ขวางผลประโยชน์

8

ขวางผลประโยชน์

          “เหนื่อยไหมวันนี้ เห็นยกนั่นยกนี่ทั้งวัน” ภณถามภรรยาที่วันนี้เข้านอนก่อนเขาอีก

          “มันเมื่อยๆ สงสัยจะยกของผิดท่าไปหน่อย”

          เมื่อได้ยินคนตัวเล็กบอกว่าเมื่อย ภณก็สวมบทบาทหน้าที่เป็นหมอนวดทันที

          “ทำอะไร” หญิงสาวสะดุ้งเมื่อมือหนาบีบลงไปที่ขาของเขา

          “ก็นวดให้ไง เห็นบอกว่าว่าเมื่อย”

          “นวดอ่ะดี แต่เบาแรงหน่อยนะคะ พ่อแรงเยอะ ขาจะหักแล้ว”

          ภณหัวเราะให้กับคำพูดของภรรยา เขาลืมไปเลยว่า ขาของ          ปาลิดาเล็กกว่าแขนของเขาเสียอีก

         คืนนี้สามีผู้มีแรงเยอะยอมให้ภรรยาได้พักร่างหนึ่งวัน เพราะต่างฝ่ายก็เหนื่อยกับงานที่สวนจนพากันหลับสนิทถึงเช้า

*****หนึ่งเดือนผ่านไป*****

          สวนผลไม้ตอนนี้ถูกลงต้นไม้เต็มแล้วทุกพื้นที่ เหลือก็แต่ที่ดินของวิมล ที่ตอนนี้เลิกปลูกมันแล้ว เพราะต้องมาช่วยลูกชายดูแลสวน

          “ภณพ่อว่าจะให้เจ้าต้อมมันมาปลูกถั่วลิสงที่ที่ดินของเรา ไม่คิดค่าเช่ามัน เพราะมันก็ไม่มีที่ดินจะทำกิน และที่ดินเราจะได้บำรุงไปในตัวด้วย”

          วิมลบอกกับลูกชาย เพราะสงสารเด็กหนุ่มในหมู่บ้านที่กำลังมีลูกเล็ก ที่ดินก็เหลือเพียงแค่ไร่เดียว โดนเขายึดไปหมด

          “ได้สิพ่อ ให้มันทำสักคราวสองคราว แล้วผมจะเอาที่มาปลูกมะม่วง แล้วจ้างมันดูแล จะได้มีรายได้”

          ครอบครัวของวิมลกับกำนันสมยศมีนิสัย ชอบช่วยเหลือคนอื่นเหมือนกัน จึงทำให้ลูกสาวและลูกชายของบ้านนี้เป็นคนมีจิตใจดีตามบุพการี

          “พ่อกำนันไอ้ต้อมมันมาหา ร้องไห้มาเลย” คำวิ่งขึ้นมาบอกเจ้านายที่บนบ้าน

          “อะไรกันวะ ใครทำอะไรมัน ไปเรียกมันขึ้นมา” กำนันลุกจากเก้าอี้ไปยืนรอที่ระเบียง

          “มีอะไรก็เล่าไป” คำ รีบสั่ง

          “ไอ้นิรัชมันจะซื้อที่ฉัน พอฉันไม่ขายมันก็ข่มขู่ ฉันไม่รู้จะทำยังไงดี” ต้อมเล่าสิ่งที่ทำให้เขากลัวจนต้องร้องไห้

          “ไอ้นี่ นี่มันยังไงกัน เอาอย่างนี้เอ็งไปเอาโฉนดมา แล้วบอกว่าเอามาจำนองให้ฉันแล้ว แล้วเอ็งก็ไปย้ายข้าวของมาอยู่ที่สวนของเจ้าภณเลย เพราะยังไงเอ็งก็ต้องทำถั่วที่ข้างๆอยู่แล้ว คำไปตามลูกน้องเอ็งมาช่วยมันหน่อยสิ”

          “ได้จ้าพ่อกำนัน” คำรีบพาต้อมไปทำตามที่กำนันบอก

          “เสียงอะไรกันพ่อกำนัน” ภณได้ยินเสียงจึงรีบวิ่งมาที่บ้านพ่อตา

          สมยศบอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเจ้าต้อมให้ลูกเขยฟัง  ถึงแม้จะไม่ใช่นักเลงหัวไม้แต่พอฟังแบบนี้ ภณก็รู้สึกอยากปะทะขึ้นมาทันที

          “แล้วเอ็งจะไปไหน” กำนันถามเมื่อเห็นลุกเขยคว้ารถเตรียมจะออกไป

          “จะไปช่วยพี่คำดูหน่อย กลัวพวกมันมาหาเรื่องเอา”

          “ถ้างั้นรอก่อน”

กำนันหยิบปืนขนาดพกพาให้ลูกเขยพกไปเพื่อไว้ใช้ป้องกันตัว

          เมื่อไปถึงพวกของคำกำลังช่วยกันรื้อบ้านบางส่วนและเอารถมาขนของใช้ที่จำเป็นไปไว้ในที่สวนของภณก่อน

