หลบหน้า

บทที่9

หลบหน้า

          หลังจากความสัมพันธ์ที่เกิดจากความไม่ตั้งใจได้ผ่านพ้นไป ลูกพีชตื่นขึ้นพร้อมร่างกายที่เปลือยเปล่า เธอค่อย ๆ ควานหาเสื้อผ้าของเธอ แต่งตัวให้เรียบร้อย เหมือนเมื่อคืนนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วจึงเดินทางกลับหอด้วยตัวเอง เพราะไม่อยากให้เขาตื่นมาเจอหน้าเธอ

          “ไปไหนมาพีช ท่าทางเหมือนไม่ได้นอนเลย” ซัมเมอร์กำลังเตรียมที่จะไปเรียนแต่เช้า เห็นสภาพเพื่อนเหมือนคนไม่ได้นอนมาทั้งคืน

          “ทำรายงานทั้งคืนเลย งานไม่เสร็จ” คนตอบหลบสายตา

          “ถ้าไปเรียนไม่ไหว ก็นอนก่อน ขาดแค่ไม่กี่ครั้งอาจารย์เขาไม่ว่าหรอก”

ซัมเมอร์เห็นสภาพเพื่อน อยากให้ลูกพีช พักผ่อนก่อน เพราะไปเรียนสภาพนี้คงไม่ไหว

          “ว่าจะไม่ไป เดี๋ยวเราไปอาบน้ำก่อนนะ” หญิงสาวพาร่างไร้เรี่ยวแรงเข้าไปในห้องน้ำ

          เมื่อเสียงปิดประตูดัง หญิงสาวก็ปล่อยเสียงร้องไห้ อย่างสุดที่จะกลั้นเอาไว้อยู่ ตอนนี้ในห้องมีเพียงเธออยู่คนเดียว เธอไม่จำเป็นต้องกลัวใครรู้

          ภาพสภาพใบหน้าที่แสนจะหมองคล้ำ อาบได้ด้วยคราบน้ำตา ลูกพีชมองตัวเองในกระจก เธอมีคุณค่าเพียงแค่เป็นที่ระบายแค้นของเขา เธอนี่มันใจง่ายจริง  ๆ

          น้ำจากฝักบัวถูกเปิดไหลผ่านตัวเธอ เหมือนสายน้ำนี้จะสามารถชะล้างความรู้สึกผิดออกจาหัวใจของหญิงสาว ที่ตอนนี้ไม่ได้บอบบางแค่ร่างกาย แต่มันบอบบางไปถึงจิตใจ เธอมีอะไรกับแฟนเพื่อน มันคงเป็น              ตราบาปในชีวิตเธอไปอีกนานแสนนาน

          เมื่อหัวถึงหมอน ร่างกายที่บอบช้ำจากการถูกย่ำยี หัวใจที่ร้องไห้จนเหนื่อยล้า หญิงสาวนอนหลับสนิท ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงโทรศัพท์ที่ดังอยู่เป็นร้อยสาย

          “พีช พี่กวินบอกเลิกเรา”

          หญิงสาวที่นอนหลับอยู่บนเตียง ไม่แน่ใจว่าเสียงที่เธอได้ยินเป็นความฝันหรือความจริง เธอค่อยๆลืมตา ภาพแรกที่เห็นคือเพื่อนของเธอนั่งอยู่ข้างๆ ใบหน้าอาบไปด้วยน้ำตา

          “เกิดอะไรขึ้นซัมเมอร์ ร้องไห้ทำไม” ลูกพีชค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นมาอย่างงัวเงีย

          “พี่กวินเขารู้เรื่องเรากับโค้ชแล้ว เขาบอกเขาเห็นกลับตา พีชพี่เขาบอกเลิกเรา” หญิงสาวส่งเสียโวยวายเหมือนคนเสียสติ

          “แล้วเธอจะเอายังไงต่อ เธอบอกโค้ชหรือยัง”

          “เราไม่กล้าบอก โค้ชบอกถ้ามีคนรู้เรื่องนี้ เขาจะเลิกกับเรา พีช เธอต้องช่วยพูดกับพี่กวินให้เรานะ” ซัมเมอร์เขย่าตัวเพื่อนที่นั่งไร้เรี่ยวแรงอยู่บนเตียง

