ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างกัน

10

ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างกัน

          หัวใจของกันตภณตอนนี้มันวุ่นวายสับสนไปหมด เขาอยากให้ทุกอย่างเป็นแค่เพียงความฝัน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่พ่อของเขาถูกยิง หรือเรื่องที่ทุกคนกำลังสงสัยว่าณิศาอยู่เบื้องหลัง

          ชายหนุ่มได้แต่เดินไปเดินมา เพราะทางโรงพยาบาลยังไม่เปิดให้เยี่ยม ต้องรออีกทีพรุ่งนี้เช้าเลย

          “สวัสดีครับ คุณใช่ลูกชายคุณวิมลที่ถูกยิงเมื่อช่วงเย็นใช่ไหมครับ”

          ตำรวจร้อยเวรเดินทางมาที่โรงพยาบาล เพื่อสอบสวนภณผู้เป็นลูกชายเพียงคนเดียว

          ชายหนุ่มให้การไปตามความจริงทุกอย่าง และเขาหลีกเลี่ยงการพูดถึงณิศาให้ได้มากที่สุด เพราะอย่างไรเสีย เขาก็ยังไม่เชื่อ จนกว่าจะมีพยานหลักฐานมายืนยันหรือบิดาของเขาบอกเขาด้วยตัวเอง

          “ตำรวจมาทำไมคะ” หญิงสาวเดินสวนกับตำรวจพอดี

          “ก็มาสอบถาม สอบสวนหาข้อมูลทั่วไป ” ชายหนุ่มตอบโดยที่ยังคงนั่งก้มหน้ากำมือทั้งสองข้างแน่น

          “ดิวแวะจองที่พักไว้แล้ว อยู่ห่างจากโรงพยาบาลแค่ไม่ถึงสองร้อยเมตร กลับไปพักก่อนดีกว่า พรุ่งนี้ถึงจะเยี่ยมได้ ถ้ามีอะไรทางโรงพยาบาลจะโทรไปแจ้งอยู่แล้ว ภณไม่ต้องกังวล”

          ถึงแม้ไม่อยากห่างพ่อไปเลย แต่เขาก็จำเป็นต้องกลับไปพักผ่อน เพื่อดูแลสุขภาพตัวเอง ถ้าแย่ไปอีกคนพ่อของเขาจะไม่เหลือใครแล้ว

          “แวะกินอะไรกันก่อนนะ” หญิงสาวพาสามีนั่งร้านอาหารที่อยู่ริมทางใกล้ๆ

          ตอนนี้ดิวจากที่เคยเป็นคนที่มีคนอื่นดูแล แต่ตอนนี้เขากลับต้องมาดูแลคนอื่นแทน

          กันตภณไม่อยู่ในสภาพที่จะดูแลหรือปกป้องใครได้ เขาเหมือนร่างที่ไร้อารมณ์ ใบหน้าซีดเซียว มองแล้วเหมือนคนป่วยที่น่าจะนอนโรงพยาบาลแทนบิดา

         “กินเยอะๆ เอ้าอ้าปาก เดี่ยวดิวป้อนเอง”

          เมื่อเห็นสามีไม่ยอมกินข้าว ภรรยาที่แสนดีอย่างปาลิดา ถึงกับต้องป้อนกันทีละคำ คุณสามีก็ทำตัวเป็นหุ่นยนต์ที่คอยอ้าปากตามคำสั่ง

          โรงแรมที่ปาลิดามาติดต่อไว้ เป็นโรงแรมระดับ5ดาวเลย เธอเลือกที่นี่เพราะอยู่ใกล้โรงพยาบาลมากที่สุด ถึงแม้จะราคาแสนแพงก็ตาม

          “กินยา แล้วจะได้นอน” หญิงสาวส่งยาเม็ดสีขาวให้สามีที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ

          “ยาอะไร นี่ภณไม่ได้ป่วยนะ” ชายหนุ่มทำท่าจะไม่ยอมกิน

          “ยาแก้เครียด”

 หญิงสาวโกหก เพราะความจริงมันคือยานอนหลับ ที่เธอเคยได้มาจากโรงพยาบาล

เมื่ออาบน้ำกินยาได้ไม่ถึงชั่วโมงกันตภรก็หลับไปเพราะฤทธิ์ยาและความเหนื่อยล้าจากเรื่องราวต่างๆในวันนี้

ปาลิดานั่งมองหน้าสามี เธอรู้ว่านอกจากเรื่องที่พ่อถูกยิง สามีของเธอยังกังวลเรื่องที่ณิศาอยู่เบื้องหลัง หญิงสาวเริ่มถอดใจ ไม่ว่าเธอจะทำดีแค่ไหน สุดท้ายคนในหัวใจของเขาก็มีแต่คนรักเก่า

เรื่องนี้จบลงเมื่อไหร่ ดิวตัดสินใจจะยอมหย่าให้และจะยอมให้บิดาขายที่คืนให้ตามที่ชายหนุ่มต้องการ

