มอบตัว

12

มอบตัว

          หลังจากตำรวจออกหมายเรียกได้ไม่นาน พ่อของณิศาก็พาลูกสาวเข้ามอบตัว

         จากการสอบสวนผู้ต้องหาทำให้รู้เรื่องราวทั้งหมด ทุกอย่างมันเกิดขึ้นจากการที่ณิศาและนิรัชเกิดมีความสัมพันธ์กันเกิดขึ้น และทางฝ่ายชายได้อัดคลิปไว้ เพื่อใช้เป็นสิ่งต่อรองให้เธอทำตามที่เขาต้องการ

          ที่ดินของวิมลกับของต้อมคือที่ดินที่ ทางนายใหญ่ของนิรัชต้องการ เพราะในที่ดินทั้งสองผืน เคยเป็นที่ฝังสมบัติเมื่อสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง

          เมื่อณิศาทำไม่สำเร็จ ทางนิรัชก็ถูกนายใหญ่ทำโทษด้วยความโกรธเขาจึงปล่อยคลิปเขากับณิศา หญิงสาวเครียดไม่รู้จะทางออกยังไง จึงเอาปืนที่พ่อของเธอซ่อนไว้ หวังจะมายิงปาลิดา แต่ไม่มีโอกาสจึงหันมาทำร้ายวิมลแทน เพราะถ้าวิมลยอมทำตามที่เธอต้องการตั้งแต่ทีแรก ภณก็คงไม่ต้องแต่งงาน และเธอก็จะไม่ต้องอายคนทั้งประเทศแบบนี้

          ชายหนุ่มได้ฟังข้อมูลจากทางตำรวจทั้งหมด เขาคิดไม่ถึง ว่าผู้หญิงที่เขารักและซื่อสัตย์กับเธอตลอด ที่ไปเรียนต่อที่กรุงเทพเธอจะนอกใจเขา แต่ด้วยความรักที่ทั้งคู่เคยมีให้กัน และณิศาก็ได้รับกรรมของเธอแล้ว ชายหนุ่มจึงอโหสิกรรมให้

        

“กลับบ้านกันนะพ่อ”

หมอให้วิมลออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว แต่ทางวิมลเองขออยู่ต่ออีกสักสองวัน เพราะกลัวกลับบ้านไปจะลำบากคนดูแล ตอนนี้แผลก็หายดี ตัดไหมเรียบร้อย เพียงแต่ยังห้ามทำงานหนัก

ครอบครัวของต้อมจะย้ายไปอยู่ที่ ที่ดินของวิมล เพื่อช่วยดูแลวิมลแทนกันตภณและเขาจะได้มีที่ดินทำกินเพิ่มขึ้น

บ้านหลังน้อยที่ปลูกอยู่ในสวน ก็พอกันแดดกันลมได้ แต่ไม่ได้มีความปลอดภัยอะไรเลย ไฟฟ้าก็ไม่มีใช้

“บ้านฉันจะปลุกให้ฟรีๆ แลกกับการที่ครอบครัวของเอ็งต้องดูแลวิมล และทรัพย์สินทุกอย่างให้ดี”

กำนันสมยศเป็นคนออกค่าใช้จ่ายทั้งหมด เพราะเขาไม่อยากให้ลูกสาวต้องย้ายมาอยู่ที่บ้านของสามี เพราะมันไกลตา เขาเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัย ถึงแม้ตอนนี้ทั้งณิศาและนิรัชจะโดนจับแล้วก็ตาม

“พ่อคะ ดิวมีเรื่องอยากจะขอคุยกับพ่อหน่อย”

หญิงสาวหาโอกาสที่จะมาคุยกับบิดาของเธอในวันที่สามีไม่อยู่

“หนูว่าจะหย่ากับภณค่ะ ในเมื่อเขาไม่ได้รักหนูและตอนนี้หนูก็ไม่จำเป็นต้องปกป้องที่ดินของเขา เพราะความจริงทุกอย่างมันถูกเปิดเผยแล้ว”

“ลูกถามใจตัวเองให้แน่นอนก่อนนะ และอย่าลืมถามเจ้าภณมันด้วย”

ผู้เป็นพ่ออาบน้ำร้อนมาก่อน ทำไมจะดูไม่ออกว่าตอนนี้ทั้งคู่ต่างก็รักกัน

“ถ้าเราหย่ากัน พ่อขายที่คืนให้ภณเขาได้ไหมคะ” หญิงสาวขอบิดาเรื่องที่เธอกังวล

“พ่อจะยกให้เลยฟรีๆ แต่ลูกไปคุยกันให้ดีก่อนเรื่องหย่า พ่อยังไงก็ได้อยู่แล้ว”

เมื่อบิดาเปิดทางปล่อยให้เป็นเรื่องของคนสองคน คราวนี้ก็เหลือแต่ตัวปาลิดาเอง ที่ต้องถามใจตัวเองให้แน่ใจ ว่าเธออยู่ได้แน่ๆถ้าไม่มีภณแล้ว

“ดิวไปหาพ่อมาเหรอ วันนี้ไปสวนมาต้นมะม่วงโตขึ้นเยอะเลย อีกไม่เกินสองปีคงออกลูก แล้วเราล่ะ เมื่อไหร่จะมีลูกซะที”