          “เรื่องนี้เราช่วยอะไรเธอไม่ได้จริงๆ ให้เวลาพี่เขาหน่อยนะ บางทีพอไม่มีเธอจริงๆ เขาอาจจะคิดได้แล้วกลับมาง้อเธอก็ได้”

          “เขาบอกว่าเขามีแฟนใหม่แล้ว” ซัมเมอร์กอดเพื่อนที่นั่งข้างๆ กระซิบเสียวสั่นเครือ

          “ใคร ยังไง”

 คนฟังลืมตัว ถามกลับด้วยน้ำเสียงที่เหมือนตะโกน จนซัมเมอร์มองหน้าอย่างแปลกใจ

          “เราตกใจ เห็นวันๆ พี่กวินกับเธอก็ตัวติดกันตลอด เขาเอาเวลาไหนไปมีคนอื่น” ลูกพีชแก้ตัว

          “เขาบอกว่าเขา เพิ่งมีคนใหม่เมื่อคืน แต่เขารู้จักกันมานานแล้ว ลูกพีช...เธอช่วยสืบให้ทีนะ” คนอกหักส่งเสียงออดอ้อน

          “เราจะพยายามนะ แต่ระหว่างนี้ เธอต้องหยุดร้องไห้ ตั้งใจเรียน ปล่อยเขาไป ถ้าพี่กวินเขารักเธอจริง เขาจะให้อภัยเธอและกลับมาเอง”

          หญิงสาวพูดตรงข้ามกับหัวใจของเธอ ลูกพีชไม่เข้าใจเลย ว่ากวินหมายถึงเธอหรือผู้หญิงคนไหน หรือเขาแค่เพียงเอามาอ้างในการบอกเลิกซัมเมอร์ แต่ในเมื่อเขาบอกว่าเขาเห็นด้วยตา ก็ไม่จำเป็นต้องหาเหตุผลอื่นมาอีก

          “สวัสดีค่ะ”

เบอร์แปลกโทรข้ามา หลังจากที่มีสายไม่ได้รับเป็นร้อยสาย เป็นเบอร์ของซัมเมอร์ ฌอน และกวิน

          “ทำไมไม่รับโทรศัพท์พี่” เสียงที่เธอคุ้นเคยอย่างดี

          “ไม่ได้ยินเสียงค่ะ ไม่ค่อยสบายกินยาก็เลยหลับสนิท”

หญิงสาวตอบความจริง และพยายามที่จะไม่เอ่ยชื่อคนโทรมา

          “เป็นอะไร กินยาหรือยัง ” เสียงเขาดูเป็นห่วงเธอจริงๆ

          “กินแล้วค่ะ งั้นแค่นี้นะคะ”

 ลูกพีชไม่อยากคุยกับเขานานกว่านี้กลัวซัมเมอร์จะสงสัย

          “เดี๋ยวก่อน... เมื่อคืน พี่ขอโทษนะ” เสียงปลายสายค่อยๆลดเสียงต่ำลง

          “ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้นะคะ”

คราวนี้หญิงสาว กดวางสายทันที เพราะกลัวเขาจะพูดอะไรที่เธอไม่อยากได้ยินอีก

          “ใครโทรมา ทำท่าเหมือนไม่อยากจะคุย” ซัมเมอร์สงสัยเพราะเธอนั่งฝั่งอยู่

          “รุ่นพี่ที่คณะ เขาเอารายงานมาให้ช่วยทำเมื่อคืนนั่นแหละ เขาโทรมาขอบคุณที่ช่วยเขา ไม่มีอะไรหรอก เราง่วงนอนเลยไม่ค่อยอยากคุยด้วย” คำโกหกที่ไม่เนียนแต่ก็ทำให้คนฟังเชื่อได้

