ความลับถูกเปิดเผย

บทที่7

ความลับถูกเปิดเผย

          “ใจเย็นๆ ค่อยๆเล่า” หญิงสาวปลอบเพื่อนที่กำลังเหนื่อยหอบเพราะกลั้นเสียงร้องไห้ไว้ในใจ

          “ตอนแรกที่โค้ชเขาเข้ามาคุย เขาของไลน์เราก็ให้ คุยกันได้ไม่นาน เขาก็ชวนเราไปกินข้าว เราก็คิดว่าแค่กิ๊กกันสนุกๆ”

 คนเล่าหยุดพูด มองหน้าเพื่อนเหมือนอยากจะปล่อยโฮอีกรอบ

          “พอนานไป เราก็เริ่มผูกพัน เขาเป็นผู้ใหญ่กว่า เขาคอยดูแลเราได้ทุกเรื่อง แต่เราก็ไม่ได้คิดว่าจะจริงจัง เรายังรักพี่กวินอยู่ วันนั้นเราตัดสินใจบอกเลิกโค้ช เขาขอให้เราไปเจอเขาที่ห้องเป็นครั้งสุดท้ายๆ แล้ว.....”

          คราวนี้คนเล่า หยุดเล่า เอามือทั้งสองข้างปิดหน้า เพราะอายในสิ่งที่เธอกำลังจะต้องพูดมันออกไป น้ำตาเริ่มไหลอาบสองแก้ม ก่อนที่เธอจะตั้งสติสูดลมหายลึกๆ มองหน้าคนฟังและเริ่มเล่าต่อ

          “วันนั้นเราไปหาเขาที่ห้อง แล้วเขากับเราก็มีอะไรกัน”

          “โค้ชปล้ำเธอใช่ไหมซัมเมอร์” ลูกพีชลุกยืนด้วยความโกรธ

         “ไม่ใช่ ไม่ใช่ เราต่างหากที่ยอมเขาเอง” คนยอมรับเอามือตบหน้าตัวเองไปมาเหมือนคนเสียสติ

          “อย่าทำร้ายตัวเองแบบนั้น ปล่อยมัน มันพลาดไปแล้ว”

มือทั้งสองถูกลูกพีชจับไว้ เพราะกลัวเจ้าของมือจะทำร้ายตัวเองอีก

          “เราอยากเลิกกับโค้ช เราอยากเลิก ” หญิงสาวตะโกนซ้ำไปซ้ำมา

          “ก็เลิก เลิกเลย ตอนนี้ยังไม่มีใครรู้เรื่อง”

          “แต่เรารักเขา พีชเธอได้ยินไหมเรารักเขา”

          “รักโค้ชก็เลิกกับพี่กวิน เธอรักคนไหนเธอก็เลือกคนนั้น อย่าปล่อยให้มันค้างคาแบบนี้” คนปลอบเริ่มไม่เข้าใจ

          “โค้ชเขามีแฟนอยู่แล้ว”

          “ซัมเมอร์ .... เธอทำอะไรลงไป นอกใจคนที่รักเธอไปยุ่งกับคนที่มีแฟนแล้ว”

คนฟังอยากจะจับเพื่อนเธอเขย่าเรียกสติจริงๆ

          “เราเลือกไม่ได้ เรารักโค้ช แต่พี่กวินคือคนที่ดีที่สุด แถมโค้ชยังขู่อีกว่า ถ้ามีใครรู้เรื่องของเรากับโค้ช โค้ชจะเลิกกับเรา ลูกพีชต้องอย่าบอกใครนะ สัญญากับเรานะ”

          น้ำเสียงอ้อนวอน ใบหน้าที่สวยสดใส ในเวลานี้มันกลับดูหม่นหมองยิ่งนัก ไม่น่าเชื่อว่าหญิงสาวผู้มั่นใจในตัวเอง ว่านเสน่ห์ไปทั่ว วันนี้เธอจะมานั่งร้องไห้ ให้กับผู้ชายที่มันมีแฟนแล้ว

          “เราสัญญา จะไม่มีใครรู้เรื่องนี้จากปากเราเด็ดขาด”

ลูกพีชตั้งใจที่จะทำอย่างที่พูดจริงๆ แม้แต่โอม เธอก็จะไม่บอก ถึงแม้ว่าการกระทำของซัมเมอร์เป็นการกระทำที่ผิดและก็เป็นการทำลายหัวใจของผู้ชายที่เธอแอบรักมาหลายปี แต่ซัมเมอร์คือเพื่อน เธอจะไม่ทำให้เพื่อนต้องผิดหวัง ที่ยอมบอกความหลับนี้ให้เธอฟัง

“ซัมเมอร์คืนนี้เรากลับดึกหน่อยนะ พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของโค้ช แต่แฟนเขาจะมาหา เราก็เลยจะอยู่ฉลองกับเขาวันนี้ ถ้าพี่กวินโทรมาบอกเราไม่สบายนอนเร็ว”

เมื่อไม่รู้จะห้ามอย่างไรแล้ว ในเมื่อทุกอย่างมันก็มาไกลเหลือเกิน ลูกพีชได้แต่พยักหน้ารับคำที่เพื่อนสั่ง ทุกสิ่งต่อไปนี้ก็คงปล่อยให้เป็นไปตามเวรกรรมแล้วกัน

“เฮ้ย!...กวินพรุ่งนี้วันเกิดโค้ช เราไปเซอร์ไพรส์โค้ชกันเหอะ” โอมชวนกวินและเพื่อนในทีม