ชายหนุ่มยังคงไม่รู้ว่าตอนนี้ภรรยาของเขากำลังคิดอะไร เขายังมีอารมณ์มาพูดล้อเล่นได้เหมือนเดิม

“ต้นมะม่วงมันคงมีลูกเพราะมันเกิดจากความรัก แต่เราไม่ได้รักกัน ลูกถึงไม่อยากมาเกิด”

ปาลิดาพูดทิ้งระเบิดไว้ แล้วรีบเดินนำขึ้นบ้านไปเพื่อเตรียมทำกับข้าว

“อ๋อ...สงสัยต้องทำแบบใหม่ แบบไหนนะท่าไหนนะที่เรียกว่ารัก จะได้มีลูกกับเขาสักที”

ชายหนุ่มเดินมาทำท่าพูดลอยๆคนเดียว ให้คนที่กำลังนั่งทำกับข้าวหมั่นไส้เล่น

“ถ้าจะพูดกับผีสางนางไม้ ก็ไปพูดในป่านู่น ตรงนี้จะทำกับข้าว อย่ามายืนเกะกะ”

หญิงสาวนั่งสับหมูและจินตนาการเป็นหน้าของสามีไปด้วย เสียงดังจนคำต้องเดินออกจากห้องหลังบ้านมาดู

“สับอะไรเสียงดังขนาดนั้น” คำร้องถามน้องสาว

“สับผัว เอ๋ยซับหมู”

คำตอบของภรรยาทำเอากันตภณถึงกับสะดุ้ง ก้มมองน้องชายตัวเอง ว่ายังอยู่ไหม กลัวจะโดนสับไปแล้ว

จากที่หน้าบึ่งปาลิดาก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ ในความขี้เล่นของสามี

คืนนี้หญิงสาวตั้งใจ จะคุยทุกเรื่องที่ค้างคาให้จบภายในวันนี้

“ภณคุณยังต้องการจะหย่ากับดิวอยู่ไหม” หญิงสาวถามโดยที่ไม่หันหน้าไปมองคู่สนทนา

“ทำไมดิวพูดแบบนี้” เมื่อถึงคราวต้องจริงจัง ชายหนุ่มก็จริงจังขึ้นมา

“ก็ที่ภณตกลงกับพ่อไว้ ตอนนี้พ่อจะยกที่คืนให้ภณเลย โดยที่ไม่ต้องรอให้ดิวท้องแล้ว แค่ภณยืนยันว่าอยากอย่ากับดิวเหมือนที่เคยตกลงกันไว้”

“ภณไม่หย่า และไม่ต้องพูดเรื่องนี้กันอีก”

“แล้วทำไมไม่หย่า ในเมื่อภณไม่ได้รักดิว” หญิงสาวเริ่มเสียงสูงน้ำตาคลอเบ้า

“แล้วใครบอกว่าภณไม่รัก”

“ใช่ไม่มีใครเคยบอกว่าภณไม่ได้รักดิว แต่ดิวไม่เคยได้ยินจากปากภณเลย ว่าดิวมีความหมาย ว่าดิวคือผู้หญิงที่ภณรัก”

“มองหน้าภณนะดิว ”

ชายหนุ่มลุกยืนจับหน้าของหญิงสาวให้มาใกล้กับใบหน้าของเขา

“ภณรักดิว รักมานานแล้ว แต่ที่ไม่บอก เพราะคิดว่าการกระทำมันสำคัญกว่า ไม่ว่าวันนี้ พรุ่งนี้ หรือวันไหน ดิวคือผู้หญิงคนเดียวที่ภณรัก ส่วนณิศาเขาเป็นอดีต ภณหมดรักเขาตั้งแต่ที่เขายอมให้ภณแต่งงานกับดิวแล้ว ไม่มีผู้หญิงคนไหน เห็นอะไรสำคัญกว่าคนที่เธอรักหรอก”

ยังไม่ทันที่ปาลิดาจะได้ถามอะไรต่อ ชายหนุ่มก็อุ้มเธอขึ้นเตียง และเริ่มบรรเลงบทรักทันที

“ภณหยุด” หญิงสาวร้องห้าม

“ดิวไม่รักผมเหรอ” ชายหนุ่มหยุดกึกและหันมาถามหญิงสาวที่นอนอยู่ใต้ตัวเขา

“ปิดไฟก่อน ดิวอาย”

เมื่อไฟทุกดวงถูกปิดลง ความสุขก็ถูกเปิดทางขึ้นอีกครั้ง สำหรับบทรักในครั้งนี้ ปาลิดาปล่อยทั้งตัวและหัวใจให้กับชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของเธออย่างหมดใจ ก่อนหน้านี้ เธอเคยรู้สึกมาตลอดว่าเขานอนกับเธอเพียงเพราะหน้าที่  แต่ครั้งนี้เธอเชื่อแล้ว ว่าเขารักเธอ และเธอก็รักเขา

“ไม่เอา ภณอ่ะ ดิวไม่กล้า”

“แรกๆก็อาย เดี๋ยวก็ชิน”

คำว่าครอบครัวเริ่มต้นขึ้นอย่างแท้จริงแล้ว ภายใต้คำว่ารัก ของคนทั้งคู่

จบบริบูรณ์