          “พี่คำแล้วมีใครไปทำบ้านให้อยู่ใหม่หรือยังที่ในสวน” ภณถามด้วยความเป็นห่วง

          “ทางนู้นมีเจ้าต้อมกับน้องชายมัน”

          “ถ้าอย่างนั้นผมไปช่วยทางนู้นนะ”

          ถึงภณจะไปเรียนปริญญาที่กรุงเทพ แต่เรื่องงานช่างงานสวน เขามีความสามารถติดตัวมาตั้งแต่เด็กๆ เพราะพ่อของเขาคอยสอนตลอด

          ทั้งสามคนช่วยกันเริ่มก่อสร้างต่อจากโรงนาที่ภณทำไว้สำหรับนั่งพักร้อน เพราะมีเสาและหลังคาเรียบร้อยแล้ว

          น้องชายของต้อมทำหน้าที่ไปสร้างห้องน้ำให้ดีกว่าเดิม เพราะภณทำไว้ใช้แค่เพียงชั่วคราว

“เอ้า...แค่ขอซื้อที่ถึงขนาดต้องย้ายบ้านหนีกันเลยเหรอ” 

นิรัชขับรถมาจอดที่หน้าสวนของภณ ก่อนจะเปิดประตูลงมา

มือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋าอย่างนักเลง

          “ก็มันขายที่ดินให้พ่อกำนันเขาตั้งนานแล้วไม่รู้เรื่องเลยหรือไง เขาให้มันย้ายไปไหนมันก็ต้องไป”

          ภณตอบแทน เพราะรู้ว่าตอนนี้ต้อมกับน้องชายกำลังกลัวจนอาจจะพูดผิดพูดถูก

          “ขอโทษนะครับคุณภณ คุณลูกเขยตกถังข้าวสารผมไม่ได้พูดกับคุณ”

นิรัชยังคงพูดจาหาเรื่อง แต่เขาฉลาดพอที่จะไม่เดินเข้ามาในที่ของคนอื่น

“ผมชอบเสือก โดยเฉพาะเวลาเห็นพวกเก่งแต่ขู่ไม่กัด ผมยิ่งชอบเสือก” ภณถึงเวลานี้ร่างกายต้องการการปะทะเอามากๆ

“เดี๋ยวก็รู้ว่าจะกัดไหม จำไว้นะไอ้ต้อม ฉันให้ข้อเสนอแกดีๆ แกกลับไม่รับระวังจะเจอลูกปืน” นิรัชชี้หน้าและเปิดประตูขึ้นรถไป

“ต้อมไม่ต้องกลัว แต่ก็ต้องระวัง เวลาไปไหนมาไหนก็ดูหน้าดูหลัง บ้านเมืองมีกฎหมายดูสิมันจะกล้าก็ลอง”

เมื่อของทั้งหมดถูกย้ายจากที่ดินเก่ามาจนหมด บรรดาลูกน้องของคำก็ช่วยกันสร้างบ้านหลังเล็กๆ ที่พอกันลมกันฝนได้

“ไว้ค่อยๆต่อเติมไป ที่ดินของเอ็งยังไงมันก็เป็นของเอ็ง พ่อกำนันแค่จะเก็บไว้ให้ ” คำอธิบาย

“เดี๋ยวคืนนี้พวกเราผลัดกันขี่รถมาดูมันกันบ้างนะ คนบ้านเดียวกัน จะให้คนอื่นมันมารังแกได้ไง”

คำหันไปสั่งบรรดาลูกน้องเขาที่มีรวมๆกันเกือบยี่สิบคนเห็นจะได้ แต่ละคนอยู่ในวัยที่กำลัง พร้อมปะทะทั้งนั้น

“เอ้า มาทำไมดิว” ภณหันไปเห็นภรรยาขี่รถมาพร้อมปิ่นโตเถาใหญ่

“พ่อเล่าให้ฟัง ดิวก็คิดว่าคงกำลังยุ่งๆกันเลยทำกับข้าวมาฝากครอบครัวต้อม ส่วนพวกเด็กๆ พ่อกำนันเตรียมไว้ให้ที่บ้านแล้วจ้า พี่คำพาน้องๆพี่ไปกินเลยนะ”

ต้อมและครอบครัวยกมือไหว้ทุกคนที่ต่างยื่นมือเข้ามาช่วยครอบครัวของเขา ไม่งั้นมีหวังเขาคงต้องเสียสมบัติชื้นสุดท้ายไปแน่ๆ

“ไปหาพ่อพี่กันเถอะ ฉันทำน้ำพริกหนุ่มว่าจะอาไปฝากท่าน”

สองคนสามีภรรยาขี่รถซ้อนท้ายกันไป ยังบ้านของวิมล ที่อยู่เกือบท้ายหมู่บ้าน ใกล้กับที่ดินที่นิรัชอยากได้

“ทำไมบ้านเงียบจัง” ภณรู้สึกผิดปกติจึงรีบวิ่งขึ้นไปหาพ่อบนบ้าน

“พ่อ พ่อถูกยิง” ภณตะโกนเสียงหลง

ปาลิดาวิ่งขึ้นมาบนบ้านและรีบลงไปโทรศัพท์หาคำ ให้รีบเอารถมารับวิมลไปส่งโรงพยาบาล