ตอนที่5 เจอกันครั้งแรก

“ไล่ฉันออกน่ะสิไปทำลูกเค้าขนาดนั้น..ถ้ารู้ว่าจะถูกไล่ออกยัยน้ำเน่าหน้าพังมากกว่านี้แน่”

“ว่าแล้วเชียว”

ณจันทร์คิดเอาไว้แล้วเชียวว่ายัยคุณหนูน้ำหนึ่งนั่นต้องหาเรื่องพราวมุกจนได้

“เฮ้อ..ช่างมันเถอะแล้วนี่เจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่าเดี๋ยวเค้าหายาทาให้”

ณิชารีบหยิบกล่องปฐมพยาบาลก่อนจะดึงพราวมุกมานั่งที่เก้าอี้

“ทายาเสร็จไปกินบุฟเฟ่กันเค้าเลี้ยงเองได้เงินจากคุณโสให้ค่าเสียเวลาวันนี้5พัน”

ณจันทร์อยากให้วันนี้เป็นวันที่ดีจึงพยายามไม่พูดถึงพฤติกรรมของน้ำหนึ่งหรือตำหนิพราวมุกเรื่องใจร้อนลงไม่ลงมือเพราะไหนๆเรื่องมันก็ผ่านมาจนทำให้พราวมุกถูกไล่ออกแล้วพูดไปก็เหมือนซ้ำเติม

“โอเค๊..หายเจ็บละไปกันเถอะไม่ต้องทายาละ”

พราวมุกลุกพรวดยิ้มแฉ่งอย่างคนที่ไม่เคยผ่านการมีเรื่องมีราวมาเพราะการได้ทานบุฟเฟ่ห์คือความสุขที่กลบเรื่องหมองใจของเธอแล้ว

“หายเจ็บทันทีเลยเนอะ”

ณิชาแทบเก็บกล่องปฐมพยาบาลไม่ทันทั้งส่ายกัวปนอมยิ้มให้กับพฤติกรรมของพราวมุก

วันต่อมา

“เฮ้อ..เสร็จซะที”

ณจันทร์นั่งถอนหายใจดื่มน้ำอึกใหญ่สองสามอึกอยู่ที่เก้าอี้สาธารณะในห้างดังเธออยู่ที่นี่ตั้งแต่ห้างเปิดยันตอนเย็นเพราะได้รับมอบหมายจากสารภีว่าให้มาชุบตัวให้เหมือนปานตะวันที่สุดเพราะสารภีได้นัดร้านทำผมทำเล็บเอาไว้แล้ว

ตอนนี้ณจันทร์ก็เปลี่ยนจากสาวผมดำเป็นสีน้ำตาลทำเล็บเป็นชั่วโมงสองชั่วโมงให้มือไม้ดูเป็นคุณหนูที่สุดอย่างที่เธอไม่เคยทำเพราะสารภีย้ำว่าทุกคนที่รู้จักปานตะวันจะรู้ว่าหญิงสาวไม่เคยชอบผมสีดำและเนื้อตัวผมผิวรวมถึงเล็บมือจะต้องเพอเฟ็คตลอดเวลา

“ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้นะคะ”

ลลิตาสาวสวยไฮโซสุดเซ็กซี่ลูกสาวนักการเมืองเจ้าของบริษัททัวร์ที่พึ่งเปิดใหม่เธอเลือกที่จะใช้โรงแรมและรีสอร์ทในเครือของเสธวัฒน์สกุลจึงได้มานั่งทานข้าวคุยงานกับนนทวัตรในเย็นวันนี้ที่ร้านอาหารสุดหรูในห้องสรรพสินค้าชื่อดังย่านใจกลางเมือง

“ครับไว้โอกาสหน้าคงได้ทานอาหารร่วมกันอีกนะครับ”

“ยินดีค่ะ..แต่ครั้งหน้าฉันขอเป็นคนเลี้ยงคุณเองนะคะ..ถ้าเชิญคุณนนไปที่บ้านของฉันจะสะดวกหรือเปล่าคะ”

ลลิตาเอ่ยเสียงอ่อนเสียงหวานเอ่ยเชิญชวนนนทวัตรให้ไปในที่ส่วนตัวของเธอเพราะสาวเจ้าถูกใจนนทวัตรมานานถึงได้เลือกที่จะเป็นพาร์ทเนอร์กับเขาแอบรู้มาว่าอีกฝ่ายกำลังจะหมั้นในเร็วๆนี้แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะหยุดสานสัมพันธ์กับเขาเพราะคนอย่างเธออยากได้อะไรก็ต้องได้

“ผมว่าเจอกันตามร้านอาหารแบบนี้ดีแล้วครับคุณเป็นผู้หญิงผมเข้าไปหาที่บ้านคงดูไม่ดีเท่าไรครับ”

นนทวัตรเอ่ยตอบกลับฝ่ายหญิงด้วยน้ำเสียงสุภาพเขาพอจะมองออกว่าคนตรงหน้าคิดอย่างไรแต่เขาไม่ใช่คนที่คิดจะสานสัมพันธ์กับใครไปเรื่อยยิ่งกับคู่ค้ายิ่งต้องวางตัวให้เหมาะสมเพราะต้องการทำธุรกิจกันยาวๆ

“ค่ะ”

สาวมั่นอย่างลลิตาแอบหน้าเสียเล็กน้อยที่ถูกปฏิเสธแต่เธอก็พยายามยิ้มวางมาดเอาไว้เพราะวันนี้เขาปฏิเสธเธอได้ไม่แน่ว่าวันหน้าเขาอาจจะตอบรับเธอก็ได้ด้วยเธอและเขายังมีเวลาเจอกันอีกหลายครั้ง

“คุณนน..”

