Share

แค้น

9

แค้น

          “พ่อ พ่อได้ยินภณไหม”

         ชายหนุ่มร้องเรียกพ่อไปตลอดทาง วิมลทำได้เพียงแค่บีบมือลูกชายเพื่อให้รู้ว่าเขาได้ยินลูกอยู่

          “รถพยาบาล มารอรับอยู่กลางทางแล้ว เพื่อความรวดเร็ว”

          ไม่นานพ่อของภณก็ถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉิน ส่วนญาติๆถูกกันไว้ข้างนอก เพื่อสะดวกแก่การรักษา

          ทางโรงพยายบาลทำการผ่าตัดด่วน เพื่อเอากระสุนออก โชคยังดีที่ไม่ถูกจุดสำคัญ แต่คนไข้เสียเลือดมาก เพราะกว่าที่ภณจะไปเจอ วิมลน่าจะถูกยิงมาได้สักพักแล้ว

          “ภณคุณจะไปไหน”

ปาลิดาคว้าแขนสามีของเธอไว้ เมื่อเห็นว่าเขาทำท่ารีบร้อนจะเดินออกจากโรงพยาบาล

“ผมจะไปฆ่ามัน” ชายหนุ่มกัดฟันแน่น

“ภณคุณจะไปฆ่าใคร คุณรู้เหรอว่าใครทำ”

“มันต้องเป็นฝีมือไอ้นิรัชแน่ๆ” ชายหนุ่มมั่นใจ

“ใช่เขาคือคนที่น่าจะทำที่สุด แต่ก็ยังไม่ได้หมายความว่าเขาทำ การที่ภณจะไปฆ่าเขา แล้วพ่อล่ะ พ่อคุณต้องการคุณที่สุดในเวลานี้ ไม่ใช่พ่ออยู่โรงพยาบาล ลูกอยู่ในคุก ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของกฎหมาย คุณต้องตั้งสตินะภณ”

ปาลิดาพยายามเรียกสติของสามีให้กลับคืนมา เธอเข้าใจ               ว่าเป็นใคร ใครก็ต้องแค้น แต่ในเมื่อเรายังไม่มีหลักฐานและตอนนี้ชีวิตของคนเจ็บสำคัญที่สุด

“ทางเราต้องการเลือดค่ะ เราจะใช้เลือดของทางโรงพยาบาลก่อน แต่ต้องมีเลือดไปแลก ไม่จำเป็นต้องเป็นกรุ๊ปเดียวกันก็ได้”

ปาลิดา ภณ และคำ ต่างพากันไปยังห้องรับบริจาคเลือดเพื่อใช้ทดแทนเลือดที่ทางโรงพยายบาลใช้ให้กับวิมล ชายหนุ่มมองภรรยาของเขาและคำด้วยความซาบซึ้งใจ

กำนันสมยศรู้สึกเหมือนตัวเองกับลังถูกล้วงคองูเห่า นี่ถึงขนาดพ่อดองกันต้องมาถูกยิง มีเหรอที่กำนันสมยศจะอยู่นิ่งๆได้ ทั้งที่เขาตั้งใจเอาไว้แล้ว ว่าจะไม่มีเรื่องมีราวกับใคร ตั้งแต่วันที่ลูกสาวเกิด

“ไอ้คำ เอ็งไปสืบมาให้ได้ ว่ามันฝีมือใคร” เสียงคำสั่งที่ฟังดูเด็ดขาดที่สุด ตั้งแต่คำโตมาก็เพิ่งจะเคยได้ยิน

“สืบให้รู้ให้ได้ ว่าใครมันมาเหยียบเท้ากำนันสมยศ”

ก่อนหน้าที่ปาลิดาจะเกิด สมยศเคยเป็นเสือเก่ามาก่อน แต่การกวาดล้างของทางการทำให้เขาเลิกอาชีพนี้ และหันมาทำงานสุจริต จนเป็นที่รักของชาวบ้านและได้มาเป็นกำนัน ถึงแม้จะไม่ได้เป็นมานานหลายปีแล้ว แต่ทุกคนก็ยังให้ความนับถือเรียกว่าพ่อกำนันบ้าง ลุงกำนันบ้าง ตามๆกันมา

“พ่อกำนัน ไม่ใช่ฝีมือของไอ้นิรัช เพราะมันไปหาไอ้ต้อมที่สวน และมันก็ขับรถไปที่บ้านของแม่ไอ้ต้อมเพื่อไปพูดคุยโน้มน้าวใจอีกรอบ มีพยานเห็นว่ามันอยู่ที่นั่นยันมืดเลย”

คำ ใช้เวลาไม่นานก็ได้ข้อมูลมา จนตัดผู้ต้องสงสัยไปได้หนึ่งคน ซึ่งเป็นคนสำคัญ

“พี่คำ พี่คำ” เสียงลูกน้องของไอ้คำมาเรียกหาลูกพี่

“มีอะไรไอ้แจ๊ค”

