ตอนที่ 34

"..ค่ะ.."

อิงดาวพอจะรู้อยู่แล้วว่าห้องนี้เป็นห้องของใครเพราะชัยพฤกษ์เป็นคนสั่งให้เธอมาอยู่และบอกตั้งแต่แรกแล้วว่าเป็นห้องนอนของลีโอนาโดเธอปฏิเสธขออยู่ห้องอื่นไปแล้วแต่ชัยพฤกษ์ก็ไม่ยอม

"ไปสำออยอะไรให้พ่อฉันเห็นล่ะถึงได้โทรตามให้ฉันต้องกลับมาดูแลเธอ"

ลีโอนาโดพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่ข้างในแฝงไปด้วยความดุจนหญิงสาวรู้สึกได้

"ดาวไม่ได้สำออยนะคะดาวบอกคุณพ่อแล้วว่าดาวดูแลตัวเองได้"

อิงดาวประคองตัวเองนั่งลงพิงหัวเตียงทั้งหันไปบอกคนที่กำลังยืนหันหลังให้เธอว่าเธอไม่ได้สำออยให้ใครเห็นและเธอดูแลตัวเองได้อยู่แล้ว

"...."

ลีโอนาโดเงียบไม่ได้พูดอะไรกับเธอต่อและทำกิจวัตรของเขาอาบน้ำอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเลือกที่จะนอนตรงโซฟาไม่ขอร่วมเตียงกับหญิงสาว​

23.00​ น.

"อ..อื้อ....เป็นอะไรทุกวันเลยนะ..โอ้ยย..."

เมื่อหญิงสาวนอนไปได้พักใหญ่ขาของเธอก็เป็นตะคริวเช่นเดิมเหมือนพักหลังมานี่ที่เป็นอยู่บ่อยครั้งหญิงสาวพยายามกลั้นเสียงร้องของเธอเอาไว้และพยายามเกร็งขาให้ยืดออกให้ได้เพราะเธอใช้มือนวดไม่ถึงเนื่องจากติดท้องที่ใหญ่อยู่นั่นเอง

"เป็นอะไรของเธอ"

ลีโอนาโดที่พึ่งล้มตัวนอนก็ต้องลืมตาขึ้นมาเพราะรู้สึกได้ว่าที่เตียงมีความผิดปกติทั้งหันมาถามหญิงสาวเสียงแข็งว่าเธอเป็นอะไร

"คือ...มันเป็นตะคริวค่ะ"

อิงดาวตอบด้วยน้ำเสียงติดขัด

ลีโอนาโดเห็นว่าเธอน่าจะจัดการตัวเองได้เลยไม่สนใจที่จะช่วย

"โอะ...โอ้ยย"

"หื้มมม..."

ผ่านไปครู่หนึ่งเมื่อยังรู้สึกว่าได้ยินเสียงร้องของหญิงสาวอยู่เขาจึงต้องถอนหายใจลุกมาช่วยดูอาการให้เธอจนได้

"เอ่อ..."

อิงดาวรู้สึกเกรงใจชายหนุ่มเล็กน้อยที่ต้องมาช่วยเธอตอนนี้เธอแอบมองใบหน้าของเขาใบหน้าที่ก่อนหน้านี้นี้ที่เธอรักมากๆและตอนนี้เธอก็กลัวเขามากๆเช่นกันทั้งคิดในใจลึกๆว่าหากตอนนี้เขาดูแลเธอด้วยความเต็มใจก็คงดี

"ดีขึ้นหรือยัง"

ลีโอนาโดเงยหน้ามาถามหญิงสาวด้วยสายตาเย็นชาเพราะเขานวดขาให้เธอมาครู่หนึ่งแล้ว

"ค่ะ.."

อิงดาวพยักหน้าเบาๆเธอดันลืมความเจ็บไปเลยเพราะมัวแต่คิดอะไรเพลินๆอยู่ในใจ

"เธอนี่มันเป็นภาระฉันจริงๆ"

ชายหนุ่มทิ้งท้ายด้วยคำเจ็บแสบให้หญิงสาวก่อนที่จะไปนอนโซฟาที่เดิมของเขา

".. ข.. ขอโทษค่ะ"

อิงดาวเอ่ยเสียงอ่อนเธอไม่ได้ต้องการเป็นภาระของใครสักนิด

หลายวันต่อมา

กรุงเทพมหานคร

09.30 น.

