ตอนที่ 25

อาทิตย์ต่อมา

กรุงเทพมหานคร

"คุณหนูจะไปอยู่ที่นั่นกี่วันคะ"

วาดจันทร์จำได้ว่าเฌอริตาเกริ่นบอกว่าเมื่อคุณหนูเล็กของเธอปิดเทอมแล้วจะไปพักผ่อนบ้านที่เขาใหญ่กันเธอจึงอยากรู้วันเวลาที่แน่นอนว่าไปวันไหนและไปกี่วัน

"ไม่ใช่กี่วันค่ะนมโรงเรียนน้องเฌอเปิดเมื่อไรก็คงจะกลับเมื่อนั้นแหละค่ะ..."

เฌอริตาหันมายิ้มตอบวาดจันทร์

"ทำไมครั้งนี้ถึงไปอยู่นานล่ะคะ"

วาดจันทร์ยังมีสีหน้าสงสัยเพราะปกติแล้วคุณหนูของเธอจะไปไหนไม่ค่อยนานเท่าไร

"พอดีมีลูกค้าติดต่อว่าจะมาพักที่บ้านหลังใหญ่เช่าอยู่หลายเดือนด้วยริตาเลยอยากไปรับรองด้วยตัวเองน่ะค่ะ"

เฌอริตาอยากไปพักผ่อนทั้งยังอยากรับรองแขกวีไอพีที่ติดต่อขอเข้าพักบ้านใหญ่ของแม่เธอเป็นเวลาหลายเดือนอีกด้วย

"อย่างนี้นี่เอง"

วาดจันทร์พยักหน้าเข้าใจ

"เดี๋ยวริตากับน้องเฌอจะไปวัดกันสักหน่อยนะคะนม"

เฌอริตาวางแพลนวันนี้เอาไว้ว่าเธอจะพาลูกสาวของเธอไปวัดเพราะวันนี้ก็เป็นปีแล้วจากวันที่ภัสกรจากเธอไป

"ค่ะคุณหนู"

ชั่วโมงต่อมา

วัดxxx

"ให้คุณพ่อนะคะ"

เฌอริตาถือช่อดอกกุหลาบสีขาวใส่มือลูกสาวของเธอให้วางตรงหน้าเจดีย์ของภัสกรทั้งยิ้มให้รูปภาพตรงหน้าด้วยสายตาที่ยังมีความอาลัยอาวรณ์อยู่

"ไม่ว่าพี่ภัสจะอยู่ที่ไหนริตากับลูกก็ยังคิดถึงพี่ภัสอยู่เสมอนะคะ"

หญิงสาวพูดพร้อมเอื้อมมือเรียวลูบกับภาพที่เจดีย์เบาๆ

ครู่ต่อมา

เฌอริตาเดินพาลูกของเธอมาที่ลานวัดเพื่อซื้อนกมาปล่อย

"อธิษฐานเลยค่ะน้องเฌอ"

หญิงสาวกระซิบข้างหูลูกสาวของเธอในขณะที่มือของเธอและเฌอริมาเตรียมที่จะเปิดกรงปล่อยนก

"น้องเฌออยากให้นกไปบอกคุณพ่อว่าน้องเฌอคิดถึงคุณพ่อค่ะ"

"แม่ก็คิดถึงคุณพ่อเหมือนกันค่ะ"

เฌอริตายิ้มอ่อนกับคำอธิฐานของเฌอริมาเธอเองก็คิดถึงภัสกรไม่ต่างจากลูกของเธอเหมือนกัน

ร้านอาหารxxx

"กินเยอะๆเลยนะคะน้องเฌอ"

หลังจากทำบุญกันเสร็จสองแม่ลูกก็พากันมาที่ร้านอาหารในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งเพื่อหาอะไรทานกันก่อนจะกลับบ้าน

"ค่ะคุณแม่"

เด็กหญิงเคี้ยวข้าวตุ้ยๆด้วยความหิวเพราะวันนี้เดินรอบวัดจนเหนื่อย

"ริตา.. "

"ลูก้า"

เฌอริตาเงยหน้ามามองคนที่เข้ามาเรียกชื่อเธอด้วยความสงสัยเมื่อเห็นว่าเป็นใครก็แอบแปลกใจเล็กน้อยคิดว่าลูก้าจะอยู่ที่ออสเตรเลียเสียอีก

"ไม่เจอกันนานเลยนะ"

ลูก้าเพื่อนผู้ชายของเฌอริตาตั้งแต่สมัยเรียนทั้งตอนที่อยู่ออสเตรเลียก็ไปมาหาสู่กันอยู่บ่อยๆลูก้าเป็นชายหนุ่มลูกครึ่งโปรไฟล์ดีแถมยังมีสาวๆคอยติดอยู่ตลอดเวลา

"นั่นสิแล้วนี่กลับไทยมาตั้งแต่เมื่อไร"

เฌอริตาสงสัยเล็กน้อยว่าทำไมลูก้าถึงมาที่ไทยกะทันหันเพราะปกติก่อนมาจะต้องโทรบอกเพื่อนก่อนทุกครั้ง

"ไม่กี่วันนี้เอง..สวัสดีค่ะน้องเฌอ"

ชายหนุ่มยิ้มตอบหญิงสาวทั้งหันไปทักทายกับหลานสาวที่เห็นกันอีกทีก็โตจนทำอะไรเองได้หมดแล้วเมื่อก่อนที่เขาเห็นยังให้คนเป็นแม่นั่งป้อนข้าวอยู่เลย

"สวัสดีค่ะคุณลุง"

เด็กหญิงสวัสดีชายหนุ่มตามมารยาทแต่ก็จำไม่ได้ว่าอีกฝ่ายคือใคร

"โตขึ้นเยอะเลยนะเนี่ยเผลอแปปเดียวเอง"

"จำคุณลุงได้ไหมคะ..คุณลุงลูก้าที่ชอบมาหาน้องเฌอบ่อยๆไง"

เฌอริตาหันไปถามลูกสาวของเธอด้วยรอยยิ้ม

"อืม..."

