น้องปีหนึ่ง

บทที่ 1

น้องปี1

         การอยู่หอของน้องปีหนึ่งถือได้ว่า เป็นเรื่องที่สุดแสนจะตื่นเต้น แต่ละคนได้มาอยู่ห้องเดียวกัน ต่างก็มาจากคนละที่ คนละจังหวัด บางคนก็ขนของมาเต็มที่ บางคนก็มีของติดตัวมาเพียงน้อยนิด

          “เราชื่อซัมเมอร์นะ เธอล่ะเชื่ออะไร”

สาวสวยที่ดูจะพกความมั่นใจมาเต็มร้อย ท่าทางการแต่งตัวของเธอบ่งบอกถึงความทันสมัย และมีฐานะ

         “เราชื่อลูกพีช ยินดีที่ได้รู้จักนะ” สาวน้อยหน้าตาท่าทางเรียบร้อย ดูยังขี้อายอยู่ที่ต้องคุยทักทายกับเพื่อนใหม่

          ห้องนอนถูกแบ่งให้แต่ละห้องนอนด้วยกันสองคน โดยการสุ่มเลือกของทางมหาวิทยาลัย ลูกพีชกับซัมเมอร์ถูกเลือกให้นอนห้องเดียวกัน

          “ลูกพีชเลือกตู้เสื้อผ้า กับเตียงก่อนได้เลยนะ เราเอาอันไหนก็ได้”

พูดจบซัมเมอร์ก็เดินออกจากห้องที่อยู่ชั้นสามออกไปข้างนอก

          เมื่อเหลือตัวเองอยู่ในห้องคนเดียว ลูกพีชก็อดน้ำตาซึมไม่ได้ ตั้งแต่โตมา ก็เพิ่งจะเคยห่างพ่อกับแม่ครั้งแรก ไม่รู้เมื่อไหร่จะชิน สาวน้อยน้ำตาไหลอาบแก้มอย่างไม่ต้องอายใครเวลานี้

          “ลูกพีช เราซื้อขนมมาฝาก”

คนสวยของห้องลงไปข้างล่างได้ไม่นาน ก็เดินขึ้นมาพร้อมถุงขนมใบใหญ่ ที่อัดแน่นไปด้วยทั้งนมและขนม

          “จัดของใกล้เสร็จหรือยัง เดี๋ยวพอแดดร่มๆ เราไปเดินเล่นกันเถอะ เมื่อกี้ลงไป มีที่น่าเดินเล่นเยอะเลย แต่ไม่อยากไปคนเดียว เลยว่าเรารอลูกพีชเก็บของให้เสร็จก่อนดีกว่า”

          “แล้วเธอไม่เก็บเสื้อผ้าใส่ตู้เหรอซัมเมอร์ เสื้อผ้าจะได้ไม่ยับ”

ลูกพีชเดินไปเปิดประตูเสื้อผ้าให้ เพื่อให้ซัมเมอร์รู้ว่าตู้ไหนของเธอ

          “เก็บก็ได้ เราเป็นคนไม่เรียบร้อย ถ้าเราทำอะไรไม่ค่อยจะดี ลูกพีชบอกเรานะ”

 จากที่นอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียง ก็เปลี่ยนเป็นลุกมาหยิบเสื้อผ้าจากกระเป๋าใส่ตู้

         “มาเดี๋ยวเราช่วย” ลูกพีชเสร็จจากการปูที่นอนของตัวเอง ก็มาคว้าผ้าปูที่นอนของเพื่อนใหม่ไปจัดแจงปูให้เรียบร้อย

          “เราโชคดีจริงๆเลย ที่ได้มาอยู่ห้องเดียว มารู้จักกับเธอลูกพีช เธอเป็นคนเรียบร้อยมาก เราจะได้เรียนรู้และฝึกเป็นคนเรียบร้อยอย่างเธอบ้าง” คนกำลังนั่งพับผ้า              ชื่นชมเพื่อนใหม่

          “ถึงเราจะเรียนต่างคณะกัน แต่ตอนเย็นเรากินข้าวด้วยกันนะ ”

 ลูกพีชชวนซัมเมอร์ล่วงหน้า เพราะเป็นคนสนิทกับคนยาก ไหนๆก็ต้องอยู่ ต้องนอนด้วยกัน เธอคงจะต้องสนิมกับซัมเมอร์ที่สุด

          “ได้สิ กินแบบไม่ซ้ำร้านเลยนะ” ลูกพีชส่งยิ้มหวานมีเสน่ห์กลับมา

          เก็บของ ปูที่นอน กวาดห้อง ถูห้อง ทั้งสองคนช่วยกันทำเองไม่นานก็ใกล้เวลาอาหารเย็น ซัมเมอร์จึงชวนเพื่อนใหม่ ลงไปหาอะไรกิน ทั้งคู่เพิ่งอยู่ปีหนึ่งจึงยังไม่มีจักรยานหรือมอเตอร์ไซค์ใช้ จึงต้องใช้เดินเอา

          “นั่นใช่สวนสาธารณะไหม”

ลูกพีชชี้ไปทางด้านหน้าหอพัก ตรงบริเวณที่มีต้นไม้เยอะๆ มีบ่อน้ำล้อมรอบ

          “น่าจะใช่นะ ดูสิมีคนวิ่งออกกำลังกายด้วย ไว้            กินข้าวเสร็จเราค่อยมาเดินดูว่า มีอะไรบ้าง เราว่าน่าจะมีเครื่องออกกำลังกายด้วย”

 ซัมเมอร์เสนอ เพราะไม่อยากกลับขึ้นไปอุดอู้อยู่แต่ในห้องอยู่แล้ว

          ทั้งคู่เลือกกินร้านอาหารตามสั่งที่ อยู่ไม่ไกลจากหอ ในซอยที่อยู่ห่างไปจากหอไม่ถึง500 เมตร เป็นแหล่งกิน แหล่งซื้อของ ของบรรดานักศึกษาที่นี่ ถึงแม้จะเป็นซอยแคบๆ แต่ผู้คนเดินไปเดินมา กันเต็มไปหมด ซัมเมอร์ไม่ชอบที่จะต้องคอยเดินหลบรถมอเตอร์ไซค์ที่ขี่เข้ามาในซอย จึงชวนลูกพีชกินร้านๆแรกๆที่เจอเลย

          “เธอมองอะไรซัมเมอร์”