เมื่อมันไม่ใช่ความรักก็ควรจบ

บทที่11

เมื่อมันไม่ใช่ความรักก็ควรจบ

          “เป็นไงล่ะ ตีบทแตกกันทั้งคู่เลยนะ” สองนักแสดงพากันหัวเรา ให้กับผลงานการแสดงของทั้งคู่ ที่เพิ่งแสดงไปที่ร้านอาหาร

          “เขาเชื่อสนิทเลย เชื่อเราสิพีช” ฌอนมั่นใจ

          “เราก็ว่าอย่างนั้นแหละ”

          ลูกพีช แอบมองสายตา ที่กวินมองมาที่เธอและฌอน เขาเชื่อจริงๆ เพราะสายตามีความโมโหแสดงออกมาอย่างชัดเจน เขาเห็นเธอมีแฟนแล้ว เขาคงเลิกยุ่งกับเธอแน่ๆ หญิงสาวโล่งใจ

          เลิกเรียนแล้ว วันนี้ฌอนมีนัดกับเพื่อนชายคนสนิทของเขา เลยไม่ได้ไปส่งลูกพีชที่หอ เหมือนที่ตั้งใจไว้ หญิงสาวจึงเดินกลับคนเดียวตามปกติ

          “ขึ้นรถ บอกให้ขึ้นรถ” เสียงตะโกนดังมาจาชายหนุ่มที่อยู่ในรถที่ขับมาจอดข้างเธอ

          แทนที่จะขึ้นรถ ตามคำสั่งของคนในรถ หญิงสาวกลับรีบสาวเท้าเดินให้ไวที่สุดเท่าที่ทำได้ โดยไม่หันหน้ามามอง รถที่ขับตามเธอมาอย่างติดๆ

          ปี๊ด ๆ ๆ

          เสียงบีบแตรของกวิน ทำเอาสายตาคนแถวนั้นหันมามาอง ตามแหล่งที่มาของเสียงพร้อมกัน หญิงสาวแทบจะวิ่งไปให้พ้นเขา แต่ก็ไม่กล้า กลัวผู้คนจะพากันตกใจ และจะกลายเป็นเรื่องราวใหญ่โต

         “จะขึ้นมาดีๆ หรือจะจะให้พี่ โทรหาซัมเมอร์และเล่าเรื่องของเราให้เพื่อนเธอฟัง” ชายหนุ่มตะโกนเสียงดังแข่งกับเสียงเครื่องยนต์ของรถ

          เมื่อไม่มีทางเลือก คำขู่ของเขา คือสิ่งที่ลูกพีชไม่อยากให้เกิดขึ้นที่สุด แค่นี้เธอก็ทำผิดกับซัมเมอร์มากพออยู่แล้ว ถ้าความลับนี้ถึงหูของเพื่อนเธอ มีหวังซัมเมอร์คงต้องเสียใจมากๆ

         “พี่กวิน พี่ทำแบบนี้เพื่ออะไร”

 หญิงสาวโวยวายใส่หน้าคนขับทันที หลังจาเธอปิดประตูรถและกระจก เพราะไม่อยากให้คนข้างนอก           ได้ยิน

          “ถ้าไม่ทำแบบนี้ เธอจะขึ้นมาไหม อยากเล่นตัวเอง” คนขับตอบแบบไม่ใส่ใจ

          “ก็ขึ้นมาแล้ว มีอะไรก็ว่ามา” หญิงสาวกอดอก

          “ทำไม กลัวแฟนเธอจะมาเห็เหรอ ว่าพีชคนสวย นั่งรถมากับชายหนุ่มรุ่นพี่” กวินทำเสียวสองล้อเลียน

          “ก็ใช่ พีชมีแฟน พีชก็ต้องกลัวแฟนพีชเห็น มีธุระอะไรก็ว่ามาเลยค่ะ พีชง่วงอยากกลับหอ”

          แทนที่จะรีบพูดธุระ กวินกลับหันหัวรถไปเส้นทางอื่น ที่ไม่ใช่ทางกลับหอของหญิงสาว ทำเอาคนที่นั่งอยู่ข้างๆมองหน้าเขาแบบต้องการคำตอบ

          “ก็ง่วงไม่ใช่เหรอ ก็จะพาไปนอนที่ห้องพี่ โทรบอกซัมเมอร์ว่าคืนนี้เธอจะกลับดึก เพราะไปทำรายงานกับเพื่อน” ชายหนุ่มสั่ง

          “ทำไมพีชต้องทำตาม” หญิงสาวนั่งกอดอกนิ่ง

          “ก็ได้ถ้าเธอไม่โทร พี่โทรเอง” คนขับทำท่าคว้าโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกง

          “ไม่ต้อง เดี๋ยวพีชโทรเอง”

          คนออกคำสั่งยิ้มมุมปากอย่างชนะ ในที่สุดเธอก็ต้องยอมทำตามที่เขาสั่ง คำขู่ที่จะโทรหาซัมเมอร์ใช้ต่อรองได้ทุกเรื่องจริงๆ

          เมื่อถึงคอนโดของกวิน ลูกพีชแทบจะเดินนำหน้าเขา เพราะกลัวจะมีใครมาเจอเธอที่นี่ คนเดินตามหลังมาแกล้งเดินช้าอย่างรู้ทัน

          ประตูห้องถูกเปิดออก หญิงสาวก้าวเท้าเข้าไปในที่ ที่สร้างความเจ็บปวดให้กับเธอ ภาพเก่ามันกลับมาในหัว เธออยากจะลืมความทรงจำนี้ไปเสียที แต่ยิ่งพยายามที่ลืมมันกลับยิ่งทำให้เธอจำทุกความรู้สึกที่เกิดขึ้น อย่างไม่รู้ลืม มันเป็นความรู้สึกที่มีทั้งความเจ็บปวดและความสุขปนอยู่

