ตอนที่ 26

สามวันต่อมา

เขาใหญ่

"ไม่ได้มาที่นี่นานเท่าไรแล้วเนี่ย"

หลังจากขับรถมาจากกรุงเทพร่วมสี่ชั่วโมงเฌอริตาก็ลงมายืดเส้นยืดสายเมื่อมาถึงหน้าบ้านหลังเล็กที่ห่างออกไปเพียง2-3ร้อยเมตรก็เป็นบ้านใหญ่ของแม่เธอที่ปล่อยให้นักท่องเที่ยวเช่า

"ที่นี่ยังดูสดชื่นเหมือนเดิมเลยนะคะคุณหนู"

วาดจันทร์มองบ้านไม้สักทรงทันสมัยที่นี่ด้วยรอยยิ้มไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไรที่นี่ก็ยังเป็นที่แห่งความสุขทุกครั้งได้ได้มา

"นั่นสิคะนม"

"สวัสดีค่ะคุณริตา..ป้าจันทร์"

ข้าวฟ่างหลานสาววัย22ของรพีพรรณคนดูแลบ้านและดูแลนักท่องเที่ยวที่นี่เดินมาต้อนรับทั้งสาม

"มาพอดีเลยข้าวฟ่างที่บ้านเรียบร้อยดีไหม"

วาดจันทร์ถามถึงความเรียบร้อยของทั้งบ้านเล็กและบ้านใหญ่จากข้าวฟ่าง

"เรียบร้อยดีจะป้าจันทร์เดี๋ยวหนูเอากระเป๋าไป​เก็บในห้องเลยนะคะ"

ข้าวฟ่างรีบยกกระเป๋าเข้าไปเก็บในบ้านเพราะเธอจะต้องรีบไปช่วยแม่ครัวเตรียมอาหารในครัวต่อ

"ไปป้าไปด้วยเดี๋ยวป้าจะพาคุณหนูเล็กไปนอนซะหน่อย"

วาดจันทร์อุ้มเฌอริมาที่กำลังหลับตามข้าวฟ่างเข้าไปในบ้านด้วย

ครู่ต่อมา

"พี่รพีคะ"

เฌอริตาเดินมาหารพีพรรณที่จุดบริการลูกค้าเป็นเรือนไม้โล่งกว้างเป็นครัวของที่นี่และโซนนั่งทานอาหารที่สามารถชมวิวได้สุดลูกหูลูกตา

"สวัสดีค่ะคุณริตาพึ่งมาถึงเหรอคะ"

"ใช่ค่ะริตาพึ่งมาถึงเมื่อกี้นี้เองเรื่องลูกค้าที่จะมาพักที่บ้านใหญ่เค้าติดต่อว่าจะมาถึงตอนไหนคะ"

"เห็นว่าน่าจะช่วงบ่ายๆนะคะ..."

"อ๋อ..ค่ะยังไงเมื่อเค้ามาถึงพี่รพีรับรองเค้าอย่างดีเลยนะคะเดี๋ยวริตาว่าจะออกไปในเมืองสักพักค่ะ"

"ค่ะคุณริตา"

หลังจากที่กำชับเรื่องดูแลแขกเรียบร้อยแล้วเฌอริตาก็ขับรถเข้าไปในเมืองหาซื้อของใช้จำเป็นนิดหน่อยก่อนที่ลูกสาวของเธอจะตื่นขึ้นมา

ชั่วโมงต่อมา

"ที่นี่เหรอครับ"

เมื่อเครื่องบินเจ็ทลำหรูจอดที่ลานหลังบ้านเรียบร้อยแล้วภัสกรก็รีบลงมาดูสถานที่ที่พ่อของเขาพามาพักผ่อนทันที

"อืม...ที่นี่แหละพ่อว่ามันเป็นส่วนตัวดี"

ชัยพฤกษ์เจาะจงเลือกที่นี่เพราะมีอะไรบางอย่างที่อยากจะบอกกับลูกชายของเขา

"สวัสดีค่ะคุณพฤกษ์เชิญทุกคนที่โต๊ะอาหารก่อนนะคะทางเราจัดเตรียมอาหารไว้ต้อนรับพวกคุณเป็นพิเศษเลยค่ะ"

รพีพรรณรีบวิ่งมาต้อนรับลูกค้าวีไอพีด้วยสีหน้ายิ้มแย้มทั้งเชิญทั้งหมดไปนั่งรับประทานอาหารกันก่อน

"ดีเลยผมกำลังหิวอยู่พอดี...รู้ใจลูกค้าดีจังเลยนะครับเลือกที่ไม่ผิดเลยจริงๆ"

ชัยพฤกษ์ยกยิ้มเขาเองก็กำลังหิวอยู่พอดีนับว่าการบริการที่นี่รู้ใจลูกค้าเป็นพิเศษไม่ต้องรอให้มานั่งสั่งจัดการให้ลูดให้ค้าเรียบร้อย

"เชิญทางนี้ค่ะ"

ชั่วโมงต่อมา

"อาหารที่นี่ถูกปากผมมากเลยนะครับ"

หลังจากที่ชัยพฤกษ์นั่งทานอาหารพร้อมภัสกรและบอดี้การ์ดอีกสี่คนร่วมชั่วโมงก็เอ่ยชมเปราะกับฝีมือการทำอาหารของแม่ครัวที่นี่

"ขอบคุณค่ะ"

รีพีพรรณยิ้มร่าเพราะเห็นลูกค้าพอใจ

"คุณหนูคะอย่าวิ่งค่ะเดี๋ยวล้มนะคะ"

วาดจันทร์เดินตามเด็กหญิงที่กำลังวิ่งเล่นหัวเราะร่าด้วยสีหน้ากังวลเพราะกลัวว่าคุณหนูเล็กของเัอจะล้มลงไป

"คริๆๆ..."