เฌอริตานั่งคิดมากมาหลายวันตั้งแต่ที่ภัสกรกลับไปเหมือนตอนนี้เธอจะได้ตัวภัสกรมาแต่ก็เหมือนมีบางอย่างขวางกั้นอยู่จริงๆคิดไปคิดมาเธอก็เริ่มสับสนแล้วว่าตอนนี้กับตอนที่เธอคิดว่าภัสกรตายไปแล้วแบบไหนมันมีความสุขกว่ากัน

เธอรู้สึกเหนื่อยใจที่จะต้องคิดเรื่องนี้เหลือเกินจากวันที่ภัสกรกลับไปเธอก็บล็อกการติดต่อจากชายหนุ่มเพื่อทบทวนตัวเองดูว่าเธอจะอยู่ได้หรือไม่เมื่อรู้ว่ามีเขาอยู่แต่ไม่สามารถอยู่ด้วยกันหรือติดต่อกันได้

จากวันนั้นถึงวันนี้เธอก็ให้คำตอบกับตัวเองได้ว่าเธอขอทนเจ็บทนคิดถึงเขาอยู่แบบนี้จะดีกว่าให้คนที่เธอรักต้องมาอึดอัดใช้ชีวิตอยู่กับเธอ

"คุณหนูคะหลายวันมานี้คุณหนูเป็นอะไรคะบอกนมได้ไหมนมไม่อยากเห็นคุณหนูเป็นแบบนี้เลย"

วาดจันทร์เกินจะทนที่ต้องนั่งมองคุณหนูของเธอนั่งทำหน้าเศร้ามาหลายวันแล้วเป็นทุกครั้งที่กลับมาจากส่งเฌอริมาไปโรงเรียนเป็นอาทิตย์แล้ว

"ริตาแค่เหนื่อยค่ะนม...เหนื่อยที่จะคิดถึงพี่ภัส"

เฌอริตาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงปนสะอื้นเล็กน้อย

"โถ่..เรื่องแค่นี้เองถ้าคุณหนูคิดถึงคุณภัสก็ไปหาสิคะ"

วาดจันทร์อมยิ้มเล็กน้อยทั้งกอดปลอบคุณหนูจองเธอว่าเรื่องนี้ไม่มีอะไรยากเลยหากคิดถึงก็แค่ไปหาก็เท่านั้น

"ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะนม"

หญิงสาวส่ายหัวเบาๆ

"ริตาอยากเลิกคิดถึงเค้าอยากเลิกอาลัยอาวรณ์แล้วกลับมาใช้ชีวิตกับลูกเหมือนเดิมให้ได้ค่ะ"

"ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะคะคุณหนู"

วาดจันทร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย

"ริตาไม่อยากทำให้พี่ภัสอึดอัดเวลาอยู่กับริตาค่ะ"

"คุณหนูเอาอะไรมาพูดคะ"

วาดจันทร์ไม่เห็นว่าภัสกรจะมีท่าทีอึดอัดตรงไหนในตอนที่อยู่กับครอบครัว

"ริตารู้ค่ะว่าพี่ภัสอึดอัดริตาไม่อยากให้คนที่ริตารักมาทำอะไรที่ต้องฝืนใจ..ริตาก็ลืมคิดไปค่ะว่าคนที่จำอะไรไม่ได้ก็เท่ากับว่าเราเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเค้าแค่เค้ายอมพูดดีทำดีกับเราก็ดีมากพอแล้วริตาไม่อยากให้เค้าฝืนรีบเร่งมีความรู้สึกรักกับริตาและก็ลูกหากวันนึงเค้าเจอคนที่เค้าอยากจะรักจริงๆมันจะพาเจ็บปวดใจกันไปเปล่าๆค่ะ"

เฌอริตาสะอื้นเบาๆยิ่งพูดก็ยิ่งเจ็บ

"โถ...คุณหนูของนม...เมื่อไรคุณหนูของนมจะยิ้มได้นานๆสักทีนะ"

วาดจันทร์เข้าใจแล้วว่าทำไมคุณหนูของเธอถึงได้มานั่งกอดเข่าเศร้าอยู่แบบนี้แต่เธอแอบคิดว่าภัสกรจะรู้หรือไม่ว่าคุณหนูของเธอคิดแบบนี้

รัสเซีย

คลังอาวุธ

"นายน้อยครับอาวุธตัวใหม่ตัวต้นแบบเรียบร้อยแล้วนะครับจะลองเลยไหมครับ"

เฟเดียบอดี้การ์ดหนุ่มเดินเข้ามาห้องทำงานของภัสกรแจ้งเรื่องอาวุธตัวใหม่ที่พึ่งทำเสร็จจากโรงงานแล้วส่งมาทดลองที่คลัง

"นายไปเตรียมได้เลยเดี๋ยวอีกสักพักฉันจะออกไปลอง"

"ครับนายน้อย"

"ทำไมติดต่อไม่ได้กันนะ"

ตอนนี้ภัสกรยังคงนั่งกังวลว่าเขาทำไมถึงไม่สามารถติดต่อกับเฌอริตาได้เลยหลายวันแล้ว