ตอนที่40 ตอนจบ

“มึงไม่ต้องมาพูด..กูเจอคุณรุจก่อนมึงแต่เค้าก็เลือกมึงเพราะกูมันก็แค่คนไม่มีหัวนอนปลายตีนกูคิดไว้ตั้งแต่มึงแต่งงานกูจะทำทุกอย่างให้ครอบครัวมึงฉิบหาย...ตั้งแต่ตอนนี้ฟังกูให้ดีล่ะอย่าพึ่งจุกอกตายไปซะก่อนวันที่กูรู้ว่ามึงท้องลูกแฝดกูก็จ้างพยาบาลกับหมอไม่ให้บอกมึงว่าเด็กในท้องคือเด็กแฝดแล้วก็บอกให้หมอบังคับให้มึงผ่าเก็บลูกไว้ให้มึงหนึ่งคนกูเอาไปหนึ่งคน.. ลูกมึงที่พึ่งออกคนพี่กูเอาไปให้บ้านเด็กกำพร้าให้มันอยู่อย่างลำบากไร้พ่อแม่แต่กูก็ยังเห็นใจมึงเก็บลูกไว้ให้มึงอีกคนแต่กูก็เลี้ยงมันมาแบบผิดๆให้พวกมึงที่เป็นพ่อแม่ทุกข์ใจสมน้ำหน้าพวกมึงส่วนคุณรุจที่เสือกไม่เลือกกูเป็นเมียกูก็ค่อยๆให้มันกินสารพิษวันละเล็กละน้อยจนมันป่วยตายไป.. ยิ่งกูเห็นมึงมีน้ำตานะอีโสกูนี่โตรสะใจ”

โสภิตาฟังคนที่กำลังพล่ามอย่างไม่รู้สึกผิดด้วยความปวดใจอนงค์นาถในตอนนี้รู้สึกเห็นใจโสภิตาที่มีงูพิษอยู่ข้างกายมาตั้วแต่เล็กจนโตแต่ก็มารู้ตัวในวันที่สายไปแล้วไม่อยากจะคิดว่าคนหน้าซื่อๆอย่างสารภีจะกระทำการอะไรเช่นนี้ได้

“ที่บริษัทคุณรุจจะล้มละลายกูก็จ้างคนเปลี่ยนบัญชีโกงเงินเข้ากระเป๋าฉลาดไหมล่ะ...แล้วกูก็บังคับให้มึงหน้าด้านไปรื้อสัญญาหมั้นกับภัทรพลแล้วกูก็กล่อมให้นังตะวันปฏิเสธสัญญาหมั้นมึงจะได้เสียหน้ากับภัทรพลแต่นังตะวันมันไม่ทำมันเสือกยอมหมั้นกูก็เลยต้องฆ่ามัน..แล้วเรื่องนักสืบกูก็ไม่ได้จ้างกูแค่เอาเงินมึงมาถลุงเล่นเท่านั้น”

“พอแล้วพี่สา..พอ..ฮือๆๆ”

โสภิตาเช่าทรุดนั่งลงกับพื้น

“คุณโส..”

อนงค์นาถยังคงคอยประคองโสภิตาอยู่ไม่ห่าง

“ยังไม่จบมึงต้องฟังกูให้จบส่วนนังณจันทร์กูไม่คิดว่าจะได้เจอมันกูรู้ตั้งแต่เจอมันครั้งแรกว่าคือลูกมึงกูถึงไปเสนอให้มันมาเป็นลูกมึงตัวปลอมและกูก็รู้ว่าลูกมึงจะต้องชอบนนทวัตรแล้วกูก็ปล่อยให้ลูกมึงเสวยสุขทำตัวเป็นคู่หมั้นตัวปลอมต่อไปเรื่อยๆจนกูเห็นแล้วว่าณจันทร์กับนนทวัตรรักกันกูก็ทำให้นนทวัตรรู้ว่ามันถูกหลอกแล้วก็ทะเลาะกับณจันทร์กูคิดว่าลูกมึงน่าจะปวดใจมากเหมือนที่กูเคยเป็นและน่าจะยิ่งกว่ากูเพราะถูกคนที่รักเกลียดไปแล้วสมน้ำหน้าทั้งมึงทั้งลูกมึงจะต้องมีแต่เรื่องเสียใจเพราะทำกูก่อน”

“ฮือๆๆ”

และแล้วคนที่ทนฟังเรื่องปวดใจต่อไปไม่ไหวก็เป็นลมล้มพับไป

“คุณโส..”

