ตอนที่ 21

"แล้วไม่บอกริตาบ้างล่ะคะ"

เฌอริตารู้แบบนี้แล้วจึงหน้ามุ่ยบอกบุญไม่รับในทันที

"พี่ไม่อยากให้ริตายุ่งเรื่องนี้อีกแล้ว"

ที่เขาไม่อยากบอกเธอเพราะไม่อยากให้เฌอริตาต้องมานั่งกังวลห่วงเขาอีก

"...."

เฌอริตาเดินหนีชายหนุ่มไปอย่างไม่พูดไม่จาเพราะรู้สึกนอยเล็กน้อย

"เป็นอะไรไป"

ภัสกรเดินตามง้อหญิงสาวเพราะรู้ว่าอาการแบบนี้เธอต้องแอบงอนเขาอยู่เป็นแน่

"เอาเป็นว่าพี่ขอโทษแล้วกันที่ไม่ได้บอกพี่ไม่อยากให้ริตายุ่งเรื่องนี้จริงๆดีกันนะ"

ภัสกรโอบกอดข้างหลังหญิงสาวทั้งยื่นนิ้วก้อยตรงหน้าของเธอพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนที่รู้ว่าน้ำเสียงนี้มันจะทำให้เธอใจอ่อนได้

"...ก็ได้ค่ะ..."

เฌอริตาแอบอมยิ้มเล็กๆจะเป็นเธอที่ใจอ่อนให้กับน้ำเสียงแบบนี้ของชายหนุ่มอยู่ร่ำไปจึงยอมเกี่ยวก้อยคืนดีในที่สุด

"พี่ว่าจะไปเยี่ยมคนที่เคยชุบเลี้ยงพี่มาเป็นครั้งสุดท้าย"

ภัสกรเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"ริตาไปด้วยค่ะ"

เฌอริตาเองก็อยากจะดูหน้าคนที่ได้รับผิดกับสิ่งที่ตัวเองทำเหมือนกัน

สถานีตำรวจ

"ฝีมือแกใช่ไหม"

ชนะพลที่ถูกคุมตัวไว้ในห้องขังตะคอกใส่ภัสกรอย่างเคียดแค้น

"คนทำผิดก็ต้องได้รับโทษถูกแล้วครับ"

ภัสกรพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยมองดูคนตรงหน้าด้วยแววตาที่ไม่เหลือความสงสาร

"คนที่มันทำกับพ่อของฉันต้องได้รับกรรมอย่างสาสม"

เฌอริตาจ้องคนตรงหน้าตาเขม็ง

"หึ่..กลับมาเจอกันอีกจนได้นะแกสองคนแต่ฉันว่าถ้าพ่อเธอมีชีวิตอยู่ก็น่าจะผิดหวังนะที่เห็นเธออยู่กับไอ้นี่เพราะตอนนั้นต้องการจะกำจัดไอ้ลูกเขยไม่มีหัวนอนปลายเท้าแต่ฉันกลับช่วยเอาไว้ก่อน"

คราแรกชนะพลก็คับคล้ายคับคราว่าหญิงสาวที่มากับภัสกรคือใครแต่เมื่อเธอพูดออกมาเช่นนี้เขาก็พอจะเดาออกทันทีเพราะคนที่เขาเล่นงานมีแค่คนเดียวเท่านั้นที่มีลูกสาวนั่นก็คือฉัตรภพ

"พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง"

เฌอริตาเค้นเอาคำตอบจากชนัภพเพราะเธอไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด

"ก็พ่อเธอนั่นแหละที่เป็นคนสั่งคนมาฆ่าผัวเธอไง"

"ไม่จริง"

เฌอริตาตะคอกเสียงฝาด

"จริง"

"หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ"

"ใจเย็นๆครับคุณผู้หญิง"

ตำรวจที่นั่งเฝ้าอยู่ด้านหน้าต้องปรามหญิงสาวเมื่อเธอกำลังขาดสติ

"ริตากลับเถอะ"

ภัสกรต้องรีบโอบไหล่หญิงสาวที่กำลังโมโหจนตัวสั่นออกมาข้างนอกและนั่งรถกลับ​อย่างรวดเร็ว

"มันไม่จริงใช่ไหมคะพี่ภัส"

ในขณะที่ภัสกรขับรถอยู่เฌอริตาหันไปถามชายหนุ่มอย่างอยากรู้ความจริงจากปากของภัสกรว่าที่ชนะพลพูดมามันไม่จริง

"เราไปคุยกันที่บ้านดีกว่านะ"

ภัสกรไม่สะดวกที่จะตอบอะไรหญิงสาวตอนนี้เพราะเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่เขาอยากจะลืมมันไปเสียให้สิ้น

"......"

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

"ขอคำตอบให้ริตาด้วยค่ะพี่ภัส"

เมื่อมาถึงบ้านเฌอริตาก็รีบลากภัสกรเข้ามาคุยกันในห้องทันที

"เรื่องที่ริตาได้ยิน..มัน..ไม่ผิดหรอก"

ภัสกรมีสีหน้าที่ค่อนข้างลำบากใจทั้งก้มหน้างุดเล็กน้อยเมื่อต้องพูดในสิ่งที่ไม่อยากพูดออกมา

"พี่ภัสจำได้... แต่ไม่บอกริตางั้นเหรอคะ.."

