ข้าวใหม่ปลามัน

4

ข้าวใหม่ปลามัน

          วันนี้ปาลิดาตื่นสายกว่าทุกวัน เพราะเธอรู้สึกเนื้อตัวช้ำไปหมด แสงแดดจากนอกหน้าต่างลอดผ่านช่องว่างของผ้าม่านผืนสีขาวเข้ามา ทำให้หญิงสาวรู้ว่าตอนนี้คงสายมากแล้ว

          หญิงสาวพยายามจะลุกขึ้นจากที่นอนแต่มันกลับทำให้เธอรู้สึกวูบและล้มลงกลับไปนอนบนที่นอนที่ตอนนี้ผ้าปูยุ่งเหยิงไปหมด

         “ดิว ดิว ”

          เสียงเรียกจากเสียงที่เธอฟังไม่ค่อยถนัด กว่าจะนึกได้ว่าคือเสียงของสามีของเธอนั่นเอง

          “ตัวร้อนเชียว ”

          กันตภณเอาหลังมือทาบลงที่หน้าผากของหญิงสาว ที่นอนหน้าแดงกร่ำอยู่บนที่นอน

          “รู้สึกเหมือนจะเป็นไข้เลย”

          ปาลิดาบอกสามี ทั้งที่เธอยังคงหลับตาอยู่ เพราะร่างกายอ่อนเพลียเกินกว่าจะลืมตาได้

          “ภณนายทำอะไร”

         หญิงสาวถามเมื่อรู้สึก ว่ามีผ้าชุบน้ำมาสัมผัสกับเรือนร่างของเธอ

          “ก็เช็ดตัวให้อย่างไรล่ะ ไม่สบายก็นอนไป อย่าพูดมาก”

          ชายหนุ่มไล่เช็ดตัวให้ภรรยาตั้งแต่บริเวณที่อยู่นอกเสื้อผ้า ไปจนถึงในส่วนที่ถูกปกปิดไว้ นาทีนี้ปาลิดาก็ยังคงอายเขาอยู่ ถึงแม้เมื่อคืนเขาจะได้เห็นทุกส่วนของร่างกายเธอแล้ว แต่ด้วยพิษไข้ เธอจึงไม่มีเรี่ยวแรงจะปิดบังส่วนใด จึงได้แต่ยอมโดยดี

          “นอนซะเดี๋ยวภณไปทำข้าวต้มร้อนๆมาให้แล้วจะได้กินยา”

          คนป่วยได้แต่พยักหน้า แต่ในหัวใจก็อดอมยิ้มไม่ได้ ที่อย่างน้อยเขาก็ยังห่วงใยและดูแลเธอ ถึงแม้เขาจะไม่รักเธอก็ตาม

          กันตภณหายไปไม่นานเขาก็กลับมาพร้อมกับข้าวต้มร้อนๆและยาแก้ไข้

          “ฉันกินเองได้ นายไม่ต้องป้อนหรอก” ดิวแย่งช้อนจากชายหนุ่ม

          “อย่าอวดเก่ง แค่จับช้อนมือก็สั่นแล้ว เดี๋ยวภณป้อนให้ เห็นแล้วสมเพช”

          ทำท่าจะซึ้งแล้วเชียว เจอคำหลังเข้าไป หญิงสาวแทบจะกลืนข้าวต้มไม่ลง แต่เธอก็ได้แต่ทำใจ ก็รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ได้รัก เธอก็ยังอยากจะแต่งงานกับเขา ดังนั้นเธอต้องไม่สนใจกับสิ่งเล็กๆน้อยๆแบบนี้ เพราะเธอคงต้องเจอการทำร้ายหัวใจจากเขาอีกมาก

          “อยู่คนเดียวไปก่อนนะ เดี๋ยวภณไปช่วยพ่อที่ไร่แล้วจะรีบกลับมา” ชายหนุ่มเช็ดตัวให้หญิงสาวอีกรอบก่อนออกไป

          “กำนันดิวไม่สบายเป็นไข้ ผมเช็ดตัวเอายาและ ข้าวต้มให้กินแล้ว ฝากดูดิวให้ผมหน่อยนะครับ ผมจะไปหาพ่อที่ไร่แล้วจะรีบกลับมา”

          ชายหนุ่มอดเป็นห่วงไม่ได้ จึงเดินไปหากำนันซึ่งอยู่บ้านอีกหลัง เพื่อฝากให้ช่วยดูภรรยาเขาหน่อย

