น้อยใจ

6

น้อยใจ

          เช้านี้กันตภณเริ่มลงมือกับการปรับพื้นที่ เพื่อเตรียมกับการจะลงมะม่วง และขนุน เขาตั้งใจจะลองทำสักอย่างละไร่ก่อน เพราะไม่เคยมีประสบการณ์กลัวจะไปไม่รอด

         “น้ำในกระติกอย่าลืมเอาไปนะภณ”

          ปาลิดาตื่นมาตั้งแต่เช้าเพื่อเตรียมอาหารกลางวัน น้ำ และเธอจะตามไปทีหลัง เพราะต้องซักผ้าถูบ้านก่อน

          “ตามไปอย่าลืมแวะซื้อน้ำแข็งไปเพิ่มให้ด้วยนะ” ชายหนุ่มตะโกนบอกภรรยา

          ปาลิดารีบจัดแจงงานบ้าน เพราะอยากตามไปช่วยสามีให้ไวที่สุด

          ไม่ถึงสิบโมงเช้าหญิงสาวก็ขี่รถตามมาที่ ที่ดินที่พ่อของเธอให้ใช้ทำกิน แต่ภาพที่เห็นทำเอาปาลิดาถึงกับอยากลับบ้านทันที

         “เลือกแล้วก็ต้องสู้ เป็นถึงลูกกำนันอย่าให้ใครมาเหยียบจมูก”

          ยังไม่ทันจะคว้ารถและขี่กลับ ก็ต้องมาหยุดเพราะเสียงของคำ ซึ่งเป็นเสมือนพี่ชายของเธอ ถึงแม้เขาจะเป็นเพียงแค่ลูกของลูกน้องพ่อของเธอ

          “พี่คำ ดิวต้องทำยังไง เขาสองคนรักกัน ดิวนั่นแหละที่มาแย่ง” หญิงสาวใจไม่สู้เอาเสียเลย

          “แน่ใจเหรอว่าเขารักกัน ที่ดิวกับพี่ได้ยินและเห็นวันนั้น คนรักกันเขาทำกันใช่ไหม เราต่างก็รู้ว่าตอนนี้เจ้าภณมันกำลังโดนหลอก ในเมื่อ ดิวเลือกที่จะรักจะปกป้องมัน ก็อย่ามายอมแพ้อะไรง่ายๆแบบนี้ ตอนนี้เราเป็นเมียมันแล้วนะ”

          ปาลิดาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เช็ดน้ำตาที่มันเกือบจะไหลออกมา และหันหน้าเดินไปหาสามี ที่กำลังยืนสั่งการรถไถ โดยมีณิศากำลังคอยกางร่มให้

          “เป็นไงบ้างภณ” หญิงสาวส่งเสียงไปก่อนที่ตัวจะมาถึง

          “วันนี้น่าจะเสร็จ พรุ่งนี้คงพร้อมจะเตรียมหลุมสำหรับปลูก”

          ชายหนุ่มเดินออกมาจากร่มที่ณิศากางให้ เดินมาหาภรรยาของเขาที่ยืนอยู่ห่างๆ เพราะเธอไม่อยากเข้าไปใกล้สองคนนั้น

          “ไปกินข้าวกัน เมื่อกี้พี่คำสั่งข้าวมาให้คนขับรถไถแล้ว”

          ณิศาแทบอยากจะกรี๊ดขึ้นมา เมื่ออยู่ดีคนรักของเธอเดินไปหาภรรยาของเขา โดยไม่หันมาพูดกับเธอสักคำ

          “ณิศา กินข้าวด้วยกันไหม ดิวเขาทำมาเยอะเลย”

          ชายหนุ่มนึกขึ้นได้ ว่าเขาทิ้งใครบางคนไว้กลางทาง จึงหันกลับไปเรียก

          “ไม่กิน ณิศากลับก่อนนะคะ ไม่อยากรบกวนเวลาสามีภรรยา”

          “ดีแล้ว ” คำตะโกนกลับไปแทน

          “พรุ่งนี้ผมก็มาที่นี่แหละ ณิศามาหาผมได้นะ”

ชายหนุ่มตะโกนบอกคนรัก แต่ดูๆแล้วก็เหมือนกับกำลังแกล้ง ปาลิดา เพราะเขาไม่ได้หันไปมองณิศาเลย แต่กลับเอาแต่จ้องภรรยา ว่าจะทำท่าแบบไหนที่เขาตะโกนไปแบบนั้น

