น้องปีหนึ่ง2

ทั้งคู่เลือกกินร้านอาหารตามสั่งที่ อยู่ไม่ไกลจากหอ ในซอยที่อยู่ห่างไปจากหอไม่ถึง500 เมตร เป็นแหล่งกิน แหล่งซื้อของ ของบรรดานักศึกษาที่นี่ ถึงแม้จะเป็นซอยแคบๆ แต่ผู้คนเดินไปเดินมา กันเต็มไปหมด ซัมเมอร์ไม่ชอบที่จะต้องคอยเดินหลบรถมอเตอร์ไซค์ที่ขี่เข้ามาในซอย จึงชวนลูกพีชกินร้านๆแรกๆที่เจอเลย

          “เธอมองอะไรซัมเมอร์”

สาวน้อยขี้อายดุใส่เพื่อน เมื่อเห็นเธอกำลังส่งสายตาหวานให้โต๊ะข้างๆ ที่มีแต่ผู้ชายนั่งอยู่ทั้งโต๊ะ

          “ก็เขามอง เราก็มองตอบ ไม่มีอะไรหรอก” คนตอบไม่สนใจจริงจัง

          ถึงแม้ตอนนี้ซัมเมอร์จะเลิกสนใจมองผู้ชายที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆแล้ว แต่ผู้ชายหนึ่งในนั้นยังนั่งมองเธออยู่ ลูกพีชรู้สึกไม่ชอบเลย ถึงแม้ว่าผู้ชายคนนั้นจะมองด้วยสายตาที่ดี แต่มันเหมือนพวกเธอกำลังตกเป็นจุดสนใจ

          “ซัมเมอร์อิ่มหรือยัง ไปกันเถอะ”

          “ยังๆ อีกนิดนะ เธอกลัวพวกนั้นเหรอ ” ซัมเมอร์          รู้ใจคนชวนกลับ

          “ก็ดูพวกเขามองสิ เล่นจ้องไม่ละสายตา โดยเฉพาะเจ้าคนที่นั่งตรงข้ามเธอ ส่งตาหวานเชียว” คนพูดอายแทนคนถูกมอง

          “ปล่อยให้มองไป เราสวย เรารู้ ฮ่าๆ ๆ” ยังมีข้าวอยู่ในปากแต่คนพูดก็ขำอย่างลืมตัว

          ผู้ชายรูปร่างหน้าตาแบบนั้น ไม่ได้อยู่ในความสนใจ ของซัมเมอร์หญิงสาวที่มีผู้ชายหลายคนมารุมจีบ แต่ที่เธอหันไปส่งยิ้มให้เขา เพราะคิดว่ามีคนชอบดีกว่ามีคนเกลียด ยิ่งมีคนชอบเธอเยอะๆยิ่งดี

          สองสาวพากันไปเดินเล่น ตรงสวน ที่ตอนลงจากหอ ลูกพีชชี้ถามซัมเมอร์ว่าใช่สวยสาธารณะไหม นอกจากมีผู้คนกำลังวิ่งออกกำลังกายแล้ว ยังมีสนามชกมวย มีสนามแบต มีสนามบาสเกตบอล มีเกือบทุกกีฬาเลย ทุกที่ก็มีนักศึกษามาใช้บริการกันเต็มไปหมด

          “จะเข้าไปทำไม”

ลูกพีชดึงแขนเพื่อนก่อนที่จะเดินตามเข้าไปในสนามมวย

          “ก็อยากรู้ว่าข้างใน เขามีอะไรบ้าง ที่สำคัญ พวกนักมวยหุ่นดีๆทั้งนั้น”

คนสวยกระซิบข้างหูเพื่อนขี้อายเพราะกลัวคนอื่นจะได้ยิน

          “น่ากลัวจะตาย แต่ละคนกล้ามเป็นมัดๆ                    ลูกพีชกลัวผู้ชายตัวใหญ่

          หญิงสาวผู้มั่นใจในตัวเอง เดินดูรอบๆสนาม เธอพยายามมองหาเผื่อจะมีใครหน้าตาดี สะดุดตาเธอบ้าง แต่ก็ไม่เจอ มีก็แต่นักมวยที่กำลังซ้อมอยู่บนเวที แอบมองทั้งสองคนด้วยสายตาที่ไม่ต่างจากผู้ชายที่ร้านข้าวมอง

