Share

ความลับของเราสองคน

บทที่10

ความลับของเราสองคน

          ความผิดครั้งนี้ฝังลงในจิตใจ ของหญิงสาว เธอนั่งเรียนแบบร่างที่ไร้วิญญาณ ตาเหม่อลอย ไม่ได้ยินเสียงต่าง ๆ ที่ดังอยู่รอบตัว

          “เป็นอะไรของเธอลูกพีช ทำท่าเหมือนคนกำลังอกหัก” ฌอนถามเพราะนั่งสังเกตมานาน

         “ลูกพีช” เรียกชื่อซ้ำอีกรอบ

          “ฮะ! อะไรนะ เรียกเราเหรอ” หญิงสาวได้สติหันมาตอบตามเสียงคนที่เรียกชื่อ

          “เป็นอะไรของเธอ ตั้งแต่เช้าแล้ว เอาแต่นั่งเหม่อ อกหักหรือไง มีอะไรก็เล่า ให้เราฟังได้นะ”

          ถึงแม้ลูกพีชกับฌอน จะสนิทกันไม่เท่าซัมเมอร์ อาจเป็นเพราะทั้งสองคน คนละเพศกัน แต่หลายเรื่องที่เพื่อนสนิทต่างเพศคนนี้ เป็นที่ปรึกษาให้เธอได้ตลอด

          ความคิดแผนการบางอย่าง ผุดขึ้นในหัวของ          หญิงสาว ซึ่งแผนนี้ฌอนต้องช่วยเธอได้แน่ๆ เอาไว้เลิกเรียน เธอจะลองขอร้องเขา แต่คงเป็นการขอร้องแบบที่เธอคงไม่เล่าความจริงทั้งหมดให้เขาฟัง

          “เดี๋ยวเลิกเรียน เราไปหาอะไรกินกันนะ แล้วพีชจะเล่าให้ฌอนฟัง”

          ชายหนุ่มพยักหน้า เขาทั้งเป็นห่วงทั้งอยากรู้ เพราะอาการของเพื่อนสาว ดูแล้วจะแย่เอาการ ใต้ตาช้ำจนกลายเป็นสีน้ำตาล หน้าตาก็ดูอิดโรย เหมือนคนไม่ค่อยได้นอน

          หลังเลิกเรียน ร้านอาหารญี่ปุ่น ในห้างหน้ามหาวิทยาลัย ถูกเลือกเป็นที่นั่งคุย เพราะผู้คนไม่วุ่นวายมากนัก ดูเป็นส่วนตัว และฌอนเองก็ชอบกินอาหารญี่ปุ่นอยู่แล้ว

         “ว่ามา แม่เพื่อนสาว เกิดอะไรขึ้น”

 ฌอนถามทันทีหลังจากอาหารถูกวางบนโต๊ะจนครบ

          “จะว่าอะไรไหม ถ้าเรามีเรื่องให้ฌอนช่วย โดยที่เราไม่บอกเหตุผล ว่าเพราะอะไร”    ลูกพีชพูดตามความจริงที่เธอตั้งใจไว้

          “จะบ้าหรือไง จะให้เขาช่วยแล้วยังจะไม่เล่า          ความจริงอีก มันความลับอะไรกันนักหนา” คนถูกขอให้ช่วยหงุดหงิดใจ

          “ถ้าเธอจะไม่ช่วยก็ไม่เป็นไรนะฌอน เราเข้าใจ”

          “เออๆ ๆ บอกมาจะให้ช่วยอะไร” สุดท้ายด้วยความสงสารเพื่อนฌอนก็ใจอ่อน

“พีชอยากให้ฌอน แกล้งเป็นแฟนกับพีช โดยเฉพาะต่อหน้า รุ่นพี่คนนึงในคณะ ฌอนทำได้ไหม ”

มือบางยื่นมาจับแขนคนนั่งตรงข้าม มองด้วยสายตาอ้อนวอน

          “ไอ้ช่วยน่ะมันช่วยได้ แต่มันจะเนียนไหม ใครเขาคงดูออกมั้ง ว่าเราไม่ใช่ผู้ชายเต็มตัว” คนช่วยกังวล

          “ดูไม่ออกหรอก เราเจอเธอแรกๆ เรายังว่าฌอนเป็นผู้ชายที่ดูดี ยังอยากจีบเลย” ลูกพีชแกล้งพูดเพราะอยากให้เพื่อนช่วยเธอ

          “แล้วต้องทำอย่างไรบ้างล่ะ ต้องไปนอนที่หอด้วยเลยไหม” ฌอนพูดให้คนหน้าเครียดได้ยิ้มบ้าง

          “ยังจะมาตลกอีก เราเครียดอยู่นะ” มือบางตีไปที่แขนหนาที่กำลังคีบซูชิเข้าปาก

          “ก็แค่ เวลาอยู่ที่คณะ เธอต้องคอยเดินข้างๆเรา ทำท่าเอาใจเรา ถ้าเจอรุ่นพี่คนนั้น เราก็แกล้งแสดงหวานๆใส่กัน ให้เขาเชื่อว่าเราเป็นแฟนกัน” ลูกพีชอธิบาย

          “พูดง่ายเนาะ เหมือนในละครเลย แล้วพระเอกก็โง่หลงเชื่อ และเดินเข้ามาต่อยเพื่อนนางเอกจนล้มคว่ำ ถึงได้รู้ความจริง ลูกพีช เธอดูละครมากไปป่ะ” เคี้ยวไปด้วยพูดไปด้วย อย่างไม่คิดว่าแผนนี้จะสำเร็จ