ณจันทร์ที่กำลังจะเตรียมตัวกลับเธอเหลือบไปเห็นใครบางคนผ่านกระจกร้านอาหารเมื่อหันไปมองก็รู้ได้ทันทีว่าเขาคือนนทวัตรเพราะโต๊ะที่เขานั่งทานอาหารดูเป็นโต๊ะที่โดดเด่นที่สุดเพราะกำลังนั่งพูดคุยอยู่กับสาวสวยไฮโซที่เธอเองก็พอจะรู้จักตามข่าวว่าเธอคือลลิตาลูกสาวนักการเมืองชื่อดังที่ชอบมีข่าวกับดาราผู้ชายอยู่บ่อยๆ

“หวังว่าคุณกับผู้หญิงคนนี้จะไม่มีอะไรเกินเลยนะ”

ณจันทร์พยายามเดินเลี่ยงจากพื้นที่ตรงนี้ให้เร็วที่สุดด้วยกลัวว่าชายหนุ่มจะมาเห็นเธอในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์แม้นเธอจะแต่งหน้าทำผมขัดตัวมาแล้วก็เถอะ ไม่รู้ว่านนทวัตรและลลิตาไปรู้จักกันได้อย่างไรแต่ก็ภาวนาว่าอย่าให้ทั้งสองมีความสัมพันธ์อะไรเกินเลยคนรู้จักเพราะหากเป็นแบบนั้นปานตะวันก็จะต้องทนทุกข์กับคนเจ้าชู้แน่ไม่ร้ว่าทำไมตัวเองต้องมาห่วงความรู้สึกของคนที่ไม่เคยแม้แต่จะเจอกันแบบนี้แต่มันก็เป็นไปแล้ว

“ตะวันมากับผม”

ณจันทร์ที่กำลังเดินก้มหน้าก้มตาจ้ำอ้าวหมายจะออกไปจากห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ให้เร็วที่สุดจู่ๆเธอก็ถูกใครบางคนดึงตัวมาขึงเอาไว้ที่ทางเดินเข้าห้องน้ำ

“เอ่ออะไรคะ”

ณจันทร์ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใครแต่ก็เดินตามไปด้วยดีเพราะเห็นอีกฝ่ายเรียกเธอว่าตะวัน

ภาพสองหนุ่มสาวที่กำลังแนบชิดกันอยู่ในสายตาของนนทวัตรและภูริเลขาของนนทวัตรที่กำลังจะเดินกลับไปที่ลานจอดรถ

“นั่นคุณปานตะวันนี่ครับ..เธออยู่กับใคร”

ภูริจ้องเขม็งกับภาพระหว่างทางก่อนจะหันไปถามเจ้านายตน

“อืม..อย่าสนใจเลย”

นนทวัตรไม่ได้ใส่ใจเพราะรู้อยู่แล้วว่าปานตะวันมีเพื่อนเยอะพอสมควรทั้งผู้ชายและผู้หญิงเพราะเธอชอบปาร์ตี้เป็นที่สุดที่แน่ใจเช่นนี้เพราะเขารู้จากปากกวินว่าปานตะวันไปสังสรรค์ที่ผับของเพื่อนเขาบ่อยๆและเธอก็มักจะถูกผู้ชายรายล้อมอยู่เสมอ

“เค้าขอโทษเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะตะวัน”

พลั้กก..

ณจันทร์ผลักผู้ชายร่างสูงคนนี้ออกให้ห่างตัวเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ากำลังจะก้มลงมาจูบเธอ

สาวเจ้าพยายามวิ่งหนีหาคนช่วยแต่เหมือนโลกช่างไม่เข้าข้างเธอเพราะคนที่เธอขอให้ช่วยตอนนี้จะต้องเป็นนนทวัตรและผู้ชายอีกคนที่อยู่ข้างๆเขาเพราะตรงนี้มีคนอยู่แค่นั้น

“ช่วยด้วยค่ะ”

“คุณ”

นนทวันตรเริ่มหน้าเสียเมื่อจู่ๆเห็นว่าปานตะวันวิ่งหน้าตาตื่นมาหลบข้างหลังเขา ผู้ชายร่างสูงที่ดึงณจันทร์ไปเมื่อครู่เห็นว่าตอนนี้หญิงสาวอยู่กับนนทวัตรจึงไม่กล้าตามหญิงสาวมาและรีบวิ่งออกไปอย่างอารมณ์เสียทันทีเพราะรู้ตัวว่าหากมีเรื่องกับนนทวัตรเขามีแต่เสียกับเสีย

“คุณ..เป็น..”

นนทวัตรเห็นผู้ชายคนนั้นวิ่งหนีไปได้เขาก็จะหันมาถามเรื่องราวกับปานตะวันแต่ไม่กี่วิเธอก็หายไปเสียแล้ว

“เธอวิ่งไปแล้วครับ”

เป็นภูริที่ให้ความกระจ่างกับเจ้านายด้วยสีหน้าฉงนเช่นกันด้วยไม่เข้าใจว่าหญิงสาวจะรีบไปไหน

“หื้ม..ขอบคุณสักคำก็ไม่มี”

นนทวัตรส่ายหัวก่อนจะเดินสาวเท้าไปที่รถแอบไม่พอใจกับนิสัยของปานตะวันพอสมควรรู้ว่าเธอเย่อหยิ่งแต่ไม่คิดว่าเธอจะไม่มีมารยาทแม้กระทั่งให้คำขอบคุณกับคนที่ได้ช่วยเหลือ