สงสัย

บทที่6

สงสัย

          จากเรื่องราววันนั้นที่กวิน มาตามหาซัมเมอร์ก็สร้างความสงสัยให้กับเพื่อนสนิทอย่างลูกพีช เธอจึงพยายามสืบเรื่องนี้ด้วยตัวเอง

         “พี่โอมคะ พีชมีอะไรอยากขอคุยด้วยหน่อย”

 คนที่ลูกพี่พอจะรู้จักในทีมบาสอีกคนก็มีเพียงโอมเพื่อนของกวิน

          “พี่รู้ว่าเราอยากคุยกับพี่เรื่องอะไร เราไปที่คุยที่คนน้อยกว่านี้เถอะ”

          ชายหนุ่มรูปร่างดีแต่ความหล่อยังสู้พี่กวินของ           ลูกพีชไม่ได้ เขาพาเธอขับมอเตอร์ไซค์ ไปหาที่คุยแถวชายหาด ที่ไม่ค่อยมีคน

          “ว่ามา มีอะไรจะคุยกับพี่”

หลังจากจอดรถตรงบริเวณที่มีโขดหินให้นั่ง คนพามาก็ชิงถามก่อนเลย

          “พี่รู้ไหมคะ ว่าตอนนี้ซัมเมอร์เขาไปไหนมาไหนกับใครยังไงบ้าง” ลูกพีชไม่รู้จะเริ่มถามตรงไหนก่อน

          “ถามอ้อม พี่ก็ตอบอ้อมๆนะ”

          “ถ้าอย่างนั้น พีชถามตรงๆ ซัมเมอร์กำลังนอกใจพี่กวินอยู่หรือเปล่าคะ”

หญิงสาวไม่อยากพูดตรงๆ แต่ถ้าขืนยังอ้อมต่อไป คงไม่ได้รู้ความจริง

          “นอกใจ แน่นอน แต่ยังไม่มีหลักฐาน” ชายหนุ่มนั่งค่อมรถกอดอกอย่างครุ่นคิด

          “พี่โอมสงสัยใครคะ”

 ความจริงแล้วหญิงสาวมีคนในใจอยู่เหมือนกัน แต่ไม่กล้าเอ่ย เพราะเป็นคนใกล้ตัวของคนตรงหน้า

          “โค้ช”

          “ใจตรงกันเลยค่ะ”

          ชายหญิงสองคนมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ ว่าทำไมเพราะอะไรทั้งคู่ถึงได้คิดตรงกันแบบนี้ อย่างโอมยังมีเหตุผล เพราะเขาอยู่ใกล้ชิดกับโค้ช

          “พี่โอม มั่นใจไหมคะ”

          “ตอนแรกๆ เวลาซัมเมอร์มา โค้ชจะเข้าไปทักทายตลอด พอเดี๋ยวนี้ ต่างคนต่างไม่มองหน้า วันไหนซัมเมอร์ไม่มา วันนั้นโค้ชก็ลา พีชคิดว่าไง” โอมให้เหตุผล

          “พีชเห็นแค่วันนั้นที่พีชไปด้วย ซึ่งมันก็นานมากแล้ว โค้ชเข้ามาทักทายพวกเรา แต่สายตาโค้ชมองซัมเมอร์แบบเจ้าชู้มาก พีชก็เลยกลัว ว่า...อาจจะเป็นโค้ช แล้วเราจะรู้ความจริงได้อย่างไรคะ”

          “เรื่องนี้เดี๋ยวพี่สืบเอง ขอไลน์เราไว้หน่อยเดี๋ยวพี่ได้ข่าวคืบหน้าจะบอก แต่เรื่องนี้อย่าให้กวินรู้เด็ดขาดนะ พี่กลัวเรื่องจะบานปลาย”

          หลังจากเลิกเรียนวันนี้ลูกพีชไม่ได้ไปทำรายงาน เธออยากจะลองใช้เวลาอยู่กับซัมเมอร์ให้มากขึ้น เผื่อเพื่อนของเธอจะยอมเล่าอะไรให้ฟังบ้าง

          จากที่ตั้งใจจะรอกินข้าวเย็นด้วยกัน ลูกพีชก็ทนไม่ไหว เดินออกไปหาอะไรกิน ที่ซอยข้างๆหอ เพราะกลัวดึกกว่านี้ ร้านจะพากันปิดหมด

          “เอ้า...ลูกพีช ทำไมมาคนเดียว” เสียงทักทายคุ้นหูอีกแล้ว

          “พี่กับซัมเมอร์เพิ่งแยกกันเอง ไม่อย่างนั้นจะได้ให้ซื้อข้าวไปฝาก” หน้าตาคนพูดดูแจ่มใสกว่าเมื่อวานที่เจอ

          “ไม่เป็นไรค่ะ พีชอยากมาเดินดูอะไรเพลินๆด้วยค่ะ”

 หญิงสาวไม่กล้าบอกความจริง ว่าเธอรอกินพร้อมซัมเมอร์

          “ถ้าอย่างนั้นพี่เดินเป็นเพื่อน แล้วจะได้เดินไปส่งที่หอด้วย”