          คืนนี้ทั้งสองสาวต่างนอนหลับไปด้วยคราบน้ำตาทั้งคู่ มีแต่ลูกพีชเท่านั้น ที่ต้องเก็บงำความลับ ความผิดพลาดครั้งนี้ไว้ พรุ่งนี้เธอคงต้องไปเรียน สิ่งที่เธอกลัวที่สุดก็คือการที่ต้องไปเจอหน้าเขา ผู้ชายคนที่รังแกเธอ และตอบแทนด้วยคำว่าขอโทษเพียงแค่คำเดียวเท่านั้น

         “คิดว่าจะหลบหน้าพี่ได้เหรอ” มือหนาคว้าแขนเล็กไว้จนเธอแทบปลิวตามแรง

          “พีชเจ็บค่ะ ปล่อย พีชไม่หลบหน้าใครทั้งนั้น” หญิงสาวพยายามแกะมือที่จับแขนเธอไว้แน่

          “มาเรียนแทนที่จะขึ้นลิฟท์กลับมาเดินขึ้นทางบันได”

          “พีชอยากออกำลังกายค่ะ” หญิงสาวยังพยายามแกะมือเขาออก

          “ยังออกกำลังกายไม่พออีกเหรอคืนนั้น”

          เพี๊ย!

          “นี่สำหรับการมองความบริสุทธิ์ ของผู้หญิงคนนึงเป็นเรื่องตลก ”

          หญิงสาวตบไปที่ใบหน้าของชายหนุ่มอย่างแรง เธอรู้สึกผิดหวังในตัวเขามาก เสียแรงที่เธอหลงรักเขามาตั้งหลายปี สุดท้ายเขาก็เลวเหมือนพวกเสือผู้หญิงทั่วๆไป

          “ตบอีก ตบให้พอ พี่รู้ พี่สมควรโดน พี่ขอโทษ จะให้พี่ทำอะไรพี่ก็ยอมทั้งนั้น อย่าหลบหน้าพี่อีกเลย พี่ขอนะ” กวินคว้ามือหญิงสาวขึ้นมาตบหน้าเขาอย่างตั้งใจ

          “โอ๊ย!...พอแล้ว พี่กวินจะเอาอะไรอีก พีชไม่มีอะไรจะให้แล้ว ปล่อยพีชไปเถอะ นะขอร้อง แค่นี้พีชก็เป็นผู้หญิงที่เลวมาก มีอะไรกับแฟนเพื่อน จะต้องให้พีชเลวไปถึงไหนอีก”

          ร่างบางค่อยๆทรุดตัวลงกับพื้นนั่งร้องไห้ มือข้างหนึ่งยังถูกเขาจับไว้ไม่ยอมปล่อย กวินเองก็ไม่รู้จะตอบหญิงสาวว่าจริง ๆ แล้วเขาต้องการอะไรจากเธออีก

          “พี่เลิกกับซัมเมอร์แล้ว พีชไม่ผิด ถ้าจะมีใครผิดก็พี่เอง พี่ขอนะ อย่าหลบหน้าพี่เลย สงสารพี่เถอะ” ชายหนุ่มนั่งลงข้างๆหญิงสาวที่ร้องไห้จนตาบวม

          “ค่ะ พีชจะไม่หลบหน้าพี่ แต่พี่อย่ามายุ่งกับพีชอีกได้ไหม กลับไปคืนดีกับซัมเมอร์เถอะค่ะ”

 ถึงแม้หัวใจจะเจ็บปวดเพียงไหน เธอก็อยากให้เพื่อนของเธอมีความสุข

          “เรื่องของพี่กับซัมเมอร์มันจบลงแล้ว จบลงตั้งแต่เขานอกใจพี่ และมันก็จบอย่างไม่มีวันกลับมาเหมือนเดิม ตั้งแต่วันที่พี่เห็นเขากอดจูบอยู่กับคนที่พี่ทั้งรักทั้งเคารพ” ชายหนุ่มตอบจากหัวใจ ที่มันไม่ซัมเมอร์อยู่แล้วจริงๆ

          “ไปเรียนเถอะ อย่าหลบพี่ รับโทรศัพท์ ตอบไลน์พี่ด้วยนะ” กวินพูดตามหลังหญิงสาวที่เดินขึ้นบันไดไป