          “เออ..ไปเถอะ เมียเอ็งมันก็ลูกข้า ไปช่วยพ่อเอ็งก่อน”

          สมยศคิดว่าลูกเขยคงจะแต่งงานกับลูกสาวของเขาไปอย่างนั้น เพราะอยากได้ที่ดินคืน แต่จากความเป็นห่วง ก็แสดงให้เห็นว่า อย่างน้อยชายหนุ่มก็คงมีลูกสาวของเขาอยู่ในหัวใจบ้าง

          “พ่อวันนี้อยู่ช่วยได้ไม่นานนะ ดิวไม่สบาย” ชายหนุ่มรีบบอกบิดาทันที ที่ไปถึงที่ไร่

          “วันนี้ไม่มีอะไรแล้ว พ่อแค่มาดูเฉยๆ พรุ่งนี้พ่อเตรียมจ้างคนมาขุดแล้ว กลับไปดูเมียเอ็งเถอะ”

          วิมลดีใจที่ได้ปาลิดาเป็นลูกสะใภ้ เพราะตลอดเวลาที่กันตภณไปเรียนต่อมหาวิทยาลัย ก็มีแต่ปาลิดาที่คอยมาดูแลเขา ส่วนณิศาวันๆก็เอาแต่นั่งรถไปกับนิรัชคนสนิทของนายอำเภอ โดยเธอบอกกับคนอื่นว่า เธอได้รับจ้างเป็นนายหน้าหาซื้อที่ดิน ที่ไปด้วยกันเพราะไปทำงาน ไม่ได้มีเรื่องส่วนตัวอะไร

          “ถ้าอย่างนั้นผมกลับแลยนะ พรุ่งนี้ค่อยมาแต่เช้า”

          ชายหนุ่มรีบขี่มอเตอร์ไซค์กลับไปที่บ้านที่เป็นเรือนหอของเขากับปาลิดาทันที

          “เอ้า..ไหนว่าจะไปช่วยพ่อ นี้ฉันยังไม่ทันจะเข้าไปดูยายดิวเลย เอ็งก็กลับมาแล้ว”

         กำนันสมยศกำลังวุ่นอยู่กับการดูที่ดินที่เขามีทั้งหมด เพราะตั้งใจ จะแบ่งให้ลูกเขยไปทำมาหากินเป็นเรื่องเป็นราว จึงยังไม่ทันได้ลุกไปดูลูกสาว

          “ผมไปดูดิวก่อนนครับกำนัน” ชายหนุ่มรีบร้อนกลับไปยังเรือนหอของเขา

          “ไอ้คำ ข้าว่าจะให้เจ้าภณมันไปลองปลูกผลไม้ พวกมะม่วง ขนุน แถวที่ดินที่อยู่ใกล้กับคลองชลประทานฝั่งติดเขานู่นเอ็งว่าดีไหม”

          กำนันหันไปปรึกษาลูกน้องคนสนิท คำเป็นมากกว่าลูกน้อง เพราะสมยศเลี้ยงมาตั้งแต่เกิด ก่อนที่จะมีปาลิดาด้วยซ้ำ

          “พ่อกำนันไม่กลัว ว่าสักวันไอ้ภณมันจะเลิกกับหนูดิว แล้วเอาเงินที่หาได้ไปใช้สุขสบายกับนางณิศาเหรอครับ”

          “คำเอ๋ย แกลองคิดดูนะ ฉันให้มันอยู่กับลูกฉัน จนท้อง กว่าจะถึงเวลานั้น มันจะรักยายดิวหรือเปล่าฉันไม่รู้ แต่มันต้องรักลูกของมัน และความผูกพันของคนที่นอนเห็นหน้ากันทุกคืน กับผู้หญิงที่เห็นแก่เงินอย่างนั้น ฉันเชื่อว่าไอ้ภณมันฉลาดพอ”

         

          ช่วงหัวค่ำกำนันใช้ให้คำไปตามลูกเขยมาพบ เพื่อพูดคุยวางแผนการใช้ชีวิตในฐานะลูกเขยของกำนันต่อไป

          “นั่งลงเจ้าภณ” กำนันชี้มือไปที่เก้าอี้ที่อยู่ตรงข้ามกับเขา

          “ลูกสาวฉันเป็นไงบ้าง”

          “ไข้ลดแล้วครับ เพิ่งหลับไปสักพัก กำนันมีอะไรถึงได้ให้คนไปตามผม”

          “ต่อไปนี้เอ็งเรียกฉันว่าพ่อ จะมาเรียกว่ากำนันเหมือนเดิมไม่ได้ เพราะเอ็งมาเป็นลูกเขยข้าแล้ว”

          “ครับพ่อกำนัน”

          “ที่ข้าเรียกเอ็งมา ก็เพื่อจะคุยสะสางในหลายๆเรื่อง เรื่องแรกเงินที่จะเอาไปไถ่ที่ให้พ่อของนางณิศา ข้าได้ให้คนไปคุยกับนายอำเภอแล้ว พ่อมันจำนองไว้ที่สองหมื่น อ่ะรับเงินไป”

          กำนันทำตามคำพูดที่พูดไว้ ก่อนที่จะมีงานแต่งเกิดขึ้น และเขาก็เป็นคนรักษาคำพูดเสมอ

          “ขอบคุณมากครับพ่อกำนัน” ชายหนุ่มยกมือไหว้ด้วยความดีใจที่สามารถหาเงินไปช่วยคนรักของเขาได้

          “ภณเอ็งต้องรู้จักหน้าที่และบทบาทของตัวเองนะ ตอนนี้เอ็งมีเมียแล้ว จะมาทำตัวเป็นคนรักกับณิศามันไม่ได้แล้ว อย่างน้อยเอ็งก็ควรจะทำหน้าที่สามีให้ดีที่สุด จนกว่ายายดิวจะท้อง แล้วนับจากนั้นก็แล้วแต่เอ็ง ว่าจะอยู่ด้วยกันหรือจะเลิกรากันไป”

          “ไม่ต้องห่วงครับ ผมรู้ดีว่าการที่ผมแต่งงานแล้ว ผมไม่สามารถจะไปทำตัวเหมือนผู้ชายที่ไม่มีพันธะได้ พ่อกำนันสบายใจได้ครับ”

          ถึงพ่อตาจะไม่พูดเรื่องนี้ กันตภณก็ตั้งใจเอาไว้แล้ว ว่าเขาจะทำหน้าที่สามีให้ดีที่สุด จนกว่าจะถึงวันที่เขาได้เป็นอิสระ มีสิ่งเดียวที่เขาคิดว่าคงให้ภรรยาไม่ได้นั่นคือหัวใจของเขา

          “และอีกเรื่อง เมื่อเอ็งเข้ามาเป็นลูกเขยของข้าแล้ว ครอบครัวมันก็ต้องสร้างเนื้อสร้างตัวกัน ข้าจะให้เอ็งไปลงผลไม้ที่ที่ดินแปลงที่ติดกับคลองชลประทาน น้ำท่าสมบูรณ์ดี เนื้อที่ก็เกือบสิบห้าไร่ ลงพวกมะม่วง ขนุน ผลไม้อะไรที่เอ็งมองแล้วว่าจะขายได้ ก็ตัดสินใจเอา ส่วนที่ที่อยู่ติดกับที่ของพ่อเอ็งมีอยู่ไม่ถึงสิบไร่ เอ็งก็ปลูกมันไป ขยันหน่อย ไม่นานก็คงมีเงินเป็นเศรษฐีกับเขา เพราะข้าก็แก่แล้ว ไม่อยากคิดทำอะไร ”

          “มันไม่เยอะไปเหรอครับ ที่พ่อกำนันจะให้ผม ทำมาหากินบนที่ดินตั้งมากมาย”

ชายหนุ่มรู้สึกเกรงใจเพราะเขาแค่มาเป็นลูกเขยแค่เพียงไม่นาน พอปาลิดาท้อง เขาก็ต้องเลิกราไป

“ไม่ได้มากมายอะไร ที่ดินก็ทิ้งว่างไว้เฉยๆ และข้าก็ไม่ได้ยกให้เอ็งเลย แค่ให้ใช้ทำมาหากิน ข้ามีเรื่องแค่นี้แหละ กลับไปดูเมียเอ็งเถอะ และพรุ่งนี้ก็เอาเงินไปให้นายอำเภอเขาเสีย ไม่ต้องให้นางณิศามันเอาไปไถ่หรอก ข้าไม่เชื่อใจ”

ใจอยากจะเถียงว่าณิศาไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น แต่ในเมื่อมันเป็นเงินของพ่อกำนัน ชายหนุ่มก็คงต้องทำตาม ได้โฉนดกลับคืนแล้วค่อยเอาไปให้พ่อของณิศาที่บ้าน