หนุ่มนักกีฬา(1)

บทที่2

หนุ่มนักกีฬา

          เช้านี้ทั้งสองคนต่างแยกกันไปเรียน เพราะต่างคนต่างเรียนกันคนละคณะ ลูกพีชคณะของเธออยู่ด้างข้างของมหาวิทยาลัย เป็นคณะที่มีหนุ่มหล่อที่สุดเมื่อเทียบกับทุกคณะ

          ส่วนซัมเมอร์เธอเรียนคณะที่มีตึกสูงที่สุดและเป็นคณะที่ถือว่า มีแต่ผู้หญิงสวยๆ ซึ่งก็เหมาะกับเธอมาก เพราะความสวยของซัมเมอร์ไม่เป็นรองใคร

          มื้อกลางวันลูกพีชเลือกกินอาหารใต้อาคารเรียน เพราะไม่อยากเดินไปไหน อากาศข้างนอกร้อนจนแทบจะเผาเธอได้

          “มีคนนั่งไหมครับ ขอนั่งด้วยคนนะ”

 เสียงดังมาจากด้านหลัง หญิงสาวจึงหันไปมองตามเสียง

          “ว่างค่ะ”

          “เอ้า! จำพี่ได้ไหม เราเคยเรียนโรงเรียนมัธยมด้วยกัน พี่ชื่อกวิน”

 ชายหนุ่มรีบแนะนำตัว เผื่อหญิงสาวตรงหน้าจะพอคุ้นชื่อและจำเขาได้

          “คุ้นๆค่ะ” ลูกพีชตอบ

          ใครว่าคุ้นๆ ชายหนุ่มผู้นี้ทำเอาหัวใจของลูกพีชแทบหยุดเต้น เขาคือรุ่นพี่ที่โรงเรียนเก่า เธอแอบชอบเขาตั้งแต่เข้าไปเรียนใหม่ๆ และเขาก็คือสาเหตุที่ทำให้เธอเลือกเรียนที่นี่ด้วย

          “เรียนศิลปกรรมเหรอ ถึงมากินข้าวที่นี่” คนมาใหม่ถาม

          “ใช่ค่ะ เรียนที่นี่” คนตอบไม่กล้าสบตา

          “ชื่ออะไรล่ะเรา ยังไม่เห็นบอกพี่เลย เจอกันจะได้เรียกกันถูก”

          เขาจำชื่อเธอไม่ได้ ในขณะะที่เธอจำทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเขาได้หมด ไม่ว่าจะวันเกิด สีที่ชอบ อาหารที่ชอบ และที่สำคัญคือบ้านของเขา

          “ลูกพีชค่ะ”

          “ชื่อน่ารักจัง แล้วพักหอไหนล่ะ เผื่อว่างๆพี่จะไปหา”

          “อยู่หอใน ตรงข้ามกับสวนสาธารณะค่ะ”

          ตอบแบบกลัวๆกล้าๆ ใจก็คิดว่าเขาถามตามมารยาทแค่นั้น คงไม่ได้จะไปหาเธอจริงๆ แต่ทำหัวใจมันเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาเต้นข้างนอกอยู่แล้ว

          “พีชไปก่อนนะคะ”

 ข้าวยังเหลือเกือบครึ่งจาน แต่มันกลืนไม่ลงแล้ว เพราะอิ่มอย่างอื่นมากกว่า เธอจึงขอตัวเอาจานข้าวไปเก็บ

          “แล้วไว้เจอกันนะ” ชายหนุ่มตะโกนตามหลัง

         ลูกพีชมีเรียนจนถึงแค่ช่วงบ่าย พอเรียนเสร็จเธอจึงเดินกลับหอ เพื่อมารอกินข้าวเย็นกับซัมเมอร์ตามที่ได้นัดกันไว้ ยังมีเวลาอีกหลายชั่วโมงกว่าที่เพื่อนร่วมห้องจะเรียนเสร็จ ลูกพีชหยิบรูปเก่าๆ ในกระเป๋าใส่เงินขึ้นมาดูและหนึ่งในรูปที่มีค่า ที่เธอพกติดตัวตลอดเวลา ก็เป็นรูปของรุ่นพี่ที่เธอเพิ่งได้เจอกับเขาที่ร้านอาหาร

          ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เธอยังรู้สึกว่ารุ่นพี่ของเธอคนนี้ยังหล่อที่สุดในสายตาเธอ เพียงแต่เมื่อหลายปีก่อน เขาดูตัวไม่สูงขนาดนี้ ถ้าเธอไปยืนเทียบตอนนี้คงหัวอยู่แค่อกของเขา

          “ตื่นๆ หิวแล้วไปกินข้าวกัน” คนสวยของหอกลับมาแล้ว มาพร้อมเสียงที่สดใส

          “มาถึงก็หิวเลย” เพื่อนสาวแซว

          “ลูกพีช วันนี้เราเรียนแบบแฮปปี้มาก รู้ไหมทำไม ก็รุ่นพี่ที่คณะแต่อยู่คนละเอกนะ หล่อมากๆๆ” คนเล่าทำหน้าตาเหมือนหัวใจกำลังหลุดออกจากตัว

          “นึกว่าอะไร หล่อของเธอ เป็นแบบไหนอยากเห็นจัง”

          “ได้เลย เราสืบมาแล้ว เย็นนี้พี่เขาจะไปเล่นบาส เดี๋ยวเราแกล้งหลงๆไปดูกัน รับรองเธอจะต้องบอกว่า              ว้าว..หล่อมากกกก” หญิงสาวลากเสียงยาว ลอยหน้าลอยตา

          “จ้า จะคอยดูว่าจะหล่อขนาดที่เธอทำท่าเหมือนเจอพระเอกในดวงใจไหม”

          ซัมเมอร์เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่เป็นชุดออกกำลังกาย ที่สุดแสนจะน่ารัก แถมมีความเซ็กซี่ซ่อนอยู่ รัดจนเห็นหุ่นเนื้อนมไข่ พร้อมที่จะไปโปรยเสน่ห์เต็มที่

          “ดูจากชุด ดูแล้วตั้งใจไปออกกำลังกายมาก”            ลูกพีชประชด

          “ก็ใช่น่ะสิ ออกกำลังกายหัวใจ ช่วงนี้หัวใจไม่ได้เต้นแรงแบบนี้มานานแล้ว”

 ตั้งแต่มาถึงมหาวิทยาลับ ซัมเมอร์ยังไม่เจอผู้ชายที่ถูกใจเธอเลยเพิ่งจะเจอก็วันนี้ อย่างน้อยมันก็ทำให้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยน่าอยู่ขึ้นเยอะเลย

          อาหารเย็นวันนี้ ลูกพีชกินจนเกลี้ยงจาน เพราะเมื่อกลางวันเธอมัวแต่เขิน จนอิ่มอกอิ่มใจ กินต่อไม่ไหว พอถึงมื้อเย็นท้องว่างจนกินหมดจานแบบไม่เหลือสักเม็ด

“ไปหิวมาจากไหนกัน เกือบกินจานเข้าไปด้วยเลย”