Share

ตอนที่39 เจ้าตัวเล็ก

“เรื่องอะไร”

“แกรู้ว่าภรรยาฉันเป็นเพื่อนคุณจันทร์แต่สิ่งที่ฉันจะพูดไม่ได้พูดเพื่อช่วยแก้ตัวให้ใครแต่แค่อยากให้แกได้ฟังแล้วไตร่ตรองดู...พราวบอกกับฉันว่าคุณจันทร์ไม่ใช่คนชอบโกหกหลอกลวงใครที่ยอมรับปากทำงานให้คุณโสเพราะเธอต้องการเงินไปรักษาแม่ครูที่ต้องรับการผ่าตัดด่วนงานของเธอเสร็จสิ้นไปตั้งแต่จบงานหมั้นแต่ที่เป็นปานตะวันต่อเพราะเห็นใจคุณโสที่ยังไม่เจอตัวลูกสาวตัวจริงอีกอย่างเรื่องที่คุณโสให้ปานตะวันมาหมั้นกับแกเพื่อที่จะหาเงินพยุงบริษัทคุณจันทร์ก็ไม่รู้เรื่องและเรื่องความรู้สึกดีๆที่เธอมีให้แกนั่นก็ไม่ใช่เรื่องหลอกลวงเหมือนกัน”

“แกดูจะเชื่อคำภรรยาของแกเหลือเกินนะ”

“ใช่เพราะฉันดูออกว่าพราวจะไม่โกหกฉันแน่แล้วฉันก็เชื่อว่าถ้าแกคิดดีๆแล้วพิจารณาแกก็จะดูออกว่าคุณจันทร์ไม่ได้เสแสร้งเวลาอยู่กับแก...ฉันขอพูดแค่นี้จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่แก”

เท่าที่กวินรู้จักสามสาวภายในกี่เดือนเขาก็ดูออกว่าพวกเธอจริงใจกับคนรอบข้างและจิตใจดีกันมากๆ

กว่าณจันทร์จะได้กลับมาที่บ้านก็เป็นเวลาเกือบกลางดึกเพราะกลับมาจากที้เกิดเหตุก็ต้องถูกสอบปากคำต่อตอนนี้เธอทั้งเหนื่อยและเพลียและใจเสียกับเรื่องที่รู้ว่าสารภีเป็นคนสั่งฆ่าปานตะวันอยู่พอสมควร

“เค้าเป็นห่วงตัวกันแทบแย่แน่ะ..อะนี่ทานให้เต็มที่เลยนะ”

ณิชารีบหาน้ำเย็นๆกับขนมจานโตมาวางตรงหน้าณจันทร์เพราะดูสีหน้าของเพื่อนแล้วท่าจะต้องได้รับพลังงานเข้าไปบ้าง

“อืม..”

ณจันทร์หันหน้าหนีจานขนมตรงหน้าเพราะรู้สึกผะอืดผะอมขึ้นมากะทันหัน

“เป็นอะไรจันทร์”

พราวมุกตกใจกับอาการของณจันทร์จนเริ่มนั่งไม่ติด

“เวียนหัวนิดหน่อยน่ะเค้าขอไปพักเลยแล้วกันนะ”

“โอเค”

ณจันทร์รีบลุกพรวดจากโซฟาหมายจะเดินขึ้นห้องไปท่ามกลางสายตาที่เป็นห่วงของพราวมุกและณิชาแต่สาวเจ้าก็เดินได้ไม่กี่ก้าวก็เริ่มขาอ่อน

“จันทร์!!”

สองสาวเห็นเช่นนั้นจึงรีบเข้าไปช่วยกันประคองและรีบพาณจันทร์ไปโรงพยาบาลทันทีเพราะไม่รู้ว่าเพื่อนพวกเธอจะถูกทำร้ายแล้วจนช้ำในแล้วไม่ยอมบอกความจริงหรือเปล่า

โรงพยาบาล

ตีสามกว่าแล้วพราวมุกและณิชายังอยู่ที่โรงพยาบาลเพราะณจันทร์ต้องนอนที่นี่ด้วยหมอบอกว่าเธอน่าจะมีภาวะที่จะทำให้แท้งได้ต้องรอดูอาการก่อน 

