ตอนที่ 27

"คุณพฤกษ์เรียกฉันมามีอะไรขาดเหลือหรือเปล่าคะ..พ..พี่ภัส.."

"คุณ!!"

เฌอริตาเดินเข้ามาหาชัยพฤกษ์ในขณะที่เขากำลังอุ้มลูกสาวของเธออยู่พลันสายตามองเห็นชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆใจของหญิงสาวตอนนี้สั่นระรัวไม่เป็นส่ำความรู้สึกมากล้นตีกันจนเธอหน้ามืดเป็นลมล้มพับไปเพราะไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะมีชีวิตอยู่และกลับมาหาเธอดีที่ภัสกรนั้นรับเธอเอาไว้ได้ก่อนและรีบพาเข้ามานอนที่โซฟาในบ้านใหญ่

ชั่วโมงต่อมา

หลังจากปฐมพยาบาลกันอยู่พักใหญ่เฌอริตาก็ฟื้นขึ้นกอดภัสกรแน่นร้องห่มร้องให้พร่ำบอกว่าตัวเองไม่ได้ฝันไปและชัยพฤกษ์จึงคุยกับทั้งเฌอริตาและภัสกรให้เข้าใจตรงกันว่าเหตุการณ์มันเป็นมาอย่างไรเขาจึงเลือกที่จะมาที่นี่อันที่จริงเรื่องภัสกรกับเฌอริตาชัยพฤกษ์ให้คนสืบรู้มาพักใหญ่แล้วแค่รอจังหวะให้งานใหญ่เสร็จแล้วก็มาที่นี่พร้อมภัสกรก็เท่านั้น

"ริตาดีใจมากๆเลยนะคะที่พี่ภัสยังมีชีวิตอยู่"

เฌอริตายังคงกอดภัสกรอยู่ไม่ปล่อย

"คือ...ผมขอตัวก่อนนะครับ"

ภัสกรรู้สึกสับสนไปหมดเมื่อรู้เรื่องราวในคราวเดียววันนี้เขาต้องตะลึงกับเรื่องราวหลายเรื่องจริงๆทำให้เขาต้องปลีกตัวออกไปตั้งสติเสียก่อน

เฌอริตามองตามภัสกรด้วยสายตาละห้อย

"ต้องขอโทษหนูริตาด้วยนะที่ตาภัสทำเสียมารยาท"

ชัยพฤกษ์ต้องรีบขอโทษแทนลูกชายของเขาที่ทำเสียมารยาท

"ริตา...เข้าใจค่ะ..พี่ภัสน่าจะทำไปเพราะความไม่คุ้น"

เฌอริตาอมยิ้มแบบฝืนๆเล็กน้อย

"ต่อไปนี้เราเป็นคนในครอบครัวเดียวกันแล้วนะหนูริตาก็เรียกฉันว่าพ่อก็แล้วกัน"

ชัยพฤกษ์แตะบ่าเฌอริตาเบาๆค่อนข้างถูกใจลูกสะใภ้คนนี้ของเขามากพอสมควรมี่มีหลานน่ารักน่าชังให้เขาได้ชื่นใจ

"ค่ะคุณพ่อ"

"ส่วนเรื่องตาภัสหนูริตาไม่ต้องห่วงพ่อเชื่อว่าไม่นานตาภัสก็คงจะปรับตัวได้เองตอนนี้คงยังตกใจกับเรื่องที่พึ่งรู้ว่าตัวเองมีลูกมีเมียแล้ว"

"ค่ะ.."

เฌอริตาเจ้าใจและทำใจรอได้เพราะเธอก็ชินกับการที่จะต้องเจอเรื่องอะไรที่ต้องทำใจอยู่บ่อยครั้ง

20.00 น.

"ทำไมต้องหนีออกมาแบบนั้น"

ชัยพฤกษ์เข้ามาคุยกับภัสกรในห้องด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยพอใจเท่าไรนัก

"ผมก็แค่ตั้งตัวไม่ถูกครับคุณพ่อ"

ชายหนุ่มนั่งก้มหน้างุดอธิบายถึงเหตุผลที่ต้องทำเช่นนั้น

"อืม..เป็นลูกผู้ชายต้องมีความรับผิดชอบถึงจะไม่คุ้นชินก็ต้องพยายามเข้าหาทั้งลูกแล้วก็เมียแกเพราะพวกเค้าอยู่กันโดยลำพังมานานแล้ว"

ชัยพฤกษ์อธิบายถึงจุดประสงค์หลักที่เขาพาลูกชายของอขามาที่นี่

"คุณพ่อจะให้ผมทำยังไงครับ"

ภัสกรในหัวตื้อไปหมดแล้วตอนนี้

"แกก็ทำหน้าที่พ่อแล้วก็หน้าที่สามีให้ดีเท่านั้นก็พอ...อีกอย่างฉันอยากจะให้แกจดทะเบียนกับหนูริตาด้วยหลานฉันจะได้มีสิทธิ์ในมรดกของฉันด้วย"

"ครับคุณพ่อ"

"คืนนี้ก็นอนคิดเอาแล้วกันว่าจะเข้าหาพวกเค้ายังไง"

ชัยพฤกษ์พูดจบแล้วจึงเดินออกจากห้องไปปล่อยให้ลูกชายของเขาได้คิดอะไรตามลำพัง

ภัสกรเองไม่ได้ปฏิเสธที่จะรับผิดชอบเพียงแค่เขาแค่ไม่ชินกับการที่รู้ว่าตัวเองมีลูกมีเมียแล้วเท่านั้นหน้าที่หัวหน้าครอบครัวรายละเอียดลงลึกต้องทำอย่างไรบ้างเขาก็ยังจินตนาการไม่ออกคงจะต้องให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์อีกที

วันต่อมา

ก๊อกๆๆ

"..พี่ภัสมาหาริตาเหรอคะ.."