          “ออกก็ออก นักมวยที่นี่ตัวดำกันจัง” ซัมเมอร์              ส่ายหัวไม่ถูกใจ

          ออกจากสนามมวยแล้ว ทั้งคู่ก็เดินเล่นในสวนสาธารณะต่อ เพราะยังไม่อยากขึ้นไปบนห้องทั้งคู่ ระหว่างที่กำลังเดิน มีผู้หญิงรุ่นพี่วิ่งมาชนจนลูกพีชล้มลง

          “เดินไม่ดูเลยขวางทาง ปี1 ใช่ไหม ”

คนชนแทนที่จะขอโทษกับตวาดใส่ลูกพีชที่ล้มลงกับพื้น

          “ใครที่ไม่ดู วิ่งมาจากข้างหลัง ชนเขาจนล้ม แทนที่จะขอโทษ ยังมาพูดจาแย่ๆเหมือนหน้าตาตัวเองอีก จะปีไหนก็ไม่สำคัญหรอก มันอยู่ที่มีมารยาทไหม”

          คนล้มยังไม่ทันจะได้พูดอะไร ซัมเมอร์ก็ทำหน้าที่เพื่อนที่ดี ปกป้องเพื่อนของเธอ มือข้างหนึ่งก็ยื่นให้            ลูกพีชดึงตัวขึ้นมา มืออีกข้างหนึ่งก็ดันไหล่ของรุ่นพี่ที่ชนเพื่อนเธอจนล้ม

          “มีสิทธิ์อะไรมาผลักไหล่ฉัน” คนตัวสูงกว่าตวาดแล้วทำท่าจะเล่นงานซัมเมอร์

          “แล้วมีสิทธิ์อะไร มาวิ่งชนคนอื่น ไม่มีมารยาท          ไม่คิดจะขอโทษ แล้วยังจะมาพาลว่าเขาเดินขวาง”

          ต่างคนต่างทำท่าไม่ยอมกัน คนโดนชนได้แต่ยืนเกาะแขนเพื่อนไว้ด้วยความกลัว เพราะเธอไม่เคยมีเรื่องกับใครส่วนมากก็จะเป็นฝ่ายยอมๆไปหมด

          “อะไรกัน”

อาจารย์ที่ออกกำลังกายอยู่แถวนั้นเดินมาห้ามปลาม

          “แยกย้ายกันเลย โตแล้วทะเลาะกันเป็นเด็กไปได้”

          “ฝากไว้ก่อนเถอะ” รุ่นพี่ชี้หน้าแล้วเดินออกไป

          “แล้วรีบมาเอาคืนนะคะ”

ถึงเป็นน้องแต่ก็ไม่ยอมลดละตะโกนสวนกลับไป จนอาจารย์ส่ายหน้าให้กับนักศึกษาทั้งคู่

          “ลูกพีช ทีหลังเธอไม่ต้องทำท่ากลัวมันแบบนี้นะ คนไม่มารยาท ถือว่าเป็นรุ่นพี่แล้วจะมาข่ม รู้จักเราน้อยไปแล้ว เธอมีเราเป็นเพื่อนเธอไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น ”

          คนยืนฟังได้พยักหน้า เธอแทบไม่อยากเชื่อเลย สาวสวยยิ้มหวานอย่างซัมเมอร์ เมื่อถึงเวลาโมโหขึ้นมา จะน่ากลัวได้ขนาดนี้

          “ขึ้นห้องกันเถอะ”

          จากที่ตั้งใจจะเดินเล่นจนถึงช่วงมืดๆ ซัมเมอร์ก็มาเจอเรื่องที่ทำให้อารมณ์เสีย จนไม่อยากเดินแล้ว เธอเลยชวนลูกพีชกลับขึ้นไปนอนสงบสติอารมณ์ดีกว่า เดี๋ยวจะพาลอารมณ์เสียไปมีเรื่องกับคนอื่นเอา

          “เราขอบใจมากนะ ที่ปกป้องเรา” คนโดนชนซาบซึ้ง

          “เป็นเพื่อนกันก็ต้องช่วยกัน ถ้าอย่างนั้นช่วยรีดผ้าให้เราด้วย”

คนกำลังอยู่ในอารมณ์โมโห คว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเขี่ยไปเขี่ยมา ส่วนเพื่อนสาวอีกคนก็นั่งรีดผ้าเพื่อเตรียมใส่ไปเรียนในวันพรุ่งนี้