“แล้วทำไม ไม่ไปพรุ่งนี้วะ” กวินไม่เข้าใจ

“วันสำคัญแบบนี้ เขาก็อยู่กับแฟนเขาสิ พวกเราจะไปเป็นก้างเอาสิไม่ว่า เอาคืนนี้แหละเที่ยงคืน ซื้อเค้ก แอบไปเคาะห้อง รับรองโค้ชดีใจ น้ำตาไหล งดด่าไปหลายวัน”

เจ้าของความคิด ทำท่าทางภูมิใจ ทุกคนในทีมก็พากันเห็นด้วย เพราะวันเกิดโค้ชก็น่าจะอยากอยู่กับแฟนมากกว่า ที่ต้องมาอยู่กับบรรดาลูกทีมที่น่าปวดหัวอย่างพวกเขา

โอมกับกวินรับหน้าที่ไปซื้อเค้กวันเกิด โดยที่เพื่อนคนอื่นๆจะไปคอยข้างล่างคอนโดของโค้ชก่อน เมื่อถึงเวลานัดหมาย เค้กพร้อม คนพร้อม ทุกคนพากันขึ้นไปชั้นสอบของคอนโด

“อีกสิบนาที มานั่งแอบกันตรงบันไดก่อน” โอมอยากให้เที่ยงคืนพอดี

“ไม่อยากกลับเลย ทำไมซัมเมอร์กลับเช้าไม่ได้เหรอ แฟนโค้ชไม่มาคืนนี้หรอก” เสียงที่แสนจะคุ้นหูทุกคนโดยเฉพาะกวินและโอม

ภาพชายหญิงที่กำลังยืนกอดกันนัวเนีย อยู่หน้าประตูห้องของโค้ช ทำเอาสายตาทุกคู่ที่แอบมองอยู่หลังบันไดแทบหยุดหายใจ ทุกคนรู้จักผู้หญิงคนนี้ในฐานะแฟนของกวิน แต่วันนี้ภาพที่เห็นกลับเป็นโค้ชที่เธอกำลังนัวเนียอย่างสนิทสนม

“เอาไง กวิน ออกไปถามให้รู้เรื่องเลยไหม” โอมรู้สึกโมโหแทนเพื่อน

“เรื่องนี้ค่อยว่าวันหลัง วันนี้เรามาเพื่ออวยพรให้โค้ช อย่างไงเขาก็เป็นครูเรา ทำสิ่งที่เราตั้งใจกันดีกว่า ” กวินพยายามข่มใจ

หลังจากชายหญิงสองคนแยกจากกัน โค้ชปิดประตูห้องเรียบร้อย บรรดาลูกทีม ก็รอให้ถึงเวลาเที่ยงคืนตรง โอมทำหน้าที่เคาะประตู

ก๊อกๆๆ

“Happy birthday to you  Happy birthday to you    Happy birthday   Happy birthday  Happy birthday to you   ”

“ขอให้โค้ชมีความสุข คิดอะไรก็ขอให้สมหวัง ขอบคุณโค้ชมากทีทำทุกอย่างเพื่อพวกเรา และไม่เคยทำให้พวกเราผิดหวังในตัวโค้ชเลย” กวินหัวหน้าทีมเป็นตัวแทน

สิ้นคำอวยพร ทุกคนต่างเปลี่ยนสีหน้า

 ...ไม่เคยทำให้พวกเราผิดหวังในตัวโค้ชเลย...

ข้อความสุดท้าย มันทำให้ภาพที่ทุกคนเพิ่งเห็น         แว๊บขึ้นมาในหัวอีกครั้ง

เมื่อภารกิจเสร็จสิ้น ทุกคนแยกย้ายกันกลับที่พัก โอมกับกวินกลับด้วยกัน เพราะอยู่หอเดียวกันแต่คนละห้อง ทั้งคู่จึงมีโอกาสได้คุยกันตลอดทาง

“กวิน แล้วจะเอาอย่างไงต่อกับเรื่องนี้” โอมอดห่วงความรู้สึกเพื่อนไม่ได้

“เราไม่คิดเลยว่าซัมเมอร์จะเป็นผู้หญิงแบบนี้”

“แต่เราคิด” โอมเถียงขึ้นมา

“”นายหมายความว่าอะไร” ชายหนุ่มคนขับหันมาจ้องหน้าคนที่นั่งข้างๆ

“ก็ก่อนที่แฟนนาย จะจีบนาย เขาจีบเรามาก่อน” โอมเล่า

“แล้วทำไมไม่บอกกันว่ะ ปล่อยให้เพื่อนเป็นไอ้โง่อยู่ได้” มือหนาทุบพวงมาลัยด้วยความโมโห

“บอกแล้วได้อะไร บอกแล้วนายจะไม่ชอบซัมเมอร์เหรอ เรื่องแค่นี้มันบอกได้ด้วยหรือไง ว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะจริงใจหรือไม่จริงใจ ของแบบนี้มันต้องใช้เวลา แล้วตอนนี้นายก็รู้แล้ว ตัดสินใจดี ๆ แล้วกัน”

เมื่อพูดในสิ่งที่อยากพูดจบ โอมเปิดประตูก้าวลงจากรถและเดินขึ้นห้องไป ปล่อยให้กวิน นั่งคิดทบทวนเรื่องราวต่าง อยู่ในรถแต่เพียงลำพัง