หัวใจของลูกพีชเต้นไม่เป็นจังหวะ ทั้งๆที่รู้ว่าตอนนี้เขาไม่ใช่รุ่นพี่ที่เธอแอบชอบ แต่เขาเป็นแฟนของเพื่อนเธอ

          “ขอบคุณพี่กวินนะคะ ที่เดินมาเป็นเพื่อน” หญิงสาวยิ้มพร้อมยกมือขอบคุณ

          “ไป ขึ้นห้องได้แล้ว ป่านนี้ซัมเมอร์หลับแล้วมั้ง พี่โทรไลน์ไปไม่อ่านแล้ว ฝากบอกซัมเมอร์ให้นอนหลับฝันดีด้วยนะ”

          ยิ่งเห็นรุ่นพี่ของเธอ แสดงว่ารักเพื่อนของเธอมากแค่ไหน ลูกพีชได้แต่ขอให้เรื่องที่เธอกับโอมสงสัยไม่เป็นความจริง แค่นอกใจกันก็เจ็บมากพอแล้ว ถ้ายังเป็นการนอกใจกับคนใกล้ตัว หัวใจของชายหนุ่มคงแย่แน่ๆ

          เมื่อมาถึงห้อง ห้องยังล็อคอยู่เหมือนเดิม แสดงว่าซัมเมอร์ไม่ได้กลับมาที่ห้อง แล้วทุกอย่างที่กวินพูด เขาโดนคนรักหลอกอีกแล้วเหรอ

          ลูกพีชตัดสินใจกดโทรศัพท์หาเพื่อนสาว จะถามให้รู้ไปเลย ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน และอยู่กับใคร แต่โทรกี่ครั้งก็ไม่มีคนรับสาย พออารมณ์เริ่มเย็นลง ลูกพีชก็คิดได้ว่าถึงจะเป็นเพื่อนกัน แต่บางเรื่องก็เป็นเรื่องส่วนตัว ซัมเมอร์พร้อมเมื่อไหร่คงเล่าให้ฟังเอง

          กว่าประตูห้องจะถูกเปิดอีกครั้ง ก็เป็นเวลาเช้ามืดแล้ว เท่ากับเพื่อนของเธอไม่ได้นอนหอทั้งคืน ลูกพีชตัดสินใจกับตัวเอง ว่าเธอจะถามเพื่อนดีไหม มันไม่ใช่แค่ความอยากรู้ แต่มันคือความเป็นห่วง

          “ซัมเมอร์” หญิงสาวเรียกชื่อเพื่อนที่กำลังค่อยๆปิดประตู

          “เราเสียงดัง ทำเธอตื่นเหรอ” ซัมเมอร์เดินมานั่งข้างคนเรียก

          “เธอคงต้องบอกเราแล้วแหละ ว่าเธอไปไหนกับใครมา แล้วไม่ต้องมาโกหกนะ ว่าไปกับพี่กวิน เพราะเราเจอพี่เขาเมื่อหัวค่ำ เขาบอกเพิ่งแยกจากเธอ”

          ลูกพีชไม่อยากให้เพื่อนหาคำโกหกที่เธอรู้คำตอบอยู่แล้ว จึงพูดทุกอย่างดักทางไว้ก่อน ทำเอาคนถูกถามถอนหายใจ เหมือนกำลังตัดสินใจอะไรบ้างอย่าง

          “เรา.....เราขอโทษนะ เราโกหกทุกคน เราไม่ได้อยากทำ” ซัมเมอร์น้ำคลอตา

          “ไม่อยากทำแล้วทำ ทำไม” คนฟังไม่สงสารแต่กลับโมโห

          “เราพลาดไปแล้ว พีชเราพลาดไปแล้ว”

 น้ำตาที่คลอในตอนแรกไหลลงอาบแก้มเหมือนสายฝน จนคนฟังต้องคว้าเพื่อนมากอดไว้

          “ไม่เป็นไร บอกเราสิ เธอพลาดอะไร” สองมือโอบกอดคนร้องไห้อย่างสงสาร

          “เรามีอะไรกับโค้ช”

          “ฮะ!!”

          ประโยคสั้นๆ ที่ตอบคำถามได้ทุกข้อสงสัย เป็นประโยคที่แทบจะทำให้ลูกพีชหยุดหายใจ จากตอนแรกที่กลัวว่าคำตอบ คือทั้งคู่แอบคบกัน แต่นี่มันพัฒนาไปถึงขั้นมีอะไรแล้ว

          “เราพลาด เรามันโง่” คนเล่าสะอึกสะอื้นในอ้อมแขนเพื่อน

          “ใจเย็น ค่อยๆเล่า เราพร้อมจะรับฟังแล้วช่วยเธอแก้ปัญหานะ” ลูกพีชหมายความอย่างที่พูดจริงๆ

          หญิงสาวค่อยๆชันตัวลุกออกจากอ้อมกอดของเพื่อน ปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม สูดลมหายใจยาวๆ ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมด