ตอนจบ รักเธอ..แม่สื่อของฉัน

บทที่12

รักเธอ..แม่สื่อของฉัน

          “อย่าเรียกมันว่าความรักเลย ระหว่างพี่กับซัมเมอร์ มันเป็นความหลงมากว่า พี่ยอมรับพี่หลงเพราะเขาเป็นผู้หญิงหน้าตาดี”

         ชายหนุ่มค่อยๆปล่อยมือทั้งสองข้าง ออกจากแขนเรียว ที่แดงช้ำเพราะถูกแรงของเขารัดไว้จนแน่น หญิงสาวจึงค่อยๆขยับตัวลุกขึ้น

          “ที่พี่เสียใจ เพราะผิดหวังกับความรู้สึกดีๆที่พี่ให้ซัมเมอร์ แต่เขากับทำลายทุกอย่างเพียงเพราะตามใจอารมณ์ของตัวเอง” กวินก้มหน้ากับฝ่ามือทั้งสองข้างของตัวเอง

          “ทั้งพี่และซัมเมอร์ไม่ได้รักกัน ตั้งแต่เกิดเรื่อง เพื่อนของพีช ก็พยายามขอกลับไปอยู่สถานะเดิมกับโค้ช จนโค้ชต้องมาขอให้พี่ช่วย แต่พี่ก็ปฏิเสธไป เพราะไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวอีก”

          “จริงเหรอคะ” หญิงสาวถามทั้งที่เธอก็พอรู้เรื่องนี้อยู่แล้วบ้าง

          “ส่วนพี่ ตั้งแต่ที่เรามีอะไรกัน พี่ก็ถามตัวเองตลอด ว่ามันเกิดขึ้นเพราะอะไร และความรู้สึกตอนนี้มันคืออะไรกันแน่”

 กวินเงยหน้าจากฝ่ามือทั้งสองข้างและหันมาจ้องตาหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆบนเตียง

          “ใช่มันเกิดจากความเมา และความโกรธ จนเมื่อพี่มาเห็นพีชอยู่กับไอ้ผู้ชายคนนั้น หัวใจของพี่ มันก็บอกตัวเอง ว่าจะไม่ยอมเสียพีชให้ใคร”

          สายตาที่ดูจริงใจ ถูกส่งผ่านมายังสายตา ที่กำลังสับสนกับสิ่งที่กำลังได้ยิน นี่เขากำลังจะบอกรักเธอใช่ไหม หรือเธอกำลังคิดเข้าข้างตัวเอง

          “ช้าไปใช่ไหม ที่พี่จะมาบอกความรู้สึกตอนนี้ พี่รู้ว่าพีชมีคนรักแล้ว พี่คงต้องเป็นฝ่ายยอมถอยออกมาเอง เพราะถ้าพี่ยังฝืนที่จะรู้สึกกพีชต่อไป พี่ก็จะไม่ต่างอะไรกับซัมเมอร์ ที่แอบลักกินขโมยกิน คนรักของคนอื่น และผลที่ตามมามันไม่คุ้มกันเลย เพราะสุดท้าย เขาก็เลือกแฟนเขา”

          หญิงสาวไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการจะบอกกับเธอแน่ชัดนัก เขาเหมือนจะบอกรักเธอ แต่ฟังให้ดี ก็เหมือนเขากำลังมาลาเธอและจะไม่มายุ่งวุ่นวายกับเธออีก

          “ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่แฟน พีชแค่ให้ฌอนมาช่วยแสดงว่าเป็นแฟน เพื่อที่พี่จะได้เลิกยุ่งกับพีชเสียที ทุกอย่างจะได้จบ พี่กวินไม่ได้รักพีช พี่ไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้น คืนนั้นจริงๆ พีชเองก็ยอมพี่เองด้วย พีชยอมรับว่าพีชรักพี่ แต่ตอนนี้พีชจะตัดใจให้ได้ เพื่อความถูกต้อง”

          หญิงสาวพูดตามความรู้สึกและความจริงที่เกิดขึ้น เธอไม่เข้าในในสิ่งที่รุ่นพี่พูด มันฟังดูซับซ้อนเกินไป เธอรู้แค่เพียง รักก็บอกว่ารัก ไม่รักก็บอกว่าไม่รัก

          “พีช เป็นความจริงใช่ไหม ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่แฟนเธอ และ....ที่เธอบอกว่ารักพี่ ตอนนี้ยังรักอยู่ไหม” กวินถามด้วยแววตาที่ดูสดใสขึ้น

          “พีชพูดความจริงค่ะ ถามว่ายังรักอยู่ไหม พีชก็ตอบอย่างไม่อายว่ายังรักอยู่ แต่อนาคตจะให้พีชรักข้างเดียวต่อไปแบบนี้คงไม่ไหว จดหมายเกือบยี่สิบฉบับ ที่ถูกส่ง แต่กลับไม่เคยได้รับตอบกลับแม้แต่ฉบับเดียว วันนี้คนส่งเริ่มจะถอดใจแล้วค่ะ ”

          “พีช เธอหมายความว่า.....”

 กวินจับแขนทั้งสองข้างของหญิงสาวอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาจับด้วยความนิ่มนวลอย่างอ่อนโยน ทะนุถนอม และมองด้วยแววตาที่ดูดีใจในสิ่งที่ได้ยิน

“ใช่ค่ะ จดหมายที่พี่ได้รับมาตลอดสองปี พีชเป็นคนส่งเอง และทุกครั้งที่ส่ง พีชก็เขียนที่อยู่ผู้ส่ง แต่มันไม่เคยมีจดหมายตอบกลับมาเลยแม้แต่ฉบับเดียว”

ไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปากของชายหนุ่มชื่อกวิน เขาดึงหญิงสาวร่างบางมากอดในอ้อมอกเสียจนแน่น ความลับที่เขาตามหามานานในที่สุดเขาก็ได้เจอ ผู้หญิงที่ส่งจดหมายหาเขามาตลอดสองปี ก่อนที่เธอจะหายไปอย่างไร้คำลา

“ใครบอกว่าพี่ไม่ตอบ” ชายหนุ่มกระซิบข้างหู

“หมายความว่าอะไรคะ พีชไม่เคยได้รับจดหมายจากพี่สักฉบับ”

 หญิงสาวดันตัวออกจากอกหนามองหน้าคนพูดด้วยความแปลกใจ

ชายหนุ่มลุกลงจากเตียง และเดินไปหยิบกล่อง           สีน้ำตาล ขนาดเล็กกว่ากระดาษเอสี่นิดหน่อย เขาเดินกลับมานั่งที่เดิม ก่อนจะเปิดกล่องนั้นอย่างช้าๆ

“พี่ตอบจดหมายทุกฉบับ เพียงแต่พี่ไม่ได้ส่ง เพราะพี่ไม่แน่ใจ ว่าคนที่ส่งจดหมายมานี้ มีตัวตนจริงหรือไม่ อาจเป็นใครสักคนที่แกล้งพี่”

“แล้วพี่จะเขียนตอบทำไมคะ ถ้าคิดแบบนั้น”           ลูกพีชถามด้วยความสงสัย

“มันคงเป็นความผูกพันมั้ง ที่เจ้าของจดหมาย ส่งมาถึงพี่โดยที่พี่ก็ไม่รู้ตัว” กวินอธิบายความรู้สึก

“แต่วันนี้ พี่ได้เจอเจ้าของจดหมายแล้ว ไม่มีทางที่พี่จะยอมปล่อยให้เธอหายไปจากชีวิตพี่อีก รักเธอนะแม่สื่อของพี่ ”

ประโยคสุดท้าย แทบจะหยุดเวลาบนโลกไว้เพียงแค่นี้ ลูกพีชรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นเจ้าหญิงแล้วถูกจ้าชายสารภาพรัก หน้าขาวแปรเปลี่ยนเป็นสีชมพูอมแดง เธอมองสบตาเขาเหมือนพยายามค้นหา ว่าสิ่งที่เขาบอกเธอมันเป็นความจริงใช่ไหม

ไม่มีคำตอบจากสายตาคู่นั้น แต่ลูกพีชกลับได้ยินคำว่ารักจากหัวใจของชายหนุ่มแทน มันดังออกมาผ่านทางความรู้สึกที่มองไม่เห็น จับต้องไม่ได้ แต่มันใช้ใจสัมผัสจนเจอ

เมื่อความรักเข้าครอบงำหัวใจทั้งสอง ร่างกายก็ทำหน้าที่ของมัน บนเตียงนอนแห่งนี้มันเคยเป็นที่สร้างความเจ็บปวดให้กลับหญิงสาว แต่ครั้งนี้มันเกิดขึ้นจากความรัก ทุกสัมผัสเกิดขึ้นอย่างทะนุถนอม ทุกอย่างจบลงด้วยความอิ่มเอมใจของคนทั้งคู่

“แล้วเรื่องซัมเมอณ์ล่ะคะ”

หญิงสาวกระซิบถามชายหนุ่มที่กำลังหายใจเหนื่อยหอบอยู่บนเรือนร่างที่ไร้เสื้อผ้าของเธอ

“พี่กับซัมเมอร์ เราจบกันก่อนที่ความรักของเราจะก่อตัวขึ้น อย่าปล่อยให้คนอื่น มาทำลายความรักของเราเลยนะ สองปีที่ส่งจดหมาย มันยาวนานเกินกว่า ที่พี่จะยอมเสียแม่สื่อคนนี้ให้ใคร”

สองปีแห่งความลับและการรอคอย จบลงด้วยความผูกพันและความรักที่ถูกสร้างขึ้นอย่างตั้งใจ แม่สื่อคนนี้ทำหน้าที่ผิดตำแหน่งไปหน่อย จนได้หัวใจทั้งดวงของเขาไว้แต่เพียงผู้เดียว

จบบริบูรณ์