออกไปข้างนอกจะดีกว่า

"ค่ะพี่ริตา"

"กินอะไรหรือยัง"

ลีโอนาโดหันมาถามหญิงสาวพร้อมวางของใช้ที่ออกไปซื้อมาบนโต๊ะที่ข้างเตียง

"กินข้าวต้มไปแล้วค่ะเมื่อเช้าพี่ริตาทำให้คุณสิงห์ล่ะคะ"

"ฉันจัดการของฉันเรียบร้อยแล้วล่ะ...แล้วต่อไปนี้ฉันจะให้เธอกินแต่อาหารที่บำรุงน้ำนมเท่านั้นฉันสั่งแม่ครัวไว้แล้ว"

"ค่ะ...ขอบคุณนะคะ"

อิงดาวอมยิ้มเล็กๆแอบใจชื้นที่เขามีทีท่าเป็นห่วงเธอ

"ไม่ต้องขอบคุณฉันที่ฉันทำทุกอย่างก็เพราะอยากให้ยัยหนูได้กินนมดีๆ"

"ค่ะ..."

หญิงสาวยิ้มไม่ได้เท่าไรก็ต้องมาถอนหายใจเพราะคำพูดที่หักหารใจเธออีกครั้งแอบคิดในใจว่าจะมีสักวันไหมที่เขาจะเลิกหาคำพูดทำให้เธอน้อยใจเสียที