เฌอริตาถึงกับเข่าอ่อนทรุดลงไปนั่งกับเตียงน้ำตาเริ่มรื้นขึ้นมาเพราะความผิดหวังที่รู้ความจริงว่าพ่อของเธอเป็นคนทำร้ายภัสกรและโกหกกับเธอว่าภัสกรไม่มาคุยเจรจาสู่ขอเธอตามนัด

"......"

ภัสกรโอบกอดหญิงสาวที่กำลังสะอื้นตัวสั่น

"ทำไมคะ...ทำไม..ฮือๆๅๆ.."

"ริตาใจเย็นๆ..พี่แค่ไม่อยากรื้อฟื้นอีกเรื่องนี้มันนานมาแล้วอีกอย่างพ่อริตาก็ไม่อยู่แล้วด้วย"

"แสดงว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดกับพี่ภัสมันเพราะริตาล้วนๆทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย...ฮือๆๆๆๆ...ทำไม"

เฌอริตาสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของภัสกรอย่างไม่มีท่าทีที่จะหยุด

"พี่อยู่ตรงนี้กับริตาแล้วเรื่องอื่นอย่าเก็บมันมาใส่ใจเลยนะพี่ไม่ได้โกรธพ่อริตาพี่เข้าใจว่าเค้าทำไปทั้งหมดก็เพราะรักลูก"

ภัสกรไม่อยากให้เรื่องราวในอดีตมันมาทำร้ายหญิงสาวที่เขารัก

"ทำไมคุณพ่อต้องโกหกริตาด้วย...ฮือๆๆๆๆ"

"......."

ภัสกรกอดปลอบหญิงสาวจนเธอหมดแรงแล้วหลับไปเพราะความกลัวว่าเธอจะคิดมากแบบนี้เขาถึงไม่บอกกับเธอว่าใครเป็นคนทำร้ายเขาตั้งแต่แรกที่จำได้นั่นเอง

เดือนต่อมา

ตอนนี้เฌอริตาสภาพจิตใจดีขึ้นมากเพราะภัสกรพร่ำบอกกับเธอแทบทุกวันว่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นเขาไม่ใส่ใจและขอให้เธอและเขาดำเนินชีวิตต่อจากนี้้ด้วยความสุขกับครอบครัวจะดีกว่า

คฤหาสน์ฮันส์

"หลับปุ๋ยเลยเห็นแบบนี้แล้วนึกถึงต้นหนาวกับน้องเฌอที่พึ่งคลอดเลยเนอะ"

เฌอริตามองทารกน้อยในอ้อมแขนที่กำลังหลับอย่างเอ็นดูเธอมาเยี่ยมปลายฝนที่พึ่งคลอดลูกสาวน้องน้ำเหนือได้ไม่เท่าไรหญิงสาวปลีกตัวมาที่นี่ได้ก็เพราะตอนนี้เฌอริมาเข้าโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว

"ตอนนั้นทำอะไรก็เงอะๆงะๆไปหมดเลย..แกไม่ลองมีอีกสักคนล่ะ"

ปลายฝนยังจำภาพเก่าๆที่พึ่งคลอดลูกใหม่ๆไล่เลี่ยกลับเฌอริตาตอนนั้นเธอสองคนก็ยังเงอะๆงะๆทำอะไรไม่ค่อยถูกเหมือนกันดีที่ยังมีหมอที่ออสเตรเลียให้โทรปรึกษาได้ตลอดเวลา

"หืม...มีลูกอีกคนเหรอ"

เฌอริตาทำหน้าครุ่นคิดเธอไม่ได้นึกถึงเรื่องที่จะมีลูกอีกคนเลย

"อืม...ให้พี่ภัสทำให้ไง"

ปลายฝนทพสีหน้าหยอกเย้าเพื่อนเธอเล็กน้อย

"พูดอะไรฉันเขินนะ"

เฌอริตาแอบแก้มแดงก้มหน้างุดกับสิ่งที่เพื่อนของเธอพูดออกมา

"ลูกเราจะได้โตทันกันไง"

"......"

เฌอริตาอมยิ้มเล็กๆทั้งยังเปลี่ยนไปสนใจหลานตัวน้อยในอกแทนการพูดคุยกับปลายฝนเพราะความเขิน

14.00​ น.

"ยังไงฉันกลับก่อนนะแกวันหลังจะมาใหม่ต้องรีบไปรับน้องเฌอ"

เฌอริตาอยู่กับปลายฝนจนบ่ายเธอจึงต้องขอตัวกลับก่อนเพราะวันนี้เธอต้องไปรับเฌอริมาเอง

"โอเคกลับดีๆล่ะ"

ชั่วโมงต่อมา

โรงเรียนxxx

"กลับไปแล้วเหรอคะ"

เมื่อมาถึงโรงเรียนเฌอริตาก็ต้องแปลกใจเมื่อคุณครูที่ดูแลลูกของเธอบอกว่ามีคนมารับลูกของเธอกลับไปแล้ว