“จันทร์นะจันทร์เก็บความทุกข์ไว้คนเดียวอยู่ได้”

พราวมุกนั่งน้ำตาคลอบ่นอุกกับณิชามองคนที่กำลังนอนให้น้ำเกลือหลับตาพริ้มด้วยความน้อยใจปนสงสาร

“ตัวก็รู้ดีว่าจันทร์เป็นคนยังไงไม่ชอบเอาเรื่องทุกข์ใจมาพูดอีกอย่างก็น่าจะไม่อยากให้คุณนนรู้ด้วย”

“เค้าจะให้คุณวินบอกคุณนนเดี๋ยวนี้เพราะยังไงคุณนนก็ต้องมารับผิดชอบจันทร์”

“รอถามจันทร์ก่อนดีไหมพราว”

“ไม่อะ...ถ้าถามจันทร์ก็คงได้คำตอบว่าไม่ต้องบอกหรือตัวอยากให้หลานไม่มีพ่อ”

“โอเคๆ..โทรก็โทร”

เมื่อปรึกษากันได้พราวมุกก็ต่อสายหากวินทันที หลังจากรับรู้เรื่องราวทั้งนนทวัตรและกวินก็มาโผล่ที่นี่ในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงนนทวัตรเข้ามาในห้องได้ก็เอาแต่ยืนจ้องณจันทร์ไม่วางตาจนคนอื่นๆต่างก็เงียบตามๆกันเพราะไม่รู้ว่าตอนนี้นนทวัตรอยู่ในอารมณ์ไหน

“ผมขอเฝ้าเธอเองพวกคุณกลับไปพักผ่อนเถอะ”

“คือ..เรื่อง..”

“กวินบอกผมแล้วผมเข้าใจทุกอย่าง”

ยังไม่ทันที่พราวมุกจะพูดจบนนทวัรก็โพร่งเสียงอ่อนออกมาก่อนและเป็นที่รับรู้โดยทั่วกันว่าตอนนี้เขาไม่คิดเรื่องหมางใจกับณจันทร์อีกแล้ว

“ค่ะ..ฝากเพื่อนพวกเราด้วยนะคะต่อจากนี้พวกเราอยากให้จันทร์ได้เจอแต่เรื่องดีๆ”

ณิชาว่าจบก็หันมายิ้มกับพราวมุกและหันหลังเดินออกจากห้องไปโดยที่มีนนทวัตรเดินตามสองสาวออกไปติดๆ

ณจันทร์เริ่มสะลึมสะลือตื่นในช่วงสายของวันต่อมาเพราะเธอรู้สึกเหมือนมีอะไรเย็นๆมาแตะที่หน้าพอลืมตาได้เต็มที่ก็ต้องขมวดคิ้มเมื่อเห็นเป็นนนทวัตรกำลังส่งยิ้มให้และใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดตาให้เธออยู่

“คุณโอเคหรือเปล่า”

คนตัวโตเอ่ยทักทายคนที่พึ่งตื่นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนจนณจันทร์คิดว่าตัวเองกำลังฝันไปก่อนจะมองซ้ายมองขวาหาเพื่อนๆทั้งสองเพราะเมื่อคืนก่อนที่เธอจะหลับจำได้ว่าณิชาและพราวมุกอยู่ที่นี่แต่ไม่ยักจะเห็นใครอยู่ที่นี่

“ฉัน..โอเคค่ะ..เพื่อนๆฉันล่ะคะ”

“ผมให้พวกเธอกลับไปพัก..ต่อไปนี้ผมจะดูแลคุณเองผมขอโทษเรื่องที่ไม่ยอมฟังคุณ”

นนทวัตรละมือจากการเช็ดเนื้อเช็ดตัวหญิงสาวเขานั่งลงข้างเตียงของณจันทร์ก่อนจะกุมมือเธอเอาไว้หลวมๆและเอ่ยขอโทษจากใจจริง ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาโหยหาเธอมาตลอดเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบเท่านั้นที่ทำให้เขาไล่เธออย่างไม่เหลือเยื่อใยและไม่คิดจะฟังอะไรจากเธอจนลืมที่จะมองให้ออกว่าที่ผ่านมานั้นหญิงสาวทำทุกอย่างอย่างจริงใจหรือแสร้งและวันนี้เขาก็ได้รู้แล้วว่าเขาจะต้องไม่ปล่อยให้เธอหลุดมือไปอีก