อนงค์นาถมองจ้องไปที่สารภีด้วยสายตารังเกียจและเคืองใจแทนโสภิตาพอสมควรไม่รู้ว่าจิตใจของสารภีทำด้วยอะไรถึงได้ใจดำอำมหิตทั้งที่ตัวเองมีโอกาสได้อยู่ดีกินดีแล้วแต่ยังไม่คิดพอใจอยากได้อยากมีจนเห็นผิดเป็นถูกไปหมด

สามวันต่อมา

ตอนนี้ณจันทร์ออกจากโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้วโดยที่หญิงสาวมีนนทวัตรคอยดูแลอยู่ตลอดเวลาและยังรับรู้ข่าวดีที่สุดในชีวิตด้วยว่าเธอนั้นเป็นลูกสาวอีกคนของโสภิตา

“จันทร์ทำกล้วยบวชชีเอาไว้ให้คุณแม่ค่ะลองทานสิคะ”

หลังจากวันนี้เป็นต้นไปณจันทร์เลือกที่จะมาอยู่กับโสภิตาเพราะเป็นห่วงสภาพจิตใจของคนเป็นแม่อีกอย่างเธอก็อยากใช้เวลากับโสภิตาให้มากขึ้น

“ขอบใจจ่ะ..หอมจังเลยท่าทางน่าอร่อย”

ณจันทร์จับมือของคนเป็นแม่มากุมเอาไว้ที่ท้อง

“คุณยายจะต้องทานเยอะๆจะได้แข็งแรงรอหนูออกมาแล้วจะได้มาวิ่งเล่นกันนะคะ”

โสภิตายิ้มทั้งน้ำตาและยกมือลูบใบหน้าของลูกสาว

“เราจะผ่านมันไปด้วยกันนะคะคุณแม่”

ณจันทร์รู้ว่าโสภิตายังคงมีความเศร้ากับเหตุการณ์เลวร้ายไม่จางไปจากใจที่เธอทำได้ดีที่สุดคือเติมความสุขลงไปเพราะรู้ว่ายังไงก็ลบเรื่องทุกข์ออกจากอกคนเป็นแม่ไม่ได้

“แกจะให้ลูกเราเป็นคู่กันให้ได้เลยใช่ไหมรุจ”

ภัทรพลหยิบรูปนิรุจออกมาดูขณะที่นั่งคุยอยู่กับนนทวัตรที่บ้าน

“ทุกอย่างคงถูกกำหนดมาแล้วล่ะครับคุณพ่อ”

“หลังจากนี้จะเอายังไงต่อ”

“ผมจะจดทะเบียนกับณจันทร์ก่อนครับอยากให้ผ่านช่วงเวลานี้ไปสักพักก่อนค่อยฉลองงานแต่ง”

นนทวัตรรู้กาละเทศะดีว่าหากช่วงนี้มีงานมงคลเกิดขึ้นทุกคนก็คงมีความสุขได้อย่างไม่เต็มอก

“อืม.. ก็ดีนะ”

Rrrrrr

“คุณนาถมีอะไรเหรอ...อะไรนะ”

ภัทรพลคิดว่าเรื่องร้ายๆจะผ่านไปแล้วเสียอีกแต่เรื่องที่ภรรยาของเขาโทรมาบอกเมื่อครู่ทำเอาหดหู่อยู่พอสมควรเรื่องเลวร้ายที่ว่านั่นก็คือสารภีไม่ยอมที่จะให้ชีวิตของตัวเองตกต่ำอยู่ในคุกโดยการเลือกที่จะจบชีวิตของตัวเองไป

วันเวลาแห่งความทุกข์พ้นผ่านไปนานร่วมสามเดือนตอนนี้ณจันทร์และนนทวัตรจดทะเบียนกันเรียบร้อยแล้วท้องของหญิงสาวก็เริ่มโตมากแล้วด้วย โสภิตาก็สดใสขึ้นพอสมควรเพราะมีลูกสาวคอยอยู่ใกล้ๆและเธอก็ตั้งหน้าตั้งตาทำให้ร่างกายและจิตใจแข็งแรงเพื่อรอวันเวลาที่จะได้เลี้ยงหลาน

“ไปดีนะลูกนะ..โสอโหสิกรรมให้พี่สานะคะ”

โสภิตามาลอยอังคารปานตะวันและสารภีตอนนี้เธอพยายามทำใจให้ปลงตกกับเรื่องที่ผ่านมาเพื่อส่งบุญให้กับปานตะวันและตัดกรรมกับสารภีจะได้ไม่ต้องมาตามจองเวรจองกรรมกันอีก

หลังจากเสร็จสิ้นการลอยอังคารแล้วตอนนี้ก็เป็นเวลาที่ทุกคนมากันพร้อมหน้าที่บ้านของโสภิตาทั้งครอบครัวกวินและครอบครัวของนนทวัตรก็อยู่ที่นี่พร้อมกันเพื่อสังสรรค์ให้เกิดความสนุกสนานกันภายในครอบครัวหลังจากที่ผ่านเรื่องทุกข์กันมายาวนานแล้ว

สามสาวตอนนี้มาช่วยกันทำอาหารอยู่ในครัวขณะที่ผู้ใหญ่กำลังคุยกันในเรื่องสัพเพเหระ

“ท้องเริ่มโตมากแล้วนะจันทร์นี่ตั้งชื่อลูกเอาไว้หรือยัง”

ณิชาหันมาถามณจันทร์ที่นั่งปอกผลไม้อยู่

“ใช่ๆเดี๋ยวนี้บางคนตั้งเอาไว้ตั้งแต่พึ่งรู้ว่าท้องเลย”

พราวมุกเอ่ย

“เค้ายังไม่ได้คิดเลยไว้ใกล้ๆคลอดค่อยว่ากันอีกที”

“อ่อ..แล้วคุณนนดูแลตัวดีใช่ไหม”

พราวมุกรีบเข้ามานั่งข้างๆขระพรางช่วยปอกผลไม้อีกแรง

“ใช่...น่าจะดีพอๆกับที่คุณกวินดูแลตัวนั่นแหละ”

“พูดอะไร”

คนที่มีความมั่นใจสูงอย่างพราวมุกเมื่อถูกเอ่ยหยอกเรื่องหัวใจเข้าก็ไปไม่เป็น ด้วยหลังจากที่อยู่ด้วยกันแทบทุกวันคุยกันทุกเรื่องพราวมุกและกวินก็กลายเป็นเหมือนคนรู้ใจไปโดยปริยายและหญิงสาวเองก็เริ่มที่จะมีใจให้กวินแล้วด้วยแต่แค่ยังไม่ยอมรับถึงอย่างนั้นคนรอบข้างก็ดูออกว่าทั้งสองน่าจะมีใจให้กันจริงๆ

“ดูท่าพาร์ทเนอร์รายปีจะกลายเป็นพาร์ทเนอร์ตลอดไปล่ะม้างงง”

ณิชาหยอกพราวทุกหน้าระรื่นเพราะนานๆเธอจะเห็นคนอย่างพราวมุกเขิน

“นี่ตัวไม่ต้องมาพูดแซวคนอื่นเลยเค้ารู้น้าว่าช่วงนี้พี่เมฆเช้าถึงเย็นถึงตัวเลยถึงเค้าไม่อยู่บ้านก็รู้เพราะมีกล้องวงจรปิด”

พราวมุกรู้มาสักพักแล้วว่าณิชาและเมฆาไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆแถมช่วงนี้ยังตัวติดกันมากขึ้นเธอจึงใช้ข้อนี้หยอกณิชากลับ

“ตัวแอบดูเค้าเหรอ”

ณิชาขยับแว่นบุ้ยปากใส่พราวมุกเพราะไม่คิดว่าเพื่อนจะมาแอบดูขนาดรู้ว่าเมฆามาที่บ้านทั้งเช้าทั้งเย็น

“ฮ่าๆๆ..อย่าเถียงกันสิ”

ภาพที่พราวมุกและณิชาเถียงกันทำณจันทร์คิดถึงเรื่องสมัยเด็กๆเพราะเธอจะต้องเป็นคนปรามทั้งสองแทบจะทุกครั้ง

วันต่อมา

“พี่ดีใจนะที่ของที่พี่เลือกมาเด็กๆชอบทั้งนั้นเลย”

เมฆามานั่งทานข้าวที่โรงอาหารของบ้านเด็กกำพร้าพร้อมกับณิชาหลังจากที่เอาของเล่นแจกเด็กเล็กเสร็จ

“ขอบคุณพี่เมฆมากเลยนะคะที่นึกถึงเด็กๆที่นี่”

“ก็..พี่อยากจะดูแลพี่สาวของเด็กๆที่นี่พี่ก็ต้องดูแลน้องๆเค้าด้วยสิ”

คำพูดของเมฆาทำณิชาชะงักงันเล็กน้อย

“คะ..”