เด็กหญิงทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย

"ฮ่าๆๆ...ตอนนั้นน้องเฌอยังตัวเล็กๆอยู่เลยจะจำได้ยังไงล่ะคะ"

ลูก้าหันมายิ้มให้หลานสาวของเขาอย่างเอ็นดู

"แล้วนี่พาแฟนมาด้วยรึเปล่า"

เฌอริตาอดจะถามถึงแฟนเพื่อนเธอไม่ได้เพราะเห็นว่าความรักกำลังหวานชื่นในตอนก่อนที่เธอจะกลับมาที่ไทย

"อืม..เปล่าน่ะพอดีตอนนี้โสด.."

ลูก้าก้มหน้าเล็กน้อยทั้งฉีกยิ้มแบบฝืนๆเล็กน้อย

"อ๋อ..เข้าใจแล้ว"

เมื่อเพื่อนของเธอพูดขนาดนี้แล้วเธอคงไม่จำเป็นที่จะต้องถามอะไรต่อ

"ไหนๆก็เจอกันที่นี่แล้วมื้อนี้ผมเป็นคนเลี้ยงเองนะ"

"อืม...มันจะดีนะ"

เฌอริตาพยักหน้าทั้งอมยิ้มเล็กน้อย

"ฮ่าๆๆ.."

“แล้วจะอยู่ที่นี่นานหรือเปล่า"

"ก็เป็นเดือนนะพรุ่งนี้ก็ต้องไปดูบ้านที่กำลังสร้างของคุณพ่อที่เขาใหญ่น่ะ"

ที่เขากลับมาที่นี่ก็เพราะอยากจะมาพักใจไม่กี่อาทิตย์แต่คนเป็นพ่อวานให้มาดูบ้านที่กำลังสร้างเขาเลยคิดว่าคงจะต้องอยู่เป็นเดือน

"งั้นเหรออีกไม่กี่วันริตาก็จะไปที่รั่นเหมือนกันกะว่าจะไปอยู่จนกว่าโรงเรียนน้องเฌอจะเปิดน่ะอีกอย่างก็จะได้ต้อนรับแขกวีไอพีด้วยตัวเองด้วย"

"ดีเลย...ว่างเมื่อไรก็นัดทานข้าวกันบ้างก็แล้วกันนะอยากมีเพื่อนคุย"

"ได้สิ.."

วันต่อมา

บ้านเฌอริตา

"เห็นเด็กๆเล่นกันดูสดใสดีจังเลยเนอะ..."

ปลายฝนหันไปมองลูกชายของเธอเล่นกับเฌอริมาที่สวนหน้าบ้านชองเพื่อนเธอเห็นแล้วก็อดอมยิ้มให้กับความสดใสของเด็กๆไม่ได้

"อืม...เมื่อวานฉันเจอลูก้าที่ร้านอาหาร"

เฌอริตาเองก็มองเด็กสองคนวิ่งเล่นกันด้วยรอยยิ้มอย่างไม่ละสายตาเช่นกันทั้งเกริ่นบอกกับปลายฝนถึงเรื่องที่เจอกับลูก้าที่ร้่นอาหารเมื่อวานอีกด้วย

"อ้าวเหรอจะกลับไทยทำไมไม่บอกกันมั่งนะเพื่อนคนนี้นี่"

ปลายฝนแอบบ่นอู้อี้นิดหน่อย

"ฉันว่าที่ลูก้ากลับมาที่นี่กะทันหันเพราะว่าอกหักมากกว่า"

"ลูก้ามาคนเดียวเหรอ"

ปลายฝนถามอย่างสงสัย

"อืม..เห็นว่าจะอยู่ที่นี่เป็นเดือนดูบ้านของพ่อเจ้าตัวที่เขาใหญ่"

เฌอริตาพยักหน้าตอบ

"อืม..ก็คงจะมาพักใจในตัวด้วยสินะ"

ปลายฝนเข้าใจได้เชื่อว่าอย่างลูก้าไม่นานก็คงจะทำใจได้

"แกล่ะตอนนี้โอเคขึ้นเยอะหรือยัง"

ปลายฝนหันกลับมามองเพื่อนเธอที่กำลังนั่งมองเด็กๆวิ่งเล่นกันอย่างเหม่อลอยเล็กน้อยจึงต้องจับบ่าถามถึงความรู้สึกของเฌอริตาในตอนนี้

"ภาพวันนั้นมันยังติดตาฉันอยู่ตลอดเพียงแค่ตอนนี้ใจของฉันเข้มแข็งมากขึ้นแล้วล่ะฉันเลิกร้องให้มานานแล้วเพราะไม่อยากให้ลูกรับรู้ความรู้สึกหดหู่ของฉันชีวิตมันต้องเดินหน้าต่ออยู่แล้ว"

"ดีแล้วล่ะ"

ปลายฝนตบบ่าเพื่อนเธอเบาๆให้รู้ว่ามีคนอีกมากที่คอยให้กำลังใจเฌอริตาอยู่เสมอ