          “ทำๆไปเถอะ” หญิงสาวคิดออกแค่นี้

          “เพื่ออะไร ลูกพีชเธอทำแบบนี้เพื่ออะไร เขาจีบเธอเหรอ ” ฌอนเริ่มหลอกถาม

          “เปล่า......” หญิงสาวลากเสียงยาว จนคนฟังเริ่มสงสัย

          “เขาไม่ได้จีบเรา ส่วนเพราะอะไร เราบอกแล้วไง ว่ายังไม่พร้อมเล่าให้ฟัง”

ลูกพีชไม่หลงกล ยังคงเก็บความลับของเขากับกวินไว้ได้

          “เออแล้วแต่เลย หวังว่าเขาจะไม่มาต่อยเราเหมือนในหนังนะ สู้นะโว้ย” ฌอนทำท่าทางเหมือนตั๊กแตนจะต่อยมวย

          “ขอบใจมานะ แล้วทุกย่างเรียบร้อย เราจะเล่าให้เธอฟัง”

          สองคนเพื่อนรักเอื้อมมือมาจับกัน ชายหนุ่มพยักหน้า ให้เพื่อนที่หน้าตาหมองคล้ำตรงหน้า ฌอนเต็มใจช่วยลูกพีชอย่างที่ไม่คิดอะไรเลย เพราะอยากให้เพื่อนของเขากลับมาสดใสร่าเริงเหมือนเดิม

          เช้านี้เพื่อเล่นบทบาทให้เหมือน ฌอนขับรถยนต์มารับลูกพีชถึงหอ ก่อนที่จะจอดไว้หน้าคณะ แล้วเดินไปกินข้าวที่ร้านอาหารที่มีเพียงที่เดียวในตึกของคณะนี้

          “ฌอน !” ลูกพีชดึงแขนเพื่อนอย่างหน้าตาตื่น

          “อะไรของเธอ” คนถูกดึงมองตามที่เพื่อนชี้

          “คนที่นั่งอยู่ในกลุ่มผู้ชายสามคน ข้างตู้ไอติม คนที่ตัวสูงที่สุด คนนั้นนั่นแหละ ที่เราต้องการให้เขาเลิกยุ่งกับเรา ทำไงดี ไปกินที่อื่นไหม”

          “นี่ แม่นาง จะบ้าหรือไง อยากให้เขาเลิกยุ่ง เราเจอเขาก็ดีแล้ว จะได้แสดงละคร ตามที่เธอเขียนบทไว้ไง” ฌอนเอามือมาลูบหัวเพื่อนสาวเพราะหันไปเห็นสายตาของผู้ชายคนนั้นหันมาพอดี

          “ไปนั่งใกล้ๆ โต๊ะเขากัน”

คนพูดจูงมือแฟนกำมะลอเดินไปหาที่นั่งใกล้ๆ ชายหนุ่มที่กำลังมองทั้งคู่อยู่

          “พีชครับ เดี๋ยวฌอนไปซื้อข้าวให้ เอาแบบเดิมที่           พีชชอบกินทุกวันนะ” นักแสดงชายตีบทแตกกระจุย

          “โอเคค่ะฌอน อย่าไปช้านะ พีชคิดถึง” ดาราสาวก็ทำได้ดีไม่แพ้กัน

          เมื่อฌอนเดินไปซื้อข้าว หญิงสาวก็ได้แต่นั่งเขี่ยโทรศัพท์ ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขา เพราะกลัวว่า จะทำให้เขาลุกมาหาเธอ

          “มากับใคร”

 กวินส่งไลน์เข้ามาหาเธอ

          ลุกพีชวางโทรศัพท์ลง ทำท่าเหมือนว่าเธอไม่เห็นข้อความนั้น และหยิบสมุดออกมานั่งเขียนอะไรแทน ในใจก็ร้อนๆหนาวๆ กลัวเขาจะทนไม่ไหว แล้วลุกมาหาเธอที่โต๊ะ

          “มาแล้วครับพีชคนสวย” ฌอนมาได้ทันเวลา

          “ฌอนเขาส่งไลน์มาหาเรา แต่เราไม่อ่าน” หญิงสาวกระซิบบอกคนนั่งตรงข้าม

          “นิ่งไว้”

 พูดจบ นักแสดงชายก็สวมวิญญาณแฟนหนุ่ม ป้อนข้าวเพื่อนสาว ที่อ้าปากไม่ทัน เพราะยังงงอยู่

          ภาพของหญิงสาวชายหนุ่มตรงหน้า ที่ทำท่าทางแสดงความหวานต่อกัน มันสร้างความหงุดหงิดให้กับ      ชายหนุ่มที่นั่งอยู่โต๊ะใกล้ๆเป็นอย่างมาก แต่เขาก็ทำได้แค่นั่งมองตาเขียวปัด

          “มองไรของแกวะกวิน ทำอย่างกับโมโหใคร” โอมถามเมื่อหันมาเห็นสายตาเพื่อน

          กวินได้แต่พยายามควบคลุมอารมณ์ให้สงบลง เพราะเขาไม่มีคำตอบให้เพื่อน เรื่องราวที่เกิดขึ้น ระหว่างเขากับลูกพีช คงเป็นได้แค่ความลับของเขาสองคน

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status