ทำตามสัญญา

5

ทำตามสัญญา

          ชายหนุ่มเดินทางไปหานายอำเภอ เพื่อนำเงินที่กำนันให้ไปขอไถ่ที่คืนมา ให้กับครอบครัวของณิศา ตามที่กำนันได้สัญญาไว้

          “ไม่เห็นต้องรีบมาไถ่คืนเลย เพิ่งจะเอามาจำนองไว้ไม่ถึงสัปดาห์” นายอำเภอพูดกับกันตภณ

          ชายหนุ่มได้ยินแล้ว ถึงกลับพูดไม่ออก เพราะคนรักของเขา บอกว่า นายอำเภอกำลังจะยึดที่ดิน เพราะพ่อของเธอนำมาจำนองไว้นานแล้ว แต่ถึงอย่างไรชายหนุ่มก็คิดว่าคนรักของเขาคงมีเหตุผลที่ต้องโกหกแบบนั้น

          เมื่อได้โฉนดคืน ภณก็เดินทางมุ่งหน้าไปที่บ้านของณิศาทันที แต่สิ่งที่เขาได้เจอคือนิรัช

          “เอ่อ..ภณคะ นี่คุณนิรัช ที่ณิศาเคยเล่าให้คุณฟัง วันนี้เราไปดูที่ดินกัน แต่ยังไม่มีใครยอมขายเลย”

          หญิงสาวร้อนตัว รีบแนะนำชายปลายหน้า ให้ชายหนุ่มที่เป็นคนรักกันรู้จัก

          “สวัสดีครับคุณภณ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”

          นิรัชไม่อยากให้อีกฝ่ายสงสัย จึงรีบขอตัวกลับทันที เพื่อต้องการเปิดทางให้ณิศาได้มีโอกาสเกลี่ยกล่อมเรื่องที่ดิน ที่เจ้านายของเขาอยากได้ด้วย

         “คุณดูสนิทกันจังเลยนะณิศา” กันตภณอดที่จะพูดไม่ได้

          “ภณหึงณิศาเหรอคะ” หญิงสาวเดินมานั่งข้างๆ คล้องแขนของคนรักไว้

          “หึงสิ ไหนณิศาว่าจะรอภณไง”

          “ณิศาไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ก็แค่การทำงาน คุยกันก็เพราะเรื่องงาน มีแต่ภณนั่นแหละ ป่านนี้พากันขึ้นสวรรค์ชั้นไหนไปแล้วก็ไม่รู้”

          คนพูดปล่อยมือจากชายหนุ่ม ทำหน้าไม่พอใจ ที่คนรักของเธอต้องไปนอนกับผู้หญิงอื่น

          “ถ้าณิศาไม่ยอม ภณก็ไม่แต่ง ตกลงภณผิดใช่ไหม”ชายหนุ่มเริ่มไม่เข้าใจ

          “ไม่ผิดค่ะ ที่ภณทำก็เพื่อณิศา แต่มันก็อดหวงไม่ได้นี่คะ”

         ชายหนุ่มยื่นโฉนดที่ดิน ให้กับคนรัก แทนเหตุผลทั้งหมดที่เขาจะอธิบาย

“ผมเอาคืนมาให้คุณได้แล้วนะ นายอำเภอถามใหญ่เลย ทำไมรีบมาไถ่คืนยังจำนองไม่ถึงสัปดาห์”

พูดจบชายหนุ่มก็คว้ามอเตอร์ไซค์คันเก่า ขับกลับไปที่บ้านที่เป็นเรือนหอทันที

ณิศาได้แต่ยืนมองโฉนดที่ดิน และรู้สึกไม่สบายใจ ที่ชายหนุ่มรู้ว่าเธอไม่ได้เอาที่ดินไปจำนองนานแล้วตามที่บอก แต่เพิ่งเอาไปจำนอง หญิงสาวกลัวคนรักจะสงสัยว่ามันคือแผนที่ถูกวางไว้ทั้งหมด

“เอ้าทำไมลุกมาทำกับข้าวล่ะ หายดีแล้วเหรอ”

เมื่อกลับมาถึงที่บ้าน ชายหนุ่มก็เห็นภรรยากำลังสาละวนกับการทำกับข้าวหุงหาอาหาร

“หายแล้ว ภณไปอาบน้ำอาบท่าเถอะ อาหารเย็นเสร็จจะได้กินกัน”

ปาลิดาถึงเธอจะเป็นลูกของกำนัน ผู้ที่ถือว่ามีฐานะดีที่สุดในตำบลนี้ แต่เธอก็ไม่ได้ถูกเลี้ยงมาอย่างกับลูกคุณหนู เธอถูกฝึกให้ทำงานทุกอย่างเป็น