“อะไรคะ”

“กวินบอกผมหมดแล้วว่าคุณต้องโกหกผมทั้งที่ไม่อยากทำก็เพราะต้องเอาเงินมายื้อชีวิตแม่ครูเอาไว้”

“คุณนนไม่โกรธฉันแล้วจริงๆนะคะ”

ดวงตากลมโตเริ่มมีน้ำตาแห่งความดีใจคลอออกมาเล็กน้อย

“อืม”

ชายหนุ่มโผเข้าไปกอดคนตัวเล็กเอาไว้แน่นอ้อมกอดนี้ทั้งเขาและเธอต่างก็โหยหามันตลอดเวลาที่ไม่ได้เจอหน้ากัน

“แต่ผมจะโกรธอีกเรื่อง”

คนตัวโตกระซิบข้างหูคนที่นอนอยู่บนเตียงก่อนจะกลับมานั่งข้างเตียงดั่งเดิม

“อะไรคะ”

ณจันทร์เริ่มขมวดคิ้วด้วยลุ้นว่าที่ชายหนุ่มพูดคือเรื่องอะไร

“คุณไม่ยอมบอกผมว่ากำลังมีเจ้าตัวเล็ก”

มือหนายกลูบหน้าท้องน้อยของหญิงสาวเบาๆอย่างทะนุถนอม ณจันทร์ที่รู้ว่าตัวเองผิดเรื่องนี้ก็ก้มหน้างุดไม่มีคำพูดอะไรจะแก้ตัว

“เอาเป็นว่าอะไรที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไปเรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ”

“ค่ะ”

นนทวัตรเรยยิ้มออกมาอีกครั้งก่อนจะเปลี่ยนเป็นคุยเรื่องอนาคตจะดีกว่าเพราะต่อจากนี้เขาขอเลือกทำให้ชีวิตของณจันทร์และลูกมีแต่ความสุขเท่านั้นเรื่องอะไรที่ไม่น่าพูดเขาก็จะไม่พูดเรื่องอะไรที่เขาทำให้หญิงสาวเป็นทุกข์เขาก็จะไม่ทำมันอีก

สถานีตำรวจ

โสภิตามาที่โรงพักพร้อมกับอนงค์นาถด้วยอยากจะรู้จากปากของสารภีว่าทำทุกอย่างไปเพื่ออะไร

“ทำทุกอย่างไปเพื่ออะไรคะพี่สา..โกรธเกลียดอะไรถึงได้ทำร้ายโสกับลูกได้ถึงขนาดนี้”

โสภิตามองไปยังคนในห้องขังน้ำตาคลอเธอยืนแทบจะไม่อยู่แต่ดีที่ยังมีอนงค์นาถคอยพยุงเอาไว้ตลอดเวลา คนถูกถามเดินมาเกาะกรงขังยิ้มเยาะต่อหน้าโสภิตาและอนงค์นาถอย่างไม่รู้สึกรู้วาว่าสิ่งที่ตัวเองกระทำมันคือความผิด

“กูเกลียดมึงไงเกลียดมาตลอดเกลียดมึงตั้งแต่มึงอยู่ในท้องคุณแม่แล้ว”

“พี่สา..”

โสภิตาเริ่มพูดอะไรไม่ออกเช่นเดียวกับอนงค์นาถที่เจอคำพูดคำแรกของสารภีก็ถึงกับอึ้ง

“มึงเกิดมาก็ทำให้ทุกคนไม่สนใจกูเพราะกูแค่เด็กเก็บมาเลี้ยงแล้วกูก็ต้องคอยดูแลมึงรองมือรองตีนมึงทุกอย่างตั้งแต่เล็กจนโต”

“เราดูแลกันต่างหากนะคะพี่สาคุณพ่อกับคุณแม่สอนโสเสมอว่าให้เคารพพี่สาเหมือนพี่แท้ๆ”

โสภิตาส่ายหัวและรีบปฏิเสธด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status