ข้าวแต่ละคำช่างฝืดคอ ในความน้อยใจ ที่มันทำให้หญิงสาวกลืนข้าวแทบไม่ลง พรุ่งนี้ เธอตั้งใจว่าจะไม่ตามเขามาแล้ว ปล่อยให้สองคนเขาได้จู๋จี๋กัน ยิ่งมาเห็นเธอยิ่งเจ็บ

“เป็นอะไรกว่าจะกินแต่ละคำ หึงเหรอ”

          กันตภณถามแทงใจดำ จนปาลิดาแทบอยากจะปาช้อนใส่เขา แต่เธอก็ยั้งใจไว้

          “หึงทำไมคะ ณิศาเขาก็เป็นคนรักของภณ ถ้าจะจู๋จี๋กับเขาก็คงไม่แปลก แต่สุดท้ายดิวก็คือคนที่ภณต้องนอนด้วย”

          หญิงสาวรวบรวามสติ ตัดความโกรธออกไป เธอต้องไม่ตกไปอยู่ในห้วงอารมณ์ที่ณิศาต้องการให้เธอรู้สึก

         “แต่ผมอาจจะไปนอนกับณิศาก็ได้นะ” ชายหนุ่มพูดขำๆ

          “ก็ไปสิคะ แล้วคุณจะไม่ได้แตะต้องตัวฉันอีกเลย ลองดูก็ดีเหมือนกัน ถ้าชอบของเหลือจากคนอื่น”

          เมื่อรู้ตัวว่าพูดแรงเกินไป กันตภณรีบดึงตัวภรรยา ที่กำลังลุกขึ้นเพื่อจะกลับบ้านจนเธอล้มลงมานั่งบนตักเขาแทน

          “ผมขอโทษ แค่พูดสนุกปาก ตราบใดที่ผมยังได้ชื่อว่าเป็นสามี ผมไม่มีทางไปยุ่งกับคนอื่นหรอก ถึงแม้จะเป็นคนที่ผมรัก”

          ประโยคแรกดีอยู่แล้วเชียว เจอประโยคหลังเข้าไป คราวนี้          ปาลิดาเก็บน้ำตาไว้ไม่อยู่อีกแล้ว เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมา โดยที่คนที่กอดเธอไว้ไม่รู้ว่าอะไรคือสาเหตุที่ทำให้เธอต้อวร้องไห้

          “ภณพูดอะไรผิด ดิวถึงต้องร้องไห้ งงไปหมดแล้วนี่” ชายหนุ่มมองหน้าภรรยา

          “ภณไม่ได้ผิด ดิวผิดเอง รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ได้รัก ก็ยังจะฟังเขาบอกว่ารักคนอื่นไม่ได้”

          พูดจบหญิงสาวก็คว้ารถและขี่กลับบ้านไป ทิ้งให้ชายหนุ่มนั่งทบทวนคำพูดตัวเอง เขาถึงได้เข้าใจ ว่าหญิงสาวร้องไห้ทำไมกัน

         กว่างงานจะเสร็จก็เกือบมืด ดีนะที่คำคอยอยู่เป็นเพื่อนตลอด วิมลก็เดินแวะมาดูลูกชายเป็นครั้งคราว เพราะที่ดินอยู่ติดกัน

         “มองเห็นเป็นรูปเป็นร่างแล้ว ที่แปลงนี้สวย อยู่ใกล้แหล่งน้ำอีก ไอ้นายหน้ามันก็ไม่เห็นอยากจะได้ ดันไปอยากได้ที่เรา ที่อยู่ชายเขานู่น” วิมลอดคิดถึงเรื่องที่ดินที่นิรัชอยากได้ไม่ได้

          “ผมว่ามันต้องมีอะไรสักอย่างแหละลุงที่เราไม่รู้” คำออกความคิดเห็น

          “คงไม่ได้มีอะไรลึกลับ อย่างที่พ่อกับพี่คำคิดหรอก ที่ดินตรงนั้นมันอาจจะเหมาะทำอะไรสักอย่าง ” ภณพูดตัดบท

          “และแม่คนรักของลูก ทำไมจะต้องมายุ่งเรื่องนี้” คนเป็นพ่อถามตรงๆ

          “ณิศาเขาอยากได้ส่วนต่างที่เราขายได้ มาแต่งานไงพ่อ”

          “อยากแต่งงานกับแก แต่กลับยอมให้แกแต่งงานกับคนอื่น เสียแรงส่งไปเรียนถึงปริญญา ไม่มีหัวคิดเอาเสียเลยลูกฉัน”

          วิมลไม่รู้จะหาคำไหน มาทำให้ลูกชายคิดได้ เขาจึงเดินกลับไร่ไป เพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน