บทที่11
เมื่อมันไม่ใช่ความรักก็ควรจบ
“เป็นไงล่ะ ตีบทแตกกันทั้งคู่เลยนะ” สองนักแสดงพากันหัวเรา ให้กับผลงานการแสดงของทั้งคู่ ที่เพิ่งแสดงไปที่ร้านอาหาร
“เขาเชื่อสนิทเลย เชื่อเราสิพีช” ฌอนมั่นใจ
“เราก็ว่าอย่างนั้นแหละ”
ลูกพีช แอบมองสายตา ที่กวินมองมาที่เธอและฌอน เขาเชื่อจริงๆ เพราะสายตามีความโมโหแสดงออกมาอย่างชัดเจน เขาเห็นเธอมีแฟนแล้ว เขาคงเลิกยุ่งกับเธอแน่ๆ หญิงสาวโล่งใจ
เลิกเรียนแล้ว วันนี้ฌอนมีนัดกับเพื่อนชายคนสนิทของเขา เลยไม่ได้ไปส่งลูกพีชที่หอ เหมือนที่ตั้งใจไว้ หญิงสาวจึงเดินกลับคนเดียวตามปกติ
“ขึ้นรถ บอกให้ขึ้นรถ” เสียงตะโกนดังมาจาชายหนุ่มที่อยู่ในรถที่ขับมาจอดข้างเธอ
แทนที่จะขึ้นรถ ตามคำสั่งของคนในรถ หญิงสาวกลับรีบสาวเท้าเดินให้ไวที่สุดเท่าที่ทำได้ โดยไม่หันหน้ามามอง รถที่ขับตามเธอมาอย่างติดๆ
ปี๊ด ๆ ๆ
เสียงบีบแตรของกวิน ทำเอาสายตาคนแถวนั้นหันมามาอง ตามแหล่งที่มาของเสียงพร้อมกัน หญิงสาวแทบจะวิ่งไปให้พ้นเขา แต่ก็ไม่กล้า กลัวผู้คนจะพากันตกใจ และจะกลายเป็นเรื่องราวใหญ่โต
“จะขึ้นมาดีๆ หรือจะจะให้พี่ โทรหาซัมเมอร์และเล่าเรื่องของเราให้เพื่อนเธอฟัง” ชายหนุ่มตะโกนเสียงดังแข่งกับเสียงเครื่องยนต์ของรถ
เมื่อไม่มีทางเลือก คำขู่ของเขา คือสิ่งที่ลูกพีชไม่อยากให้เกิดขึ้นที่สุด แค่นี้เธอก็ทำผิดกับซัมเมอร์มากพออยู่แล้ว ถ้าความลับนี้ถึงหูของเพื่อนเธอ มีหวังซัมเมอร์คงต้องเสียใจมากๆ
“พี่กวิน พี่ทำแบบนี้เพื่ออะไร”
หญิงสาวโวยวายใส่หน้าคนขับทันที หลังจาเธอปิดประตูรถและกระจก เพราะไม่อยากให้คนข้างนอก ได้ยิน
“ถ้าไม่ทำแบบนี้ เธอจะขึ้นมาไหม อยากเล่นตัวเอง” คนขับตอบแบบไม่ใส่ใจ
“ก็ขึ้นมาแล้ว มีอะไรก็ว่ามา” หญิงสาวกอดอก
“ทำไม กลัวแฟนเธอจะมาเห็เหรอ ว่าพีชคนสวย นั่งรถมากับชายหนุ่มรุ่นพี่” กวินทำเสียวสองล้อเลียน
“ก็ใช่ พีชมีแฟน พีชก็ต้องกลัวแฟนพีชเห็น มีธุระอะไรก็ว่ามาเลยค่ะ พีชง่วงอยากกลับหอ”
แทนที่จะรีบพูดธุระ กวินกลับหันหัวรถไปเส้นทางอื่น ที่ไม่ใช่ทางกลับหอของหญิงสาว ทำเอาคนที่นั่งอยู่ข้างๆมองหน้าเขาแบบต้องการคำตอบ
“ก็ง่วงไม่ใช่เหรอ ก็จะพาไปนอนที่ห้องพี่ โทรบอกซัมเมอร์ว่าคืนนี้เธอจะกลับดึก เพราะไปทำรายงานกับเพื่อน” ชายหนุ่มสั่ง
“ทำไมพีชต้องทำตาม” หญิงสาวนั่งกอดอกนิ่ง
“ก็ได้ถ้าเธอไม่โทร พี่โทรเอง” คนขับทำท่าคว้าโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกง
“ไม่ต้อง เดี๋ยวพีชโทรเอง”
คนออกคำสั่งยิ้มมุมปากอย่างชนะ ในที่สุดเธอก็ต้องยอมทำตามที่เขาสั่ง คำขู่ที่จะโทรหาซัมเมอร์ใช้ต่อรองได้ทุกเรื่องจริงๆ
เมื่อถึงคอนโดของกวิน ลูกพีชแทบจะเดินนำหน้าเขา เพราะกลัวจะมีใครมาเจอเธอที่นี่ คนเดินตามหลังมาแกล้งเดินช้าอย่างรู้ทัน
ประตูห้องถูกเปิดออก หญิงสาวก้าวเท้าเข้าไปในที่ ที่สร้างความเจ็บปวดให้กับเธอ ภาพเก่ามันกลับมาในหัว เธออยากจะลืมความทรงจำนี้ไปเสียที แต่ยิ่งพยายามที่ลืมมันกลับยิ่งทำให้เธอจำทุกความรู้สึกที่เกิดขึ้น อย่างไม่รู้ลืม มันเป็นความรู้สึกที่มีทั้งความเจ็บปวดและความสุขปนอยู่
“มีอะไรก็พูดมาตรงๆเลยค่ะ อยู่กันสองคนแล้ว พี่กวินคงไม่ต้องสร้างภาพว่าเป็นคนดีก็ได้มั้งคะ” ลูกพีชนั่งบนเก้าอี้ที่อยู่ห่างจากเตียงให้มากที่สุด
“พี่ดูเลวมากเลยใช่ไหม”
คนถามเดินเข้ามาใกล้หญิงสาวที่นั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง
“เรามันก็เลวพอๆกันมั้งคะ พีชเอง ก็ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับแฟนเพื่อน ทำตัวเป็นผู้หญิงใจง่าย มานอนกับผู้ชายที่เขาก็ไม่ได้รัก แค่นี้พีชก็มองหน้าซัมเมอร์ไม่ เต็มตาแล้ว” คนพูดน้ำตาเริ่มคลอรอบดวงตากลมคู่สวย
“แล้วทีเพื่อนเธอล่ะ คบกับพี่เป็นแฟน แต่กลับไปนอนกับโค้ช ทั้งที่ก็รู้ว่าเขามีแฟนอยู่แล้ว คิดจะนอกใจกันก็น่าจะไปหากินไกลๆ เพื่อนเธอมันกินไม่เลือก”
กวินเดินมาบีบแขนทั้งสองข้างของหญิงสาว จับเธอลุกขึ้น ก่อนจะผลักลูกพีชอย่างแรง จนกระเด็นไปนอนอยู่บนเตียงอย่างไม่เป็นท่า
“แล้วพี่กวินล่ะ กินเลือกแล้วเหรอ พี่มีอะไรกับพีช เพียงเพราะต้องการแก้แค้น พี่เอาอารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่ ทำลายคนที่เขาไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยเลย”
“ทำไมเธอจะไม่เกี่ยว เป็นเพื่อนสนิทกัน มีเหรอจะไม่รู้เห็นเป็นใจ”
ชายหนุ่มโถมตัวเขาหาหญิงสาว ที่กำลังพยายามพยุงตัวให้ลุกจากที่นอนของเขาให้ได้ แต่มันก็ไม่ทันกลับที่ร่างใหญ่กว่าโถมตัวเธอจนลงไปนอนราบกับที่นอน จนหมดเรื่ยวแรงที่จะดันตัวเองให้ลุกขึ้นมาได้
“อย่าคิดว่าทุกคนต้องเลว กับคนบางคนเสียแรงที่ชอบมาตั้งหลายปี สุดท้ายมันก็แค่ผู้ชายเห็นแก่ตัว”
ด้วยความโมโหจนควบคุมสติไว้ไม่ได้ หญิงสาวหลุดบอกความลับที่เธอเก็บงำมาตลอดหลายปี ความลับที่เธอตั้งใจ จะให้เป็นฝันหวานของเธอตลอดไป แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นฝันร้าย ที่เธอไม่ได้ก่อ
“เธอพูดว่าอะไรนะ เธอชอบพี่มาหลายปีแล้ว แล้วทำไมเธอเพิ่งจะมาบอก แถมยังมาเป็นแม่สื่อให้เพื่อนเธออีก หัวใจของเธอมันทำด้วยอะไรกันนะ”
ทั้งคู่มองตากันอย่างไม่ละสายตาจากกัน ดวงตากลมสวยของลูกพีช มีแต่ความเจ็บปวดซ่อนอยู่ ตรงข้ามกับดวงตาคมของกวินที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
“แล้วจะให้ทำยังไง ให้บอกพี่ว่าพีชแอบชอบ มาหลายปีงั้นเหรอ บอกไปแล้วได้อะไร พีชรู้ตัวเองดี ว่าพีชไม่ใช่คนสวย รู้ตัวดีว่าควรอยู่จุดไหน” น้ำตาที่เก็บกลั้นไว้ค่อยๆไหลเรี่ยแก้มสีชมพู
“ความรักมันไม่ได้เกี่ยวกับว่าสวยหรือไม่สวย” กวินพูดเสียงเรียบ
“ไม่เกี่ยวเหรอคะ แล้วที่พี่มาเป็นแฟนกับซัมเมอร์ไม่ใช่เพราะเธอสวย แล้วเพราะอะไร”
ถึงแม้จะถูกขึงแขนทั้งสองข้างไว้ คนตัวเล็กก็ยังใช้วาจาต่อสู้อย่างไม่ลดละ
“เธอคิดว่าพี่คิดแบบนั้นเหรอ” กวินก้มหน้าลงมากระซิบคนที่นอนอยู่ใต้ตัวเขา
“พี่กวิน เมื่อเราไม่ได้รักกัน ก็ปล่อยให้ทุกอย่างมันจบลงตั้งแต่วันนี้เถอะค่ะ”
ถึงแม้เธอจะยังรักเขาอยู่เต็มหัวใจ แต่มันก็คงเป็นแค่เพียงความรักของเธอเพียงฝ่ายเดียว หญิงสาวอยากให้เรื่องทุกอย่างมันจบลงแค่นี้ ส่วนเขาจะกลับไปคืนดีกับซัมเมอร์ไหม มันไม่ใช่ประเด็นสำคัญสำหรับลูกพีชอีกแล้ว เธอแค่อยากให้เขาปล่อยเธอไป เพราะเขาไม่เคยรักเธอเลย
บทที่12รักเธอ..แม่สื่อของฉัน “อย่าเรียกมันว่าความรักเลย ระหว่างพี่กับซัมเมอร์ มันเป็นความหลงมากว่า พี่ยอมรับพี่หลงเพราะเขาเป็นผู้หญิงหน้าตาดี” ชายหนุ่มค่อยๆปล่อยมือทั้งสองข้าง ออกจากแขนเรียว ที่แดงช้ำเพราะถูกแรงของเขารัดไว้จนแน่น หญิงสาวจึงค่อยๆขยับตัวลุกขึ้น “ที่พี่เสียใจ เพราะผิดหวังกับความรู้สึกดีๆที่พี่ให้ซัมเมอร์ แต่เขากับทำลายทุกอย่างเพียงเพราะตามใจอารมณ์ของตัวเอง” กวินก้มหน้ากับฝ่ามือทั้งสองข้างของตัวเอง “ทั้งพี่และซัมเมอร์ไม่ได้รักกัน ตั้งแต่เกิดเรื่อง เพื่อนของพีช ก็พยายามขอกลับไปอยู่สถานะเดิมกับโค้ช จนโค้ชต้องมาขอให้พี่ช่วย แต่พี่ก็ปฏิเสธไป เพราะไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวอีก” “จริงเหรอคะ” หญิงสาวถามทั้งที่เธอก็พอรู้เรื่องนี้อยู่แล้วบ้าง “ส่วนพี่ ตั้งแต่ที่เรามีอะไรกัน พี่ก็ถามตัวเองตลอด ว่ามันเกิดขึ้นเพราะอะไร และความรู้สึกตอนนี้มันคืออะไรกันแน่” กวินเงยหน้าจากฝ่ามือทั้งสองข้างและหันมาจ้องตาหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆบนเตียง “ใช่มันเกิดจากความเมา และความโกรธ จนเมื่อพี่มาเห็นพีชอยู่กับไอ้ผู้ชายคนนั้น หัวใจของพี่
1หวังดี “ภณนายไปเรียนมหาวิทยาลัยมา ณิศาเขาไม่เหมือนเดิมแล้วนะ” ปาลิดาตัดสินใจมาเตือนเพื่อน ซึ่งเป็นเพื่อนที่เธอแอบหลงรักมาตั้งแต่เด็ก ๆ “ไม่เหมือนเดิมยังไง ดิวนี่เธอโตแล้วนะ ยังจะไม่เลิกอิจฉาณิศาเขาอีกเหรอ” ปาลิดาคิดแล้วว่า กันตภณไม่มีทางเชื่อในสิ่งที่เธอมาเตือนเขา และสุดท้ายเธอเองนั่นแหละที่จะเป็นฝ่ายโดนว่าให้ช้ำใจกลับมา “นายจะคิดจะว่าอะไรเรา ก็ตามใจ แต่หัดเปิดหูเปิดตาดูบ้าง เผื่อจะโง่น้อยลง” หญิงสาวเริ่มมีอารมณ์ “ได้ แต่เธอก็ควรจะไปลดความขี้อิจฉาลงบ้าง อย่างไรเราก็เป็นเพื่อนกันมานานทั้งสามคน ณิศาเขาไม่เคยว่าเธอเลยสักคำ มีแต่เธอที่คอยจะมาใส่ร้ายเขาตลอดเวลา” ชายหนุ่มรักและเชื่อใจในตัวแฟนสาวมาก เพราะเขากับเธอ ตกลงคบกันเป็นแฟนมาเกือบสิบปีแล้วกันตภณเขาจำได้เมื่อตอนเด็กๆ ปาลิดาแอบชอบเขาถึงขนาดเขียนจดหมาย มาวางไว้ที่ใต้โต๊ะทุกวัน และวันที่เขาตัดสินใจเป็นแฟนกับณิศา ดิวก็เอาแต่ร้องไห้และอาละวาดใส่ณิศาหาว่าแย่งเขาไปจากเธอ“ฉันยอมรับ ว่าเมื่อตอนเด็กๆ ฉันมันขี้อิจฉา แต่ตอนนี้ฉันโตแล้ว จำไว้นะว่าฉันมาเตือนนายแล้ว”ถึงแม้จะเ
2เกลี้ยกล่อม ณิศาร้องไห้มาหาคนรักที่กำลังทำงานอยู่ที่ไร่ หน้าตาของเธอบวมแดงเหมือนผ่านการร้องไห้อย่างหนักมา “ณิศาเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้นบอกภณมาสิ มีใครทำอะไร ภณจะไปจัดการมันเอง” ชายหนุ่มลูบผมคนรักในอ้อมกอด “ที่ดินแปลงสุดท้ายของบ้าน พ่อเอาไปจำนองไว้กับนายอำเภอ เขากำลังจะยึดที่ของพ่อ ณิศาไม่รู้จะทำยังไง” หญิงสาวบีบน้ำตา ได้เหมือนสั่งมันได้อย่างใจ ชายหนุ่มเชื่อในคำพูดทุกอย่างที่เธอบอก “ภณจะช่วยณิศาได้ยังไงกัน ภณคิดไม่ออกจริงๆ” ชายหนุ่มมองไม่เห็นหนทาง “ภณก็เอาเงินจากคุณนิรัชไปซื้อที่คืนจากกำนันแล้วเอากำไรที่ได้มาแต่งงานกับณิศา แค่นี้พ่อก็จะไม่ต้องโดนยึดที่แล้ว แต่...ถ้าภณยังไม่อยากแต่งงานหรือไม่อยากช่วยก็ไม่เป็นไรนะ” เมื่อได้ยินคำพูดแกมน้อยใจของคนรัก มีหรือที่ผู้ชายอย่าง กันตภณจะไม่หวั่นไหว เขาตัดสินใจที่จะพูดกับพ่อคืนนี้ หลังอาหารมื้อเย็นชายหนุ่มตัดสินใจ ที่จะพูดเรื่องการซื้อที่คืนจากกำนันแล้วเอาส่วนต่างที่ได้ไปขอณิศาแต่งงาน เพื่อช่วยไม่ให้พ่อของเธอโดนยึดที่ดินที่เหลือแค่แปลงสุดท้าย “แล้วแต่ลูกต
3วิวาห์จำยอม “เอ้า...ทำไมย้อนกลับมาเร็วจังล่ะเจ้าภณ อย่าบอกนะว่านางณิศามันยอมให้เอ็งแต่งงาน” การเป็นผู้ใหญ่ที่อาบน้ำร้อนมาก่อนของกำนัน มองเหตุการณ์ทุกอย่างได้ชัดเจน ในเมื่อผู้หญิงเขามีคนอื่นไปแล้ว มันไม่มีความรักหลงเหลือมันคงมีก็แต่ผลประโยชน์ “ผมต้องการแต่งงานกับดิวให้เร็วที่สุดครับ” ชายหนุ่มไม่ยอมพูดถึงคนรัก เพราะเขารู้ ยิ่งพูดถึงยิ่งทำให้กำนันมองณิศาไปในทางที่ไม่ดี “ใจร้อนเสียด้วย เดี๋ยวฉันจะไปดูฤกษ์ดี ที่เร็วที่สุดกับหลวงตาที่วัดแล้วจะไปบอกเอ็งที่บ้าน” ฤกษ์ที่เหมาะที่สุด เร็วสมใจจริงๆ ทั้งสองฝ่ายมีเวลาเตรียมตัวแค่สามวัน แต่ชาวบ้านในหมู่บ้านต่างมาช่วยกัน ไม่นานงานทุกอย่างก็พร้อมสำหรับงานแต่งงานในวันพรุ่งนี้ พิธีในช่วงเช้าเป็นในส่วนของพิธีสงฆ์ ชายหนุ่มพยายามมองหาคนรักแต่ก็ไม่พบว่าหญิงสาวมาร่วมงาน ปาลิดาเธอเห็นสีหน้าของเจ้าบ่าว จิตใจที่คิดว่าจะหนักแน่น ก็ยังอดน้อยใจไม่ได้ พิธีเช้าและบ่ายผ่านไปได้ด้วยดี ถึงพิธีส่งตัวเข้าหอ บ้านหลังเล็กที่อยู่ติดกับบ้านของกำนัน ถูกตกแต่งให้เป็นเรือนหอของบ่าวสาว
4ข้าวใหม่ปลามัน วันนี้ปาลิดาตื่นสายกว่าทุกวัน เพราะเธอรู้สึกเนื้อตัวช้ำไปหมด แสงแดดจากนอกหน้าต่างลอดผ่านช่องว่างของผ้าม่านผืนสีขาวเข้ามา ทำให้หญิงสาวรู้ว่าตอนนี้คงสายมากแล้ว หญิงสาวพยายามจะลุกขึ้นจากที่นอนแต่มันกลับทำให้เธอรู้สึกวูบและล้มลงกลับไปนอนบนที่นอนที่ตอนนี้ผ้าปูยุ่งเหยิงไปหมด “ดิว ดิว ” เสียงเรียกจากเสียงที่เธอฟังไม่ค่อยถนัด กว่าจะนึกได้ว่าคือเสียงของสามีของเธอนั่นเอง “ตัวร้อนเชียว ” กันตภณเอาหลังมือทาบลงที่หน้าผากของหญิงสาว ที่นอนหน้าแดงกร่ำอยู่บนที่นอน “รู้สึกเหมือนจะเป็นไข้เลย” ปาลิดาบอกสามี ทั้งที่เธอยังคงหลับตาอยู่ เพราะร่างกายอ่อนเพลียเกินกว่าจะลืมตาได้ “ภณนายทำอะไร” หญิงสาวถามเมื่อรู้สึก ว่ามีผ้าชุบน้ำมาสัมผัสกับเรือนร่างของเธอ “ก็เช็ดตัวให้อย่างไรล่ะ ไม่สบายก็นอนไป อย่าพูดมาก” ชายหนุ่มไล่เช็ดตัวให้ภรรยาตั้งแต่บริเวณที่อยู่นอกเสื้อผ้า ไปจนถึงในส่วนที่ถูกปกปิดไว้ นาทีนี้ปาลิดาก็ยังคงอายเขาอยู่ ถึงแม้เมื่อคืนเขาจะได้เห็นทุกส่วนของร่างกายเธอแล้ว แต่ด้วยพิ
5ทำตามสัญญา ชายหนุ่มเดินทางไปหานายอำเภอ เพื่อนำเงินที่กำนันให้ไปขอไถ่ที่คืนมา ให้กับครอบครัวของณิศา ตามที่กำนันได้สัญญาไว้ “ไม่เห็นต้องรีบมาไถ่คืนเลย เพิ่งจะเอามาจำนองไว้ไม่ถึงสัปดาห์” นายอำเภอพูดกับกันตภณ ชายหนุ่มได้ยินแล้ว ถึงกลับพูดไม่ออก เพราะคนรักของเขา บอกว่า นายอำเภอกำลังจะยึดที่ดิน เพราะพ่อของเธอนำมาจำนองไว้นานแล้ว แต่ถึงอย่างไรชายหนุ่มก็คิดว่าคนรักของเขาคงมีเหตุผลที่ต้องโกหกแบบนั้น เมื่อได้โฉนดคืน ภณก็เดินทางมุ่งหน้าไปที่บ้านของณิศาทันที แต่สิ่งที่เขาได้เจอคือนิรัช “เอ่อ..ภณคะ นี่คุณนิรัช ที่ณิศาเคยเล่าให้คุณฟัง วันนี้เราไปดูที่ดินกัน แต่ยังไม่มีใครยอมขายเลย” หญิงสาวร้อนตัว รีบแนะนำชายปลายหน้า ให้ชายหนุ่มที่เป็นคนรักกันรู้จัก “สวัสดีครับคุณภณ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” นิรัชไม่อยากให้อีกฝ่ายสงสัย จึงรีบขอตัวกลับทันที เพื่อต้องการเปิดทางให้ณิศาได้มีโอกาสเกลี่ยกล่อมเรื่องที่ดิน ที่เจ้านายของเขาอยากได้ด้วย “คุณดูสนิทกันจังเลยนะณิศา” กันตภณอดที่จะพูดไม่ได้
6น้อยใจ เช้านี้กันตภณเริ่มลงมือกับการปรับพื้นที่ เพื่อเตรียมกับการจะลงมะม่วง และขนุน เขาตั้งใจจะลองทำสักอย่างละไร่ก่อน เพราะไม่เคยมีประสบการณ์กลัวจะไปไม่รอด “น้ำในกระติกอย่าลืมเอาไปนะภณ” ปาลิดาตื่นมาตั้งแต่เช้าเพื่อเตรียมอาหารกลางวัน น้ำ และเธอจะตามไปทีหลัง เพราะต้องซักผ้าถูบ้านก่อน “ตามไปอย่าลืมแวะซื้อน้ำแข็งไปเพิ่มให้ด้วยนะ” ชายหนุ่มตะโกนบอกภรรยา ปาลิดารีบจัดแจงงานบ้าน เพราะอยากตามไปช่วยสามีให้ไวที่สุด ไม่ถึงสิบโมงเช้าหญิงสาวก็ขี่รถตามมาที่ ที่ดินที่พ่อของเธอให้ใช้ทำกิน แต่ภาพที่เห็นทำเอาปาลิดาถึงกับอยากลับบ้านทันที “เลือกแล้วก็ต้องสู้ เป็นถึงลูกกำนันอย่าให้ใครมาเหยียบจมูก” ยังไม่ทันจะคว้ารถและขี่กลับ ก็ต้องมาหยุดเพราะเสียงของคำ ซึ่งเป็นเสมือนพี่ชายของเธอ ถึงแม้เขาจะเป็นเพียงแค่ลูกของลูกน้องพ่อของเธอ “พี่คำ ดิวต้องทำยังไง เขาสองคนรักกัน ดิวนั่นแหละที่มาแย่ง” หญิงสาวใจไม่สู้เอาเสียเลย “แน่ใจเหรอว่าเขารักกัน ที่ดิวกับพี่ได้ยินและเห็นวันนั้น คนรักกันเขาทำกันใช่ไหม เราต่างก็รู้ว่าตอนนี้เจ้
7ช่วยกันสร้างตัว “นิรัชคุณว่ามันจะได้ผลเหรอ เมื่อวานนี้ฉันไปหาภณมา เขากลับสนใจแต่เมียเขาไม่สนใจฉันเลย” ณิศาโมโห หงุดหงิด จึงโทรเรียกชายหนุ่มผู้สามารถใช้รสรักทำให้เธอมีความสุขขึ้นมาได้ “ก่อนจะคุยกันเรื่องนี้ ผมว่าเรามาหาอะไรทำกันก่อนดีกว่า” จากบทรักบทแรกที่เกิดขึ้นที่เถียงหน้าในที่ของกันตภณ ตอนนี้บทรักครั้งต่อๆไป มันถูกพัฒนามาเป็นรีสอร์ตต่างอำเภอ เพราะจะได้ไม่มีใครมาพบเห็น บทสวาทที่แสนจะโลดโผน ของคนที่หลงในกลิ่นความโลกีย์ด้วยกันทั้งคู่ เป็นไปอย่างดุเดือด นิรัชเขามักจะหาอุปกรณ์เสริม มาสร้างความเสียวซ่านให้กับณิศาอยู่เรื่อยๆ จนหญิงสาวหลงในกามอารมณ์ที่เขามอบให้เธอ จนไม่มีที่ว่างในหัวใจให้ใครอีกเลย “นิรัชคุณนี่สุดยอดจริงๆ เล่นเสียณิศาใจจะขาด” หญิงสาวเอ่ยปากชมคู่นอน “คุณชอบของเล่นชิ้นใหม่ไหม ผมเพิ่งได้มาจากเพื่อนที่ญี่ปุ่นเลยนะ ” “ชอบสิคะ มันโดนจุดเสียว จนณิศารู้สึกเหมือนจะขาดใจเลย แต่มันก็ยังสู้ของคุณไม่ได้ มันตรงจุดตรงใจ มากกว่า” พูดจบหญิงสาวก็ก้มลงไปใช้ปาก ออรัลมังกรใหญ่ของนิรัช เพื่อเริ่มเกมใหม่ ท