“มีคนเห็นเมื่อตอนเกือบสี่โมงเย็น นางณิศามันขี่มอเตอร์ไซค์ออกไปทางเขานู่น ซึ่งตรงนั้นมันมีแต่ไร่แล้วก็บ้านของลุงวิมลเท่านั้นนะ”

“อีณิศา ไปลากตัวมันมา ฉันจะถามมันเอง”

สมยศเลือดขึ้นหน้า เพราะณิศาและปาลิดาเป็นเพื่อนวิ่งเล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ รวมถึงเจ้าภณด้วย แค่เรื่องที่ดินที่จะทำให้มันได้เงิน มันก็ยอมหักหลังคนรัก แล้วนี่มันจะเลวถึงขั้นยิงพ่อของคนรักมันอีกเชียวเหรอ สมยศเดือดดาลอยู่ในใจ

“พ่อกำนัน มันไม่อยู่บ้าน เห็นพ่อมันบอกว่า มันเก็บเสื้อผ้าไปหมดเลย” คำรายงานทันที เมื่อได้ข่าว

“กูว่าแล้ว มันเลวจริงๆ”

“แล้วเอาไงต่อพ่อกำนัน”

“เตรียมรถ กูจะไปโรงพัก”

กำนันสมยศไม่สามารถหาความจริงได้ เพราะเจ้าตัวก็หนีไปแล้ว จึงได้เอาเรื่องราวพยานทั้งหมด ไปบอกเล่าให้กับเจ้าหน้าที่เพื่อให้ทำการสอบสวนต่อไป

“ขอบคุณกำนันมากนะครับ ทางเราจะรีบดำเนินการให้เร็วที่สุด บ้านเราก็ไม่เคยมีเรื่องโหดร้ายแบบนี้ ตั้งแต่มีการมาหาซื้อที่ดิน ก็พาให้มีเรื่องวุ่นๆอยู่เรื่อยๆเลย”

ร้อยเวรรับเรื่องและรับปากจะดำเนินการเรื่องคดีให้เร็วที่สุด

“ไปโรงพยาบาลกัน”

กำนันสั่งให้คำพาเขาไปโรงพยายบาลที่วิมลรักษาตัวอยู่ ซึ่งเป็นโรงพยายบาลที่ดีที่สุดของจังหวัดนี้แล้ว

“พ่อกำนัน ไม่น่าต้องลำบากมาถึงที่นี่เลยครับ เดี๋ยวมีอะไรผมจะส่งข่าวไป”

ภณเขามาพยุงชายชราที่มีอายุมากกว่าพ่อของเขาเกือบห้าปี

“มีเรื่องร้อนใจ ถ้าไม่ได้บอกเอ็งวันนี้ คงว้าวุ่นใจแน่ๆ”

สมยศเล่าทุกเรื่องที่เขารู้มาให้ลูกเขยฟัง เพราะไม่อยากให้ภณไปคิดแค้นผิดตัว

“ผมว่าไอ้นิรัชมันต้องสั่งให้ณิศาทำแน่ๆ ผมไม่เชื่อว่าผู้หญิงที่ผมรักมาตั้งหลายปีจะคิดฆ่าพ่อผม”

กันตภณหน้าถอดสี เขาไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน มันเหมือนมีดกรีดลงกลางใจ เขามั่นใจในความรักที่ณิศามีให้เขามาตลอด ไม่มีทางที่คนรักของเขาจะทำแบบนั้นได้

“พ่อเข้าใจความรู้สึกแกภณ เอ็งยังไม่จำเป็นต้องเชื่อหรือคิดอะไร ดูแลวิมลให้ดีที่สุดก่อนตอนนี้ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของทางการเขา

วิมลถูกเข็นออกมาจากห้องผ่าตัด หมอยังไม่ให้ญาติเยี่ยม ยังคงต้องรักษาตัวอยู่ในห้องผู้ป่วยวิกฤตก่อน เพื่อระวังการติดเชื้อและต้องอยู่ใกล้ชิดกับหมอ

“ดิว กลับไปกับพ่อกำนันก่อนก็ได้ ผมจะอยู่ดูพ่อ”

“ภณ เดี๋ยวดิวไปเอาเสื้อผ้าและของใช้มาให้ เดี๋ยวเราหานอนโรงแรมแถวนี้ จะได้อยู่ใกล้ๆพ่อ ใจเย็นๆนะ อยู่ตรงนี้รอดิว อย่าไปไหน”

ชายหนุ่มมองสบตาภรรยาที่เขาบอกตัวเองตลอดว่าเขาไม่ได้รักเธอ และคงไม่มีวันรัก แต่วันนี้ เธอกลับคอยอยู่ข้างเขาไม่ทิ้งไปไหน

“ขอบคุณนะดิว”

หญิงสาวพยักหน้าและกอดสามี ก่อนจะขึ้นรถเพื่อกลับบ้านไปเตรียมของ

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status