การปกป้องเขามันทำให้หัวใจของเธอเองต้องบอบช้ำ ปาลิดาคิดว่าเธอควรจะต้องหันมารักตัวเองบ้าง แต่ตอนนี้ เธอยังจะไม่ทิ้งเขาไปไหน เพราะช่วงเวลานี้เขาไม่มีใครนอกจากเธอ

เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ ปลุกให้ทั้งคู่รีบตื่นขึ้นมาอาบน้ำ เพื่อรีบไปเยี่ยมคนเจ็บ เพราะเขาเปิดให้เข้าเยี่ยมได้วันละสามรอบ และรอบเช้าก็เริ่มตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า

“พ่อ ผมอยู่นี่แล้วนะ” ชายหนุ่มจับแขนของบิดาที่ยังพูดไม่ได้เพราะใส่ท่อช่วยหายใจอยู่

“เดี๋ยวก็หายแล้วนะคะ กระสุนไม่โดนจุดสำคัญ คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วงอะไร เดี๋ยวถอดท่อออกเมื่อไหร่เราค่อยคุยกัน”

ปาลิดาเหมือนจะเดาใจคนเจ็บออก เพราะวิมลพยายามจะพูด ยกไม้ยกมือเหมือนต้องการบอกอะไรบางอย่าง

“สวัสดีครับ อาการตอนนี้ดีขึ้น คนไข้รู้สึกตัวตลอด การหายใจดีมาก แต่หมอขอดูระยะยาวอีกหนึ่งวัน ถ้ายังหายใจได้ดีแบบนี้ พรุ่งนี้เช้าทางหมอจะถอดท่อช่วยหายใจออก”

คุณหมอบอกอาการคนเจ็บ และแนวทางการรักษาต่อ ซึ่งถือว่าเป็นแนวโน้มที่ดี

“ขอบคุณมากครับคุณหมอ”

“พ่อคะ หายใจเก่งๆ พรุ่งนี้คุณหมอจะถอดท่อให้ เราจะได้คุยกันแล้วนะคะ” ลูกสะใภ้กระซิบบอกข่าวดีพ่อสามี

กันตภณอยู่กับบิดาจนหมดเวลาเยี่ยมถึงได้ยอมออกมา ถ้าพยาบาลไม่บอกเขาคงยืนมึนอยู่อย่างนั้นแน่ๆ

“เหมือนพ่ออยากพูดอะไรเนาะว่าไหม” ชายหนุ่มหันมาพูดกับภรรยา

“ก็คงอยากบอกว่าเกิดอะไรขึ้นกับท่าน ในวันนั้น” หญิงสาวมองหน้าสามี เพื่อดูสีหน้าที่แสดงออกผ่านความรู้สึก

“ผมก็อยากรู้เหมือนกัน ทุกอย่างมันจะได้จบๆ”

กันตภณเองก็เข้าใจ ว่าที่ปาลิดามองหน้าเขาแบบนั้นเพราะอะไร เธอกำลังคิดว่าเขาคงไม่มีทางยอมรับถ้าณิศาจะอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้

“ที่สวนเป็นอย่างไรบ้าง” ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่องคุย

“ไม่ต้องห่วงหรอก พี่คำดูแลให้ทุกอย่างตอนนี้ก็มีต้อมมาช่วยอีกแรง”

“ภณ คุณเสียใจไหมที่ต้องมาแต่งงานกับดิว” อยู่ดีๆหญิงสาวก็ถามขึ้นมา ทำเอาคนฟังไม่ทันตั้งตัว

“แล้วคุณล่ะ เสียใจไหมที่อยากแต่งงานกับผม” ชายหนุ่มไม่ตอบแต่กลับถามคำถามกลับแทน

“ดิวไม่เสียใจที่แต่งงานกับคุณ แต่เสียใจที่บังคับคุณ เพราะการที่เราเห็นคนที่เรารักไม่มีความสุข เราก็ไม่มีความสุขไปด้วย”

คำตอบที่ดูจะชัดเจน ชายหนุ่มอย่างกันตภณได้แต่มองหน้าภรรยาที่เขาไม่เคยแม้แต่จะบอกว่ารักเธอเลยสักครั้ง เขาไม่รู้จะพูดอะไร จึงได้แต่จับมือของปาลิดาไว้แน่น

“ขอบคุณที่ไม่ปล่อยมือภณ ในวันที่ภณไม่เหลือใคร”

ถึงแม้มันจะไม่ใช่ความรู้สึกในใจทั้งหมดที่เขามี แต่มันคือความแน่ใจทั้งหมดที่เขาจะกล้าพูด ชายหนุ่มยังคงจับมือภรรยาไว้แน่น ถึงแม้ทางที่เดินกลับโรงแรมจะแคบและบ่อยครั้งก็มีคนที่เดินสวนมาพยายามจะเข้ามาแทรกตรงกลาง แต่ทั้งคู่ก็ยอมหลบเพื่อให้เขาเหล่านั้นเดินผ่านไปแต่ไม่ยอมที่จะปล่อยมือจากกัน