         “มีอะไรก็พูดมาตรงๆเลยค่ะ อยู่กันสองคนแล้ว พี่กวินคงไม่ต้องสร้างภาพว่าเป็นคนดีก็ได้มั้งคะ” ลูกพีชนั่งบนเก้าอี้ที่อยู่ห่างจากเตียงให้มากที่สุด

          “พี่ดูเลวมากเลยใช่ไหม”

คนถามเดินเข้ามาใกล้หญิงสาวที่นั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง

          “เรามันก็เลวพอๆกันมั้งคะ พีชเอง ก็ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับแฟนเพื่อน ทำตัวเป็นผู้หญิงใจง่าย มานอนกับผู้ชายที่เขาก็ไม่ได้รัก แค่นี้พีชก็มองหน้าซัมเมอร์ไม่          เต็มตาแล้ว” คนพูดน้ำตาเริ่มคลอรอบดวงตากลมคู่สวย

          “แล้วทีเพื่อนเธอล่ะ คบกับพี่เป็นแฟน แต่กลับไปนอนกับโค้ช ทั้งที่ก็รู้ว่าเขามีแฟนอยู่แล้ว คิดจะนอกใจกันก็น่าจะไปหากินไกลๆ เพื่อนเธอมันกินไม่เลือก”

          กวินเดินมาบีบแขนทั้งสองข้างของหญิงสาว จับเธอลุกขึ้น ก่อนจะผลักลูกพีชอย่างแรง จนกระเด็นไปนอนอยู่บนเตียงอย่างไม่เป็นท่า

          “แล้วพี่กวินล่ะ กินเลือกแล้วเหรอ พี่มีอะไรกับพีช เพียงเพราะต้องการแก้แค้น พี่เอาอารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่ ทำลายคนที่เขาไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยเลย”

          “ทำไมเธอจะไม่เกี่ยว เป็นเพื่อนสนิทกัน มีเหรอจะไม่รู้เห็นเป็นใจ”

          ชายหนุ่มโถมตัวเขาหาหญิงสาว ที่กำลังพยายามพยุงตัวให้ลุกจากที่นอนของเขาให้ได้ แต่มันก็ไม่ทันกลับที่ร่างใหญ่กว่าโถมตัวเธอจนลงไปนอนราบกับที่นอน จนหมดเรื่ยวแรงที่จะดันตัวเองให้ลุกขึ้นมาได้

          “อย่าคิดว่าทุกคนต้องเลว กับคนบางคนเสียแรงที่ชอบมาตั้งหลายปี สุดท้ายมันก็แค่ผู้ชายเห็นแก่ตัว”

          ด้วยความโมโหจนควบคุมสติไว้ไม่ได้ หญิงสาวหลุดบอกความลับที่เธอเก็บงำมาตลอดหลายปี ความลับที่เธอตั้งใจ จะให้เป็นฝันหวานของเธอตลอดไป แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นฝันร้าย ที่เธอไม่ได้ก่อ

          “เธอพูดว่าอะไรนะ เธอชอบพี่มาหลายปีแล้ว แล้วทำไมเธอเพิ่งจะมาบอก แถมยังมาเป็นแม่สื่อให้เพื่อนเธออีก หัวใจของเธอมันทำด้วยอะไรกันนะ”

          ทั้งคู่มองตากันอย่างไม่ละสายตาจากกัน           ดวงตากลมสวยของลูกพีช มีแต่ความเจ็บปวดซ่อนอยู่ ตรงข้ามกับดวงตาคมของกวินที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

          “แล้วจะให้ทำยังไง ให้บอกพี่ว่าพีชแอบชอบ          มาหลายปีงั้นเหรอ บอกไปแล้วได้อะไร พีชรู้ตัวเองดี      ว่าพีชไม่ใช่คนสวย รู้ตัวดีว่าควรอยู่จุดไหน” น้ำตาที่เก็บกลั้นไว้ค่อยๆไหลเรี่ยแก้มสีชมพู

          “ความรักมันไม่ได้เกี่ยวกับว่าสวยหรือไม่สวย” กวินพูดเสียงเรียบ

          “ไม่เกี่ยวเหรอคะ แล้วที่พี่มาเป็นแฟนกับซัมเมอร์ไม่ใช่เพราะเธอสวย แล้วเพราะอะไร”

 ถึงแม้จะถูกขึงแขนทั้งสองข้างไว้ คนตัวเล็กก็ยังใช้วาจาต่อสู้อย่างไม่ลดละ

          “เธอคิดว่าพี่คิดแบบนั้นเหรอ” กวินก้มหน้าลงมากระซิบคนที่นอนอยู่ใต้ตัวเขา

          “พี่กวิน เมื่อเราไม่ได้รักกัน ก็ปล่อยให้ทุกอย่างมันจบลงตั้งแต่วันนี้เถอะค่ะ”

          ถึงแม้เธอจะยังรักเขาอยู่เต็มหัวใจ แต่มันก็คงเป็นแค่เพียงความรักของเธอเพียงฝ่ายเดียว หญิงสาวอยากให้เรื่องทุกอย่างมันจบลงแค่นี้ ส่วนเขาจะกลับไปคืนดีกับซัมเมอร์ไหม มันไม่ใช่ประเด็นสำคัญสำหรับลูกพีชอีกแล้ว เธอแค่อยากให้เขาปล่อยเธอไป เพราะเขาไม่เคยรักเธอเลย