“ไม่รู้ตัวจริงๆเหรอว่าทำไมพี่ถึงอยากเจอผิงบ่อยขึ้น..พี่ไม่รู้ว่ามันตั้งแต่เมื่อไรแต่พอรู้ตัวอีกทีพี่ก็อยากเจอผิงทุกวันอยากคุยด้วยแทบจะทุกเวลาไปแล้ว”

ณิชาแทบจะไม่เชื่อหูตัวเองว่าสิ่งที่ได้ยินจะเป็นเรื่องจริง

“ถ้าผิงจะตอบปฏิเสธพี่ก็ได้พี่ทำใจเอาไว้แล้ว”

เมฆาเริ่มหน้าเจื่อนแต่เขาก็ทำใจเอาไว้แล้วว่าอาจจะต้องกินแห้วเหมือนเดิม

“ผิงยังไม่ได้พูดอะไรเลยค่ะ”

หลังจากพูดจบณิชาก้มหน้างุดแล้วเมฆาก็เริ่มยิ้มออกอย่างมีความหวังอีกครั้ง

ก๊อกๆๆ

“ไหนบอกว่าคืนนี้จะไปดูงานที่ผับไง”

พราวมุกเดินงัวเงียออกมานอกห้องเมื่อเห็นว่ากวินมาเคาะห้องกลางดึก

“คิดถึงคุณเลยกลับมา”

“เมาก็ไปนอนมาพูดตลกอะไรของคุณ”

พราวมุกดูออกว่ากวินคงจะดื่มมาแต่เธอก็รู้สึกเขินในคำพูดของเขาอยู่เหมือนกัน

“ผมพูดจริงๆนะ”

กวินดึงพราวมุกเข้ามากอด

“ท..ทำอะไร”

“วันนี้ผมจะมาสารภาพรักกับคุณ”

“รัก!!”

สาวเจ้าเงยหน้าจ้องมองคนที่ก้มมองเธอตาปรือเยิ้มยอมด้วยอาการตกใจที่ไม่คิดว่าเขาจะมาพูดคำนี้กับเธอเวลานี้

“ใช่...ผมคิดเอาไว้แล้วว่าต้องห้ามใจไว้ไม่ได้ขอโทษละกันที่ทำตามสัญญาไม่ได้”

สาวเจ้าเริ่มอมยิ้มก่อนจะก้มหน้าซุกอกคนตัวโตด้วยความขวยเขิน

“ก็..ถ้าคุณจะมาสารภาพรัก..ฉันก็จะรับมันไว้”

“จริงนะ”

พราวมุกหรือจะปฏิเสธคนดีๆอย่างกวินได้คนที่เป็นทั้งเพื่อนทั้งครูที่สอนเธอหลายๆอย่างแบบนี้เธอเองก็หลงปลื้มเขามาพักใหญ่แล้วเหมือนกันแต่แค่ไม่คิดว่าเขาจะคิดเหมือนเธอ

อาทิตย์ต่อมา

นนทวัตรพาณจันทร์มาอยู่ที่เกาะได้สองสามวันแล้วดูทั้งคู่จะมีความสุขเอามากๆและนนทวัตรก็มีแพลนว่าจะย้ายมาอยู่ที่นี่เมื่อลูกคลอดเพราะอยากจะใช้เวลาดูแลลูกในวัยเด็กให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้

“พระอาทิตย์ขึ้นของที่นี่สวยไม่เปลี่ยนเลยนะคะ”

ณจันทร์เดินเท้าเปล่าเลาะตามคลื่อนแนวชายหาดยามเช้าเธอยังคงจำภาพพระอาทิตย์ขึ้นของที่นี่ได้เป็นอย่างดีคราแรกคิดว่าจะไม่มีโอกาสได้กลับมาที่นี่เสียแล้วเมื่อได้มาที่นี่อีกครั้งจึงมีความสุขเป็นพิเศษ

“นึกถึงภาพเก่าๆเหมือนกันเนอะภาพที่เราทะเลาะกัน..ดูแลกัน..แล้วก็เริ่มรักกัน”

คนตัวโตเริ่มส่งสายตาพร้อมรอยยิ้มหยาดเยิ้มให้กับคนเป็นภรรยาก่อนจะรวบกอดคนท้องโตเอาไว้หลวมๆและกดหอมไปเบาๆที่แก้มนวลของเธอ

“ค่ะ”

ภาพในตอนนั้นณจันทร์จำได้ดีตอนแรกที่มาที่นี่เธอโมโหชายหนุ่มแทบตายหลังจากนั้นเธอก็จ้องมาดูแลเขาเพราะทำเขาเจ็บและมาเริ่มมองกันในแง่ดีมากขึ้นก็ตอนที่ช่วยกันเลี้ยงหนูน้อยทะเลนับว่าที่นี่เป็นที่ที่ทำให้เธอได้เรียนรู้นิสัยใจคอกันและกันมากจริงๆครั้งนั้นเธอไม่เคยคิดเลยจริงๆว่าจะมาลงเอยกับชายหนุ่มและเป็นครอบครัวกันได้แต่มันก็เป็นไปแล้วนี่แหละนะที่เค้าเรียกกันว่าพรหมลิขิต...ที่กำหนดทุกอย่างเอาไว้แล้ว

จบแล้วค่า...

ขอบคุณที่สนับสนุนไรท์นะคะ..จะพัฒนาฝีมือการเขียนต่อไปค่า