ตอนที่ 20

"รู้ไหมคะว่าริตาดีใจมากๆเลยที่พี่ภัสจำเรื่องราวของเราได้แล้ว"

เฌอริตาหาเรื่องเปลี่ยนเรื่องคุยกับชายหนุ่มจะดีกว่าเพราะเธอไม่อยากให้บรรยากาศตอนนี้มีความกังวลเข้ามาทำลายความสุข

"พี่ก็ดีใจเหมือนกันที่จะได้ไม่รู้สึกผิดที่จำคนรักของตัวเองไม่ได้"

"ต่อไปนี้พี่ภัสต้องกินข้าวกินยาให้ตรงเวลานะคะเพราะริตาอยากให้พี่ภัสกลับมาเป็นปกติเร็วๆ"

"อืม...พี่ก็หวังว่าสักวันจะไม่ต้องเป็นภาระของริตาพี่สัญญาว่าพี่จะปกป้องดูแลริตาทุกอย่างเอง"

ภัสกรมองตาของคนด้านบนจริงจัง

"ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอกค่ะแค่อย่าหายไปจากริตาอีกก็พอแล้ว"

เฌอริตาไม่ได้ต้องการคนที่ปกป้องเธอตลอดเวลาเธอขอแค่คนที่อยู่ข้างๆเธอในทุกเวลาเท่านั้นไม่ว่าจะเวลาทุกข์หรือเวลาสุขก็อยากจะผ่านมันไปด้วยกันแค่นี้เธอก็พอใจแล้ว

"ถ้าวันนึงพี่หายไปอีกริตาต้องสัญญากับพี่นะว่าจะไม่ลืมพี่"

ภัสกรไม่รู้หรอกว่าอนาคตจะเป็นอย่างไรเมื่อเขาเลือกที่จะทำอะไรสักอย่างลงไป

"ไม่สัญญาค่ะเพราะริตาจะไม่ให้พี่ภัสหายไปอีก"

เฌอริตาส่ายหัวเล็กๆด้วยแววตาที่หดหู่เธอไม่ชอบคำพูดที่ดูเหมือนจะเป็นลางแบบนี้เลย

"......"

ภัสกรรวบตัวหญิงสาวมานอนกอดอยู่ที่ฟูกเล็กข้างล่างกับเขาความรู้สึกโหยหาหญ