พลั้กก

"โอ้ยยย..."

วาดจันทร์พูดยังไม่ทันขาดคำเด็กหญิงก็วิ่งขึ้นมาที่เรือนไม้ที่มีคนนั่งทานอาหารกันอยู่ล้มลงพับไปเสียตรงนั้น

"คุณหนู.."

วาดจันทร์กึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้ามาดูคุณหนูของเธออย่างรวดเร็ว

"เป็นอะไรไหมลูก.."

ชัยพฤกษ์รีบลุกมาประคองหนูน้อยให้ลุกขึ้นทั้งยังสังเกตุเห็นสร้อยที่คอของเด็กหญิงทำเอาเขาอมยิ้มเล็กๆกับหน้าตาของเด็กหญิงที่เหมือนภัสกรอย่างกับถอดกันมาบวกกับสร้อยของเขาที่อยู่ที่คอเด็กหญิงทำให้เขามั่นใจได้ว่าเขาคิดถูกที่เลือกที่จะมาพักที่นี่

"ไม่เป็นไรค่ะ.."

เด็กหญิงส่ายหัวหงึกหงักเฌอริมาเป็นเด็กที่อึดไม่น้อยแค่ล้มแค่นี้ไม่ทำให้เธอถึงกับร้องให้อยู่แล้ว

"..คุณภัส.."

วาดจันทร์เมื่อเดินเข้ามาด้านในก็แทบช็อคไปชั่วขณะเมื่อเห็นภัสกรนั่งอยู่ที่โต้ะอาหาร

"คุณพ่อ..."

"เอ่อ.."

เด็กหญิงเห็นว่าใครนั่งอยู่ที่โต๊ะก็รีบวิ่งเข้าไปโผกอดในทันทีทำเอาภัสกรนั้นตั้งตัวไม่ทันทั้งส่งสายตาแปลกใจให้พ่อของเขาเล็กน้อย

"คุณพ่อกลับมาหาน้องเฌอแล้วน้องเฌอคิดถึงคุณพ่อที่สุดเลยค่ะ"

ภัสกรยิ่งงงหนักเข้าไปใหญ่ที่เห็นพ่อของเขาเอาแต่ยืนยิ้มเหมือนไม่ตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเลยสักนิด

ครู่ต่อมา

"คุณพ่อหายไปไหนมาคะ"

เด็กหญิงยังคงตั้งคำถามกับคนเป็นพ่ออย่างสงสัย

"เอ่อ...หนูแน่ใจนะว่าฉันคือพ่อของหนู"

ภัสกรถามย้ำเด็กหญิงให้แน่ใจอีกที

"คุณพ่อพูดอะไรคะน้องเฌอไม่เข้าใจ"

เด็กหญิงทำหน้างงเล็กน้อยไม่เข้าใจว่าพ่อของเธอพูดเล่นอะไร

ครู่ต่อมา

"อ๋อ..เป็นอย่างนี้นี่เอง"

ชัยพฤกษ์คุยกับวาดจันทร์พักใหญ่ถึงเรื่องที่มาที่ไปที่จู่ๆภัสกรมาโผล่ที่นี่

"เดี๋ยวเรื่องทุกอย่างผมจะอธิบายกับลูกชายผมเองแล้วนี่ลูกสะใภ้ผมอยู่ไหนเหรอ"

ชัยพฤกษ์ถามหาเฌอริตาเมื่อเขามาถึงยังไม่ยักจะเห็นเธอเลย

"คุณหนูเข้าเมืองไปหาซื้อของใช้น่ะค่ะอีกเดี๋ยวก็น่าจะกลับมาถึง"

"นั่นใช่ไหม"

ชัยพฤกษ์มองไปที่รถเบนซ์คันหรูที่เลี้ยวเข้ามาจอดตรงบ้านหลังเล็ก

"อ๋อ...ใช่ค่ะเดี๋ยวฉันไปบอกคุณหนูให้มาพบคุณนะคะ"

วาดจันทร์เห็นเช่นนั้นก็อาสาตามคุณหนูของเธอให้เข้ามาคุยกับชัยพฤกษ์ทันทีเพราะรู้ว่าเหตุการณ์ต่อจากนี้จะทำให้เธอดีใจอยู่ไม่น้อย

"ขอบคุณครับ"

เมื่อสนทนากับวาดจันทร์เรียบร้อยแล้วชัยพฤกษ์ก็เดินมาหาลูกชายของเขาที่กำลังทำหน้างงมาพักใหญ่แล้ว

"มาหาคุณปู่มาครับน้องเฌอ"

ชัยพฤกษ์อุ้มเฌอริมาขึ้นมาเด็กหญิงเองยังงงกับคำว่าปู่เล็กน้อยเพราะเธอไม่เคยเรียกใครแบบนี้มาก่อน

"คุณปู่...นี่มันอะไรกันครับคุณพ่อ"

ภัสกรลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินตามพ่อของเขาเค้นเอาคำตอบที่อยากจะฟัง