“แล้วนั่นปิ่นโตอะไร” ภณชี้ไปที่ปิ่นโตที่วางไว้พร้อมกับผลไม้

“ดิวจะฝากไปให้ลุงวิมล เดี๋ยวพี่คำจะเอาไปให้”

“หวังจะเอาใจพ่อเหรอ ถ้าเธอคิดแบบนั้นเปลี่ยนแผนเถอะ เพราะถึงพ่อจะรักเธอนะดิว แต่ยังไงภณก็คงรักได้แค่ณิศาไม่มีทางเปลี่ยนใจ”

คนพูดทิ้งระเบิดแห่งความเสียใจเอาไว้ ในหัวใจของหญิงสาวที่เพิ่งหายป่วย ปาลิดาได้แต่ปลอบใจตัวเอง ว่าเธอเลือกแล้ว เธอก็ต้องยอมรับ และหวังว่าสักวันสามีของเธอจะรู้ว่าเธอทำทุกอย่างลงไปเพราะต้องการปกป้องเขา

กับข้าวมื้อเย้น มีแต่ของโปรดของกันตภณทั้งนั้น ฝีมือที่ใช้ได้ของปาลิดาทำเอาชายหนุ่มเติมข้าวไม่รู้กี่ครั้ง

“ถ้ากินแบบนี้ทุกวัน มีหวังอ้วนเป็นหมูแน่ๆ” ชายหนุ่มบ่นกับตัวเอง

หญิงสาวเก็บถ้วยชามไปล้าง กว่าจะได้อาบน้ำก็ดึกแล้ว เมื่อเปิดประตูห้องนอนเข้ามา ก็เห็นว่าสามีของเธอนอนหลับไปเสียแล้ว หญิงสาวรู้สึกโล่งใจ ที่วันนี้เธอไม่ต้องมีอะไรกับเขา ในแบบที่มันไม่ใช่ความรัก

ปาลิดาพยายามค่อยๆหย่อนสะโพกลงบนที่นอนให้เบาที่สุด เพราะกลัวจะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกตัว โคมไฟหัวเตียงถูกปิดลง แต่มันคือการเปิดไปในตัวของชายหนุ่มที่แกล้งนอนหลับอยู่

“อุ๊ย! ภณคุณหลับแล้วไม่ใช่เหรอ” ดิวหันหน้ามาหาสามีด้วยความตกใจ

“ก็ตอนแรกหลับแล้ว พอเธอมาก็ตื่นเลย ตื่นไปทั้งตัว”

สิ้นเสียงชายหนุ่มก็เริ่มบรรเลงบทรัก โดยครั้งนี้ทุกอย่างดูคล่องตัวกว่าครั้งแรก ปาลิดาเองก็เรียนรู้ว่าแต่ละจังหวะเธอควรทำแบบไหนอย่างไร

เสียงครางด้วยความเสียวซ่านของคนทั้งสองบ่งบอกได้ถึงความสุขที่เกิดขึ้น นี่คงเป็นสิ่งเดียว ที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกว่าเธอเป็นคนสำคัญ

“ดิว คุณรู้สึกยังไงบ้างตั้งแต่เราแต่งงานกันมา” เมื่อบทรักจบลง อยุ่ดีๆชายหนุ่มก็ทำดรามาใส่

“ภณคุณก็รู้ ว่าฉันรักคุณ รักมาตั้งแต่เด็กๆ และก็ยังรักจนถึงทุกวันนี้”

“ถึงแม้ว่าผมไม่เคยรักคุณอย่างนั้นเหรอ”

คำพูดที่สวนกลับมาทันที ทำเอาปาลิดาไม่รู้จะพูดอะไรต่ออีกแล้ว มันรู้สึกจุกจนพูดไม่ออก

“เงียบทำไม”

ชายหนุ่มยังไม่รู้ตัวว่าทำร้าย คนที่เขาเพิ่งจะกอดจูบ ลูบไล้ไปทุกส่วนของร่างกาย คนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของเขา

“ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว มันพูดไม่ออก” หญิงสาวหลับตาอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายที่ทำร้ายหัวใจของเธอ

“เมื่อไหร่ที่คุณทนไม่ไหว บอกผมนะ ผมจะเดินออกไป โดยที่ไม่เรียกร้องใดๆทั้งสิ้น”

กันตภณจูบลงไปที่ผมของหญิงสาวที่นอนหันหลังเปลือยเปล่าอยู่ในอ้อมกอดเขา

ปาลิดาสับสนไปหมด ว่าที่สามีของเธอกำลังทำอยู่ เขาต้องการอะไรกันแน่

บรรยากาศยามค่ำคืนของบ้านเรือนชนบท เงียบกริบมีก็แต่เสียงลมพัด เสียงสัตว์ต่างๆร้อง ทุกคนต่างพากันหลับใหล เหลือแต่เพียงหัวใจของชายหนุ่มที่มันยังสับสนกับความคิดของตัวเอง