เฌอริตาเปิดประตูออกมามองคนตรงหน้าด้วยสีหน้าที่แปลกใจเล็กน้อยว่าเขามาหาเธอทำไมแต่เช้าแอบคิดเข้าข้างตัวเองพร้อมถามออกไปว่าเขาคงมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอ

"ครับ"

ภัสกรพยักหน้ารับเบาๆ

"เข้ามานั่งข้างในก่อนนะคะน้องเฌอกำลังนั่งวาดรูปอยู่พอดีเลย"

เฌอริตาเดินนำชายหนุ่มเข้ามานั่งที่โซฟาในขณะที่ลูกสาวของเธอกำลังนั่งวาดรูปเล่นอยู่

"คุณพ่อขา.."

เด็กหญิงเห็นคนเป็นพ่อเข้ามาก็รีบฉีกยิ้มกว้างให้ด้วยสายตาไร้เดียงสา

"น้องเฌอวาดอะไรอยู่เหรอครับ"

ภัสกรลงไปนั่งกับพท้นข้างๆกับลูกสาวของเขาทั้งมองสิ่งที่เด็กหญิงกำลังขีดเขียนแท่งสีลงไปบนสมุดวาดรูป

"วาดคุณแม่กับคุณพ่อแล้วก็น้องเฌอค่ะ"

เด็กหญิงชูให้คนเป็นพ่อดูทั้งถามความเห็น

"สวยมากเลยครับ"

ภัสกรมองไปที่รูปพรางอมยิ้มเล็กๆ

"น้องเฌอให้คุณพ่อเก็บเอาไว้ค่ะเด็กหญิงยื่นให้คนเป็นพ่อให้ถือเอาไว้ในมือเพราะรูปนี้เธอตั้งใจจะวาดให้เขาตั้งแต่แรกอยู่แล้วต้อนรับการกลับมาของพ่อเธอนั่นเอง

"ขอบคุณครับ"

ภัสกรลูบหัวลูกสาวของเขาอย่างเอ็นดูความรู้สึกสำคัญที่เด็กหญิงให้เขามันเป็นพลังงานที่ส่งความสุขให้หัวใจของเขาได้เป็นอย่างดี

"พี่ภัสเข้ามาหาริตามีอะไรหรือเปล่าคะ"

เฌอริตาเปิดประเด็นถามชายหนุ่ม

"ผมอยากจะคุยเรื่องของเรา"

"เรื่องของเรา"

ทั้งสองเลือกที่จะเดินมาคุยกันที่หน้าบ้านเพื่อไม่ต้องการให้ลูกของพวกเขามารับรู้ปัญหาของผู้ใหญ่

"ผมขอโทษที่ผมทำเสียมารยาทเรื่องเมื่อวานแล้วผมก็พร้อมที่จะรับผิดชอบคุณกับลูกแล้วก็อยู่กันเป็นครอบครัวผมจะทำหน้าที่พ่อและสามีของคุณให้ดีที่สุด"

ภัสกรพูดให้หญิงสาวได้รับรู้ถึงสิ่งที่เขาตัดสินใจมาอย่างดีที่สุดแล้ว

"ตอนนี้ริตาไม่ได้หวังให้พี่ภัสเป็นเหมือนเดิมร้อยเปอร์เซ็นแค่รู้ว่าพี่ภัสยินดียอมรับพวกเราทั้งที่จำไม่ได้อย่างไม่ลำบากใจก็พอใจแล้วล่ะค่ะริตาเชื่อว่าเวลาจะเป็นตัวทำให้ทุกอย่างลงตัวเอง"

เฌอริตาอมยิ้มน้ำตาคลอ

"..อืม.."

"ริตาขออะไรพี่ภัสหน่อยได้ไหมคะ"

"ได้สิ.."

"แทนตัวเองว่าพี่แล้วเรียกริตาแทนคำว่าคุณนะคะจะได้ฟังดูแล้วสนิทขึ้นแล้วก็เหมือนเมื่อก่อนที่เราอยู่ด้วยกัน"

"ก็ได้"

"ขอกอดแบบนี้นานๆหน่อยนะคะ"

หญิงสาวโผเข้ากอดชายหนุ่มอย่างไม่สนใจว่าเขาจะอนุญาตหรือไม่รู้เพียงว่าตอนนี้เธออยากจะกอดเขาอยู่แบบนี้เท่านั้น